ห่างแค่ไหนให้คะนึงจึงอ้างว้าง
รักจืดจางร้างจากใจผลักไสส่ง
ร้าวรานนักรักแล้วหน่ายไม่มั่นคง
จืดจางลงจงใจหลอกจึงบอกลา
ใจมืดมนจนหมองหมางอย่างคนแพ้
เธอไม่แลแท้ไม่รักช้ำหนักหนา
ยามจรไกลไยจากกันลืมสัญญา
คำวาจาคราวอนจันทร์ลั่นวจี
คำเอื้อนเอ่ยเคยอิงแอบแนบชิดเชย
เพียงคำเอ่ยเผยคำอ้อนมิจรหนี
เฝ้าคู่กันฝันข้องเกี่ยวหนึ่งเดียวพลี
ไม่ครบปีมีคนปองสี่ห้องใจ
พรหมลิขิตพิษรักขมตรมหนักหนา
หากไขว่คว้าหาเขาครองจิตหมองไหม้
กรรมกำหนดกฏเกณฑ์นี้ยากหนีไกล
จึงชดใช้ใจชอกช้ำน้ำตานอง
เธอไม่ซึ้งถึงมิเศร้าเขาฝากแผล
เธอมิแคร์แท้มีใครใหม่แกะกล่อง
ลืมรักเก่าเรารักกันฝันเคียงครอง
มีคนปองมองข้ามไปใจระทม
พิษแห่งรักผลักให้หลงรู้คงสาย
ต้องแพ้พ่ายตายเพราะเพ้อเจอรักขม
รสรักทุกข์ลุกลามทั่วมัวชื่นชม
ต้องซามซมตรมทรวงเศร้าเขามิแล
--- สะเรเต ---
