หอมลั่นทมไม่ระทมสวยสมค่า
กระดังงาหอมไกลพาให้หวน
เหมือนน้องยามลนไฟใจรัญจวน
คิดถึงนวลนางหนึ่งซึ่งร้างไป
จากกันจนวันนี้หลายปีแล้ว
ป่านนี้แก้วกาหลงคงมีใหม่
เล็บมือนางรอยเล็บยังเก็บไว้
เป็นแผลใจเจ็บช้ำจำไม่เลือน
เห็นกุหลาบเป็นไฉนใจไม่หลาบ
เลือดไหลอาบเท่าใดก็ไม่เหมือน
ไม่เท่าเลือดรักย้อยใจคอยเตือน
กี่ปีเดือนแผลร้ายจะหายรอย
กลิ่นหอมหวนนักหนาการะเวก
นึกนางเอกเสียงใสเคยได้สอย
นางนอนกล่อมหอมชมอารมณ์ลอย
กรรมพาพลอยจำพรากต้องจากกัน
ฟังจากสายอีกหนอีกคนกล่อม
ไพเราะพร้อมเพียงพรพานอนฝัน
แม้ชมสวนดอกไม้มีหลายพรรณ
พิมพ์ใจนั้นดอกนี้ที่อยากดอม
ชมแต่ดอกนมแมวชมแล้วชมเล่า
ไม่อยากเท่าดอกหนึ่งซึ่งแสนหอม
ถ้าแปลงเป็นมดได้จะไต่ตอม
ตายก็ยอมให้บี้ที่อกเธอ
ดาว อาชาไนย
