ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

ตำนานรักเริ่มบทอย่างสดสวย
และจบด้วยระทมตามข่มเหง
ความรักเหมือนถ่านไฟไหม้ตัวเอง
ยิ่งโหมเร่งยิ่งเผาเป็นเถ้าไป

คิดถึงเธอทุกวันเกือบพันหน
แต่จะทนทุกช์เหงาได้เท่าไหน
การคิดถึงทุกคราวปวดร้าวใจ
ผิดกันไม่เหมือนเก่ากลับร้าวรอน

ยินแว่วแว่วแผ่วเหมือนเสียงเพื่อนฝัน
คืนและวันเก่าเก่าเฝ้าหลอกหลอน
อยากกลับสู่วันวานหวานบทกลอน
คอยฟังอ้อนทุกคืนอย่างชื่นทรวง

บุญเราสร้างปางใดได้ร่วมฝัน
วิบากผันพรากไปเธอไม่ห่วง
ดาวไร้สิทธิ์ติดตามและถามทวง
ไฉนลวงแกล้งให้หัวใจจำ

ปากเคยเข็ดแต่ใจไยไม่เข็ด
เหมือนกล่าวเท็จเจ็บใจไยไม่หนำ
ห้ามหัวใจก็ได้ไยไม่ทำ
ใจต้องช้ำแล้วไยไม่ระวัง

ตำนานรักเปิดใจให้รับรู้
ที่เป็นอยู่บทกลอนอ่อนมนต์ขลัง
เธอจึงหน่ายคลายคืนฝืนใจฟัง
เหลือความหลังให้จำเป็นตำนาน

ดาว อาชาไนย

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เรื่องราวรักชักหม่นใจป่นปี้
ดวงฤดีดิ้นร้าวมีคาวหวาน
ก็เพียงในใจเหงาเน่าทั้งมาน
คือวันวานผ่านพ้นสับสนมา

เป็นตำนานกาลก่อนตอนมีรัก
ไร้ซึ่งภักดิ์มักไหม้ไฟโถมถา
เป็นโลกันตร์บั่นความตามเวลา
ตำนานว่าครารักมักไม่จริง

แล้วยังครวญหวนไห้อาลัยร้อง
เข้าทำนองข้องโง่โล่น้องหญิง
ใช้เป็นหลักปักไว้ให้พักพิง
แต่แท้จริงสิ่งนั้นมันสูญความ

อยากลบเลือนเตือนจิตให้คิดต่าง
ลบสิ่งหมางหมองใจไม่ผลีผลาม
ทั้งสิ่งลับอัปรีย์ตัวที่ทราม
สิ่งไม่งามยามเก่าทิ้งเข้าเมรุ

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ไพร พนาวัลย์]

ตำนานรักของฉันแสนหวั่นไหว
มอบดวงใจให้เขายังเศร้าหมอง
เพราะห่างกันเกินฝันสุดกั้นกอง
ใจร่ำร้องคร่ำครวญถึงนวลปราง

เมื่อพบรักครั้งใดมอบใจภักดิ์
ก็ถูกหักรักโค่นดั่งโดนย่าง
รักแท้แพ้มองเห็นบนเส้นทาง
จึ่งราร้างห่างไปเพราะไกลตา

คงเป็นเพราะวาสนาได้มาพบ
จึ่งสยบลบรอยดั่งคอยท่า
ใช้หนี้เวรหนี้กรรมเคยทำมา
เพราะตัวข้าฯชาติก่อนคงร้อนแรง

มาชาตินี้จึงต้องรักข้องขัด
ถูกรักซัดจนเซดุจเล่ห์แฝง
พอพบรักครั้งใดถูกใครแซง
จึ่งใจแห้งกินแห้วทุกแนวทาง

ถึงอย่างไรใจนี้มิขาดรัก
ด้วยพร้อมพรักไมตรีไม่มีว่าง
ดั่งเพื่อนพ้องน้องพี่มิอำพราง
อยู่เคียงข้างบ้านกลอนค่อยผ่อนคลาย

 

"ปรางค์  สามยอด"

[webmaster]

เข้ามาต้อนรับ ขับสู้ครับ