ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[...สียะตรา..]

         มิเทียบทันขวัญแขแม้เพียงเสี้ยว

           ซึ่งปราชญ์เปรียวเรียวไหวในอักษร

           ทุกบาทบทหยดย้อยร้อยอาวรณ์

           ดุจอัปสรพรพรมฉมคคนางค์



.........................................................................




.....เพียงทอถักอักษรเป็นกลอนสาน

...ตามบุราณใช่..วิทู...ครูวรรณศิลป

...ขอเสมอเพื่อนกรองคล้องกวิน

...เอ่ยวาทินสู่กันฉันไมตรี







                   

[ฉันเอง]

จะขอพักหย่อนกาย ให้หายเศร้า
ทิ้งเรื่องเราเอาไว้ ด้วยใจหมอง
หวลมาหาท้องฟ้า นภาครอง
ทะเลร้องปองเรา ที่เฝ้ารอ

ให้ละลายหายไป กับความหลัง
มีผืนทรายอยากยัง ยั้งไว้หนอ
เพื่อนปูปลาโผล่หน้า มาเคลียคลอ
ความทุกข์ท้อคงหายไป ได้มาเยือน

ไปทะเลกันดีก่า

ฉันเอง..

[กาญจนธโร]

รังรองทา ฟ้ามลัง ปลั่งทองทาบ
รวิอาบ ฉาบโชติ โชนโขดเขิน
เวิ้งผาหม่น กลหมอก เคล้าหยอกเอิน
เทือกทิวเถิน เนินไศล ในพฤกษ์พง

ม่านหมอกริ้ว พริ้วโอน ลมโยนไหว
เกาะกิ่งใบ ไหลหยาด พลาดหล่นหลง
สุมาลี คลี่บาน ละลานดง
เจิดประจง ส่งฉม ระรมย์ไกล

ระบัดอ่อน ชอนชู ขึ้นสู่เบื้อง
รอเมลือง เรืองเรื่อ สาดเจือไล้
ผลิกิ่งก้าน สานค่า ผืนป่าไพร
พนาไร้ โลกฤๅ จะยื้อทน

สัตว์ระงม ขรมร่า วนาสัณฑ์
ไพรรำพัน สรรเสก วิเวกหน
คือเสน่ห์ เห่ร่ำ ชวนย้ำยล
ศุจิดล กมลรื่น ชื่นฉ่ำทรวง

ม่านหมอกมัว สลัวราง พรมพร่างพื้น
ย่างย่ำยืน ผืนผา ดั่งว่าสรวง
จินตนา พาเพริด เจิดแดดวง
ซึมซับห้วง กวินกาล เกรงผ่านลา

บูรพา คราอรุณ ละมุนฉาน
เฉิดตระการ พานถิ่น ถวิลหา
ธรรมชาติ วาดไว้ ให้โลกา
ประเจิดค่า หล้าล้ำ ยลย้ำเยือน

ปภัสร์
๒๖ มิถุนายน ๒๕๕๔

[ธันวาคม]

.....เพียงทอถักอักษรเป็นกลอนสาน

...ตามบุราณใช่..วิทู...ครูวรรณศิลป

...ขอเสมอเพื่อนกรองคล้องกวิน

...เอ่ยวาทินสู่กันฉันไมตรี


   .................................         


      น้อมสดับตรับไมตรีวจีเอื้อน

      มิบิดเบือนเชือนแชแน่ยาหยี

      กรองกวินปิ่นสร้อยร้อยวลี

      ร่วมรื่นรมย์ร่มมลุลีคลี่ระริน


                   

[ไม่รู้ใจ]

รวยระริน กลิ่นหอม พะยอมกรุ่น
อวลละมุน ละไม อาบไอหวาน
ลมรำเพย เชยชื่น ระรื่นมาน
นับเนิ่นนาน ผ่านพบ ยากลบเลือน

ยินสำเนียง เสียงพร่ำ รำพันถึง
ซ่านทรวงซึ้ง ตรึงตรา หาใดเหมือน
ดื่มด่ำรส พจน์ร่ำ ยังย้ำเตือน
ย่ำย่างเยือน เกลื่อนกล่น บนลานใจ

ไม่รู้ใจ

[ธันวาคม]

                                                    รำเพยทาบอาบทรวงสู่ดวงขวัญ

                                                    สร้อยรำพันมิหลั่นรินถวิลถึง

                                                    มิพร่องพจน์ชดช้อยร้อยรำพึง

                                                    ให้ตราตรึงซึ้งสวาทมิคลาดคลา

                                                    อักษราถาโถมชโลมจิต

                                                    ให้พินิจประสิทธิ์หมายกรายเสน่หา

                                                    ใช่พิลาปรำพันปั้นมายา

                                                     สักขราวาจามาลาลวง


                                                              แค่ต่อกลอนนะครับ อิอิ 

[ตะวันฉาย]

...ขอเข้าแอบศาลาน้อยแล้วค่อยฝัน
ขอฉันกลั่นปั้นแต่งแบ่งอักษร
แม้อาจลางเลือนจางในบางตอน
ขอเข้าอ้อนยามพบเมื่อสบกัน

...ศาลาใจพอมีว่างให้วางไหม
หรือทับที่ของใครที่ไหนนั่น
ขอแค่เอากลอนวางทางประพันธ์
หวังเป็นปันเป็นถ้อยด้วยไมตรี

...เอากานท์ซบหลบหน้าเมื่อคราเศร้า
เพื่อแบ่งเบาความโศกโยกเต็มที่
ขอน้ำตาร่วงอำลามาในที
เศร้าที่มีจะได้คลายมลายลง

...เสียงรำเพยคนเชย-เชยเฉลยแจ้ง
มิอาจแปลงภาพฉายประกายส่ง
จึงเอาคำำนำทางวางบรรจง
จำแลงองค์ลงศาลามาพักใจ...


ตะวันฉาย

[ธันวาคม]

                                                             ชรรางนางครวญชวนถวิล

                                                             ยุพาพินรินเสียงสำเนียงถึง

                                                             ถ้อยออดอ้อนวอนเว้าช่างเกลากลึง

                                                             ให้ซาบซึ้งตรึงใจหทัยคลอ

                                                             ศาลาน้อยคอยนางเข้าสร่างเศร้า

                                                             พรมบรรเทาเฝ้าค้ำอย่างคำขอ

                                                             ผ่อนสลายคลายเหงาพะเน้าพะนอ

                                                             เคียงเคลียคลอรอนางยามครางใจ


                                                                         

[ตะวันฉาย]

                                                             ชรรางนางครวญชวนถวิล

                                                             ยุพาพินรินเสียงสำเนียงถึง

                                                             ถ้อยออดอ้อนวอนเว้าช่างเกลากลึง

                                                             ให้ซาบซึ้งตรึงใจหทัยคลอ

                                                             ศาลาน้อยคอยนางเข้าสร่างเศร้า

                                                             พรมบรรเทาเฝ้าค้ำอย่างคำขอ

                                                             ผ่อนสลายคลายเหงาพะเน้าพะนอ

                                                             เคียงเคลียคลอรอนางยามครางใจ


                                                                         

...ขอผ่อนคลายหายหมองสนองข้าฯ
แม้น้ำตาทาแก้มแต้มไสว
ศาลาน้อยคอยท่าอย่าลาไกล
อิงแอบให้พอบรรเทาเงาโศกา

...อนุสรณ์ทางรักที่หักหล่ม
รับรสขม จมบ่อใจ ใครห่วงหา
เขาปิดฉากกั้นทางวางชีวา
แล้วจากลาไร้เยื่อไม่เอื้อคอย

...ความเจ็บช้ำ ฝั่งร่างลง ตรงใจนี้
ทุกข์ที่มีหวังลบพบทางถอย
เกิดแผลด่าง ต่างเซ่นทรวง เป็นดวงรอย
เป็นฝุ่นฝอยสลายร่างอย่างคนรอ...


ตะวันฉาย

[ธันวาคม]

                                                             สดับความงามเฉลาให้เศร้าสร้อย

                                                             วลีร้อยถ้อยโศกาช่างอาสูร

                                                             กำซาบพิษฤทธิ์รักปลักอาดูร

                                                             ทวีคูณพูนพอกเข้าซอกใจ

                                                             ขอแบ่งปันบรรเทาความเศร้าโศก

                                                             ความวิโยคโศกศัลย์ที่หวั่นไหว

                                                             ประเล้าประโลมโสมนัสทัดหทัย

                                                             ซับน้ำตาอาลัยไหลอาบปราง

                                                                     
                                                                         

[ไม่รู้ใจ]

รำพึงเผย เปรยแว่ว ผะแผ่วฝาก
เพียงพจน์พากย์ จากจินต์ สิ้นชายเหลียว
ระรุ่มทรวง บ่วงรัก หนักแท้เทียว
แดกุมเกี่ยว เปลี่ยวแนบ แอบซ้อนใจ

มาดหมายเคียง เรียงข้าง พลันร้างหม่น
ทุกข์ระคน ทนเหงา เศร้าเพียงไหน
หน่วงอาวรณ์ ซ่อนเผลอ ละเมอใด
กระหวัดไว้ ในฝัน เพียงนั้นเอง

ไม่รู้ใจ

[ธันวาคม]

                                        สายลมหวนผวนเอื่อยระเรื่อยหา

                                        กรุ่นมาลาผกาแผ้วแก้วกาหลง

                                        โชยระรื่นชื่นรัญจวนนวลอนงค์

                                        บุษบงผจงคลี่วลีอวล

                                        เสน่หาคราโหมประโลมสาย

                                        ระดาปรายชม้ายแลกระแสสวน

                                        ประหนึ่งคล้ายสายน้ำไหวไหลย้อนทวน

                                        ให้เรรวนครวญคร่ำระส่ำใจ


                                                   

[ไม่รู้ใจ]

กลางห้วงหาว วาวโลม ด้วยโสมส่อง
เมฆาล่อง ท่องฟ้า เวหาหน
โพยมพร่าง พรายดาว พราวสกล
หนึ่งกมล คนเหงา ซ่อนเงาจินต์

ครุ่นคำนึง ซึ้งซ่าน ถึงกาลเก่า
เคยแนบเนา เคล้าร่ำ พร่ำถวิล
เฝ้าครวญเหม่อ เพ้อหม่น ยั่วยลยิน
แทบด่าวดิ้น สิ้นฝัน นับวันเลือน

ไม่รู้ใจ

[~ploy pim~]

                    เวลาเธอ มีใคร ใจแสนเศร้า         
                 ไม่มีเงา ของเธอ ให้ห่วงหา
                  ช่วยบอกนิด คิดอย่างไร ให้บอกมา
                  อะไรหนา พาเธอ เปลี่ยนแปลงไป

                                 ถ้าใจเธอ มีใคร ขอบอกหน่อย       
                                 ใจนี้คอย เธอมา พาหวนไห้
                                 เปลี่ยนใจแล้ว บอกกัน ฉันจะไป     
                                 แนวคิดใน  ใจเล่า  ฉันเฝ้ารอ                           
                                             ~ploy pim~
 

[my smile]

เห็นป้ายติดตัวใหญ่โต
เดี๋ยวผลุบ.เดี๋ยวโผล่.แวะเลยดีไหม
สะบัดเรื่องไร้สาระออกไป..ไกลไกล
แวะนั่ง ศ า ล า พั ก ใ จ..ชั่วคราว

ไม่คิดเรื่องของเธอ
ไม่แอบเพ้อให้หัวใจ..มันปวดร้าว
นั่ง ยิ้ ม บ้าคนเดียวก็ได้..เป็นเรื่องเป็นราว
ดีกว่านั่งหาวให้น้ำตาไหลรอบางใคร..ที่ไม่ใส่ใจกัน

[my smile]

อย่าถาม..ฉันว่าทำไม
คนอย่างฉันจะรู้อะไร..บื้ออย่างนี้
ไม่รู้หรอก..ใครหลอก..ใครหวังดี
เจ็บทุกที...ที่เผลอปล่อย..ล่องหัวใจ



ง ง.เหมือนกัน
สั บ ส น กับร้อยพันปัญหาที่จำเป็น...ต้องรับไว้
เ ค รี ย ด ก็ปวดหัว..คิ ด ม า ก ซะทุกเรื่อง..ไม่ได้อะไร
วันนี้ขอ แ ว ะ..ผ่อนล้า..ศ า ล า พั ก ใ จ อีกที

[ธันวาคม]

                                                             กรุ่นลั่นทมฉมระรินเชยกลิ่นโศก

                                                             รำเพยโกรกวิโยคซัดกระหวัดหวน

                                                             ถึงความรักหักสวาทโชยกราดครวญ

                                                             ใคร่ทบทวนรวนเรเล่ห์วจี

                                                             แม้นโหยหาคว้าไขว่ใจไขว่คว้า

                                                             เพียงผกาสาสิ้นซึ่งกลิ่นสี

                                                             ไยติดบ่วงลวงร้าวพราววลี

                                                              ย่ำฤดีวจีหว่านหวานเรื่อยไป

[...สียะตรา..]

......อันวจีที่ไพเราะเสนาะโสต

...ล้วนเป็นโจทย์...เอื้อนลำนำคร่ำครวญหา

...ดังเล่ห์ลวงให้ห่วงถวิล...จินตนา

...ร่ายโอภา...สานทำนอง..ประลองเชิง

[สายใย]

 

พบศาลาพักใจก็ไม่พัก
ชรอยรักพาให้หทัยเถลิง
รวิจ้า,นภาคล้ำ,ล้วนสำเริง

สุดท้ายเพลิง รักสลาย เราพ่ายแพ้ ...

ทิ้งคนเศร้าร้าวรอนอาวรณ์ถวิล
รักยุพินผิดพลาดเกิดบาดแผล
นำความรัก ห่วง หวง สุดห้วงแด
วางบนแคร่ ศาลา พัก...อาลัย

[ไม่รู้ใจ]

คะนึงครวญ หวนพร่ำ รำพันฝาก
คราพลัดพราก ห่างไห้ หทัยหมอง
เคยเคลียคลอ พะนอเย้า เคล้าเคียงครอง
ดั่งถูกจำ จองใจ ไว้ในตรม

ไม่รู้ใจ