ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

เพราะรักซ้อนซ่อนเงื่อนเข้าเคลื่อนคล้อง
ผูกพันสองดวงมนวนสังสาร
มิรู้กี่ชาติภพเวียนสบกาล
ที่วิญญาณหล่อหลอมอย่างพร้อมเพรียง

อยู่แค่เพียงเอื้อมคว้าหยิบมาถือ
ไฉนยื้อรูปเงาคลอเคล้าเสียง
จินตภาพงดงาม..ความประเดียง
คงจำเรียงเช่นนั้นผ่านวันเดือน

ถวิลล่องโลมภพหมายสบพ้อง
ลงจำจองทรวงไว้มิให้เคลื่อน
แต่ยึดได้เพียงฝันอันรางเลือน
ที่ติดเตือนภาพนิมิต..แม้นิทรา-

ก็เผยรูปเผยรอยให้คอยรู้
ครอบครองอยู่ในทรวงให้ห่วงหา
สบแล้วกลับเลือนหายสุดสายตา
มือที่คว้าจึงคว้างอยู่กลางลม

ฤๅเพราะบุญหนุนช่วงนั้นพ่วงบาป
ให้ต้องสาปโทษทัณฑ์อันขื่นขม
เวียนบรรจบภพชาติก็ปรารถน์ชม
กลับมิสมดั่งหมายจวบปลายทาง

พาทย์และพร้องโลมทรวงคล้ายทวงถาม
พร้อมบอกความคะนึงหาเมื่อคราห่าง
หวานรสคำแทรกอยู่มิรู้จาง
โยงระหว่างฝั่งฝันตรึงฉันทา

เพราะสุดที่ขัดขืนหวานชื่นนั้น
แม้ถูกคั่นภพชาติวาสนา
ต่างรอบบุญหนุนรักเข้าชักพา
แต่ยากนักหักฝ่าแรงปรารมภ์

จึงเก็บเป็นรักซ่อนสุมซ้อนเศร้า
ระหว่างเรา..ด้วยเพราะมิเหมาะสม
ตราบคำวอนเทพแถนในแดนพรหม
ได้สบสมดั่งหมายสบสายกาล

อีกกี่รอบวัฏฏ์วนที่พ้นช่วง
พาลับล่วงเลือนหวังตราบสังขาร
แหลกป่นเป็นผงดินแต่วิญญาณ
จักไม่รานปรารถนาแม้นาที่

เพราะรักซ้อนซ่อนซึ้งนั้นตรึงจิต
เกินจะคิดลิดรอนอาวรณ์ที่
สั่งสุมทรวงแทรกหวานอยู่นานปี
ให้ทรวงนี้..แอบรอ..หมายต่อรัก

วลีลักษณา
๓ มิถุนายน ๒๕๕๔

[สายใย]

...รอตอบ...
ก็เพียงนี้แหละหนอที่รอตอบ
ความรักมอบเต็มทรวงยังหน่วงหนัก
ไยให้รอทรมานเนิ่นนานนัก
ดวงใจภักดิ์อยู่แบบคนแอบรอ

หวังเสมอเธอกลับจะรับขวัญ
หวังสัมพันธ์เหมือนเดิมคอยเติมต่อ
หวังต่อถ้อยร้อยเรียงก็เพียงพอ
คนแอบรอขอมอบคำขอบคุณ

ชาวบ้านกลอนไทย... ขอต้อนรับ คุณ “วลีลักษณา” ด้วยความยินดียิ่ง ครับ
อ้าว ที่แท้เป็นเพื่อนสมาชิกเก่าของเราเองนี่นา

ถ้างั้นก็ขอต้อนรับกลับบ้านกลอนไทยของเรา นะครับ

สายใย

[ตะวันฉาย]

...ร้อยคำพจน์หยดแต้มแซมอักษร
กลั่นเป็นกลอนอ้อนมาพาเป็นเพื่อน
จะวันนี้หรือวันหน้ากี่ลาเตือน
มิอาจเคลื่อนเลื่อนลอยกลอยไมตรี

...สัมผัสหายคล้ายว่าน้ำตาตก
ขอหยิบยก ผ้าเช็ดให้ ไม่หน่ายหนี
อัสสุชลหล่นแต้ม...แก้มในที
ให้รู้ว่ายังมีฉัน...กับวันรอ

...หวังคำพ้อต่อคำถ้อยคอยเสนอ
มาบำเรอยามหม่นปนบ้างหนอ
ถึงห่างไปใจคอย..รอยพะนอ
กลับคืนทอรอกลับประดับใจ

...แม้มีสิทธิ์เพียงแอบแนบอักษร
เคล้าอาทรมาบ้างยามหวั่นไหว
คิดถึงนะ คิดถีง ยังตรึงใน
แม้ฤทัยได้แต่รอ...มิท้อแลย...

[คนแบกไมค์]

หวังนิยามความรักเพียงอิงแอบ
หวังเพียงแนบส่งใจฝากไปถึง
หวังเพียงน้อยเก็บร้อยมาคนึง
หวังเพียงซึ่งว่าเธอนั้นจะเห็นใจ

แอบวาดไว้กับหวังที่เลอะเลือน
แอบคอยเตือนอย่าสนองเพราะสงสาร
แอบมองเขาเมื่อไรใจทรมาน
แอบรอเสียเนิ่นนานกาลพ้นไป

ก็ความรักมักเป็นเช่นนี้หนอ
ที่เฝ้ารอก็ต้องรอจนสงสัย
เขาไม่รักก็ไม่บอกรู้กันไป
ไม่รู้ใจกั๊กทำไมพิกลคน.

[วลีลักษณา]

...รอตอบ...
ก็เพียงนี้แหละหนอที่รอตอบ
ความรักมอบเต็มทรวงยังหน่วงหนัก
ไยให้รอทรมานเนิ่นนานนัก
ดวงใจภักดิ์อยู่แบบคนแอบรอ

หวังเสมอเธอกลับจะรับขวัญ
หวังสัมพันธ์เหมือนเดิมคอยเติมต่อ
หวังต่อถ้อยร้อยเรียงก็เพียงพอ
คนแอบรอขอมอบคำขอบคุณ

ชาวบ้านกลอนไทย... ขอต้อนรับ คุณ “วลีลักษณา” ด้วยความยินดียิ่ง ครับ
อ้าว ที่แท้เป็นเพื่อนสมาชิกเก่าของเราเองนี่นา

ถ้างั้นก็ขอต้อนรับกลับบ้านกลอนไทยของเรา นะครับ

สายใย


...มาตอบ...

อยู่สุดหล้าฟ้าห่างคล้ายต่างภพ
เวียนบรรจบรอบกรรมจึงนำหนุน
ด้วยดวงจิตมั่นสร้างร่วมทางบุญ
ให้ได้จุนเจือกันมั่นในรัก......วลีลักษณา

สวัสดีค่ะ คุณสายใย
ขอบคุณสำหรับความอบอุ่นอันเสมอต้นเสมอปลายนะคะ ขอถือโอกาสนี้สวัสดีเพื่อนๆ ทุกท่านไว้ ณ. ที่นี้ด้วยนะคะ

๏ เพราะรักซ้อนย้อนยอกจึงชอกช้ำ
หรือรอยกรรมหมายผลาญให้ราญ, หัก
ดับอาวรณ์ด้วยรอช่างท้อนัก
คือสลักรักซึ้งปักตรึงจินต์

๏ แม้ช่วงภพสบพ้องหมายคล้องเกี่ยว
ทุกส่วนเสี้ยวเกลียวใจมอบให้สิ้น
รอจนร่าง-ร่างนี้ไร้ชีวิน
ยังถวิลจักคอยบนรอยทาง

๏ จะมั่นรักภักดีถึงที่สุด
เกินใครหยุดฉุดได้เกินใครขวาง
จะกี่ภพกี่ชาติสวาท, วาง-
แทบบาทนาง-นางนี้มิมิคลาย

๏ แม้รักซ้อนซ่อนงำอาจช้ำหมอง
ยังหมายปองคล้องจิตมิคิดหน่าย
แม้รอยกรรมทำพลาดสวาท, วาย
เกิดกี่ครั้งยังหมายมิคลายเลือน๚ะ๛.......คุณ Victoriasecret

...ร้อยคำพจน์หยดแต้มแซมอักษร
กลั่นเป็นกลอนอ้อนมาพาเป็นเพื่อน
จะวันนี้หรือวันหน้ากี่ลาเตือน
มิอาจเคลื่อนเลื่อนลอยกลอยไมตรี

...สัมผัสหายคล้ายว่าน้ำตาตก
ขอหยิบยก ผ้าเช็ดให้ ไม่หน่ายหนี
อัสสุชลหล่นแต้ม...แก้มในที
ให้รู้ว่ายังมีฉัน...กับวันรอ

...หวังคำพ้อต่อคำถ้อยคอยเสนอ
มาบำเรอยามหม่นปนบ้างหนอ
ถึงห่างไปใจคอย..รอยพะนอ
กลับคืนทอรอกลับประดับใจ

...แม้มีสิทธิ์เพียงแอบแนบอักษร
เคล้าอาทรมาบ้างยามหวั่นไหว
คิดถึงนะ คิดถีง ยังตรึงใน
แม้ฤทัยได้แต่รอ...มิท้อเลย......คุณตะวันฉาย

แม้เนิ่นนานผ่านผันเดือนวันคล้อย
ยังเฝ้าคอยความนัยของใครเผย
หวังไมตรีอบอุ่นอันคุ้นเคย
จะเฉลยมูลเหตุเจตนา......วลีลักษณา

หวังนิยามความรักเพียงอิงแอบ
หวังเพียงแนบส่งใจฝากไปหา
หวังเพียงน้อยเก็บร้อยภาพมายา
หวังเพียงว่าเธอนั้นจะเห็นใจ

แอบวาดไว้กับหวังที่เลอะเลือน
แอบคอยเตือนอย่าเสนอจนสงสาร
แอบมองเขาแล้วไม่เห็นจะทรมาน
แอบรอเสียเนิ่นนานกาลพ้นไป

ก็ความรักมักเป็นเช่นนี้หนอ
ที่เฝ้ารอก็ต้องรอสิ้นสงสัย
เขาไม่รักก็ไม่บอกรู้กันไป
ไม่รู้ใจกั๊กทำไมพิกลคน......คุณmercury

รอคอยมาเนิ่นนานจนผ่านคล้อย
คงสิ้นรอยอาลัยไร้เหตุผล
จึงห่างหายคล้ายฝันอันมืดมน
มิรู้ต้นรู้ปลายเมื่อหน่ายกัน.......วลีลักษณา

ขอบคุณมากนะคะสำหรับบทกลอนไพเราะของทุกท่าน

[ทอฝัน]

...ในหนึ่งปีที่รอท้อที่สุด
จนหัวใจโทรมทรุดเกือบหยุดฝัน
ยลกลิ่นกานท์สานถ้อยร้อยรำพัน
เสมือนกลั่นน้ำทิพย์ให้จิบกลืน

คิดถึงเธอเหลือเกินคราเหินห่าง
เพียงดายเดียวอ้างว้างกลางเกลียวคลื่น
คำเคยมอบปลอบขวัญทุกวันคืน
เธอหยิบยื่นให้ใครที่ไหนแล้ว

คนแอบรอพ้อคำลำนำนี้
ย้ำไมตรียืนยงมั่นคงแน่ว
หวังเธอนำพร่ำขานตำนานแนว
ยินเสียงแว่วเคยคุ้นแสนอุ่นใจ...


...........ให้รอซะนานนนนนนเล้ยยยย....!!!..//ทอฝัน

[วลีลักษณา]

...ในหนึ่งปีที่รอท้อที่สุด
จนหัวใจโทรมทรุดเกือบหยุดฝัน
ยลกลิ่นกานท์สานถ้อยร้อยรำพัน
เสมือนกลั่นน้ำทิพย์ให้จิบกลืน

คิดถึงเธอเหลือเกินคราเหินห่าง
เพียงดายเดียวอ้างวว้างกลางเกลียวคลื่น
คำเคยมอบปลอบขวัญทุกวันคืน
เธอหยิบยื่นให้ใครที่ไหนแล้ว

คนแอบรอพ้อคำลำนำนี้
ย้ำไมตรียืนยงมั่นคงแน่ว
หวังเธอนำพร่ำขานตำนานแนว
ยินเสียงแว่วเคยคุ้นแสนอุ่นใจ...


...........ให้รอซะนานนนนนนเล้ยยยย....!!!..//ทอฝัน

แม้ต้องรอสิ้นภพเพื่อสบรัก
หากแน่นหนักภักดิ์มั่นไม่หวั่นไหว
ย่อมต้องมีสักวันเคียงกันไป
เมื่ออาลัยสองทรวงผูกพ่วงกัน

ต่อให้สุดขอบฟ้ามหาสมุทร
หรือจะฉุดหัวใจมิให้ฝัน
คลื่นทะเลครวญขับนับอนันต์
คือรำพันพลอดถึงอีกหนึ่งทรวง

จะรอแม้พรากร่างออกต่างฟ้า
ปรารถนาฝังแน่นกอปรแหนหวง
ฝังลงแล้วถ้วนสิ้นถวิลปวง
ตรึงเป็นบ่วงรัดรั้ง..ให้หวังรอ

สวัสดีค่ะ ทอฝัน
กลอนงดงามขึ้นมากมายเลยยยยย ข้าน้อยคารวะ..อิๆ

[สะเลเต]

คำบัญชาฟ้าสั่งยั้งทางรัก
มอบใจภักดิ์เพียงเธอเพ้อฝันใฝ่
ฟ้าลิขิตขัดขวางเส้นทางใจ
บอกฤทัยทุกหน...อดทนรอ

จะเฝ้าคอยเคียงคุ่อยู่เคียงข้าง
ฟ้าเปิดทางเธอฉันทุกวันขอ
แม้ทางมืดมัวหม่นมิบ่นท้อ
รักที่ก่อหล่อหลอม.....จำยอมคอย

มองดอกหญ้าคราใดให้อิจฉา
ดินเคียงใกล้กายา...มิเศร้าสร้อย
แต่ตัวเรารอไปใจเลื่อนลอย
คนบุญน้อย....น้อมรับกับระทม

--- สะเรเต ---

แวะมาซบดอกหญ้า....อิอิ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

เฝ้าแอบรอ  เพียงพี่  มิมีห่าง
แต่หนทาง  ยาวไกล  ใจถวิล
น้ำตาน้อง  นองหน้า  เป็นอาจิณ
ร่วงโรยริน   หมื่นหยด  แทบหมดใจ

ยังเฝ้ารอ  คอยพี่  ที่ตรงนี้
หนึ่งวจี  พาพร่ำ  ร่ำหวั่นไหว
กลัวต้องเก้อ  แม้รอ   วันต่อไป
ด้วยสายใย  ให้ห่าง  ร้างรักเอย

พระอาทิตย์อัสดง

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

เพราะรักซ้อนซ่อนเงื่อนเข้าเคลื่อนคล้อง
ผูกพันสองดวงมนวนสังสาร
มิรู้กี่ชาติภพเวียนสบกาล
ที่วิญญาณหล่อหลอมอย่างพร้อมเพรียง

อยู่แค่เพียงเอื้อมคว้าหยิบมาถือ
ไฉนยื้อรูปเงาคลอเคล้าเสียง
จินตภาพงดงาม..ความประเดียง
คงจำเรียงเช่นนั้นผ่านวันเดือน

ถวิลล่องโลมภพหมายสบพ้อง
ลงจำจองทรวงไว้มิให้เคลื่อน
แต่ยึดได้เพียงฝันอันรางเลือน
ที่ติดเตือนภาพนิมิต..แม้นิทรา-

ก็เผยรูปเผยรอยให้คอยรู้
ครอบครองอยู่ในทรวงให้ห่วงหา
สบแล้วกลับเลือนหายสุดสายตา
มือที่คว้าจึงคว้างอยู่กลางลม

ฤๅเพราะบุญหนุนช่วงนั้นพ่วงบาป
ให้ต้องสาปโทษทัณฑ์อันขื่นขม
เวียนบรรจบภพชาติก็ปรารถน์ชม
กลับมิสมดั่งหมายจวบปลายทาง

พาทย์และพร้องโลมทรวงคล้ายทวงถาม
พร้อมบอกความคะนึงหาเมื่อคราห่าง
หวานรสคำแทรกอยู่มิรู้จาง
โยงระหว่างฝั่งฝันตรึงฉันทา

เพราะสุดที่ขัดขืนหวานชื่นนั้น
แม้ถูกคั่นภพชาติวาสนา
ต่างรอบบุญหนุนรักเข้าชักพา
แต่ยากนักหักฝ่าแรงปรารมภ์

จึงเก็บเป็นรักซ่อนสุมซ้อนเศร้า
ระหว่างเรา..ด้วยเพราะมิเหมาะสม
ตราบคำวอนเทพแถนในแดนพรหม
ได้สบสมดั่งหมายสบสายกาล

อีกกี่รอบวัฏฏ์วนที่พ้นช่วง
พาลับล่วงเลือนหวังตราบสังขาร
แหลกป่นเป็นผงดินแต่วิญญาณ
จักไม่รานปรารถนาแม้นาที่

เพราะรักซ้อนซ่อนซึ้งนั้นตรึงจิต
เกินจะคิดลิดรอนอาวรณ์ที่
สั่งสุมทรวงแทรกหวานอยู่นานปี
ให้ทรวงนี้..แอบรอ..หมายต่อรัก

วลีลักษณา
๓ มิถุนายน ๒๕๕๔

สดับซึ้งตรึงทรวงด้วยบ่วงจิต
ยังเฝ้าพิศติดไว้มิใคร่หัก
เวียนวนรอขอสบเพียงพบพักตร์
ด้วยตระหนักรักซึ้งยังตรึงใจ

เมื่อรักซ้อนซ่อนทรวงให้ห่วงหา
ปรารถนาปรารมภ์สุดข่มไหว
แต่ช้าเกินเหินห่างหนทางใจ
เขาคว้าตัวเจ้าไปแต่ใดมา

แม้นมีใจใฝ่รักสลักจิต
ดังนิมิตในทรวงสุดห่วงหา
รอยอาลัยในรักภักดิ์กานดา
ปรารถนาสู่สมให้จมจินต์

แต่เป็นเพียงรักซ้อนที่ร้อนเร่า
ดังเพลิงเผาเศร้าหงอยคอยถวิล
หวังเชยชมสมรักปักชีวิน
คงไม่สิ้นกลิ่นเชื้อแห่งเยื่อใย

เมื่อรักปองหมองมัวด้วยกลัวผิด
แต่ดวงจิตรักนั้นเกินต้านไหว
จึงสื่อตั้งจิตต่อขอเทพไท
ให้สมในรักนี้ที่หมายปอง

แม้นชาตินี้มิสมอารมณ์หมาย
ชีพวางวายกายร้างห่างสนอง
ขอสบนวลยวลเย้าเข้าครอบครอง
เพียงเราสองผ่านภพจวบจบกัลป์

จักคอยรอต่อรักภักดิ์เช่นนี้
แม้ชีวีดับตายวายอาสัญ
สังขารกายหายลับกับกาลพลัน
แต่จิตนั้นพันผูกทุกเพลา

ขอเวียนวนจนสบพบเพียงเจ้า
ทุกภพชาติขอเราเสน่หา
เพียงสองใจกายจิตที่ติดตรา
ปรารถนาซ่านซึ้งคนึงนง ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[วลีลักษณา]

คำบัญชาฟ้าสั่งยั้งทางรัก
มอบใจภักดิ์เพียงเธอเพ้อฝันใฝ่
ฟ้าลิขิตขัดขวางเส้นทางใจ
บอกฤทัยทุกหน...อดทนรอ

จะเฝ้าคอยเคียงคุ่อยู่เคียงข้าง
ฟ้าเปิดทางเธอฉันทุกวันขอ
แม้ทางมืดมัวหม่นมิบ่นท้อ
รักที่ก่อหล่อหลอม.....จำยอมคอย

มองดอกหญ้าคราใดให้อิจฉา
ดินเคียงใกล้กายา...มิเศร้าสร้อย
แต่ตัวเรารอไปใจเลื่อนลอย
คนบุญน้อย....น้อมรับกับระทม

--- สะเรเต ---

แวะมาซบดอกหญ้า....อิอิ

ไยให้พบผูกพันธ์แล้วผันห่าง
แยกเส้นทางหวานชื่น..จนขื่นขม
รักมาร้างจางคลายดั่งสายลม
ได้ภิรมย์เพียงครู่มิอยู่คง

มิกล่าวโทษโกรธแค้นแม้แสนช้ำ
ขอเก็บงำกลางจิตด้วยพิษสง
รสรักเคยฉ่ำหวานเมื่อรานลง
ก็ปลิดปลงแล้วสิ้นทั้งวิญญาณ

ต่อแต่นี้หนทางที่ข้างหน้า
จักฝืนฝ่าไปทั้งที่สังขาร
มีแต่รอยบาดแผลทั้งแดดาน
ตราบสิ้นปราณแหลกป่นลงบนดิน

ดอกหญ้าก็ช้ำ อิๆ

เฝ้าแอบรอ  เพียงพี่  มิมีห่าง
แต่หนทาง  ยาวไกล  ใจถวิล
น้ำตาน้อง  นองหน้า  เป็นอาจิณ
ร่วงโรยริน   หมื่นหยด  แทบหมดใจ

ยังเฝ้ารอ  คอยพี่  ที่ตรงนี้
หนึ่งวจี  พาพร่ำ  ร่ำหวั่นไหว
กลัวต้องเก้อ  แม้รอ   วันต่อไป
ด้วยสายใย  ให้ห่าง  ร้างรักเอย

พระอาทิตย์อัสดง

ผ่านคืนผันวันวนอยู่โลก
ย่ำทางโศกนานช้าจนชาเฉย
จวบยินบทร้อยร่ำพี่ย้ำเปรย
จนคุ้นเคยน้ำคำที่พร่ำวอน

แล้วไยหนอทิ้งห่างให้หมางจิต
ฤๅลิขิตให้รักราวปักศร
เสียบอกแล้วหักคาให้อาวรณ์
ก่อนตัดรอนอาลัยสิ้นใยดี

[วลีลักษณา]

สดับซึ้งตรึงทรวงด้วยบ่วงจิต
ยังเฝ้าพิศติดไว้มิใคร่หัก
เวียนวนรอขอสบเพียงพบพักตร์
ด้วยตระหนักรักซึ้งยังตรึงใจ

เมื่อรักซ้อนซ่อนทรวงให้ห่วงหา
ปรารถนาปรารมภ์สุดข่มไหว
แต่ช้าเกินเหินห่างหนทางใจ
เขาคว้าตัวเจ้าไปแต่ใดมา

แม้นมีใจใฝ่รักสลักจิต
ดังนิมิตในทรวงสุดห่วงหา
รอยอาลัยในรักภักดิ์กานดา
ปรารถนาสู่สมให้จมจินต์

แต่เป็นเพียงรักซ้อนที่ร้อนเร่า
ดังเพลิงเผาเศร้าหงอยคอยถวิล
หวังเชยชมสมรักปักชีวิน
คงไม่สิ้นกลิ่นเชื้อแห่งเยื่อใย

เมื่อรักปองหมองมัวด้วยกลัวผิด
แต่ดวงจิตรักนั้นเกินต้านไหว
จึงสื่อตั้งจิตต่อขอเทพไท
ให้สมในรักนี้ที่หมายปอง

แม้นชาตินี้มิสมอารมณ์หมาย
ชีพวางวายกายร้างห่างสนอง
ขอสบนวลยวลเย้าเข้าครอบครอง
เพียงเราสองผ่านภพจวบจบกัลป์

จักคอยรอต่อรักภักดิ์เช่นนี้
แม้ชีวีดับตายวายอาสัญ
สังขารกายหายลับกับกาลพลัน
แต่จิตนั้นพันผูกทุกเพลา

ขอเวียนวนจนสบพบเพียงเจ้า
ทุกภพชาติขอเราเสน่หา
เพียงสองใจกายจิตที่ติดตรา
ปรารถนาซ่านซึ้งคนึงนง ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

ด้วยเพรงบุญหนุนให้มาได้พบ
แต่กลับสบรอยบาปเพรงสาปขวาง
พันธนาชีวินจนสิ้นทาง
ให้ต้องร้างลากันสุดดั้นดึง

สายใยเคยม้วยปลายมาคลายบ่วง
มิอาจพ่วงผูกกันเพียงฝันถึง
เจ็บเพราะใจย้อนย้ำครวญคำนึง
แต่เพียงหนึ่งแนบชิดสนิททรวง

กี่ภพชาติปราศชนม์แม้วนวัฏฏ์
ขอวางสัตย์สัญญาฝากฟ้าสรวง
วอนเทพแถนได้สดับรับคำบวง
กี่รอบกาลผ่านล่วงขอทวงรัก

แม้ชาตินี้แคล้วคลาดนิราศร้าง
ตราบวายวางสังขารถึงกาลปรัก
ทั้งเจตจินต์วิญญาณมิรานภักดิ์
จะจำหลักผ่านภพจวบสบกัน

คำกรองเผยความนัยจากใจหนึ่ง
ยังหวานซึ้งตรึงทรวงลามล่วงขวัญ
ว่าหมายรอชั่วกัปนับอนันต์
เป็นนิรันดร์แห่งจินต์ถวิลปอง

หากบุญเคยร่วมสร้างแต่ปางก่อน
ผูกอาวรณ์อาลัยมัดใจสอง
ย่อมมีวันร่วมเรียงเคียงประคอง
ด้วยใยคล้องรัดล่ามฝ่าข้ามกาล

ชาตินี้เขตคั่นขวางกั้นกลางอยู่
ต้องทนสู้กล้ำกลืนฝืนสังขาร
ตราบสิ้นร่างรานชนม์ล่วงพ้นวาร
ขอพ้นผ่านขวากขวางร่วมทางเดิน

วลีลักษณา
๕ มิถุนายน ๒๕๕๔

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

ด้วยเพรงบุญหนุนให้มาได้พบ
แต่กลับสบรอยบาปเพรงสาปขวาง
พันธนาชีวินจนสิ้นทาง
ให้ต้องร้างลากันสุดดั้นดึง

สายใยเคยม้วยปลายมาคลายบ่วง
มิอาจพ่วงผูกกันเพียงฝันถึง
เจ็บเพราะใจย้อนย้ำครวญคำนึง
แต่เพียงหนึ่งแนบชิดสนิททรวง

กี่ภพชาติปราศชนม์แม้วนวัฏฏ์
ขอวางสัตย์สัญญาฝากฟ้าสรวง
วอนเทพแถนได้สดับรับคำบวง
กี่รอบกาลผ่านล่วงขอทวงรัก

แม้ชาตินี้แคล้วคลาดนิราศร้าง
ตราบวายวางสังขารถึงกาลปรัก
ทั้งเจตจินต์วิญญาณมิรานภักดิ์
จะจำหลักผ่านภพจวบสบกัน

คำกรองเผยความนัยจากใจหนึ่ง
ยังหวานซึ้งตรึงทรวงลามล่วงขวัญ
ว่าหมายรอชั่วกัปนับอนันต์
เป็นนิรันดร์แห่งจินต์ถวิลปอง

หากบุญเคยร่วมสร้างแต่ปางก่อน
ผูกอาวรณ์อาลัยมัดใจสอง
ย่อมมีวันร่วมเรียงเคียงประคอง
ด้วยใยคล้องรัดล่ามฝ่าข้ามกาล

ชาตินี้เขตคั่นขวางกั้นกลางอยู่
ต้องทนสู้กล้ำกลืนฝืนสังขาร
ตราบสิ้นร่างรานชนม์ล่วงพ้นวาร
ขอพ้นผ่านขวากขวางร่วมทางเดิน

วลีลักษณา
๕ มิถุนายน ๒๕๕๔

อดีตชาติมาดหมายปรายปะสบ
แค่เพียงพบจบขาดสวาทเหิน-
ห่างรอยรักภักดิ์นี้ที่เผชิญ
สิ้นทางเดินเพลินยลจำนนยอม

แม้ชาตินี้มีรักภักดิ์อีกหน
ก็จำทนจนใจด้วยไม่พร้อม
ทางแห่งเราเหงาจิตให้ติดตรอม
ถึงถนอมรักไว้ไม่เสื่อมคลาย

ขอบนบานผ่านฟ้าสักคราหน
โปรดจงดลมนตร์ขลังดังมานใฝ่
ขอสบรักหนักนวลเป็นตรวนทัย
ตราบต่อไปชั่วกัปป์นับนิรันดร์

จึงตั้งจิตสัตยาอธิษฐาน
ที่บนบานผ่านถ้อยร้อยเรียงนั้น
แม้นชาตินี้ยังมิสบใช่จบกัน
ภพหน้านั้นพลันถึงยังตรึงตรา

ขอสองใจใฝ่สานสมานรัก
ด้วยตระหนักรักซึ้งคนึงหา
ยังมั่นคงตรงแน่วแก้วกานดา
แม้เพลาผ่านล่วงยังห่วงใย

ฟ้าจงดลยลเจ้าให้เคล้าเคียง
เทพไท้เพี้ยงสงสารข้าฯ ขานไข
ถ้อยจำนรรจ์ผ่านกาลมานานไกล
ขอจงได้สบรักที่ภักดิ์ที

ข้าคอยรอต่อไปอีกร้อยชาติ
ขอปรามาสเพียงองค์อนงค์ฺศรี
ให้แช่มชื่นรื่นรมย์สมฤดี
ดังพาทีทุกชาติไม่คลาดครา ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[วลีลักษณา]

อดีตชาติมาดหมายปรายปะสบ
แค่เพียงพบจบขาดสวาทเหิน-
ห่างรอยรักภักดิ์นี้ที่เผชิญ
สิ้นทางเดินเพลินยลจำนนยอม

แม้ชาตินี้มีรักภักดิ์อีกหน
ก็จำทนจนใจด้วยไม่พร้อม
ทางแห่งเราเหงาจิตให้ติดตรอม
ถึงถนอมรักไว้ไม่เสื่อมคลาย

ขอบนบานผ่านฟ้าสักคราหน
โปรดจงดลมนตร์ขลังดังมานใฝ่
ขอสบรักหนักนวลเป็นตรวนทัย
ตราบต่อไปชั่วกัปป์นับนิรันดร์

จึงตั้งจิตสัตยาอธิษฐาน
ที่บนบานผ่านถ้อยร้อยเรียงนั้น
แม้นชาตินี้ยังมิสบใช่จบกัน
ภพหน้านั้นพลันถึงยังตรึงตรา

ขอสองใจใฝ่สานสมานรัก
ด้วยตระหนักรักซึ้งคนึงหา
ยังมั่นคงตรงแน่วแก้วกานดา
แม้เพลาผ่านล่วงยังห่วงใย

ฟ้าจงดลยลเจ้าให้เคล้าเคียง
เทพไท้เพี้ยงสงสารข้าฯ ขานไข
ถ้อยจำนรรจ์ผ่านกาลมานานไกล
ขอจงได้สบรักที่ภักดิ์ที

ข้าคอยรอต่อไปอีกร้อยชาติ
ขอปรามาสเพียงองค์อนงค์ฺศรี
ให้แช่มชื่นรื่นรมย์สมฤดี
ดังพาทีทุกชาติไม่คลาดครา ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

~*~ หนึ่งเดียว ~*~

แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง

ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์

คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง

จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง

รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา

เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ

ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว

วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔

[~ploy pim~]

       
                 ขอแอบรอ ต่อไป หทัยหวัง 
                 จะจีรัง ยั่งยืน สักเพียงไหน
                 แอบกระซิบ บอกเธอ ว่าห่วงใย
                 ได้ยินไหม ใจนี้ มีเพียงเธอ
                               ถึงแม้เธอ ไม่สน คนคนนี้   
                               แต่ก็มี ดวงใจ ใฝ่เสนอ
                               แม้ใจเธอ มีเขา ก็เฝ้ารอ   
                               จะไม่ท้อ จนกว่า ชีวาวาย...

           

[วลีลักษณา]

       
                 ขอแอบรอ ต่อไป หทัยหวัง 
                 จะจีรัง ยั่งยืน สักเพียงไหน
                 แอบกระซิบ บอกเธอ ว่าห่วงใย
                 ได้ยินไหม ใจนี้ มีเพียงเธอ
                               ถึงแม้เธอ ไม่สน คนคนนี้   
                               แต่ก็มี ดวงใจ ใฝ่เสนอ
                               แม้ใจเธอ มีเขา ก็เฝ้ารอ  
                               จะไม่ท้อ จนกว่า ชีวาวาย...

           

ตราบวัฏฏะวนรอบกี่รอบพ้น
จะรอจนฟ้าสิ้นดินสลาย
กี่ชาติล่วงชนม์รานกี่ปราณกลาย
จะมั่นหมายหนึ่งเดียวยึดเหนี่ยวทรวง

แม้ชาตินี้แคล้วคลาดจนพลาดหวัง
สุดเหนี่ยวรั้งชื่นหวานจนผ่านช่วง
ด้วยเพรงกรรมแผ่ข้ามมาตามทวง
จนต้องล่วงพ้นกันตราบบั้นปลาย

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

~*~ หนึ่งเดียว ~*~

แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง

ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์

คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง

จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง

รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา

เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ

ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว

วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔

ปรารถนาลุล่วงสู่ห้วงกัปป์
ที่ลาลับดับผ่านสังขารเสี้ยว
พร้อมวิญญาณหาญขอวนรอเทียว
เข้าเกาะเกี่ยวเกี้ยวกุ้มกุมหัวใจ

ให้สานสายใยรักสมัครมั่น
มิไหวหวั่นครั่นคร้ามท่ามสมัย
จะกี่กัปป์ผ่านวนจงดลใจ
สองหทัยหมายมั่นรังสรรค์ปอง

จึงร้อยกานท์ผ่านมาสัญญารัก
ด้วยสมัครรักนี้ไม่มีสอง
เพียงหนึ่งนางสองใจใคร่ครอบครอง
ขอสนองเสนอนั้นดังฝันที

แม้จะรอต่อไปในภพชาติ
ที่ปรามาสหมายองค์อนงค์ศรี
ด้วยปราโมชโปรดด้วยช่วยพาที
ที่พึงมีส่งซึ้งถึงนงคราญ

ดั่งเรือน้อยลอยคว้างท่ามสมุทร
พายุฉุดดึงดับลับสังขาร
ดิ่งสู่ห้วงเหวหุบสมุทรนาน
แต่รอกาลพานพื้นคืนดังใจ

นิทรารอขอตั้งยังดวงจิต
ให้สถิตแต่นงไม่สงสัย
จะมั่นคอยรอยรักภักดิ์อาลัย
สถิตในกาลกัปป์นับนิรันดร์ ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[วลีลักษณา]

ปรารถนาลุล่วงสู่ห้วงกัปป์
ที่ลาลับดับผ่านสังขารเสี้ยว
พร้อมวิญญาณหาญขอวนรอเทียว
เข้าเกาะเกี่ยวเกี้ยวกุ้มกุมหัวใจ

ให้สานสายใยรักสมัครมั่น
มิไหวหวั่นครั่นคร้ามท่ามสมัย
จะกี่กัปป์ผ่านวนจงดลใจ
สองหทัยหมายมั่นรังสรรค์ปอง

จึงร้อยกานท์ผ่านมาสัญญารัก
ด้วยสมัครรักนี้ไม่มีสอง
เพียงหนึ่งนางสองใจใคร่ครอบครอง
ขอสนองเสนอนั้นดังฝันที

แม้จะรอต่อไปในภพชาติ
ที่ปรามาสหมายองค์อนงค์ศรี
ด้วยปราโมชโปรดด้วยช่วยพาที
ที่พึงมีส่งซึ้งถึงนงคราญ

ดั่งเรือน้อยลอยคว้างท่ามสมุทร
พายุฉุดดึงดับลับสังขาร
ดิ่งสู่ห้วงเหวหุบสมุทรนาน
แต่รอกาลพานพื้นคืนดังใจ

นิทรารอขอตั้งยังดวงจิต
ให้สถิตแต่นงไม่สงสัย
จะมั่นคอยรอยรักภักดิ์อาลัย
สถิตในกาลกัปป์นับนิรันดร์ ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

~*~ คลื่นอาวรณ์ ~*~

แม้จมลงห้วงสมุทรที่สุดลึก
ตกผลึกใต้ดานรอกาลผัน
ระลอกคลื่นตื่นคลั่งทั้งคืนวัน
คือรำพันพากย์พร้องละล่องริน

กี่ล้านลำคลื่นซบกรรทบหาด
ทุกรอยสาดวาดแฝงแรงถวิล
รายละลอกนานช้าคู่ฟ้าดิน
ไม่สุดสิ้นสิ่งหมายแม้วายปราณ

อณูรักแทรกตัวอยู่ทั่วทิศ
เรียงลิขิตวางลงแม้สงสาร
เวียนกี่รอบว่ายเวิ้งเถลิงวาร
ขอสมานเสมอหนึ่งที่พึงใจ

แม้มิอาจลุยฝ่าขอบฟ้ากว้าง
ทะเลขวางคั่นแดนสุดแคว้นไหน
อยู่ห่างหล้าฟ้าดิน ณ. ถิ่นใด
มิอาจขวางเยื่อใยที่ใจมี

**แม้จะรอต่อไปในภพชาติ
ที่ปรามาสหมายองค์อนงค์ศรี
ด้วยปราโมชโปรดด้วยช่วยพาที
ที่พึงมีส่งซึ้งถึงนงคราญ**

คำพี่ชายกล่าวย้ำจักจำมั่น
กี่รอบกาลเวียนผันกี่วันผ่าน
อุบัติกายกี่หนขอบนบาน
ให้พบพานพิศวาสทุกชาติไป

**ประพันธ์โดย คุณปุถุชน ฅนธรรมดา

วลีลักษณา
๗ มิถุนายน ๒๕๕๔

[วลีลักษณา]

๏ ขอฝากใจไปยังอีกฝั่งฟาก
แม้วิบากขวางขืนเกินฝืนได้
ยังคงมั่นฝันรออรทัย
และหมายใจใกล้ชิดสนิทนวล

๏ แม้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอุบัติซ้อน
มิคลายคลอนย้อนย้ำในกำสรวล
โศกเร้ารุมสุมเทมิเรรวน
เฝ้าผูกพันรัญจวนด้วยนวลนาง

๏ เปรียบกระต่ายหมายมั่นในจันทร์ฉาย
เพียงแขปรายชายตาหันมาบ้าง
ก็เพียงพอต่อใจซึ่งไร้ทาง
พบแสงทองส่องสว่างนำทางเดิน

๏ ให้ก้าวพ้นวนวัฏฏ์แห่งพลัดพราก
พ้นวิบากแห่งร้างและห่างเหิน
หลุดจากเวิ้งทุกขะที่เผชิญ
ได้จำเริญรอยบุญเข้าหนุนนำ

๏ แต่เหมือนว่าตราบาปคงสาบไว้
จึงทำให้ไม่สมภิรมย์ร่ำ
ต้องตะกายว่ายวนบนรอยกรรม
ที่กระหน่ำซ้ำจนเกินทนทาน

๏ คงสักวันทัณฑ์บาปที่สาปรัก
เหมือนชนักปักตนคงพ้นผ่าน
เมื่อหมดทัณฑ์วันร้าวอันยาวนาน
คงพบพานสานถักรักนิรันดร์๚ะ๛

สุดฝ่าฝืนเพรงบาปที่สาปสั่ง
สุมประดังชีพชนม์จนเหหัน
ได้พบแล้วพลัดพรากต้องจากพลัน
ดั่งถูกบั่นอุราแสนอาลัย

คำฝากผ่านหวานซึ้งที่ตรึงจิต
กลับเป็นพิษแทรกซ้อนแทบรอนขัย
ทรมานเร้ารุมราวสุมไฟ
ดั่งปลิดใจพรากร่างออกห่างลับ

ปล่อยวันเดือนเลื่อนล่วงทุกช่วงช้ำ
ใช้หนี้กรรมเก่าก่อนที่ย้อนกลับ
ไยหนอช่างถั่งโถมเข้าโหมทับ
จนแทบดับชีวาอันปราชัย

กี่รอบวัฏฏ์เวียนวงในสงสาร
กี่รอบปราณอับปราเข้าอาศัย
จักต้องทนร้าวรานนานเท่าใด
จึงชดใช้โทษทัณฑ์ให้บรรเทา

หรือจะละทิ้งโลกอันโศกนัก
ตัดความรักจู่จับแต่อับเฉา
ละนิมิตในทรวงสิ้นห่วงเงา
ที่เก็บเคล้าคลอจินต์ให้สิ้นจาง

เมื่อมิอาจ ฝืน-ฝ่า ชะตาได้
ถูกอาลัยสุมอยู่มิรู้สร่าง
จักยอมรับใช้จนสุดหนทาง
เซ่นรักร้างร้าวรอนให้ทอนลง