ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เศษเหล็ก//]

๐๐เมื่อแรกเริ่ม คบกัน ชั่งหวานซึ้ง
ติดตราตรึง มัดเส้นใย ไออุ่นรัก
อ่อนละมุน เคล้าคลึง เพิ่งรู้จัก
มินานนัก เข้ามาทักอยากผูกพันธ์

๐๐วันเวลา เปลี่ยนไป ใจเปลี่ยนแปลง
หรือใครแกล้ง ให้เรา ต้องแปรผัน
เคยเคียงคู่ ดูแล เทคแคร์กัน
แต่นับวัน กลับห่างเหิน เดินจากลา

๐๐ฉันหรือเธอ กันแน่ ที่เปลี่ยนไป
แล้วทำไม หัวอกเจ้า เฝ้าห่วงหา
ปากว่าใช่ แต่ใจ ยังเย็นชา
ไหนบอกว่า "เราจะรักกันตลอดไป"
................เศษเหล็ก

.

[amika29]

๐๐เมื่อแรกเริ่ม คบกัน ชั่งหวานซึ้ง
ติดตราตรึง มัดเส้นใย ไออุ่นรัก
อ่อนละมุน เคล้าคลึง เพิ่งรู้จัก
มินานนัก เข้ามาทักอยากผูกพัน

๐๐วันเวลา เปลี่ยนไป ใจเปลี่ยนแปลง
หรือใครแกล้ง ให้เรา ต้องแปรผัน
เคยเคียงคู่ ดูแล เทคแคร์กัน
แต่นับวัน กลับห่างเหิน เดินจากลา

๐๐ฉันหรือเธอ กันแน่ ที่เปลี่ยนไป
แล้วทำไม หัวอกเจ้า เฝ้าห่วงหา
ปากว่าใช่ แต่ใจ ยังเย็นชา
ไหนบอกว่า "เราจะรักกันตลอดไป"
................เศษเหล็ก

.

รู้ดี...คงเปลี่ยนใจใครไม่ได้
เมื่อเธอจะไป  ฝืนรั้งไว้คงเหนื่อยยิ่งกว่า
เมื่อรักเราห่างเหิน เกินเยียวยา
ก็ปล่อยให้จบดีกว่า  เลิกรากันไป

ทำได้แค่เก็บเธอไว้ให้ลึกที่สุด
เผื่อวันนึงใจจะหยุดรักเธอลงได้
หยดน้ำตาริน ท่วมท้น ล้นใจ
ที่ว่าจะรักกันตลอดไป คงไม่หวนคืนมา

รอยยิ้มจางหายกับใจที่ไหวหวั่น
เมื่อล้าเกินฝัน ต้องลาวันที่ห่วงหา
ไกลเกินขืน  ฝืนไม่ไหว  ใจมันล้า
มองเธอผ่านม่านน้ำตา เลือน...พร่า...ลา..หาย

หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้สักที
ว่าทำไมรักที่มี ถึงไม่เหลือความหมาย
ฉัน..เธอ..หรือเขา  ที่ทำให้เราเปลี่ยนไป
หรือจริง ๆ เป็นเพราะใจ เธออ่อนไหว ไม่มั่นคง

เอ-มิ-กา

[เศษเหล็ก//]

๐๐ จบลงแล้ว พอที เถอะที่รัก
ขอหยุดพัก ปิดประตู  สู่ความเหงา
ชั่งวุ่นวาย เหลือเกิน ชีวิตเรา
มันน่าเศร้า หดหู่ อยู่คนเดียว

.............เศษเหล็ก//

[เศษเหล็ก//]

๐๐..อีกนานมั้ย..ต้องทน..กับเขาคนนั้น
ยิ่งนับวัน..ยอมเจ็บปวด..น้ำตาไหล
รู้ทั้งรู้..ว่าเธอ..เผลอนอกใจ
มีคนใหม่..ไม่เคยอยู่ ในสายตา

๐๐..พอแล้ว..พอที.. กับความรัก
ครั้งจมปลัก..มัวเมา..เศร้านักหนา
วันๆนั้น..คงเป็นอดีต..ที่ผ่านมา
ถือเสียว่า..เพียงทรงจำ..ที่ช้ำใจ

...................เศษเหล็ก.

[เศษเหล็ก//]

**ถึงเวลาต้องลาจาก**

๐๐..เพียงแค่คิด...ข้างเดียว..ในห้วงลึก
เพียงแค่นึก...อยู่ลำพัง..ครั้งยามเหงา
เพียงแค่พูด...อยู่คนเดียว..ในยามเศร้า
เพียงแค่เขา...มีความสุข..เราสุขใจ

๐๐..ถึงเวลาแล้ว..ต้องอำลา คราต้องจาก
คงคิดมาก..กับหัวอก..ที่หวั่นไหว
จะมิขอพูด..ร่ำรี้..และร่ำไร
วันต่อไป...คงไม่เห็น..ฉันเย็นชา

๐๐..ครั้งนี้..อาจสุดท้าย..ที่ได้เจอะ
จะไม่สะเออะ..ไม่กวนใจ..ใยแล้วหนา
ขอบคุณสำหรับ..ทุกๆอย่าง..ที่ผ่านมา
หยดน้ำตา...ครั้งนี้..ที่ทรงจำ.
.....................เศษเหล็ก.

[Nangfanoi]

มิรู้ว่าลมอะไร..พัดเรา..ให้เจอกัน
ชั่งเป็นวัน...มีความสุข..ยิ่งนักหนา
ริเริ่มรัก...แรกพบ..เมื่อสบตา
เป็นบุญญา...ที่เรา..ได้เจอกัน

จวนวันนี้...ตรงจุดนี้..ที่เคยรัก
กลับปรปัก..วกวน..เปลียนผัน
เป็นรอยร้าว..ปริบาง..ถึงทางตัน
หัวอกฉัน...มันเจ็บช้ำ..โรยรา

มิรู้ว่าลมอะไร..ในวันนั้น..ถึงหันกลับ
พลิกขยับ..รับความทุกข์..ให้โหยหา
จึงต้องเหงา..โศกเศร้า...กลั้นน้ำตา
กาลเวลา..พาคนเรา..ให้เปลี่ยนไป

                     นางฟ้าน้อย//