ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

สิ้นแล้วรัก ภักดิ์ดีมั่น ฉันเคยได้
หมดสิ้นไป ในรอยร้าว ที่เฝ้าห่าง
อดีตหวาน พาลกลบสิ้น ในถิ่นทาง
ความคิดถึง จึงไม่จาง จากหัวใจ


ขอหยุดพัก เรื่องราว ที่ร้าวฉาน
เป็นตำนาน ฝากฝัง รั้งแต่ไหน
ในศาลา คนเศร้า ร้าวทรวงใน
ขอฝากไว้ ให้จดจำ ยามผ่านมา

ฉันเอง..

[...สียะตรา..]

......สถานที่เกิดเหตุ...วัด..มเหยงคณ์....อยุธยา



......ขอเจดีย์ยอดหักเยี่ยงสักขี

...ถ้อยวลีที่เอื้อนขานสานเราสอง

...ด้วยดวงจิต..กนิษฐ...ตั้งหวังแนบครอง

...ใช่ครรลองแห่งรวนเรเล่ห์อุบาย

......จวบจากนี้บุญกรรมเคยทำร่วม

...ให้มารวมร้อยวาทย์สวาสดิ์สาย

...จงสิ้นสานเคยขานขับเจ้ากลับกลาย

...ล่วงสลายไปกับกาล..วารเวลา

[คนแบกไมค์]

ความผิดหวังพลาดพลั้งในอดีต
เหมือนโดนกรีดฉีกใจเป็นรอยแผล
สมานอย่างไรก็ไม่อาจจะผันแปร
เพราะรอยแผลบาดลึกถึงขั้วใจ

หากยามนี้มีใครเข้ามาเสนอ
เอ่ยปากบอกว่า"เธอพักก่อนไหม
ฉันจะยอมเป็นที่พักศาลาใจ
ให้เธอคลายเหงาเหงาและเศร้าตรม"

คงต้องยอมเพราะใจสุดจะฝืน
ร่างกายแทบจะยืนอยู่ไม่ไหว
เหนื่อยเหลือเกินขอที่พัก..รักษาใจ
ก็จะขอเข้าไป..พักรัก..ก่อนเอย.

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

อยากพักพิงอิงกาย ... ให้หายเศร้า
เรื่องเหงาเหงาเอาเก็บ ... เหน็บข้างฝา
มาขอพักตัดใจ ... ใฝ่อำลา
เพราะรู้ค่าของคน ... จึงทนรอ

ใจแสนเหนื่อยเมื่อยล้า ... โรยราแล้ว
ใจน้องแก้วแผ่วเสียง ... เพียงร้องขอ
หมดกำลังแรงใจ ... ใคร่เพียงพอ
หมดแรงต่อก่อรัก ... ปักใจคุณ

พระอาทิตย์อัสดง

[เมฆา...]

ขอบคุณภาพประกอบงามงามจากอินเตอร์เน็ตครับ.


๐ ศาลาลอยคอยนาง ๐

๐ ศาลาลอยคอยนางอ้างว้างหม่น
ท่ามเม็ดฝนหล่นรินดินระเหย
หอมไอเคล้าสาวกลอยพี่คอยเชย
อยู่จนเลยล่วงวันผันอีกปี

๐ ได้แต่ส่งกลอนน้อยถึงกลอยเจ้า
ผ่าน จ.ม. เปื้อนเขมาคราบเศร้านี้
จากหัวใจชายแว๊นแดนโศกี
ที่ยอมพลีล้อแม๊กซ์ เพื่อแลกเงิน

๐ หวังจะใช้ซื้อตั๋วรถทัวร์ร่วม
หนีน้ำท่วมในตาที่บ่าเขิน
ไปตามน้องกลับบางอย่าหมางเมิน
กลัวเหลือเกินหลงกรุงลืมทุ่งทอง

๐ ได้แต่กอดความเศร้าข้างเสาเหลี่ยม
ศาลาเลี่ยมลายปักสลักหมอง
สิบสี่กุม-ภาพันธ์วันลำลอง
มีเราสองครองรักพักศาลา

๐ แต่บัดนี้พี่นั้นจาบัลย์ยิ่ง
น้ำตารดหยดติ๋งติ๋งพิงข้างฝา
ประกาศขายล้อแม๊กซ์ที่แลกมา
ก็ยังหา มีคนใดสนใจ

๐ ต้องระทมจมหน้าศาลาแท่น
หัวอกแว๊น แสนผวาน้ำตาไหล
ปานนี้กลอย คงบานสำราญไป
ทิ้งพี่ให้จมปลักเหมือนหลักลอย

๐ ว่าจะบึ่งโนวาไปหาเจ้า
มันก็เศร้าเกินคาดอาจเอื้อมสอย
เพราะน้ำมันแพงลิ่วซิวเว่อร์ออย
จำต้องคอย..ดั่งว่าศาลาเดิม.....

 

 
น้ำตาเด็กแว๊น....

[ธันวาคม]

                             ล้านดวงดาวพราวพรายปรายประดับ
                             เรืองระยับขับกล่อมห้อมความเหงา
                             ดาวดวงไหนให้เหงาคล้อยคอยบรรเทา
                             ดวงไหนเล่าเฝ้าคอยเหม่อลอยมอง

                             ล้อมรอบกายรายระวนคนนับล้าน
                             มิอาจทานต้านเหงาคลายเศร้าหมอง
                             ใครคนไหนให้เหงาคล้อยคอยประคอง
                             เฝ้าคอยมองไยเลือนรางจางเหลือเกิน

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~มีไหมหนา?..ศาลาใจ~


ฟ้าสร้างบททดสอบมอบความรัก
ให้จมปักหนักหน่วงใต้ห้วงหวาน
ให้เสพรมณ์สมปองดั่งต้องการ
ให้สะท้านอารมณ์ด้วยสมยอม

จิตกระสันบันเทิงเหลิงรูปรส
พร้อมกำหนดบทสวยด้วยหวานหอม
เมื่อสวรรค์พลันล่มให้ตรมตรอม
จึงยากพร้อมยอมรับกับความจริง

บนเส้นทางว่างเปล่าไร้เงารัก
ต้องเสียหลักล้มทรุดจนหยุดนิ่ง
ภาพรวดร้าวคราวก่อนซ่อนแอบอิง
มันยังทิ้งภาพช้ำย้ำจาบัลย์

เดินซัดเซเร่ลวงใต้บ่วงโศก
ดั่งทั้งโลกมืดลับไปกับฝัน
ไร้สำเนียงเสียงหวนครวญรำพัน
ไร้แสงจันทร์สาดเห็นเป็นครรลอง

ต้องจรจัดพลัดร่างบนทางทุกข์
หวังพบสุขจุนเจือเอื้อสนอง
หวังร่มเงาเพลาช้ำน้ำตานอง
เพียงสักห้องหัวใจไม่หลอกลวง

หวังเพิงน้อยคอยรับซับดวงจิต
เพื่อชีวิตอิดโรยโหยหาห่วง
ได้สงบพบสุขสิ้นทุกข์ปวง
เพื่อหลุดบ่วงห่วงหาอาญาใจ

Oo..ขอเรือนพักรักพังครั้งสุดท้าย
ขอจุดหมายปลายฝันอันสดใส
ขอพระคุณอุ่นเอื้อด้วยเยื่อใย
มีบ้างไหม"ศาลา"เมตตาคุณ


 


บอม ซอง ดุ๊ก

[รุ่งอรุณ]

.............................................

ศาลาหักพักได้ไงไม่เลอเลิศ

หลังคาเปิดอีกด้วยไม่สวยหรู

แม้อยากจะให้พักด้วยเอ็นดู

แต่ก็รู้ว่าไม่ควรจะชวนพัก...

...........................................

[นพตุลาทิตย์]

ศาลาพักรักผ่อนก่อนลุกใหม่
ขอแวะมารักษาใจก่อนไปต่อ
ได้คิดขบทบทวนจวนเพียงพอ
แต่ไม่ท้อต่อรักแค่พักใจ

เพราะรักนั้นผันเปลี่ยนเวียนวนง่าย
ใช่ทำร้ายให้ช้ำน้ำตาไหล
แต่รักตอบมอบสุขทุกครั้งไป
แม้เสียใจใช่เพราะรักหักเพราะเรา

ศาลาใจมายมากหากอยากพัก
มองหาหลักริมใจให้คลายเหงา
แม้ผิดหวังพังรักทั้งหนักเบา
ค่อยทุเลาลงบ้างเพราะวางใจ

ตุลาทิตย์

มาพักใจจร้า

[ไม่รู้ใจ]

ท่ามความเหงา เร้ารุม สุมแน่นอก
พร่ำเพ้อพก หมกมุ่น ครุ่นคิดหา
จำจรจาก พรากห่าง ร้างโรยลา
ธารน้ำตา บ่าร่วง ท่วมทรวงใน

โหยไห้หวน ครวญคราง ท่ามกลางฝัน
รอยผูกพัน หวั่นวาบ ทาบหวามไหว
เคยพรอดคำ ฉ่ำชื่น ระรื่นใจ
ลิบเลือนไร้ ไกลแล้ว แก้วรำพึง

ไม่รู้ใจ

[--ณัชชา--]

ฝากหัวใจโทรมโทรมกับลมเหนือ

หากใจเจือรักลาผ่านมาถึง

ขอให้เก็บรักร้าวไว้เคล้าคลึง

อย่าให้ถึงกับตัดเยื่อไม่เหลือใย

[...สียะตรา..]

                    ล้านดวงดาวพราวพรายปรายประดับ
                    เรืองระยับขับกล่อมห้อมความเหงา
                    ดาวดวงไหนให้เหงาคล้อยคอยบรรเทา
                    ดวงไหนเล่าเฝ้าคอยเหม่อลอยมอง

                     ล้อมรอบกายรายระวนคนนับล้าน
                     มิอาจทานต้านเหงาคลายเศร้าหมอง
                     ใครคนไหนให้เหงาคล้อยคอยประคอง
                     เฝ้าคอยมองไยเลือนรางจางเหลือเกิน


                                             .  ธันวาคม  .


...........................................................................................



......แม้นมิใช่ดวงดาวพราวระยับ

...ขอทราบซับประทับถ้อยสร้อยความเหงา

...ส่องแสงเรื่อเจือจางอย่างบางเบา

...เสมือนเงา...ผู้สนิทคอยติดตาม



                   

[ธันวาคม]

                                                        หยาดน้ำค้างพร่างรินรดเพียงหยดหนึ่ง

                                                        ให้ตราตรึงซี้งหทัยไมตรีแสน

                                                        พฤกษ์พิรุฬห์ผลุนระบัดจรัสแดน

                                                        ยูงรำแพนแทนพัดสะบัดเชย


                                                                       ข้าน้อยสมควรตาย

[...สียะตรา..]

......โบกสะบัดพัชนี..สีอังกาบ

...เย็นกำซาบรำเพยหอมพร้อมกระแส

...กรุ่นละไม..มาลัยเสี้ยว....เขี้ยวกระแต

...อันดวงแขเรียงร้อย..สร้อยสุมนา




......คุณ..ธันวาคม...ใช้ศัพท์ได้งดงามลึกซึ้งมากค่ะ...

[(ฟ้า) มารสุรา]

ยามเจ็บปวดรวดร้าวหนาวเหน็บนัก
ยามอกหักรักคุดสุดถ่ายถอน
ยามซึมเศร้าเหงาทรวงดวงแดงอน
ยามทุกข์ร้อนกร่อนใจไห้โศกา

เชิญมาพักสักหนคนเหน็บหนาว
เชิญสักคราวมานั่งยั้งรักษา
เชิญมาหลบพบเย็นเป็นสักครา
เชิญเถิดมาศาลาที่พักใจ

หากว่าหายกายตื่นใจชื่นสด
หากว่าหมดลดหมองครองสดใส
หากเธอยังนั่งนานไม่ผ่านไป
หากสนใจให้พักสักน๊านนาน

(ฟ้า) มารสุรา

[ไม่รู้ใจ]

หนาวน้ำค้าง พร่างพรม ตรอมตรมจิต
รอยลิขิต คิดครวญ ไห้หวนหา
รักแรกเร้น เซ่นสาย พรายน้ำตา
จำจากลา ล้าหม่น ระคนราน

ไม่รู้ใจ

[ธันวาคม]

......โบกสะบัดพัชนี..สีอังกาบ

...เย็นกำซาบรำเพยหอมพร้อมกระแส

...กรุ่นละไม..มาลัยเสี้ยว....เขี้ยวกระแต

...อันดวงแขเรียงร้อย..สร้อยสุมนา




......คุณ..ธันวาคม...ใช้ศัพท์ได้งดงามลึกซึ้งมากค่ะ...

                                                                                                                                                                                                                   

                                

           มิเทียบทันขวัญแขแม้เพียงเสี้ยว

           ซึ่งปราชญ์เปรียวเรียวไหวในอักษร

           ทุกบาทบทหยดย้อยร้อยอาวรณ์

           ดุจอัปสรพรพรมฉมคคนางค์


                        

[~ploy pim~]

 
                     น้ำตาหยด ทนเศร้า คราเหงาจิต       
                     ด้วยว่าคิด มากไป หทัยหวัง
                     อยากมีใคร ช่วยเสริม เติมพลัง   
                     ให้ความหลัง ครั้งเก่า เบาบางไป

                               ด้วยหัวใจ ดวงน้อย เฝ้าคอยหา   
                               รอเวลา เขากลับ พาลหลับไหล
                                จะมีใคร ไหนเล่า เฝ้าห่วงใย     
                                ถึงแม้ไม่ได้เคียง ก็เพียงพอ

                     กำลังใจ เท่านั้น ที่ฝันหา       
                     แอบรอมา พักใจ ให้สับสน
                     ดูเหมือนคน บ้าใบ้ ใจชอบกล   
                     ขอเป็นคน เหงาเหงา เฝ้าสวนปรุง
                                     ~ploy pim~
   

[สะเลเต]

อยากจะพักรักนี้ที่แสนช้ำ
ช้ำแสนช้ำร่ำไห้ยามใจเหงา
เหงาใจนักรักจางทางรักเรา
เรารักเขาข้างเดียวเปลี่ยวดวงมาน

มานดวงนี้พลีให้ไยเมินหมาง
หมางเมินกันพลันห่างจืดจางหวาน
หวานจางรสหมดกันครั้งวันวาน
วานวันผ่านนานเนิ่นเดินจากลา

ลาจากไกลใจช้ำจำหยุดพัก
พักหยุดรักมอบไปสิ้นไร้ค่า
ค่าไร้สิ้นรักจรแสนอ่อนล้า
ล้าอ่อนแรงมองหา...ศาลาใจ

--- สะเลเต ---

[เพรางาย]

มีศาลาแห่งไหนให้หลบหนาว
คนใจร้าวเซซังทั้งตัวสั่น
พายุกล้าห่าฝนหล่นโรมรัน
คว้าไม่ทันสักอย่างกางกำบัง

จู่ทางเดินเพลินจิตปิดทางผ่าน
คิดจะหวนคืนบ้านก็พลาดหวัง
น้ำป่าซัดตัดธารสะพานพัง
ฝนประดังทิ่มสายคล้ายรังแก

ต้องหลงทางกลางวันผันมืดกลุ้ม
ใจนุ่มนุ่มเจ็บน่วมอ่วมบาดแผล
จำก้มหน้ารับรู้เป็นผู้แพ้
ต้องการแค่ศาลารักษาใจ