ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

ทุกทิวาราตรีมีแต่ยุ่ง
ด้วยถูกยุงเหลือบริ้นจู่กินกัด
ทั้งมดง่ามไต่ตาสารพัด
เลยต้องซัดอัศวินฉีดสิ้นไป

มีบาปกรรมทำมาแต่คราก่อน
ผลเลยย้อนคืนสู่ดูผิวไหม้
เป็นรอยผื่นปื้นเห็นเช่นโดนไฟ
พาเจ็บใจจี๊ดจ๊าดจะขาดรอน

มดแมลงแกล้งซ้ำกระหน่ำเคราะห์
เหมือนยั่วเยาะแหย่เย้ากระเซ้าอ้อน
ช่างไต่ตอมพร้อมปรี่บนที่นอน
จะไถ่ถอนถอดมุ้งก็ยุงชุม

จนเหนื่อยใจไม่นอนแล้วตอนนี้
ปล่อยราตรีล่วงผ่านรำคาญกลุ้ม
นอนไม่หลับจับจดรันทดรุม
ดั่งไฟสุมแสบทรวงเพราะบ่วงกรรม

ตัดรำคาญบ้านเราต้องเผาทิ้ง
แล้วไปอิงแอบญาติ อนาถร่ำ
พออาศัยได้นอน เมื่อจรจำ
คงช่วยค้ำคนแค้นที่แล่นมา

โธ่เอ๋ยญาติขาดเงินก็เชิญกลับ
ไม่ต้อนรับซ้ำร้ายยังส่ายหน้า
บอกไม่มีที่แค่...แม้ชายคา
ไม่เหลียวหา...ไล่ออกด้วยบอก"เชิญ"

หมดอาลัยไปหาศาลาวัด
ด้วยจนจัดหนทาง วางเก้อเปิ่น
นอนตาก ลม  ชมวิวให้พริ้วเพลิน
ที่ทางเดินตรงหน้าศาลาวัด

นอนตบยุงพุงพลุ้ยลุยเหลือบริ้น
อยู่กับดินผินดาวด้วยหนาวจัด
น้ำค้างลงวงแขนรวบแน่นรัด
ดึกสงัดหลับฝันหนึ่งวันไป.....

 

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

พอไก่โห่  โอ้เช้า  เพลาแรกรุ่ง
อาทิตย์พุง  สู่ฟ้า   คราวันใหม่
ลุกขยับ  บิดขี้เกียจ  เสียดกายใจ
เอ๊ะ ! ที่นี่   ที่ไหน ?  ไยมานอน

เป็นที่โล่ง  ตรงท่า  ศาลาวัตร
ยามจรจัด  ไม่เหลือ  แม้เสื่อหมอน
นอนตากยุง  พุงยาน  ผ่านรานรอน
นึกทอดถอน  ให้สลด  รันทดทรวง

เราต้องจาก  เคหา  ที่อาศัย
เพียงเพราะใจ  ไม่เย็น  น่าเป็นห่วง
ทำเรื่องเล็ก  ให้ใหญ่  ใช่ใครลวง
ก่อกรรมบ่วง  เผาบ้าน  ซมซานมา

คิดอาศัย  ในญาติ  ขาดน้ำมิตร
ก็สมควร  แก่จิต   ที่โมหา
จึงต้องเป็น  คนจร  นอนศาลา
อยู่อาศัย  วัดวา   ไปวันๆ

ลุกขึ้นไป  ล้างหน้า  ประสายาก
ต้องลำบาก  ด้วยทุน  ที่หุนหัน
คงฝากท้อง  กับหลวงพี่  สักหลายวัน
รอท่านฉัน  เสร็จแล้ว  ไม่แคล้วเรา

อาศัยข้าว  ก้นบาตร   ไม่คลาดเคลื่อน
ผู้ไร้เรือน  เหลือกาย  ไม่ตายเฉา
เป็นลูกศิษย์  พระนี้    ดีไม่เบา
บ้านไม่เช่า  ข้าวไม่ซื้อ  เข้าทีจัง...
   
         

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

พอสายหน่อย   คอยไม่นาน  พระท่านกลับ
จากไปรับ  บิณฑบาต  ตามคาดหวัง
เหล่าลูกศิษย์  หิ้วปิ่นโต  โอ้หนักจัง
เข้ามายัง  ที่หอฉัน  นั่นยังไง

พวกเด็กๆ   ออกไปรับ  หิ้วกับข้าว
ส่วนตัวเรา  นั่งเฉย  ด้วยมาใหม่
ก็ยังไม่  ค่อยรู้จัก  จะทักใคร
นั่งทำใจ   ให้เย็น  เห็นได้การ(รึว่าขี้เกียจ?)

พวกเณรเล็ก  เด็กวัด  จัดสำรับ
ปูเสื่อสรรพ  น้ำใช้  และน้ำฉัน(555)
เตรียมแก้วน้ำ  กระโถน  อีกช้อน,จาน
เพียงไม่นาน  ก็เสร็จ  สำเร็จดี

เจ็ดโมงเช้า  ได้เวลา  พระมาฉัน
ระฆังลั่น  เหง่งหง่าง  ดังเต็มที่
เหล่าหมาวัด  หอนรับกัน  เป็นอันดี
นึกว่าผี  มาหลอก  เข้าหยอกเอิน

อันวัดนี้   มีพระ   ไม่กี่องค์
ล้วนเป็นสงฆ์  ธรรมยุต  สุดสรรเสริญ
ตั้งอยู่ติด  ริมแม่น้ำ  น่าจำเริญ
ปลูกต้นไม้  ให้เพลิดเพลิน  ร่มเงาเย็น

ฟังเขาว่า  พระท่าน   ไม่จับเงิน
คงจะเขิล   หรือไร  กลัวใครเห็น
จึงใช้ศิษย์  รับแทน  แสนลำเค็ญ
ความจำเป็น  จับไม่ได้  คล้ายท่านกลัว...