ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

   

อยากแต่งกลอน  อ่อนใจ  เราไร้หลัก
แต่ใจรัก  หนักหนา  อุตส่าห์เขียน
สู้ฝึกฝน  ทนทำ  พร่ำพากเพียร
ด้นบทเรียน  เขียนดุ่ม ซุ่มฝึกเอา

ด้วยตนเอง  เก่งไฉน  ด้อยไพเราะ
ถูกเขาเยาะ  เย้ยหยัน  ว่าฉันเขลา
ด้วยฝ่ากฏ  บทกาง  อย่างบางเบา
เพราะไม่เข้า  ใจซึ้ง  ถึงกฏกลอน

วอนผู้อ่าน  ผ่านตา  หากมาเห็น
โปรดใจเย็น  ใช่ย่ำ  ล่วงคำสอน
จนหนทาง  วางหนอ  จึงขอวอน
โปรดฟังก่อน  เหตุผล  ที่ด้นไป

ความจำเป็น  เห็นค่า  มาบังคับ
จำต้องขับ  ภาษา  สง่าไฉน
แต่ให้เปลี่ยน  เวียนกลับ สลับไป
เกรงว่าไม่  ไพเราะ  เพราะขาดความ

จึงต้องทำ  ช้ำใจ  ใช่อยากผิด
วอนญาติมิตร  เมตตา  ขออย่าหยาม
เพราะอ่อนด้อย  ปล่อยเฉย  เลยไม่งาม
ใช่เพราะความ  ไม่รู้  ดูโง่งม

แต่จำเป็น  เห็นว่า  ภาษานั้น
ไม่อาจแทน  ที่กัน  มั่นเหมาะสม
ใช้คำอื่น  ดื่นได้  ไม่ควรชม
ยอมระทม  ข่มใจ  ผิดในที

แต่ต้องเป็น  เช่นนี้  เพราะมีเหตุ
ด้วยสังเกต  เลศล้วน  อันถ้วนถี่
เลยต้องยอม  ตรอมตรม  ขมฤดี
ผิดครั้งนี้  พี่ครับ  โปรดรับฟัง

 

[บ้านริมโขง]

ผมน่ะยิ่งตัวการที่งานผิด
ครั้งแรกคนสะกิดด้วยคาดหวัง
จะแก้ไขไม่ยากปากไม่พัง
แต่ก็ยังคงเห็นเป็นแค้นเคือง

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ต้องโดนฟาดด้วยไม้ให้หน้าเหลือง
ไม้หน้าสามตามประกบครบทุกเมือง
ก็เพราะเรื่องเขียนคำซ้ำซ้อนกัน

จึงขอวอนขอฝากจากลูกศิษย์
อำมหิตลดบ้างอย่าห่างหัน
สอนศิษย์โข่งโล่งคลองสมองตัน
คงนานวันกว่าจะเห็นเป็นนักกลอน

[นพตุลาทิตย์]

แต่งกลอนมามากมายมิวายผิด
ด้วยเราคิดว่าเป็นเช่นเขาสอน
ล้วนครูพักลักจำใจพร่ำวอน
รู้ว่าอ่อนเด็กน้อยละห้อยใจ

เลยฝึกฝนตนคร่ำเพียรสำนึก
จะตรองตรึกกับงานจนผ่านใส
จะกลับมาอีกครั้งยังมีไฟ
ขอเทียวไปฝึกตนกับกลกานท์

 
ตุลาทิตย์

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ยังอ่อนด้อยน้อยรู้สู่เสนอ
หน้าเผยอกลอนไปโดยไม่หยุด
คิดลำพังหวังว่าก้าวหน้ารุด
บ้านกลอนจุดรวมแหล่งแห่งวิชา

เพราะประมาทคาดเองเหมือนเก่งจัด
แอบเรียนลัดท่องเว็บเก็บศึกษา
มิสอบถามความรู้ครูตำรา
จึงงามหน้าในบอร์ด..ขอถอดใจ

"กานต์ฑิตา"
๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๔

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะอ่อนด้อยน้อยฝึกสำนึกผิด
จงค่อยคิดค่อยอ่านยามขานไข
มีสติอยู่เสมออย่าเผลอไป
ภาษาไทยไตร่ตรองสู่ร่องรอย

ทุกผู้คนล้วนผิดสะกิดแก้
ด้วยหวังแค่เดินควงมิร่วงผลอย
ไปด้วยกันยิ้มให้กันหมั่นรอคอย
อย่าท้อถอยเลยหนาจงร่าเริง

 
"ปรางค์  สามยอด"

[รพีกาญจน์]

รู้ว่ากลอน อ่อนด้อย ค่อยศึกษา
รู้ที่มา ของคำ พร่ำว่าอ่อน
รู้อย่าผละ ละทิ้ง ขอวิงวอน
อยู่บ้านกลอน ต่อไป ให้นานนาน

พยัญชนะ สระ ตัวสะกด
ประสมบท พจน์คำ นำไขขาน
ออกแบบผัง ฝังพยางค์ วางกลอนกานท์
พอเขียนอ่าน เลิศล้ำ คำคล้องจอง

เมื่อเริ่มแต่ง ก็เห็น เป็นเช่นนี้
ปีสองปี ผ่านแล้ว เก่งแคล่วคล่อง
สุดแต่ พรสวรรค์ ชี้ครรลอง
อย่าเฝ้ามอง ติฉิน ค่อนนินทา

ถ้ากำหนด กฎเหล็ก เด็กหัดใหม่
อาจถอดใจ ทันที พลันหนีหน้า
เราที่อยู่ อายุขัย วัยชรา
ละภาษา ของไทย ใครสืบแทน

ก็ถูกนิด ผิดบ้าง ช่างมันเถิด
ไม่ประเสริฐ เลิศเจ๋ง เก่งเหลือแสน
โลกสุนทรี ศรีวิไล ไร้พรมแดน
ไร้คะแนน แฟนมาน แค่อ่าน..พอ

รพีกาญจน์ 59

[คนเผาถ่าน]

อยากค้นคำรำร่ายกระจายแจก
แต่มันแปลกแรกพร่ำนำเสนอ
จับเรียงร้อยค่อยคิดจนจิตเบลอ
กลอนเลิศเลอได้เห็นคงเป็นนาน

คงเป็นเพราะอารมณ์ข่มไม่อยู่
อยากเรียนรู้แต่ร้อนรนจนใจสาน
ทั้งเรื่องราวรอบตัวมัวยุ่งงาน
กลับถึงบ้านคอพับหลับเป็นตาย

กลอนจะดีอยู่ที่ใจได้อารมณ์
จับผสมทุกคำล้ำความหมาย
หากอารมณ์ไม่พร้อมย่อมกลับกลาย
ที่ห่างหายเหตุนี้"ไม่มีอารมณ์"

คนเผาถ่าน

[เมฆา...]

๐ กำลังใจ..ให้ท่านผู้หาญกล้า
แต่งแต้มศิลป์จินตนาหาสะสม
เชิงวิชาจารจรดพจน์คารม
และ..ชื่นชมจากใจด้วยไมตรี

๐ คำว่าอ่อนกลอนด้อยหรือถ้อยขัด
ใช่วิบัติบ้าใบ้ต้องไล่หนี
เพียงแค่เราเข้าใจในรุจี
มองสิ่งดีที่เด่น..เร้นข้างใน

๐ มองให้ถึง..พลัง..ที่ตั้งมั่น
มองให้เห็น..หอบฝันอันสดใส
มองให้ลึก..นึกเห็นความเป็นไป
มองให้ไกลถึงนิยาม..ความเป็นจริง

๐ ว่าตัวตนคนเราหาเท่าทั่ว
บ้างสลัวบ้างสล้างสว่างยิ่ง
บ้างเก่งกาจ..บ้างหวาดหวั่นสั่นระวิง
เพราะทุกสิ่งล้วนชัด..คือ..อัตตา

๐ ต้นไม้ใหญ่ใช่นั่นสำคัญสุด
พืชหน่อผุดพื้นผิวทิวพฤกษา
ก็สำคัญมิต่างทางจรรยา
ล้วนพึ่งพา..ผลัดเกื้อ..เอื้อแบ่งปัน

๐ เก่งแต่เกิด..ไม่มีหรอกพี่เอ๋ย
ต่างล้วนเคยพินิจ..ผิดทั้งนั้น
ขอเพียงเรา.รักษ์ไว้..น้ำใจกัน
สร้างสวรรค์..แห่งมิตร..ศิษย์สุนทร...


ปล.อย่าคิดมาก..อิอิ



***เมฆา...***

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ผมน่ะยิ่งตัวการที่งานผิด
ครั้งแรกคนสะกิดด้วยคาดหวัง
จะแก้ไขไม่ยากปากไม่พัง
แต่ก็ยังคงเห็นเป็นแค้นเคือง

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ต้องโดนฟาดด้วยไม้ให้หน้าเหลือง
ไม้หน้าสามตามประกบครบทุกเมือง
ก็เพราะเรื่องเขียนคำซ้ำซ้อนกัน

จึงขอวอนขอฝากจากลูกศิษย์
อำมหิตลดบ้างอย่าห่างหัน
สอนศิษย์โข่งโล่งคลองสมองตัน
คงนานวันกว่าจะเห็นเป็นนักกลอน

ว่าจะไม่แล้วหนาว่าจะไม่
แต่หมั่นไส้ผิดตลอดแถมออดอ้อน
ครูช่วยอ่านทานหน่อยคอยเว้าวอน
ยามพักผ่อนเข้ามากรุณาดู

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ก็ยังพลาดปรากฏให้อดสู
งั้นเอาใหม่ใคร่ลาออกจากครู
อยากจะรู้..เชื่อฟังไหมให้บอกมา

 

"กานต์ฑิตา"
๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[สมนึก นพ]

ผมน่ะยิ่งตัวการที่งานผิด
ครั้งแรกคนสะกิดด้วยคาดหวัง
จะแก้ไขไม่ยากปากไม่พัง
แต่ก็ยังคงเห็นเป็นแค้นเคือง

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ต้องโดนฟาดด้วยไม้ให้หน้าเหลือง
ไม้หน้าสามตามประกบครบทุกเมือง
ก็เพราะเรื่องเขียนคำซ้ำซ้อนกัน

จึงขอวอนขอฝากจากลูกศิษย์
อำมหิตลดบ้างอย่าห่างหัน
สอนศิษย์โข่งโล่งคลองสมองตัน
คงนานวันกว่าจะเห็นเป็นนักกลอน

ไม้หน้าสามท่อนนั้นฉันโดนด้วย
ครูคนสวยอ้างเรื่องเครื่องมือสอน
แต่ศิษย์โข่งเกินไปไม่อาทร
จึงหวดก่อนกลอนวางต่างบทกัน

อักษรต่ำใช้ไม้โทโมโหกริ้ว
ดั่งปวดนิ่วหน้าขมวดเร่งกวดขัน
เสียงตรีท้ายวรรคสองต้องแก้พลัน
พลั๊กเข้านั่นหนึ่งทีที่กบาล

ดาวกลางวันลอยล่องเต็มท้องฟ้า
หลายเวลาหมุนวนกว่าพ้นผ่าน
ชิงสัมผัสอีกหนาหาลนลาน
ฝ่ามือท่านเปรี้ยงเข้าให้ใกล้ต้นคอ

ภาษาไทยผิดบ้างวางตกหล่น
ตาถลนพันคำคัดซ้ำหนอ
เริ่มเดี๋ยวนี้ส่งวันนี้ไม่มีรอ
น้ำตาคลอหมึกหมดไปไม่เสร็จงาน

นึกไปพลางดังหมายมือซ้ายฟาด
สองสามฉาดแก้มขวารับประสาน
ฉันทลักษณ์มีอยู่ไม่รู้การณ์
ขู่ให้อ่านให้คัดสัมผัสคำ

จึงลองหัดเขียนเล่นเป็นกลอนรัก
ไม่ง่ายนักมักทะเล้นเป็นกลอนขำ
บทหวานหวานเสนาะหูมิรู้จำ
ไพเราะกล้ำสัมผัสไม่ชัดแนว

ขอครูเขียนตัวอย่างอ้างให้เห็น
เพื่อนำเป็นลู่ทางวางบทแถว
สารภาพรักเขียนไงได้รู้แกว
มีบทแล้วลอกลงส่งคุณครู.

นพ
4 ก.ค.54

[--ณัชชา--]

เขียนกลอนมาสองปีดีส่วนน้อย
ด้วยมิค่อยมีฝันขั้นเลิศหรู
เขียนผิดบ้างถูกบ้างข้างข้างคู
ยังเขียนอยู่ร่ำไปไม่พัฒนา

ไม่มีครูทีไหนใส่ใจสอน
เพราะขี้งอนสอนยากเป็นหนักหนา
ครูกี่คนกี่คนบ่นระอา
แถมไม่กล้ามาสอนบ่นอ่อนใจ

[บ้านริมโขง]

ผมน่ะยิ่งตัวการที่งานผิด
ครั้งแรกคนสะกิดด้วยคาดหวัง
จะแก้ไขไม่ยากปากไม่พัง
แต่ก็ยังคงเห็นเป็นแค้นเคือง

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ต้องโดนฟาดด้วยไม้ให้หน้าเหลือง
ไม้หน้าสามตามประกบครบทุกเมือง
ก็เพราะเรื่องเขียนคำซ้ำซ้อนกัน

จึงขอวอนขอฝากจากลูกศิษย์
อำมหิตลดบ้างอย่าห่างหัน
สอนศิษย์โข่งโล่งคลองสมองตัน
คงนานวันกว่าจะเห็นเป็นนักกลอน

ว่าจะไม่แล้วหนาว่าจะไม่
แต่หมั่นไส้ผิดตลอดแถมออดอ้อน
ครูช่วยอ่านทานหน่อยคอยเว้าวอน
ยามพักผ่อนเข้ามากรุณาดู

โดนกำหนดโทษไว้ให้ขยาด
ก็ยังพลาดปรากฏให้อดสู
งั้นเอาใหม่ใคร่ลาออกจากครู
อยากจะรู้..เชื่อฟังไหมให้บอกมา

 

"กานต์ฑิตา"
๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

เห็นศิษย์หล่อเปลี่ยนใจไม่เป็นแล้ว
ทั้งร้อยแก้วร้อยกรองพ้องภาษา
ไม่สอนใครให้ท้อเลยขอลา
เปลี่ยนใบหน้าจากยักษ์ปักเทวี

แล้วแปลงกายร่ายร่ำระบำเงี้ยว
กลางเดือนเสี้ยวเลี้ยวโค้งโล่งรัศมี
เปล่งประกายคล้ายอัปสรอรอารี
มาจิ๊จ๊ะจู๋จี๋ที่ลานกลอน

ไม่สนใจในกวีที่เรียงร่าย
เปลี่ยนจากหมายหัวเข่นเป็นรักสอน
เปลี่ยนจากขู่เป็นเขินสะเทิ้นวอน
กล่าวสุนทรไพเราะเสนาะยิน

เมื่อวางไม้หน้าสามดูงามขำ
ยิ้มหวานนำจำแม่นแสนถวิล
บอกเพียงนิดสะกิดลึกตรึกในจินต์
โอ้..ยุพิน...เธอเปลี่ยนไป...ไม่เหมือนเดิม.   

"บ้านริมโขง"

ขำ ขำ นะครับครู 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ไม้หน้าสามท่อนนั้นฉันโดนด้วย
ครูคนสวยอ้างเรื่องเครื่องมือสอน
แต่ศิษย์โข่งเกินไปไม่อาทร
จึงหวดก่อนกลอนวางต่างบทกัน

อักษรต่ำใช้ไม้โทโมโหกริ้ว
ดั่งปวดนิ่วหน้าขมวดเร่งกวดขัน
เสียงตรีท้ายวรรคสองต้องแก้พลัน
พลั๊กเข้านั่นหนึ่งทีที่กบาล

ดาวกลางวันลอยล่องเต็มท้องฟ้า
หลายเวลาหมุนวนกว่าพ้นผ่าน
ชิงสัมผัสอีกหนาหาลนลาน
ฝ่ามือท่านเปรี้ยงเข้าให้ใกล้ต้นคอ

ภาษาไทยผิดบ้างวางตกหล่น
ตาถลนพันคำคัดซ้ำหนอ
เริ่มเดี๋ยวนี้ส่งวันนี้ไม่มีรอ
น้ำตาคลอหมึกหมดไปไม่เสร็จงาน

นึกไปพลางดังหมายมือซ้ายฟาด
สองสามฉาดแก้มขวารับประสาน
ฉันทลักษณ์มีอยู่ไม่รู้การณ์
ขู่ให้อ่านให้คัดสัมผัสคำ

จึงลองหัดเขียนเล่นเป็นกลอนรัก
ไม่ง่ายนักมักทะเล้นเป็นกลอนขำ
บทหวานหวานเสนาะหูมิรู้จำ
ไพเราะกล้ำสัมผัสไม่ชัดแนว

ขอครูเขียนตัวอย่างอ้างให้เห็น
เพื่อนำเป็นลู่ทางวางบทแถว
สารภาพรักเขียนไงได้รู้แกว
มีบทแล้วลอกลงส่งคุณครู.

นพ
4 ก.ค.54

กล่าวหาเกินเพลินไปไม่น่าคบ
"เด็กชายนพ"ดื้อดึงจึงต้องขู่
สอนไปเถอะสอนไปไม่เคยดู
แถมชอบอู้กินขนมและนมเนย

บอกให้หัดจัดกลอนสอนไปเถอะ
เขียนเปื้อนเปรอะเลอะทั่วมั่วกลอนเฉย
ชิงสัมผัสเสียงเพี้ยนเกรียนตามเคย
คำซ้ำเอยโชว์หราว่าไม่ฟัง

ชอบเขียนผิดภาษาน่าจับอัด
จึงให้คัดลายมือคือคำสั่ง
เพื่อเข็ดหลาบจำจดกฎระวัง
ว่าทีหลังหากผิดบิดหูแทน

สอนไม่จำคำครูเข้าหูซ้าย
แล้วก็ย้ายหูขวาระอาแสน
อยากเหลือเกินเมินรู้คนดูแคลน
มิรีบแล่นบอกเตือนเหมือนทุกคราว

แต่ก็ทำไม่ได้ใจเป็นห่วง
ต้องทักท้วงร่ำไปหลังไมค์กล่าว
รู้ทั้งรู้ยังผิดบิดหูยาว
ให้น้ำตาร่วงกราวเข้าสักที

กลอนยังผิดคิดอ้อนเขียนกลอนรัก
นะหนึ่งพลั่กเอาไปได้เงียบฉี่
เขียนให้ถูกเสียก่อนกลอนดีดี
อย่าเซ้าซี้งี่เง่า..เข้าใจมั้ย?

 

"กานต์ฑิตา"
๔ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[สมนึก นพ]

หยิบกระดาษปากกาจะลงหมึก
กำลังนึกเขียนไงดีมีสงสัย
คอยชำเลืองข้างหลังระวังภัย
มีเลศนัยครูเราไม่เบาเลย

บอกแล้วใยกลอนหวานอ่านมามาก
แต่มันยากต่อติดคิดเฉลย
รักนะจ๊ะคะขามาเปรียบเปรย
จะเอื้อนเอ่ยลงวางอย่างไรดี

ในบทหนึ่งคือครูรู้สำนึก
แต่ส่วนลึกเห็นได้หลายทางนี่
เปี่ยมล้นในใจจิตคิดปรานี
บางบทมีนางยักษ์ลักสิงนาง

จะดึงคอตีเข่าเข้าประชิด
ใช้มือบิดประกบหูอยู่สองข้าง
ถึงแม้ล้มตามไปไม่ละวาง
กระทืบร่างบอบช้ำจ้ำระบม

เกิดผวาในจิตติดภาพหลอน
ยามหลับนอนฝันร้ายให้ขื่นขม
เห็นเป็นช้างร่างใหญ่โผล่ให้ชม
ทุกข์ระทมโดนเหยียบงาเสียบแทง

ที่ในฝันนั้นหนาว่าจะหนี
กลับเหมือนมีเล่ห์กลเวทย์มนต์แฝง
เตรียมจัดท่ารีบรุดเร่งสุดแรง
ใช่เสแสร้งกลับทรุดหยุดทันที

หากคืนใดฝันไปไม่เห็นช้าง
มองรอบข้างหายหลบไม่พบนี่
รอคอยอยู่นั่นหนาหลายนาที
ช้างอ้วนพีหนีไปได้จากจร

ยิ่งกว่าฝันว่าร้ายหลายคืนผ่าน
ทรมานบรรยายเห็นเป็นอักษร
ถ้าหากช้างอ่านอยู่รู้วิงวอน
กลับมาก่อนอย่าพรากจากกันไป

ด้วยอ่อนด้อยนักหนาหาคำหวาน
นำลงกานท์ต่อกลอนซ่อนอยู่ไหน
ระคายหูขอรู้ว่ามาจากใจ
จึงขอให้ครูทานผ่านอีกที.

นพ
5 ก.ค.54