ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[southernman 32]

...คนหนึ่งคนสับสนคล้ายหลงทาง
แสนอ้างว้างเดียวดายไร้ความหวัง
เดินบนซากวิมานที่ผุพัง
ไม่ถึงฝั่งฝันไกลให้ลำเค็ญ

ลิขิตฟ้าหรือชะตามากำหนด
อนาคตทางรักที่อยากเห็น
พังทะลายหายจากยากจะเป็น
มิวายเว้นว่างเปล่าพาเศร้าใจ

ฝันลอยไปแห่งใดที่ใหนหนอ
ใครจะพอชี้ทางมีบ้างไหม
แม้ทุกข์ท้อขอสู้สู่เส้นชัย
ไกลเพียงไรจะฝ่าชะตากรรม

จากอดีตปัจจุบันอันโหดร้าย
เพียงเงากายตามติดคิดเพ้อพร่ำ
ด้วยหัวใจมุ่งมั่นอย่างผู้นำ
จะเดินย่ำเหยียบย่างตามทางเดิน...  

[นพตุลาทิตย์]

หนทางใดใครก่อย่อมพอเห็น
ทางใดใดใครเล่ามาจัดเจน
ทางนี้เป็นเช่นใดใครสร้างมา

ทางที่เราเล่าสร้างทางใดใด
จะพาสู่เส้นชัยใดใดหนา
มิใช่พรหมใดใดใครชักพา
มิใช่ฟ้าใดใดให้ทางเดิน

ใดใดเล่าเราเห็นเป็นทางถูก
เราจึงปลูกทางใดใดให้สรรเสริญ
ถูกหรือผิดคิดใดใดใช่หมางเมิน
ใช่เพลิดเพลินเดินทางใดไร้ปลายทาง

เห็นจุดหมายปลายเส้นชัยใดใดนั้น
ใดใดมั่นหนามขวากจะถากถาง
สู่เส้นชัยใดใดแน่แม้เลือนลาง
ก็คือทางใดใดหวังยังเส้นชัย

ตุลาทิตย์


กลบทพวงแก้วกุดั่น

[เมฆา...]

๐
 ขวัญประดับ..กับตัวที่มัวหมอง
ฝ่าละอองอวลควันช่างหวั่นไหว
ทางเวิ้งว้างพรางมืดเจียนหวืดไป
เกือบสะดุดทรุดใจลงไหล่ทาง
๐
 จึ่งค่อยย่างเหยียบช้าฝ่าหมอกม่าน
ที่วิกาลเล่นกลเป่ามนต์ขวาง
เสกกำแพงแสงอับประดับวาง
ลวงสู่ราง..ร้าวรานย่านระทม
๐
จนพบเจอแสงหนึ่งซึ่งไกลลิบ
พราวระยิบริบร่ายเท่าปลายผม
ตั้งสติรุกคืบสืบตามชม
เผื่อพ้นตรมที่ตรำทำขวัญลอย
๐
นัยน์ตาเริ่มคุ้นชินกับถิ่นที่
ม่านเคยมีม้วนหายกลายเป็นฝอย
มองกลับหลังยังเห็นพอเป็นรอย
และทยอยจืดจาง...เลือนลางลง
๐
 มีแค่เพียงข้างหน้าที่กล้าฝัน
ตามแสงนั้นก้าวไปมิให้หลง
มั่นใจแน่ทางออกมิหลอกองค์
จึงทะนงวิ่งใส่..ก้อนไฟเย็น
๐
แต่ยิ่งนานยิ่งเหนื่อยเริ่มเฉื่อยช้า
ขวัญเหน็บชาขาลากลำบากเข็ญ
แสงที่หมายปลายทางช่างห่างเพ็ญ
แรกที่เห็นเด่นเก่า...ก็เท่าเดิม
๐
จำต้องหยุดทรุดใจมือไพล่หลัง
สิ้นความหวังพลังหดหมดแรงเหิม
หายใจหอบปลอบขวัญ..ไร้ฝันเติม
มีเพียงม่าน..หมองเพิ่ม..เริ่มก่อตัว...

[...สียะตรา..]

...คนหนึ่งคนสับสนคล้ายหลงทาง
แสนอ้างว้างเดียวดายไร้ความหวัง
เดินบนซากวิมานที่ผุพัง
ไม่ถึงฝั่งฝันไกลให้ลำเค็ญ

ลิขิตฟ้าหรือชะตามากำหนด
อนาคตทางรักที่อยากเห็น
พังทะลายหายจากยากจะเป็น
มิวายเว้นว่างเปล่าพาเศร้าใจ

ฝันลอยไปแห่งใดที่ใหนหนอ
ใครจะพอชี้ทางมีบ้างไหม
แม้ทุกข์ท้อขอสู้สู่เส้นชัย
ไกลเพียงไรจะฝ่าชะตากรรม

จากอดีตปัจจุบันอันโหดร้าย
เพียงเงากายตามติดคิดเพ้อพร่ำ
ด้วยหัวใจมุ่งมั่นอย่างผู้นำ
จะเดินย่ำเหยียบย่างตามทางเดิน...


.............................................


......สองเท้าที่ก้าวเดิน

...จะเผชิญทุกผองภัย

...สองมือ..กับหนึ่งใจ

...ก็จะเป็นเช่น..คนเดิม


               


......บทประพันธ์ของ...คนขลุ่ยเขียน....

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ไกลสุดตาฟากฟ้าพาฝากฝัน
เหมือนอยู่บนชั้นฟ้านภาใส
     มีเมฆหมอกจางจางทางแสนไกล     
อยู่พงไพรไกลแสงแห่งราตรี


พระอาทิตย์อัสดง

[ไพร พนาวัลย์]

ใครลิขิต?

อันมนุษย์เลือกเกิดเองไม่ได้
กรรมนั้นไซร้ตามเกาะอย่างเหมาะสม
บ้างร่ำรวยล้นฟ้าอย่างน่าชม
บ้างขื่นขมจมปลักทุกข์ดักดาน

เพราะบุญทำกรรมแต่งทุกแห่งหน
แบ่งผู้คนให้สุขสนุกสนาน
แสนสบายกายอุ่นด้วยบุญทาน
สุขสำราญชาญฉลาดชาติตระกูล

ที่หมองหม่นทนทุกข์ดั่งถูกสาป
สร้างแต่บาปหรือไรจึงใกล้ศูนย์
ความดีงามสร้างเสริมไม่เพิ่มพูน
ต้องอาดูรเดียวดายแทบวายวาง

ฤาจะเป็นชะตาฟ้าลิขิต
ให้ตามติดต่อเติมแต่เริ่มร่าง
จึงต้องทนสู้ไปในเส้นทาง
ขอนวลปรางอย่าหน่าย...ให้ดายเดียว

 
“ปรางค์  สามยอด”

[manussiyaka]

ไม่มีใครขีดเส้นทางวางชีวิต
เราลิขิตเองได้ตามใจฝัน
มาเรามาร่วมเดินไปด้วยกัน
สู่หนทางแห่งฝันอันงามตา

หวังสิ่งใดจักได้ดังใจนึก
ลองตรองตรึกให้ดีก่อนเถิดหนา
หากสิ่งนั้นมิใช่ภาพมายา
เราจักคว้ามันมาได้อย่างแน่นอน

ประเด็นสำคัญของมันก็คือ
ยึดถือตัวเองเป็นที่ตั้ง
ทำให้ได้ดังใจหวัง
เพิ่มพลังแก่ชีวี
ด้วยการมีความรักแลความดีงามอยู่ในหัวใจ
เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ

มนัสศิยา

...คนหนึ่งคนสับสนคล้ายหลงทาง
แสนอ้างว้างเดียวดายไร้ความหวัง
เดินบนซากวิมานที่ผุพัง
ไม่ถึงฝั่งฝันไกลให้ลำเค็ญ

ลิขิตฟ้าหรือชะตามากำหนด
อนาคตทางรักที่อยากเห็น
พังทะลายหายจากยากจะเป็น
มิวายเว้นว่างเปล่าพาเศร้าใจ

ฝันลอยไปแห่งใดที่ใหนหนอ
ใครจะพอชี้ทางมีบ้างไหม
แม้ทุกข์ท้อขอสู้สู่เส้นชัย
ไกลเพียงไรจะฝ่าชะตากรรม

จากอดีตปัจจุบันอันโหดร้าย
เพียงเงากายตามติดคิดเพ้อพร่ำ
ด้วยหัวใจมุ่งมั่นอย่างผู้นำ
จะเดินย่ำเหยียบย่างตามทางเดิน...