ซากหัวใจจากช้ำนำพับเก็บ
รักทำเจ็บจำไกลพาใจหนี
หาแห่งพักรักทำช้ำฤดี
ใจดวงนี้ชอกช้ำเพราะคำคน
ซากหัวใจจากช้ำนำขึ้นบ่า
คอยวันพรุ่งมุ่งหน้าพนาสณฑ์
หวังลืมเธอที่ทำช้ำกมล
ลี้สับสนขนใจหมายเยียวยา
ทางที่เดินเผชิญอยู่หดหู่นัก
กิ่งดอกท้อทิ่มปักหักตรงหน้า
ดอกเดียวดายสลายช่อหลอกล้อตา
ยิลนกกากรู่ก้องมองเย้ยเรา
น้ำตาซ่อนทรวงในใจเจ็บแปลบ
หยุดนั่งพักพิงแอบแนบความเหงา
กระซิบบอกดอกหญ้าข้าสั่นเทา
อยากบอกเจ้าเราช้ำน้ำตาริน
วอนขุนเขาเหล่าเมฆเสกปัดเป่า
ช่วยขยัดปัดเศร้าความเหงาสิ้น
ปลดหมองไหม้สลายไปกับดิน
หวังคืนถิ่น.........ทิ้งเศร้าลืมเขาลง
--- สะเรเต ---
อยากเป็นเมฆเสกเป่าลดเศร้าหมอง
อยากขอจองเข้ามอบปลอบคำส่ง
เป็นดอกหญ้าพาให้ใจปลดปลง
ให้ดำรงอยู่ได้ใจอย่าตรม
เก็บหัวใจได้ช้ำนำรักษา
ช่วยเยียวยาให้หายคลายขื่นขม
ส่งดอกรักเพื่อหมายคลายระทม
อยากเพาะบ่มความรักให้สักครา
อยากให้ลืมความเจ็บที่เหน็บหนาว
ความปวดร้าวที่ใจใคร่รักษา
มองคนนี้ที่เปลี่ยวอยากเยียวยา
แม้อยู่ป่าปองสมัครรักคนดี
แม้ผ่านเจ็บจนช้ำระกำจิต
จะไม่คิดเรื่องเก่าที่เจ้าหนี
เรื่องระทมขมใจมิให้มี
จะสุขศรีทุกเมื่อหากเชื่อใจ
พี่คนป่าคนดอยยังคอยรัก
ขอฟูมฟักคนช้ำระกำไห้
จะขออยู่ดูแลแผลหทัย
น้องอย่าได้พะวงสงสัยเลย
พี่คนป่าพาซื่อถือคำสัตย์
มิเอารัดเอาเปรียบเที่ยบคำเอ่ย
ชอบพูดจริงทำจริงสิ่งที่เคย
จึงขอเผยบอกน้องลองคบดู
[/b]
