ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[...สียะตรา..]

......ณ..ยามนี้นิศาสมัยเมื่อใกล้รุ่ง

...รายจรุงมวลฉมชื่นรื่นนาสา

...นภวาวพราวแสงแห่งดาริกา

...ลมอุตรา..รำเพยผ่านเปลี่ยนกาลฤดู

......รัถยานา นาสายกรายบรรจบ

...ให้พานพบทั้งรื่นรส..และ....อดสู

...แต่ยังมั่นในจริต..จิตพธู

...เพียงความรู้..ที่หวัง..กอบ...มอบอนุชน



......หมายเหตุ....ไม่ขอรับคะแนนบวกใด ใด.....เพราะไม่สบายใจกับ...การได้รับโทษที่ยังไม่ได้พิสูจน์...และเป็นกฏที่ลำดับขั้นตอนที่..แปลกมาก...กล่าวหา...ตัดสิน...แล้วจึงพิจารณา..



ทางระบบได้ตรวจสอบพบการให้คะแนนผิดปกติ
จึงขอตัดคะแนนกลอน ออกตามความเหมาะสม

หากจะอุทรณ์ สามารถ PM ถึง webmaster ได้
และทาง กลุ่มม็อดจะช่วยกันตรวจสอบอย่างละเอียด
หากไม่ผิดจะคืนคะแนนให้ แต่หากผิดจริงจะโดนตัดคะแนนเพิ่ม

[บ้านริมโขง]

เมื่อตั้งมั่นอย่าหวั่นพลันลุกสู้
อย่าหดหู่ใจตัวมัวหมองหม่น
เมื่อทำดีใครว่าอย่าทุกข์ทน
วันใดพ้นคำหยามค่อยถามคืน

ทางหลายสายมุ่งหามาบรรจบ
ซึ่งต้องพบอยู่บ้างทางห่ามหืน
ทางราดหน้าทาแป้งแล้งฝุ่นครืน
ทางสะอื้นหากหลงแล้วลงเดิน

จึงต้องสร้างทางเราให้เหลากว่า
แม้บุกป่าฝ่าไปในห้วยเหิร
ให้มั่นคงตรงที่มีแนวเนิน
พร้อมร้องเชิญมวลหมู่ผู้รอคอย.

"บ้านริมโขง"

[...สียะตรา..]

......รัชนีอวดอวดวงยามทรงกลด

...เรืองจรส..ทั่วเวหา...นภาไสว

...ดาริกาพริบพร่าง...ข้างวลัย

...น้าวหทัย.....แจ่มจรัส..............เยี่ยง..รัชนี



วลัย [วะไล] น. กําไลมือ, ทองกร; ของที่เป็นวงกลม, วงกลม. (ป., ส.).
 
 

[...สียะตรา..]

......จะเสมือน " กฤษณา "...ต้องวายุ


...สิ้นประจุความอ่อนแอ..แพ้...ให้เห็น


...รำเพยฉมทวนลมกล้าฝ่าลำเค็ญ


...สมที่เป็น " ไม้แก่น " ...แดนกวี





" ไม้แก่น " ความหมาย เนื้อไม้แข็งมีสีเข้มอยู่ถัดกระพี้เข้าไป . หลักสำคัญ .ดื้อรั้นซุกซนไม่กลัวใคร

" กระพี้ " ความหมาย เนื้อไม้ที่อยู่ระหว่างเปลือกกับแก่นในของไม้ . ไม่เป็นแก่นสาร

[...สียะตรา..]

......หนึ่งคะแนนที่ให้เห็นเป็นประจักษ์

...โปรด..สลัก..นามไว้เข่นเป็นสักขี

...ว่ามีชื่อ...มีตัวตน...คนดี..ดี

...มิใช่ผีมาหลอนหลอก..ยอกคะแนน

[--ณัชชา--]

ลมลำเพยพัดผ่านสะท้านอก
ดั่งลูกนกไกลสิ้นถิ่นหวงแหน
ไร้ปีกป้องผองภัยในดินแดน
ทุกข์อัดแน่นซานซบหมายหลบภัย

นิจจาเอ๋ยเคยอุ่นละมุลหวาน
เมื่อถึงกาลต้องพรากจากฟ้าใส
แสนเจ็บปวดรันทดหมดทั้งใจ
ถูกบางใครเหยียบย่ำช้ำกมล

[[Love]]

เมื่อคะแนน  ต้นปัญหา  นั้นพาเสียว
แต่งคนเดียว  เล่นคนเดียว  ไม่เอี่ยวไผ
เพียงยกมือ  หนึ่งครั้ง  หวังบอกไป
กำลังใจ  ให้รู้ว่า  มาอ่านกลอน

หากว่าใคร  เมตตา  ตัวข้านี้
จะยินดี   น้อมรับ   มิกลับถอน
กดบวกมา  ข้าซาบซึ้ง   ถึงอาทร
ขออวยพร   ให้ตัวท่าน  นั้นโชคดี

[...สียะตรา..]

....................................................   ณัชชา   .............................................




                                               ......เธอคือเลื่อมซ้อนระยับประดับหล้า

                                               ...วงพักตราประหนึ่งโสมโฉมศศิน

                                               ...ยามสื่อสายสายสือ...คือ..กวิน

                                               ...ผู้ประทินประเทือง..ภาษ...ดุจนาฏกร

[เอ๊พ]

ริบคะแนนก่อนสอบสวนไม่ควรหนอ
ตักเตือนหนึ่งเพื่อก่อว่า'ฉงฉัย'
เป็นสุภาพอาบถ้อยก่อนจาระไน
กระทงนี้ยังไงเราขอแจง

หากถ่องแท้ชี้ไปหน้าไมค์ได้
เป็นบทเรียนสอนใจไม่แสลง
เจ้าตัวทราบความผิด..พยักหน้าแรงๆ
เป็นบทเรียนได้แสดงรู้ทั่วกัน

หากกดให้เพราะเสน่หาพิศวาส
ก็บังอาจทำได้ไม่เหหัน
เพราะเจ้าตัวไหวพริบเขียนกลอนทัน
พรสวรรค์หรือประเสริฐเกิดจากเรียน

จัดเป็นกลไกใหม่ให้ตัดเถิด
เหมือนพี่ปรางค์เคยเปิดผ่านตาเขียน
ดีไหมเล่าเพื่อนว่าจะได้เนียน
พิจารณาว่าเซียนใครเกรียงไกร

ลดคะแนนที่กดออกให้เพื่อน
จะได้เหมือนเฉือนเนื้อทั่วกันไหม
แล้วแต่เหตุอย่างใดจัดกันไป
เจ้าตัวเพียรสร้างใหม่ในกานท์กลอน

         

[--ณัชชา--]

เรื่องคะแนนมิใช่จุดหมายคิด
หายหงุดหงิดแล้วหนอขอพักก่อน
แล้วค่อยกลับมาร่ำคำสุนทร
เป็นบทเรียนไว้สอนก่อนอำลา

จุดหมายที่สำคัญคือการเขียน
เพราะมิได้เป็นเซียนเพียรศึกษา
เพียงแต่ใจรักกลอนขอวอนมา
เวทนาอย่าประหารกันอีกเลย

[บ้านริมโขง]

ลมลำเพยพัดผ่านสะท้านอก
ดั่งลูกนกไกลสิ้นถิ่นหวงแหน
ไร้ปีกป้องผองภัยในดินแดน
ทุกข์อัดแน่นซานซบหมายหลบภัย

นิจจาเอ๋ยเคยอุ่นละมุลหวาน
เมื่อถึงกาลต้องพรากจากฟ้าใส
แสนเจ็บปวดรันทดหมดทั้งใจ
ถูกบางใครเหยียบย่ำช้ำกมล

เขียนกลอนหวานก็เป็นเห็นวันนี้
เหงาฤดีที่เปรยเลยฉงน
คนโผงผางอย่างเธอเผลอเปรอปน
พอได้ยลผลอารมณ์ขอชมเธอ

ที่กระด้างให้เห็นเป็นเพียงฉาก
ที่กั้นจากสายตานักล่าเหรอ
เนื้อในแท้แม่ละมุน อุ่นนะเออ
จึงขอเพ้อถึงบ้าง..อย่างลมลม. 

"บ้านริมโขง"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ลมลำเพยพัดผ่านสะท้านอก
ดั่งลูกนกไกลสิ้นถิ่นหวงแหน
ไร้ปีกป้องผองภัยในดินแดน
ทุกข์อัดแน่นซานซบหมายหลบภัย

นิจจาเอ๋ยเคยอุ่นละมุลหวาน
เมื่อถึงกาลต้องพรากจากฟ้าใส
แสนเจ็บปวดรันทดหมดทั้งใจ
ถูกบางใครเหยียบย่ำช้ำกมล

เขียนกลอนหวานก็เป็นเห็นวันนี้
เหงาฤดีที่เปรยเลยฉงน
คนโผงผางอย่างเธอเผลอเปรอปน
พอได้ยลผลอารมณ์ขอชมเธอ

ที่กระด้างให้เห็นเป็นเพียงฉาก
ที่กั้นจากสายตานักล่าเหรอ
เนื้อในแท้แม่ละมุน อุ่นนะเออ
จึงขอเพ้อถึงบ้าง..อย่างลมลม. 

"บ้านริมโขง"

ก็พอกันนั่นหนอพ่อริมโขง
หยุดโขมงเป็นหวานจนพาลขม
มิใช่คนกระด้างคางเขี้ยวคม
ชอบทับถมข่มใครให้ชอกช้ำ

คารมกลอนใช่แจ้งแสดงชัด
ถึงความจริงแห่งอัตตาตนพร่ำ
คนบางคนอาจน้อยห้วนถ้อยคำ
มิควรคิดว่าต่ำชอบซ้ำเติม

"กานต์ฑิตา"
๒ กรกฎาคม ๒๕๕๔