ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

ตกอยู่ใน ฤดู...เหงาฤดี




ดวงตะวัน..ผันเวียน...แดด  เปลี่ยนทิศ
แต่ดวงจิต..เปลี่ยนทาง...คว้างสับสน
เหมือนไม่เคย..เปลี่ยนทัน...ผันใจพ้น
จากวังวน ความเปลี่ยว...อันเดียวดาย

โลกส่วนต่าง...ยังคงดำรงอยู่
ผลัดฤดูผันจาก...ความหลากหลาย
แต่กับ  โลกส่วนตัว...มืดมัวคล้าย
คนโชคร้าย..จมอยู่ ฤดูเดียว

สภาพอันอ้างว้าง...คราร้างคู่
ผันเข้าสู่ความท้ออันห่อเหี่ยว
บรรยากาศแต้มขีดแต่ซีดเซียว
คนยึดเหนี่ยว..เหลียวแล...ไร้แม้เงา

เหมือนต้องทัณฑ์...ร่ำไป...ให้ครองโสด
เหมือนต้องโทษ...ซ้ำสอง...ให้ครองเศร้า
เหมือนข้อหาฉกรรจ์...เกินบรรเทา
เหมือนรุกเข้าชีวัน..หมายบั่นทอน

ตกอยู่ใน ฤดู...เหงาฤดี
ปกคลุมที่ ทรวงใน สุดไถ่ถอน
กินก็ขื่น..ตื่นก็เศร้า..เหงาก็นอน
คล้ายวงจร ถูก-วาด...ให้ขาดรัก

ในหัวใจลึกลึก...นึกแล้วร้าว
แต่ละก้าวหนาวเหน็บ...เกินเก็บกัก
ยามอ่อนล้า...หาไหล่ไหนพิงพัก
หาอ้อมตักไหนนอน...ยามอ่อนโรย

ทั้งที่มีหัวใจ...เหมือนใครหมด
ฟ้ากำหนดหรือไร...ต้องไห้โหย
เมื่อไหร่ความร้าวรวด...ที่หวดโบย
จะถูกแทนที่โดย…หนึ่งผู้ใด

ถ้า! ผลัดเปลี่ยนเวียนสู่...ฤดูรัก
ฤดีจักซื่อตรงอสงไขย
สมกับที่ถวิลแทบสิ้นใจ
ถนอมไว้ร่วมเรียงเคียงประคอง

อยากเอ่ยคำว่ารัก..ดูสักหน
อยากเป็นคนหนึ่งที่...มีเจ้าของ
อยากจะสาน สายใย...สายตามอง
อยากผูกคล้อง สองใจ...ไว้ผูกพัน

อยากห่วงใยไถ่ถามยามใกล้ชิด
อยากร่วมคิด..ร่วมเคียง..ร้อยเรียงฝัน
อยากใช้แขนที่ว่าง...เกี่ยวข้างกัน
อยากเป็นคนสำคัญสำหรับใคร


ดวงตะวันผันลา...ฟ้ามืดมิด
แต่ดวงจิต คว้างวน..อยู่หนไหน
ขณะข่มตาหลับ...เหงาจับใจ
จะผ่านไปเช่นนี้ .....อีกกี่วัน


จ้อง  เจรียงคำ
 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

ตกอยู่ใน ฤดู...เหงาฤดี
ภาพทรงจำฉาบสี...ที่เก่าหมอง
หนึ่งวันผ่านเลยไป...ตามครรลอง 
สุขหมายปองแต่ครองเศร้า...อยู่ทุกคืน

ความรักเป็นอย่างไร...ในวันนี้
ไม่เคยมีคำตอบใด...ทำใจชื่น
ทุกข์อย่างไรในที่เก่า...ที่เคยยืน
ไม่เคยฝืนความเป็นจริง...ยังนิ่งรับ

เหงาอย่างไรยังเป็น...อยู่เช่นนั้น
ผ่านพ้นวันเลยไป...เหมือนไกลลับ
หยาดน้ำตายังรินไหล...เหมือนใกล้ดับ
ภาพประทับในห้องใจ...ไร้วี่แวว

หรือชีวิติจะเป็นอยู่...เพียงแค่นี้
เชยชีวีรอคืนวัน...ที่ผ่องแผ้ว
เชิดชีวิตรอบางสิ่ง...ที่พราวแพรว
แต่จริงแล้วลมหายใจ...เริ่มแผ่วเบา   

[บ้านริมโขง]

ไยฤดู ดูฤดี มีแต่เศร้า
ฤดูเหงา หรือไร ในวสันต์
เวลานี้ ฤดูฉ่ำ คำรำพัน
หลั่งจำนรรจ์พร่างพรมชโลมดิน

เป็นน้ำใจได้ไหม..ใช่น้ำตา
หลั่งลงมา จากฟ้าพาถวิล
ลิ้มรสหวานผ่านฝันอันยลยิน
น้ำทั้งสิ้น คือน้ำใจ ได้ชื่นชม

ไม่อยากเศร้าปนฝนหม่นวิโยค
ไม่อยากโศกโยกซ้ำคำขื่นขม
ไม่อยากฟังฝนหลั่งดังระงม
ไม่อยากตรมจนผ่าน วสันต์คลาย

นะเถิดนะ..ขอเพียง ยินเสียงใส
จากหัวใจได้สุขทุกข์สลาย
ขอรอยยิ้มพริ้มพักตร์ปักแพรวพราย
ขอมั่นหมายสุขผ่าน กาลระทม.

"บ้านริมโขง"

[ภู กวินท์]

แสงสลัวเพลงแผ่วแว่วลมผ่าน
ฤดูกาลขานรับคอยทับถม
ความหวานแห่งร่องรอยคล้อยอารมณ์
อาจตรอมตรมอยู่บ้าง, ระหว่างนี้

มันอาจยากหวงแหนแสนสาหัส
จนอึดอัดไม่พบอยากหลบหนี
วันที่ฟ้าแจ่มใสไม่เคยมี
รู้สึกดีขึ้นบ้าง, ก็ร้างรา

เป็นฤดูอกหักหรือรักป่วย
มีคนช่วยอยู่ข้างบ้างไหมหนา
อยากให้อยู่ตรงนี้ที่ภัยมา
คอยรักษาบาดแผล, ให้แก่กัน

ใครจะช่วยชี้ทางระหว่างนี้
ระหว่างที่ผ่านพ้นจนแปรผัน
เผื่อความทุกข์สลายหายไปพลัน
สู่อีกวันฟ้าใหม่, หวังได้เจอ.


 

[--ณัชชา--]

ดวงตะวันผันเวียนแดด เปลี่ยนทิศ
แต่ดวงจิตของฉัน  มั่นเสมอ
ส่งหัวใจอ้างว้างเคียงข้างเธอ
ปลอบคนเพ้ออย่าละห้อยหรือน้อยใจ

ฤดูกาลเปลี่ยนไปในวันหน้า
มองท้องฟ้าตรงนั้นเห็นมันไหม
ฟ้าส่งยิ้มมามอบปลอบคนไกล
ความหวังดีมีให้คนใจตรม

[นพตุลาทิตย์]

ฤดูเหงาร้าวฤดีที่แสนโศก
วิปโยคย่อยยับกับรักขม
ลมโชยผ่านร่านกายส่ายระบม
น้ำค้างพรมโลมไล้ไซ้กายา

ผ่านคืนผ่านวารวันอันแสนเศร้า
เราหนอเราเร่าฤดีรี่ร่ำหา
สุดเสน่ห์เล่ห์ล้ำพร่ำพรรณา
ฤดูว้าอกตรมระทมใจ

ตุลาทิตย์

[สำเนาถูกต้อง]

ปานมณีรุ้งงามยามสบพักตร์
พลันหลงรักร่ำร้องอกหมองไหม้
คือชีวิตโดดเดี่ยวเหงาเปลี่ยวใจ
มิเคยได้ไมตรีปลอบชีวิต

มีหัวใจก็เหมือนดาวเคลื่อนคล้อย
ที่ล่องลอยเคว้งคว้างอย่างวิจิตร
แต่ขาดคนแลเหลียวเกี่ยวมอบมิตร
พรหมลิขิตขีดเส้นเป็นฉะนี้

วันเวลาหมุนไปยิ่งใจหาย
เห็นหญิง-ชายเคียงคู่กันจู๋จี๋
มองกระจกสะท้อนภาพวาบฤดี
อ้อมแขนมีแต่ไร้ใครแอบซบ

ณ แห่งห้วงดินแดนแว่นแคว้นนี้
หรือมิมีทางใดให้ประสบ
คนที่เต็มใจเติมเริ่มอยากคบ
เก็บและลบว้าเหว่แห่งเวลา

รักกับใครสักคนแม้ทนทุกข์
ก็คงสุขยิ่งยวดกว่าปวดปร่า
อาจได้พบสวรรค์บันดาลพา
หรือพบแต่น้ำตา...ก็จะยอม

อยากสบตาแดดอ่อนตอนฟ้าสาง
โดยเคียงข้างคนมองร้องเพลงกล่อม
อิงกลิ่นกาย-เรือนผมจักดมดอม
ตื่นมาพร้อมบอกรักสักร้อยครั้ง

ระหว่างวันวุ่นวายรับสายซ้อน
มีแง่งอนกันบ้างอย่างใจหวัง
มีเรื่องราวเบา-เบาเล่าให้ฟัง
แลกคำรักดัง-ดังระหว่างกัน

อยากก่อนหลับจุมพิตแก้มนิดหนึ่ง
ยิ้มให้ถึงเข้านอนก่อนหลับฝัน
แต่ฤดู เหงาฤดี...แห่งชีวัน
ฤ จักสั้นหดลงคงยาวนาน

และเมื่อปีกใจฝันฉันอ่อนล้า
ก็ช้า-ช้าลุกคืบเข้าสืบสาน
โดยอ้างว้าง.หมองหม่น.อนธการ
จมเจ็บในดิบด้าน...ธารน้ำตา!

...

พบชีวิตง่ามแง่แต่ร้าวราน
จึงปิดม่านหัวใจ...ในน้ำตา!



 "สำเนาถูกต้อง"

[Music]

ตกอยู่ใน ฤดู...เหงาฤดี

แม้อยู่ห่าง ต่างเวลา นภากว้าง
อยากเอ่ยอ้าง ว่าขาด ปรารถนา
ทุกฤดู ที่เห็น ความเย็นชา
อยากกลับมา ทวงสิทธิ์ ให้จิตใจ

เคยรับปาก หรือเปล่า? เมื่อคราวรัก
จะแน่นหนัก ไม่อ้อน ว่าอ่อนไหว
กับบทกลอน มากเหลือ ว่าเยื่อใย
ดูเปลี่ยนไป พิกล ใช่คนเดิม

เคยยืนยัน รักเดียว หวังเกี่ยวข้อง
คนชื่อ "จ้อง" ไม่จำ น้ำคำเริ่ม
คนอีกฟาก มากค่า ยังกล้าเติม
มิใช่เจิม แล้วจาก "ไม่อยากจำ"