ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

..ขอขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..



“เคียงไหล่?”

๐

๐ ลากสังขารรอยแผลแลรอบด้าน
พยุง,คลานทรุดบ้างกลางป่าเขา
สองชีวิตเพื่อนตายกายสั่นเทา
ฝืนก้าวเท้าเพื่อรุดอยุธยา

๐ กองสอดแนมสิบนายขวนขวายข่าว
พม่ากร้าวขยับเคลื่อนทัพหน้า
รุกผ่านแนวชัยนาทโหมยาตรา
เผาปล้นฆ่าต้อนทาสกวาดเสบียง

๐ ภาพตำตาเลือดไทยไหล-ฉีดแล่น
มันคลั่งแค้นอยากเข่นเป็นเสี่ยงเสี่ยง
ไฟระอุคุกายใจพร้อมเพรียง
จำต้องเลี่ยงด้วยงานสื่อสารรอ

๐ ครั้นร่นกองเตรียมกลับขยับม้า
กองตระเวนหงสาฯมายืนจ่อ
โอบปีกกาขวาซ้ายมากมายออ
ชี้ดาบส่อเสียงกร้าวเข้าโจมตี

๐ กองสอดแนมรับดาบทั้งอาบเลือด
ฟาด,ฟัน,เชือดแตกหักเพื่อศักดิ์ศรี
โต้ลุยยับเข่นฆ่าหาไพรี
พม่านี้ซากซ้อนเช่นขอนไม้

๐ มัจจุราชคร่าไทยไปแปดร่าง
แทรกอยู่หว่างซากสยองที่กองใหญ่
เหลือก็แต่สองร่างยังหายใจ
กัดฟันกรอดเคียงไหล่ไปนาคร..

ระนาดเอก

[...สียะตรา..]

......ขออนุญาตต่อกลอนนะคะ

[--ณัชชา--]

ขอเทพไท้ทั้งหลายในทั่วหล้า
ด้วยศรัทธาน้ำใจล้นไหลปรี่
จงคุ้มครองผู้กล้าที่ราวี
ต้านไพรีพ้นเขตประเทศไทย

พวกเขาคงทุกข์ยากลำบากยิ่ง
ด้วยใจจริงอยากสู้อยู่ใกล้ใกล้
กำจัดผู้รุกรานต่อต้านภัย
ขับมันไปจากถิ่นแผ่นดินเรา

ไฉนหนอท้อใจคล้ายคนขลาด
เพราะไม่อาจทำได้ใจจึงเหงา
ด้วยเป็นหญิงสอนให้คล้ายดูเบา
จึงเพียงเฝ้าส่งใจไปเท่านั้น

หากยามใดไล่ล่าปัจจามิตร
พระสถิตคุ้มภัยอย่าไหวหวั่น
จงสู้พาลรานรุกบุกประจัญ
เข่นฆ่ามันให้สิ้นแผ่นดินไทย

[ภู กวินท์]

เพลิงแผดเผาหมดแล้วในแนวรบ!
สว่างภพจบลงที่ตรงหน้า
รัตติกาลสูญสิ้นดวงวิญญาณ์
ฉุดศรัทธาแรงกล้า, เข้าท้าทาย

ด้วยถ้อยคำขานรับไม่กลับหลัง
แม้เลือดหลั่งกระเซ็นเห็นเป็นสาย
ไม่คิดคดอดสูลูกผู้ชาย
หากต้องตายทรายกลบ, ลบธานี

จะเคียงบ่าเคียงไหล่สุดใจสู้
ธำรงอยู่อย่างไทยไม่ถอยหนี
วีรกรรมมิ่งมิตรอิสตรี
ต้านไพรีศัตรู, ผู้คุกคาม

อุดมการณ์หาญกล้าปรีชายิ่ง
แสนเย่อหยิ่งในจิตใครคิดหยาม
บรรพชนของไทยน้ำใจงาม
เพื่อสยามคงอยู่, ยอมสู้ตาย

เข้าพิฆาตหยาดเหงื่อไม่เหลือร่าง
แต่ยังสร้างความดีที่หลากหลาย
วีรกรรมนานนับประดับกาย
สะท้อนฉายให้เห็น, ที่เป็นมา.


 

[~ploy pim~]

                     อันสตรี ก็มี ความแกร่งกล้า     
                      ไม่กังขา สิ่งใด ใจพร้อมสู้
                       จะยืนเคียง กันไป ไล่ศัตรู     
                         อย่าลบหลู่ ขอสู้ กับหมู่มาร

                              หากยามใด มีภัย จะไกลใกล้
                              ขอสู้ไป ไม่ถ้อย คอยส่งสาส์น
                              หากเหลือฉัน คนเดียว ยามวิกาล 
                              ก็กล้าหาญ คอยต้าน ภัยศัตรู
                                                   ~ploy pim~

[ระนาดเอก]

๐ ณ พงไพรใต้เดือนเคลื่อนลงต่ำ
พิษแผลร่ำร้าวรวดปวดนักหนา
เคี้ยวเปลือกไม้สมุนไพรกษัยยา
เนื้อตัวชาปากคอทรมาน

๐ อาศัยแสงจันทราตาสวรรค์
ชี้นำทางบากบั่นด้นดั้นผ่าน-
กับสหายมิตรกล้าฟ้าประทาน
หลอมจิตสู่พระภูบาล-สานศรัทธา

๐ ลัดทางเปลี่ยวเลี้ยวผ่านเลียบธารห้วย
วักน้ำใสอำนวยด้วยล้างหน้า
ล้วงสไบผืนน้อยชดช้อยตา
คิดถึงหน้าเจ้าของผู้ครองใจ

๐ เติมกำลังสู่กายแทรกใส่จิต
มุ่งสู่ทิศกรุงศรีฯที่งานใหญ่
สะพายดาบพยุงเพื่อนเคลื่อนก้าวไว
มีนางในใจนี้ที่เร้า-รอ..

ระนาดเอก

[...สียะตรา..]

มีนางในใจนี้ที่เร้า-รอ..

ระนาดเอก


................................................................

[...สียะตรา..]

 

[ระนาดเอก]

๐ ทุกเพลาสไบน้อยคอยเตือนจิต
ก่อนนัยน์ปิดรำพึงถึงฟ้าสาง
บ่อยลอบยิ้มคนเดียวเหลียวหานาง
ท่ามเวิ้งว้างกลางพฤกษ์ดึก,ทั้งคืน

๐ กลิ่นกระแจะแป้งร่ำพี่จำฝัง
กระตุ้นเตือนประทังทั้งหลับ-ตื่น
กอดสไบแสนหวงทรวงโครมครืน
เจ้าของรอสะอื้น..พี่คืนเรือน..

ระนาดเอก

[ธาตรี รติกานท์]

๏ แลสหายกอดสไบเผลอไผลหลับ
คงเหนื่อยกับการศึกศัตรูเถื่อน
ถึงเวรข้าเฝ้าดูจะอยู่เตือน
หลับเถิดเพื่อนวันพรุ่งค่อยมุ่งชัย ๏

๏ มินานร่ำพร่ำเพ้อละเมอหา
ถึงกานดาให้สดับทั้งหลับใหล
โถมิตรข้ามันคงเหมือนขาดใจ
ถึงพร่ำพลอดกอดสไบไว้แน่นทรวง ๏

๏ ข้ามิต่างห่างสตรีสุดที่รัก
มีปิ่นปักผมแทนสุดแหนหวง
แลปิ่นปักต่างพักตร์ของพุ่มพวง
น้ำตาร่วงรินรดสลดใจ ๏

๏ รวีวาดสาดแสงส่องพิภพ
ประดุจส่งสัญญาณรบกระทบไศล
นำปิ่นเก็บเหน็บเอวอย่างเร็วไว
รีบจรไปปลุกมิตรจากนิทรา ๏

ลองหัดเปลี่ยนแนวตัวเองหน่อยครับ

[..กุสุมา..]

  ทั้งสไบปิ่นปักที่ฝากให้
ก็แล้วใยแบ่งปันกันไฉน
ทั้งสองสิ่งฝากแทนกายแลใจ
แล้วทำไมสิ่งของต้องแบ่งปัน

ยังคอยรอบางใครบ้านในป่า
โปรดรู้ว่าวันคืนสะอื้นฝัน
นับวันรอคืนรอทุกวี่วัน
รอพี่นั้นกลับคืนผืนพนา
         ..Kusuma 07..

<a href="http://www.youtube.com/v/y-5q7R_xZ4A&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/y-5q7R_xZ4A&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[...สียะตรา..]

 

[ปนิตา]

๐แสงทอง ส่องสาดฟ้า สุริยาฉาย
สองสหาย กอดฟัด ซัดเซล้า
แผลเก่า-ใหม่ ให้เตือน เฉือนกายา
ผ่านเรือนมา ขอหยูกยา หาจุนเจือ

๐ด้วยสองข้า หมายมุ่ง สู่กรุงศรี
หงสาวดี กรีฑา มาแต่เหนือ
เร่งส่งสานส์ แม้เจ็บกาย ระอาเอือ
แต่ขาดเหลือ เสบียงกรัง ยังไม่พอ

๐ได้สดับตรับ จับความ สำคัญยิ่ง
จัดแจงสิ่ง หยูกยา มาตามขอ
ทั้งเสบียงกรัง ข้าวปลา ไม่รั้งรอ
เดินทางต่อ สองสหายมุ่ง สู่กรุงไกลฯ

-ปนิตา-


ขอแจมด้วยครับ

[/size] 

[เมฆา...]

ขอขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ.



๐ ย่าง..ย่อ..หยุด..ทรุดคลานริมธารฉ่ำ
กรเกร็งกรำกำดาบบ้างคาบไว้
เลาะเลียบทุ่งมุ่งฝ่าป่าเขาไกล
เคียงหน่วยไกร..พญายอด..หมู่สอดแนม

๐ ก้าวตามหลังพลางวิ่งประวิงหลบ
พรางตัวกลบม่านไพรมิให้แจ่ม
แจ้งแก่ตาดัสกร..ผู้รอนแรม
เข้ามาแกมกดขี่ราวีเรือน

๐ ริ้วรอยหนามหวามหวั่นต้องกลั้นเก็บ
กดจิกเล็บเหน็บตัวรัวเสมือน
ว่ายังหายใจอยู่รอดูเดือน
ณ วันเคลื่อนสู่ชัย..ในอรุณ

๐ ไร้คนรักหมายปองจึงคล่องจิต
ด้วยชีวิตก่อน..ใกล้ไพร่สถุน
ได้โอกาสจากนายกองมองเห็นคุณ
ท่านการุณฝึกฝน..กลดาบตี

๐ จึงสังกัดไพร่หลวงควงดาบคู่
สมทบหมู่ตาเหยี่ยว..ปราดเปรียวศรี
ประจันต์เบา..เงาเงียบเฉียบราตรี
สังเกตุการณ์..ทัพอัปรีย์ที่รุกราน

๐ ถอนหน่วยจากแนวหน้าฝ่าความมืด
ออกก้าวยืดเยี่ยงพรายนายทหาร
ย่องตามหลัง..นายกองมองอาการ
เด่นประมาณขุนศึก..ระทึกทรวง

๐ แลหัวหมู่ดูคล้ายสายตาฉ่ำ
คงเก็บงำความในจิต..ที่คิดหวง
หลากสายตาล้วนเปี่ยมเทียมดาวดวง
คงคิดถึงพุ่มพวง..ที่ห่วงใย

๐ ชังแต่ข้าผู้นี้ที่หนาวนัก
มีเพียงดาบ..ด้ามกรัก..จักถือไว้
ยลแทนหญิงอยุธย์..ไร้นุชใด
ยื่นสไบ..แพรพรรณ..ให้ฝันเลย... 



เมฆา... 
 

[...สียะตรา..]

ขอขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ.



๐ ย่าง..ย่อ..หยุด..ทรุดคลานริมธารฉ่ำ
กรเกร็งกรำกำดาบบ้างคาบไว้
เลาะเลียบทุ่งมุ่งฝ่าป่าเขาไกล
เคียงหน่วยไกร..พญายอด..หมู่สอดแนม

๐ ก้าวตามหลังพลางวิ่งประวิงหลบ
พรางตัวกลบม่านไพรมิให้แจ่ม
แจ้งแก่ตาดัสกร..ผู้รอนแรม
เข้ามาแกมกดขี่ราวีเรือน

๐ ริ้วรอยหนามหวามหวั่นต้องกลั้นเก็บ
กดจิกเล็บเหน็บตัวรัวเสมือน
ว่ายังหายใจอยู่รอดูเดือน
ณ วันเคลื่อนสู่ชัย..ในอรุณ

๐ ไร้คนรักหมายปองจึงคล่องจิต
ด้วยชีวิตก่อน..ใกล้ไพร่สถุน
ได้โอกาสจากนายกองมองเห็นคุณ
ท่านการุณฝึกฝน..กลดาบตี

๐ จึงสังกัดไพร่หลวงควงดาบคู่
สมทบหมู่ตาเหยี่ยว..ปราดเปรียวศรี
ประจันต์เบา..เงาเงียบเฉียบราตรี
สังเกตุการณ์..ทัพอัปรีย์ที่รุกราน

๐ ถอนหน่วยจากแนวหน้าฝ่าความมืด
ออกก้าวยืดเยี่ยงพรายนายทหาร
ย่องตามหลัง..นายกองมองอาการ
เด่นประมาณขุนศึก..ระทึกทรวง

๐ แลหัวหมู่ดูคล้ายสายตาฉ่ำ
คงเก็บงำความในจิต..ที่คิดหวง
หลากสายตาล้วนเปี่ยมเทียมดาวดวง
คงคิดถึงพุ่มพวง..ที่ห่วงใย

๐ ชังแต่ข้าผู้นี้ที่หนาวนัก
มีเพียงดาบ..ด้ามกรัก..จักถือไว้
ยลแทนหญิงอยุธย์..ไร้นุชใด
ยื่นสไบ..แพรพรรณ..ให้ฝันเลย... 



เมฆา... 
 

[สายใย]

 

เพราะเพลงดาบข้าน้อยยังด้อยนัก
พบศึกหนักหน่อยหนึ่งถึงถลำ
โดนหลายดาบฉาบฉะหัวคะมำ
จนบอบช้ำแปลบเสียวไร้เรี่ยวแรง

เพียงของขลังยึดเหนี่ยวสิ่งเดียวแท้
ชายผ้าถุงของแม่แลรักแฝง
เหมือนเกราะแก้วป้องกันรอดฟันแทง
แผลเลือดแห้งทั่วร่างเซซังมา

ดาบมือซ้ายหมายตวัดคอยปัดป้อง
บางครั้งต้องใช้หลังบังหัวหน้า
ที่ควงดาบกระหนาบข้างอย่างอ่อนล้า
กัดฟันพาร่างฝืนถอยคืนเรือน

[จ.รัตติกาล]

ด้านกรุงศรี ราคีกาล คลืบคลานสู่
ข่าวศัตรู มิรู้กัน มันอยู่ไหน
ส่งทหาร การข่าว ล่วงเข้าไป
เพราะเหตุใด ใยมิกลับ ฤอับดวง

ฝึกไพร่พล กลศึก จนคึกยิ่ง
ต้องปะวิง ทิ้งมิได้ ค่ายทัพหลวง
หากเสียท่า พม่ายึด ยากตีทวง
เกรงกลลวง เลยเร่งรุด ขุดคูคลอง

พวกไพร่ฟ้า ประชาราษฎร์ เริ่มวิกตก
ตื่นตะหนก ลกลน ขนข้าวของ
หวั่นพม่า ยาตราทัพ เขายึดครอง
เมืองหม่นหมอง คอยเหม่อมอง กองสอดแนม