ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

อยากชวนเธอมาข้างนอกร้อยดอกหญ้า
นอนห่มฟ้านับดาวคราวฟ้าสวย
กุมมือวอนอ้อนเธอให้เอออวย
กล่อมเห่ด้วยเพลงกานท์หวานทรวงใน
 
แค่คิดเพียงเคียงคู่เธออยู่นี่
เหมือนโลกลอยกับที่มิเคลื่อนไหว
เป็นดังภาพฉาบฝ้นอันซึ้งใจ
เธอคงไม่ปรารถนามาพบพาน
 
ความเหงาเอ๋ยเผยหน้ามาให้เห็น
อย่าปลอมเป็นบทกวีที่อ่อนหวาน
มาคุยเฟื่องเรื่องฝันอันร้าวราน
เล่าตำนานเร้นลับฟ้ากับดาว
 
เล่าโลกร้างที่ใครไม่รู้จัก
เล่าเรื่องรักเริ่มต้นวันฝนหนาว
เล่าความหวานพานจืดไม่ยืดยาว
เล่าเจ็บปวดรวดร้าวคราวขาดเธอ
 
หรืออยากพักอยู่ในหัวใจฉัน
ฟังความช้ำรำพันได้เสมอ
เธอมีสิทธิ์ทุกสิ่งจริงนะเออ
หากพร่ำเพ้อเพลงพ้อจะรอฟัง
 
นากพิราบคาบข่าวเอามาบอก
เธอจะออกมาชื่นคืนฝนหลั่ง
ภาวนาให้ฝนหล่นประดัง
ฉันจะนั่งนับเม็ดฝนคอยคนดี
 
ดาว อาชาไนย

[ทอฝัน]

...พิรุณโรยโปรยสายคล้ายจะสื่อ
ส่งคำซื่อของใครใช่ไหมนี่
แจ้งให้เห็นประเด็นซ่อนตอนราตรี
ร่ายลำนำกวีเหมือนมีมนต์

...ประหลาดล้ำย้ำจิตให้คิดถึง
ใครคนหนึ่งเคียงฝันกันแต่ต้น
คล้ายคืนย้อนซ่อนค่ามาดาลดล
จึงส่งผลซาบซึ้งซึ่งฤดี

...หยาดฝนค้างพร่างพวงรวงดอกหญ้า
เปรียบบุปผาสวรรค์อันสดสี
ดาราหม่นคนข้างหมางไมตรี
หวังจะมีสักคนทนเข้าใจ

ยังงคงรอคอยเธอเสมอเก่า
ตำนานเล่ากาลก่อนย้อนเริ่มใหม่
เปลี่ยนฉากรักบางตอนที่อ่อนไป
กระชับด้วยสายใยความผูกพัน…

………………………….//ทอฝัน

[ไพร พนาวัลย์]

สงสารคนเฝ้าคอยจะหงอยเหงา
"รักสองเรา"เริ่มต้นบนความหวัง
คงไม่ถูกทอดทิ้ง "รักจริงจัง"
จะรอรั้งชายเดียวไม่เกี่ยวใคร

คอยลมลมแล้งแล้งอย่างแห้งเหี่ยว
ข้าวคอยเคียวเกี่ยวก้อยกลบรอยไถ
ตั้งตารอคนดีอย่างมีใจ
แม้คนใหม่เข้ามาไม่อาวรณ์

เมื่อไหร่หนอรักเราจะเข้าขั้น
รอคืนวันพบหน้าตั้งตาต้อน
สุดห่วงหวงดวงใจหทัยรอน
อยากขอพรพรหมินทร์ให้รินลง

จะให้วอนดินฟ้าเมตตาด้วย
คงมอดม้วยเสียก่อนต้องนอนหลง
อัตตาหิ ผลิดอก บอกตามตรง
ขอโฉมยงจงคอยอย่าน้อยใจ

ยิ่งรอนานเท่าไหร่ด้วยใจภักดิ์
ขอมอบรักหน้ามนคนที่ใช่
รักของเจ้าสูงค่ากว่าหญิงใด
พี่คนไกลยอมเป็นทาสเบื้องบาทนาง

 

"ปรางค์  สามยอด"

[Music]

     



......คอย......
เหมือนดาวลอยตามเพลงที่เคว้งคว้าง
มาหยอกเย้าเคล้ายั่วทั่วสรรพางค์
พอหมอกจางกลับเห็นดั่งเป็นเงา

......รอ.......
หมายพนอคลอร่าง..เมื่ออ้างเหงา
มาเสกสรรปั้นแต่งเพื่อแบ่งเบา
"รักของเรา" ยังเหลือหรือเชื้อไฟ?

.......หวัง.......
ต้องมนต์ขลังเสียงพร่ำคืนร่ำไห้
นอนกอดเธอกลางลานสะท้านใจ
"ดาวอาชาไนย"ดวงเดิม..มาเติมเต็ม


 

[ภู กวินท์]

ฉันยังอยู่ตรงนี้ที่หน้าต่าง
เวลาว่างนั่งมองท้องฟ้าสวย
ได้กลิ่นหอมเย็นชื่นรื่นระรวย
อ่อนระทวยเพลงขับเพราะจับใจ

เป็นเพลงเศร้าเหงาลึก, แต่นึกซึ้ง
กังวานถึงความห่างอย่างหวั่นไหว
ในวันที่รวบรัดตัดสินใจ
แล้วก็ไปจากกันไม่ทันลา

ฉันยังอยู่ตรงนี้ ณ ที่เก่า
เวาลาเหงาเรียกร้องต้องมาหา
คลุกคลีความเหินห่างยามหลับตา
เที่ยวเร่หาจุดหมายหลงหายไป

.................

 

[สะเลเต]

ความรู้สึกซ่อนในใจหม่นหมอง
อยู่อีกมุมซุ่มมองยืนร้องไห้
หากพบกันนั้นยากหากตัดใจ
ฉันจึงไม่ขอพบจบแค่นี้

อาจจะมองว่าฉันนั้นใจร้าย
ที่ทำลายใจกันพลันจากหนี
คำว่า"ลา"ก่อนไปก็ไม่มี
มอบหวังดีทุกสิ่งยังทิ้งกัน

ฝากเม็ดฝนหมื่นแสนแทนขอโทษ
วอนเธอนั้นอย่าโกรธโปรดลืมฉัน
"รักต้องเกิดจากใจ"ใช่ผูกพัน
คือเหตุผลหนึ่งนั้น..ฉันขอลา


--- สะเรเต ---

[tina]

เมื่อแรกเริ่ม เดิมที มิมีรัก
คงเด็กนัก มีรักแท้ แม่พ่อฉัน
พอโตไป ได้เรียนรู้ มากกว่านั้น
รักที่ใคร เฝ้าฝัน ตั้งมั่นรอ

คือรักสม พรหมลิขิต สะกิดจุด
สำหรับฉัน มันคงหลุด ไปแล้วหนอ....เอิ๊ก ๆ
จึงได้แต่ ชะแง้คอย ชะม้อยรอ
(หาก)มีห่วงคอ ก้อกะเหรี่ยง คงเอียงอาย...

--ประมาณว่ารอจนคอยาวเลยอ่ะ 55--

จึงหันเห ทำเลคอย มิน้อยหน้า
ให้สูงเด่น เป็นสง่า น่าขวนขวาย...55
แม้ลายทอง หากลองนั่ง ยังสบาย
มองลงเห็น คนหลากหลาย มากมายเชียว

เหมือนลอยคอ ให้รอคอย เรือน้อยผ่าน
คงอีกนาน หากเลือกเรือ เพื่อแลเหลียว
หรือคงยาก หากเรือดี มีเที่ยวเดียว
น่าหวาดเสียว หากถีบลง ตรงกลางทาง

ทางที่ดี มีอยู่ ดูให้เหมาะ
อยากลัดเลาะ ลอยน้ำ ข้ามฝั่งฝาง
หรือลอยคอ รอเรือรัก จักผ่านทาง
ขอจงวาง ใจมั่น มิหวั่นคอย...