หมอกขาวคลุมขุนเขา
ทะเลเงายาวทอดงุ้ม
โค้งคุ้งเป็นคุ้มคุ้ม
ค่อยค่อยเคลื่อนค่อยเลื่อนลอย
รถม้ากลางหมู่เมฆ
สวรรค์เสกสุดเอื้อมสอย
ล้อรถหมดจดรอย
บนทางราบอาบทอรุ้ง
ม่านหมอกเหมือนแมกไม้
ดั่งผ้าไหมถักใยมุง
ห่มไพรห่างไกลกรุง
ที่เกลื่อนดอยเมืองร้อยธาร
หมื่นถ้ำลำน้ำต้น
ชลา-ดลบนดินดาล
หุบเหวห้วยละหาน
มีป่าหุ้มคอยคุ้มครอง
ธารน้อยหลายร้อยสาย
แผ่ขยายค่อยไหลล่อง
เลี้ยงหล้าชื้นละออง
ลอยเหนือฟ้ามาเป็นฝน
หยาดฝนหล่นจากฟ้า
เกิดจากป่าบันดาลดล
เกิดเมฆร่ายเสกมนต์
สยายม่านประทานพร
ป่าชื้นผืนดินชุ่ม
ขาดป่าคลุมดินรุ่มร้อน
ฝนจางลอยห่างจร
คนบนดินก็สิ้นใจ
