| 30 พฤษภาคม 2011, 07:05:PM |
เอื้องกุหลาบ
Special Class LV2
นักกลอนผู้ก้าวสู่โลกอักษร
คะแนนกลอนของผู้นี้ 52
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 39
|
 |
« เมื่อ: 30 พฤษภาคม 2011, 07:05:PM » |
 ชุมชน
|
ช่างโชคร้าย สิ้นดี ชีวิตนี้
ต้องอีกกี่ วันคืน ฝืนแค่ไหน
จนต้องเขียน บทกลอน สอนหัวใจ
เพื่อจะให้ เจ็บแล้วจำ ทำใจทน
เมื่อวานนี้ ไม่สบาย คล้ายเป็นหวัด
สาเหตุชัด เจนมาก เพราะตากฝน
ที่ทำไป เพื่อประชด คนบางคน
ก็ฉันจน ปัญญา ใจพาทำ
กลับถึงบ้าน โดนแม่บ่น จนปวดหัว
ที่ฉันกลัว ที่สุด คือแม่พร่ำ
ก็แม่สอน เท่าไหร่ ไม่เคยจำ
เลยต้องช้ำ ต่อไป ทั้งใจกาย
ฉันง้อเธอ หลายวัน จนฝันหา
โถแก้วตา เธอได้ดี ดังที่หมาย
ฉันนี่สิ ไม่มีสุข ทุกข์ไม่คลาย
เธอละม้าย คล้ายว่า มาเบื่อกัน
เธอไปแข่ง ระดับประเทศ ได้ที่สาม
อยากจะถาม เป็นอย่างไร ได้แค่ฝัน
ฉันได้แค่ อิจฉาเธอ เพ้อทุกวัน
ฉันง้อนั้น เธอไม่สน คนไร้ใจ
จนวันนั้น บอกลาเธอ ละเมอเศร้า
โถไอ้เรา ก็แค่นี้ ดีตรงไหน
คำว่ารัก ขอใช้มัน กลั่นจากใจ
จากลาไป ทั้งน้ำตา บอกลาเธอ
มาวันนี้ ทุกข์ไม่เลือน อยู่เหมือนเดิม
ใกล้ปิดเทอม ยังเจ็บตัว กลัวใจเผลอ
ทั้งคางแตก แขนเกือบหัก เจ็บนักเออ
อยากร้องเฮ่อ ให้ดังดัง ช่วยฟังที
สรุปแล้ว ชีวิตนี้ มีแต่ทุกข์
ไม่มีสุข เลยสักนิด คิดอยากหนี
ถ้าหากตาย ไปได้นะ คงจะดี
คงไม่มี วันนี้ ที่ทุกข์ใจ
4 สิงหาคม 2552
ขอโทษนะคับที่สัมผัสระหว่างบทบางที่จะซ้ำกัน ตอนนั้นเปงช่วงหัดแต่งกลอน ไปค้นเจอพอดีเลยเอามาลงคับ |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ภู กวินท์, ♥ กานต์ฑิตา ♥, สายใย, บ้านริมโขง, ทอฝัน, บัณฑิตเมืองสิงห์, สะเลเต, รพีกาญจน์, ฉันเอง, ~ploy pim~, ไม่รู้ใจ, เมฆา..., พี.พูนสุข, --ณัชชา--
ข้อความนี้ มี 14 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 31 พฤษภาคม 2011, 08:32:AM |
|
สล่าผิน
|
 |
« ตอบ #1 เมื่อ: 31 พฤษภาคม 2011, 08:32:AM » |
ชุมชน
|
ยามมีทุกข์ซุกอกจิตตกมาก
เพราะใจอยากตายลงปลงชีพได้
เหมือนหมดทางย่างเดินเพลิดเพลินไป
เฝ้าร่ำไห้คร่ำครวญหวนแต่นาง
ต้องอดทนบนวิถีที่แสนเศร้า
แม้ซึมเซาเพียงไรให้ทนย่าง
แม้เหนื่อยล้าเพียงไรไร้หนทาง
ต้องสรรสร้างให้ฟุ้งให้รุ่งเรือง
แล้วค่อยมองปองหาคว้าคนใหม่
ที่ถูกใจเราสุขทุกทุกเรื่อง
ยอมทนช้ำกล้ำกลืนฝืนเนืองเนือง
ใจกระเตื้องดีหน่อยค่อยคลายตรม
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : บัณฑิตเมืองสิงห์, สะเลเต, เอื้องกุหลาบ, รพีกาญจน์, ฉันเอง, ~ploy pim~, ไม่รู้ใจ, บ้านริมโขง, เมฆา..., พี.พูนสุข, --ณัชชา--
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
ชายใจคอนโด
|
|
|
| 01 มิถุนายน 2011, 05:27:PM |
|
|
|
| 01 มิถุนายน 2011, 11:16:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 01 มิถุนายน 2011, 11:16:PM » |
ชุมชน
|
เบื่อฟังซ้ำคำว่าขอลาจาก
เป็นเอามากหาเรื่องไปเมืองผี
เป็นมนุษย์สุดประเสริฐเลิศทวี
ไม่ว่าดีมรณังขาดรั้งรอ
เมื่อลมขับจับไข้ไม่สบาย
ยังถ่อกายลำบากตรวจจากหมอ
ต่อกระดูกถูกเชือดเลือดไม่พอ
วิงวอนขอเมตตามหาชน
ดูนุ่มนิ่มกริ่มกรุ่มวัยหนุ่มน้อย
ครวญละห้อยลอยหน้าว่าปี้ป่น
คำถากถางว่างเว้นเกิดเป็นคน
ต้องทุกข์ทนจนใจไร้สุขเอย
คิดหรือว่าถ้าตายคลายปัญหา
เป็นผีเน่าเฝ้าป่าช้าอยู่เฉย
เทวดาพญายมยังซมเลย
เพราะไม่เคยหยุดยั้งนั่งทำงาน
เสนอเจ้าเอางี้จะดีไหม
จะโทรไปร่วมด้วยช่วยประสาน
เรียกรถตู้กู้ซากจากโรงบาล
มาจัดการฝังกลบศพแขวนคอ
(ไม่เอาน่า...ล้อเล่นครับ) 
รพีกาญจน์ 59 |
|
|
|
|
| 02 มิถุนายน 2011, 07:38:AM |
|
|
|
| 05 มิถุนายน 2011, 10:24:AM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 05 มิถุนายน 2011, 10:24:AM » |
ชุมชน
|
อยากตาย...
เธอคิดมากมาย...อะไรเช่นนี้...
ทุกทุกที่...ย่อมมี...แต่ปัญหา...
ปัญหาเก่าหมดไป...ใหม่เข้ามา...
มันรอท่า...ให้เรา...เข้ามาแก้ไข...
ชีวิต...ขาดปัญหา...ไม่สนุก...
สมหวังชื่นสุข...ทุกข์ทุรนเป็นไฉน...
ต้องพานพบ...ครบทุกอย่าง...เหมือนหนังไทย...
ถึงหนีไกล...มันล่าไล่...เราไม่พ้น...
แม้นครั้งหนึ่ง...ไม่สมอารมณ์คิด...
อย่าน้อยจิต...อาลัย...ให้หมองหม่น...
ทอดสายตา...ข้างหน้ามี...อีกหลายคน...
คงเดินชน...คนที่...มีใจเดียว...
รพีกาญจน์ 59
ไม่ทราบผังบังคับ...เขียนครั้งแรกครับ... |
|
|
|
|
| 05 มิถุนายน 2011, 12:10:PM |
|
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 05 มิถุนายน 2011, 12:10:PM » |
ชุมชน
|
คนอยากตายใครห้ามตามใจเถิด
มีคนเกิดมามากล้นหลากหลาย
ลดลงบ้างที่ว่างเหลือเรียงราย
ถ้าไม่ตายนี่ซิคนล้นโลกเลย
เขาให้อยู่ไม่กี่ปีอยากลี้หลบ
เอาดินกลบหน้าตนหม่นเฉลย
ไยไม่สู้อยู่ยั้งดั่งหวังเคย
หน่ายใดเอยเกยค่าปัญญาตน
เป็นวันมา คิดหาแต่ทางฆ่า
เหมือนชีวาที่มีนี้สับสน
อยู่เหมือนตาย..ตายเหมือนอยู่..อายผู้คน
หากตายพ้นต้องอายท่านนายยม
กลับคิดใหม่ทำใหม่เหมือนใครเขา
ลบล้างเงาที่เศร้าเจ้าขื่นขม
เปลี่ยนแนวติดคิดใหม่ให้ชื่นชม
อาจรื่นรมย์พรหมสถาน..เปิดบ้านคอย.
|
|
|
|
|
