ริมหน้าต่างบานใหญ่จำได้แม่น
เคยหนุนแขนพ่อฉันมองจันทร์ผ่อง
แขนข้างซ้ายพ่อนี้ที่ฉันจอง
ชี้ชวนมองดวงดาวพราวนภา
กลางนอกชานบ้านฉันวันก่อนนั้น
แสนสุขสันต์ย่าปู่อยู่พร้อมหน้า
ฟังนิทานเรื่องเล่าปรัมปรา
ปู่กับย่าเล่าเก่งพร้อมเพลงคลอ
ศาลาน้ำริมคลองเคยร้องเพลง
แสนครื้นเครงเสียงดังขอตังค์พ่อ
เรียกแม่ค้าฉับไวไม่รั้งรอ
เรือเทียบจ่อที่ว่างข้างศาลา
ริมหน้าต่างวันนี้มีความเหงา
แขนที่เฝ้ารอคอยอย่างโหยหา
ด้วยโรคร้ายที่เผชิญเกินเยียวยา
พ่อจากลาลูกไปไม่หวนคืน
กลางนอกชานวันนี้มีความเศร้า
มองศาลาบ้านเราเหงาใจฝืน
เมื่อทุกคนจากไปใจกล้ำกลืน
ยามค่ำคืนมองดาวปวดร้าวใจ
--- สะเรเต --
