ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

แม้ตัวไกลไร้แสงแสดงชัด
ดังคลื่นจัดซัดทรายจนหายหน
ยินเสียงหวิวหวีดไหวในสกล
ก็ไร้คนเห็นลมที่พรมมา

มองไม่เห็นเป็นร่างอย่างวัตถุ
มองจนปรุทะลุลายอย่าหมายหา
เหลือเพียงเงาจางจางหว่างอุรา
พร้อมกับกลิ่นเสน่หาพาคร่ำครวญ

เขาจากเราไปแล้วแก้วแตกปริ
เรานี่สิปวดปร่าคราใดหวน
ความเลือนรางวางไว้ให้รัญจวน
จิตปั่นป่วนล้วนร่ำคำอาลัย

เงาตกค้างวางแน่นบนแก่นจิต
เงาสถิตกลางทรวงห่วงไฉน
เงาเจ้าเอย...เคยชัดไยปัดไป
เงาของใคร...ไยวาง...กลางใจเรา.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

ไม่มีเหลือสิ่งใดให้ดูต่าง
ยามต้องห่างไกลกันเมื่อวันเหงา
เพียงแว่วคำอำลามาเบาเบา
นึกภาพเงาความหวานเคยจานเจือ

ไม่มีเลยความซึ้งรำพึงฝาก
ออกจากปากพราวพริ้มยิ้มรักเหลือ
คำออดอ้อนวอนชายตายเป็นเบือ
คลายความเชื่อเมื่อหวังพังทลาย

ให้รันทดหมดหลงนั่งลงเศร้า
น้ำตาเรารินร่วงทรวงสลาย
เจ็บช้ำรักที่จากฝากกับชาย
หลอมละลายคล้ายกรดราดรดใจ

อวยพรเธอด้วยเพียงเสียงละห้อย
แผ่วลมลอยจากจินต์สิ้นสงสัย
จากทั้งรักห่วงหาและอาลัย
เดินจากไปด้วยรู้ไม่คู่ควร

เหมือนภาพเธอเลือนรางลอยห่างหาย
เหมือนเสียดายยังวนบนกระสวน
เหมือนทะเลยังคร่ำพร่ำสำนวน
เหมือนลมป่วนกวนแท้..แลลับลา.   

"บ้านริมโขง"

[กัลมลี*]

หมดหน้าที่ดวงตะวันก็ผันผาย
ลับเหลี่ยมปลายโค้งรอบขอบเวหา
จะมีใครหรือเปล่าเหงาอุรา
ยามนิทราราตรีคลี่แพรเยือน

จนดึกดื่นผืนพรมลมห่มฟ้า
กรรโชกรอบทิศาดูป่าเถื่อน
อยากซุกอ้อมกอดจันทร์กลับพลันเลือน
ฝนแรกเตือนแต้มฟ้า...บัญชาแล้ว

ไม่มีหวังเห็นร่างอำพรางแสง
ยามบทรักผ่อนแรงแฝงความแผ่ว
สิ่งตกค้างความจำย้ำเป็นแนว
กู่แว่วแว่วเยือกไหว...กลางใจนี้

ทั้งที่อยู่คนเดียวเปลี่ยวเหงานัก
แต่ไม่เคยหมดรัก...กลับคงที่
แม้เม็ดฝนหล่นพร่างกลางราตรี
กลับเห็นมีเงาใคร...อยู่ใกล้ชิด

[บ้านริมโขง]

ยามราตรีมีจันทร์นั้นส่องแสง
แม้อ่อนแรงบางเบาเงาสถิต
ได้มองเห็นเลือนรางบ้างเพียงนิด
เหมือนสะกิดใจหวังรั้งฤทัย

ว่าวันหนึ่งเงาจางหว่างเรานั้น
จะคืนฝันครั้งเก่าเรามาใหม่
หากยังคงเหลือบ้างเงากลางใจ
เริ่มต้นให้วันนี้..มีสุขยัง

จะดูแลห่วงใยไม่ไกลห่าง
จะร่วมวางใจคู่สู่ความหวัง
จะร่วมสร้างรักเพิ่มเติมพลัง
จะเป็นดังชีวิตกายติดกัน

ยังเลือนรางกลางใจในวันนี้
จะเกิดมีบ้างไหมที่ใฝ่ฝัน
ตั้งตาคอยหงอยเหงาเฝ้ารำพัน
เมื่อไหร่เงาจางนั้น...มันไม่เลือน

ยามราตรีมืดคลุมเป็นหลุมเศร้า
รอบกายเฝ้าเปล่าเปลี่ยวเกี่ยวเชือดเฉือน
ฤทัยหมองครองขมตรมสะเทือน
เงาดาวเดือนเหมือนแกล้งแสร้งซุกซน

ได้แต่ฝากรักลอยคอยห่วงหา
สู่จันทราฟ้าครามยามหลังฝน
มั่นคงนักรักนี้ที่กมล
มอบสู่คน  ที่เห็นร่าง...เพียงบางเบา.

"บ้านริมโขง"

๙ มิถุนายน ๒๕๕๔

[ตะวันฉาย]

...เป็นอากาศที่ไร้ตัวมัวหมองเศร้า
ที่คอยเฝ้าเคียงข้างวางเสนอ
หวังแนบกายคล้ายเงาเข้าบำเรอ
สุดท้ายเธอปิดฉากฝากให้ตรม

...เป็นตะกอนตกค้างล้างไม่ออก
ตรอมทุกซอกอณูใจใส่ให้ขม
เถ้าเศษรักปักซากลากใจจม
ที่เทียวบ่มคือน้ำตามาเป็นเงา

...สิ้นทุกอย่างที่เคยฝันพลันสลาย
ถูกปิดตายมิเหลือแม้เยื่อเถา
ที่ติดอยู่คือรักพักใจเรา
เหลือเป็นเงาตกค้าง...ร้างทั้งใจ...


ตะวันฉาย

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ไม่มีแดด ไม่มีจันทร์ เงานั้นอยู่
ในอณู ของความคิด จิตฝันใฝ่
ความชัดเจน เน้นภาพคม ภิรมย์ใจ
มิต้องใช้ แสงช่วยตรึง พึ่งพาเงา

เพราะเธออยู่ คู่ใจฉัน ขวัญชีวิต
แนบสนิท มั่นคงใกล้ ยามใจเหงา
ใจสองดวง ควงคู่วาง ระหว่างเรา
ชิดคลอเคล้า เงารักแอบ แนบนิรันดร์
 
 

"กานต์ฑิตา"
๙ มิถุนายน ๒๕๕๔

[สล่าผิน]

ไม่มีแดด ไม่มีจันทร์ เงานั้นอยู่
ในอณู ของความคิด จิตฝันใฝ่
ความชัดเจน เน้นภาพคม ภิรมย์ใจ
มิต้องใช้ แสงช่วยตรึง พึ่งพาเงา

เพราะเธออยู่ คู่ใจฉัน ขวัญชีวิต
แนบสนิท มั่นคงใกล้ ยามใจเหงา
ใจสองดวง ควงคู่วาง ระหว่างเรา
ชิดคลอเคล้า เงารักแอบ แนบนิรันดร์
 
 

"กานต์ฑิตา"
๙ มิถุนายน ๒๕๕๔

ใจชิดใจใกล้แนบแอบอิงอยู่
ใจเคียงคู่ครองไปด้วยใจมั่น
ต่างเสนอเอออวยด้วยสัมพันธ์
ใจเธอฉันแม้เหงาต่างเข้าใจ

รักแนบรักสลักจิตด้วยคิดร่วม
เราต่างรวมความคิดด้วยจิตใฝ่
ฉันเสนอเธอสนองครองคู่ไป
แม้ยามไกลยังรู้ใจคู่กัน

สล่าผิน

[บ้านริมโขง]

...เป็นอากาศที่ไร้ตัวมัวหมองเศร้า
ที่คอยเฝ้าเคียงข้างวางเสนอ
หวังแนบกายคล้ายเงาเข้าบำเรอ
สุดท้ายเธอปิดฉากฝากให้ตรม

...เป็นตะกอนตกค้างล้างไม่ออก
ตรอมทุกซอกอณูใจใส่ให้ขม
เถ้าเศษรักปักซากลากใจจม
ที่เทียวบ่มคือน้ำตามาเป็นเงา

...สิ้นทุกอย่างที่เคยฝันพลันสลาย
ถูกปิดตายมิเหลือแม้เยื่อเถา
ที่ติดอยู่คือรักพักใจเรา
เหลือเป็นเงาตกค้าง...ร้างทั้งใจ...


ตะวันฉาย

ยามรักร้างห่างเหินเกินกว่าเศร้า
เหลือเพียงเงาตกค้างสร้างหวั่นไหว
อารมณ์นี้ร้อนเร่าเหมือนเผาไฟ
ยากจะดับลงไปในชั่วคราว

แต่..หัวใจเย็นยะเยือกถูกเสือกส่ง
สะท้านลงก้นบึ้งซึ่งความหนาว
ตัวแข็งขึงตรึงมั่นยังสั่นกราว
กระดูกร้าวคราวพรากรักจากไป

เหมือนร่างนี้จะแหลกแตกสลาย
ความมั่นหมายหมดมอดถอดแววใส
ยังคงอยู่เพียงร่างร้างหัวใจ
เงาอาลัยคลุมทับกับระทม.

"บ้านริมโขง"

[สะเลเต]

ไม่อยากเป็น.....เช่นเงาเขาคนนั้น
ไม่รักกันก็พอ..... ขออย่าฝืน
ไม่สามารถ.....แทนได้ขอใจคืน
ไม่อยากจมขมขื่น......กลืนความช้ำ

ไม่ต้องพบจบกัน.......ฉันวอนขอ
ไม่อยากต่อ .....เติมใจให้ถลำ
ไม่ต้องการสานฝัน.........หวั่นน้ำคำ
ไม่อยากย่ำ.......ซ้ำรอยคอยเป็นเงา

--- สะเรเต --

[บ้านริมโขง]

ไม่มีแดด ไม่มีจันทร์ เงานั้นอยู่
ในอณู ของความคิด จิตฝันใฝ่
ความชัดเจน เน้นภาพคม ภิรมย์ใจ
มิต้องใช้ แสงช่วยตรึง พึ่งพาเงา

เพราะเธออยู่ คู่ใจฉัน ขวัญชีวิต
แนบสนิท มั่นคงใกล้ ยามใจเหงา
ใจสองดวง ควงคู่วาง ระหว่างเรา
ชิดคลอเคล้า เงารักแอบ แนบนิรันดร์
 
 

"กานต์ฑิตา"
๙ มิถุนายน ๒๕๕๔

ไม่มีใดให้แสงแสดงชัด
ภาพเจนจัดด้วยใจได้สุขสันต์
เป็นภาพดีแห่งรักปักสัมพันธ์
ภาพแห่งเศร้าเท่านั้น..ที่มันเลือน

ยามรักจากอยากล้างให้ห่างหาย
แต่อย่าหมายล้างลบกลบได้เหมือน
ยังเหลือเงาตกค้างบ้างคอยเตือน
ไม่เคยเคลื่อนเลื่อนห่าง..อย่างต้องการ.

"บ้านริมโขง

[บ้านริมโขง]

ไม่อยากเป็น.....เช่นเงาเขาคนนั้น
ไม่รักกันก็พอ..... ขออย่าฝืน
ไม่สามารถ.....แทนได้ขอใจคืน
ไม่อยากจมขมขื่น......กลืนความช้ำ

ไม่ต้องพบจบกัน.......ฉันวอนขอ
ไม่อยากต่อ .....เติมใจให้ถลำ
ไม่ต้องการสานฝัน.........หวั่นน้ำคำ
ไม่อยากย่ำ.......ซ้ำรอยคอยเป็นเงา

--- สะเรเต --

ไม่มีใครอยากเป็นเช่นเงาหลอน
ไม่มีใครอยากอ้อนตอนอับเฉา
ไม่มีใครหวังให้ในรักเรา
ต้องคว้าเอาแต่ขมระทมทรวง

เมื่อรักพังสั่งลาน้ำตาหลั่ง
ต่างก็ยังเสียใจอย่างใหญ่หลวง
ต่างก็อยากล้างออกดอกรักลวง
แต่เงาห่วง..บนดวงใจ..ยังไม่เลือน.

"บ้านริมโขง"

[กัลมลี*]

คล้ายประหนึ่งทำนองของเพลงเศร้า
ก้องกังกวานกล่อมเกลา...เข้าฉะเฉือน
ยามผ่านโสตสะกิดสิ่งติดเตือน
หมุนความคิดคล้อยเคลื่อน...ซึ่งเลือนราง

สู่อดีตสุข-เศร้า คราเก่าก่อน
ค่อยค่อยย้อนก่อนใครจะไกลห่าง
ภาพฝันเก่าเหงาชืดสีจืดจาง
แฝงอำพรางคำฝากว่าอยากเจอ

แค่คิดว่าได้พบเพียงในฝัน
ความอัดอั้นคงคลายหายหมอง-เหม่อ
กิริยาท่าทีที่เป็นเธอ
คงเสน่ห์เสมอ...ชวนเพ้อรอ

แต่ใครเล่าจักย้อนผ่อนกระแส
ของตัวแปรเวลานำพาก่อ
ยามไร้แสงแรงเงาเคล้าพะนอ
ก็เก็บห่อกายห่มระทมทุกข์

แสงสะท้อนวูบหนึ่งถึงมองเห็น
นั่นกลับเป็นแก้วเก็จเม็ดความสุข
ที่เปล่งหลอกตาหลอนแล้วซ่อนซุก
ไหวกระตุกสิ่งตกค้างอกคน

[บ้านริมโขง]

คล้ายประหนึ่งทำนองของเพลงเศร้า
ก้องกังกวานกล่อมเกลา...เข้าฉะเฉือน
ยามผ่านโสตสะกิดสิ่งติดเตือน
หมุนความคิดคล้อยเคลื่อน...ซึ่งเลือนราง

สู่อดีตสุข-เศร้า คราเก่าก่อน
ค่อยค่อยย้อนก่อนใครจะไกลห่าง
ภาพฝันเก่าเหงาชืดสีจืดจาง
แฝงอำพรางคำฝากว่าอยากเจอ

แค่คิดว่าได้พบเพียงในฝัน
ความอัดอั้นคงคลายหายหมอง-เหม่อ
กิริยาท่าทีที่เป็นเธอ
คงเสน่ห์เสมอ...ชวนเพ้อรอ

แต่ใครเล่าจักย้อนผ่อนกระแส
ของตัวแปรเวลานำพาก่อ
ยามไร้แสงแรงเงาเคล้าพะนอ
ก็เก็บห่อกายห่มระทมทุกข์

แสงสะท้อนวูบหนึ่งถึงมองเห็น
นั่นกลับเป็นแก้วเก็จเม็ดความสุข
ที่เปล่งหลอกตาหลอนแล้วซ่อนซุก
ไหวกระตุกสิ่งตกค้างอกคน

หากเงารักตกค้างบ้างเพียงน้อย
คนรักลอยคงสุขไม่ทุกข์หม่น
แต่รักร้างห่างหายสลายจน
ไม่เหลือหล่นสิ่งใดให้ใคร่ครวญ

คิดนะคิดถึงเขาทุกเช้าค่ำ
เศร้านะเศร้าทุกคำนำจิตหวน
หลงนะหลงละเมอเพ้อรัญจวน
รักนะรักปักป่วนชวนระทม

อยากจะชิดชูชื่นได้คืนกลับ
อยากจะปรับเปลี่ยนแปลงแหล่งขบขม
อยากร้องขอรอชื่นกลับคืนชม
อยากคลายปมความเศร้าให้เงาคลาย

หวังให้แสงแห่งสรวงดวงสวรรค์
ฉายส่องพลันล้างเงาเข้าสลาย
พรหมบนฟ้าปรายตามาเยี่ยมกราย
คืนรักหมายครั้งก่อนให้ย้อนคืน

จะได้ไหมอย่างหวังตั้งตาเฝ้า
เพียงให้เขาห่วงหาอย่าทนฝืน
อย่ายืนยันอำลาพากล้ำกลืน
...กลับมารื่นคืนย้อนก่อนวันลา

อยู่กับเงาตกค้างอย่างเหงาหงอย
อยู่ด้วยคอยวันชื่นกลับคืนหา
อยู่ด้วยหวังวันหนึ่งซึ่งกลับมา
อยู่ด้วยว่าวันไหน...ใจเธอยอม.

"บ้านริมโขง"

๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๔

[กัลมลี*]

หากเงารักตกค้างบ้างเพียงน้อย
คนรักลอยคงสุขไม่ทุกข์หม่น
แต่รักร้างห่างหายสลายจน
ไม่เหลือหล่นสิ่งใดให้ใคร่ครวญ

คิดนะคิดถึงเขาทุกเช้าค่ำ
เศร้านะเศร้าทุกคำนำจิตหวน
หลงนะหลงละเมอเพ้อรัญจวน
รักนะรักปักป่วนชวนระทม

อยากจะชิดชูชื่นได้คืนกลับ
อยากจะปรับเปลี่ยนแปลงแหล่งขบขม
อยากร้องขอรอชื่นกลับคืนชม
อยากคลายปมความเศร้าให้เงาคลาย

หวังให้แสงแห่งสรวงดวงสวรรค์
ฉายส่องพลันล้างเงาเข้าสลาย
พรหมบนฟ้าปรายตามาเยี่ยมกราย
คืนรักหมายครั้งก่อนให้ย้อนคืน

จะได้ไหมอย่างหวังตั้งตาเฝ้า
เพียงให้เขาห่วงหาอย่าทนฝืน
อย่ายืนยันอำลาพากล้ำกลืน
...กลับมารื่นคืนย้อนก่อนวันลา

อยู่กับเงาตกค้างอย่างเหงาหงอย
อยู่ด้วยคอยวันชื่นกลับคืนหา
อยู่ด้วยหวังวันหนึ่งซึ่งกลับมา
อยู่ด้วยว่าวันไหน...ใจเธอยอม.

"บ้านริมโขง"

๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๔

อยู่ในความคิดหวังฝังรากลึก
อยู่ในห้วงรู้สึกลึกจมจ่อม
อยู่ที่ว่าเมื่อไหร่หัวใจพร้อม
คงนอบน้อมหวนมาหาอีกครั้ง

หากพันธะรัดร้อยมีรอยเหลือ
คอยอย่างเชื่อศรัทธาว่ามีหวัง
แม้โลกคือสิ่งที่ไม่จีรัง
อีกด้านยังมีแสงแห่งฟากฟ้า

แม้มิเหลือเงาใครในตอนนี้
ก็คงมีเงาใครในวันหน้า
อาจเงาเดียวเกี่ยวร้อยรอยอุรา
หรืออาจคว้าเงาใหม่แนบใจรอ

แค่วันนี้มิอาจตัดใจห่าง
ยังเคว้งคว้างอนาคตหมดแรงก่อ
ทรมานคำฝากจากคนท้อ
จะร้องขอ...ก็หาใช่...ใครจะฟัง

[บ้านริมโขง]

อยู่ในความคิดหวังฝังรากลึก
อยู่ในห้วงรู้สึกลึกจมจ่อม
อยู่ที่ว่าเมื่อไหร่หัวใจพร้อม
คงนอบน้อมหวนมาหาอีกครั้ง

หากพันธะรัดร้อยมีรอยเหลือ
คอยอย่างเชื่อศรัทธาว่ามีหวัง
แม้โลกคือสิ่งที่ไม่จีรัง
อีกด้านยังมีแสงแห่งฟากฟ้า

แม้มิเหลือเงาใครในตอนนี้
ก็คงมีเงาใครในวันหน้า
อาจเงาเดียวเกี่ยวร้อยรอยอุรา
หรืออาจคว้าเงาใหม่แนบใจรอ

แค่วันนี้มิอาจตัดใจห่าง
ยังเคว้งคว้างอนาคตหมดแรงก่อ
ทรมานคำฝากจากคนท้อ
จะร้องขอ...ก็หาใช่...ใครจะฟัง

อยาก  ให้เป็นเพียงเห็นเป็นที่  อยาก
หวัง  ฝั่งฟากอย่าลับดับความ  หวัง
ยัง  คงคอยคืนกลับนับวัน  ยัง
ปอง  อีกครั้งคงได้อย่างหมาย  ปอง

ขอ  ให้เป็นท้ายผุดสุดสิ้น  ขอ
หมอง  มาพอรักล่มตรมเศร้า  หมอง
ลอง  อีกทีครานี้ที่ขอ  ลอง
เป็น  สมสองสุขศรีอย่างที่  เป็น

หยุด  เงาเศร้าให้หายสลาย  หยุด
เห็น  ผ่องผุดแสงทองส่องให้  เห็น
เย็น  เยือนย่างอย่างสุขทุกเช้า  เย็น
แรง  คืนเพ็ญแจ่มใสฝากให้  แรง

จริง  ยังห่วงโหยหาลารัก  จริง
แฝง  แอบอิงลึกนักมักแอบ  แฝง
แจง  ไม่จบลึกล้นทนชี้  แจง
รอ  อ่อนแรงแหนงจบพบรัก  รอ

"บ้านริมโขง"

กลบทครอบจักรวาล