ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สล่าผิน]

เมื่อความรักมลายและหายสูญ
แสนอาดูรร่ำไห้ปวดใจยิ่ง
เธอจากไกลไปลับไม่กลับจริง
มาทอดทิ้งให้ช้ำใจจำทน

คิดถึงเธอเพ้อพร่ำทั้งร่ำไห้
ยอดดวงใจไยต้องทำหมองหม่น
แสนวิโยคโศกเศร้าเหงากมล
ท้อจิตจนกล้ำกลืนสุดฝืนใจ

ยามราตรีมีจันทร์นั้นเป็นคู่
ฉันฝืนดูแสงจันทร์พาหวั่นไหว
จิตเรียกร้องปองหาทุกคราไป
เธอหนีไกลห่างเหินทำเมินชา

สุดอาลัยในรักที่หักหาย
แสนเดียวดายเหตุใดไม่มาหา
ฉันเฝ้าคอยคอยรับเธอกลับมา
เฝ้าตั้งตาคอยเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

สล่าผิน
16พค.2554

[หนุ่มน้อย...คอยรัก]

<a href="http://www.youtube.com/v/yDKzRnwaH3M&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/yDKzRnwaH3M&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

   

 >>  เพลงเดียวดายกลางสายลม (นรีกระจ่าง)

..บินคนเดียว เปลี่ยวกาย เป็นชายโสด
ผ่านความโหด เหี้ยมหัก  รักสลาย
คงมีเพียง ลมร่าง ที่ปางตาย
ขอพักกาย ฟังเพลง บรรเลงกลอน

ไยคืนนี้ ช่างเหงา เศร้าจับจิต
นั่งนอนคิด ดูฟ้า น้ำตาอ่อน
หลั่งไหลริน ลงหน้า อย่างอาวรณ์
สุดถ่ายถอน  ทอดกาย กลางสายลม.


  เห้ย! ไม่รู้สิครับเศร้าตลอด..แต่ชอบจังเพลงนี้

  

[ดาวระดา]

ความมากมายหลายคนใช่พ้นช่วง
พาหลุดบ่วงเดียวดายทั้งหลายหนอ
ยังฟุ้งซ่านด้านเหงาสีเทาทอ
เป็นลายก่อต่อกรรมช้ำคนเดียว

เหมือนเห็ดขอนดอนเก่าที่เน่าผุ
หมดอายุโรยราหาใครเหลียว
รอวันแห้งกรอบไป....มดไต่เทียว
ท่ามป่าเขียวชูชันแข่งขันงาม

ถึงฝนฉ่ำดินชุ่มไม่คลุมถึง
ฉันถูกดึงรั้งเหนี่ยวคล้ายเกี่ยวหนาม
ต้องหันกลับทับรอยจำปล่อยตาม
ความเดียวดายลุกลาม....แล้วยามนี้

เหมือนความสุขไม่ซึมสู่ทรวงอก
คงจะตกวกเวียนเปลี่ยนวิถี
ถึงพบเศร้าเหงาใจมาหลายที
ไม่อาจหนีเดียวดายลายระกำ.....

ดาวระดา
18 พ.ค. 2554

สวัสดีครับ สล่าผิน
ดีใจที่พบกันที่นี่นะครับ
สบายดีนะ

[สล่าผิน]

๐ โถคุณอา มารอ ตัดพ้อสาว
ท่าจะฟาวล์ คราวนี้ สาวลี้หาย
กองเชียร์ยัง ตั้งใจ ไม่คลอนคลาย
ให้สมหวัง ดังหมาย ถึงปลายทาง

๐ หนุ่มเวียงพิงค์ อิงแอบ ใจแนบน้อง
ตอนนี้ต้อง มองดู อยู่ห่างห่าง
มานั่งพร่ำ คร่ำครวญ ถึงนวลปราง
แม่น้องนาง บางที อาจมีงาน

๐ นั่งหน้าจอ รอมา กว่าอาทิตย์
จนใจจิต คิดยุ่ง จนฟุ้งซ่าน
หนุ่มเชียงใหม่ ใฝ่พะวง ถึงนงคราญ
ฝากคำกานท์ หวานซึ้ง ถึงระยอง

hathaichanok

เป็นคำกานท์หวานซึ้งมอบถึงสาว
อยากรู้ข่าวคนดีที่แอบจ้อง
เธออยู่ไหนไยร้างไม่อย่างปอง
พาใจหมองหม่นยิ่งเหมือนทิ้งกัน

อยากให้มาบ้านกลอนเหมือนก่อนเก่า
อย่าปล่อยเหงาเดียวดายคล้ายเดียดฉันท์
หรือเป็นเพราะมีงานการสำคัญ
ต้องฝ่าฟันให้จบจำหลบไป

หรือว่าเธอไม่สบายกายเหนื่อยอ่อน
เลยพักผ่อนกายารักษาไข้
จึงมิอยู่ดูกลอนคงผ่อนใจ
หายคงได้เข้ามาหาเหมือนเดิม

สล่าผิน
18พค.2554

[สล่าผิน]

ความมากมายหลายคนใช่พ้นช่วง
พาหลุดบ่วงเดียวดายทั้งหลายหนอ
ยังฟุ้งซ่านด้านเหงาสีเทาทอ
เป็นลายก่อต่อกรรมช้ำคนเดียว

เหมือนเห็ดขอนดอนเก่าที่เน่าผุ
หมดอายุโรยราหาใครเหลียว
รอวันแห้งกรอบไป....มดไต่เทียว
ท่ามป่าเขียวชูชันแข่งขันงาม

ถึงฝนฉ่ำดินชุ่มไม่คลุมถึง
ฉันถูกดึงรั้งเหนี่ยวคล้ายเกี่ยวหนาม
ต้องหันกลับทับรอยจำปล่อยตาม
ความเดียวดายลุกลาม....แล้วยามนี้

เหมือนความสุขไม่ซึมสู่ทรวงอก
คงจะตกวกเวียนเปลี่ยนวิถี
ถึงพบเศร้าเหงาใจมาหลายที
ไม่อาจหนีเดียวดายลายระกำ.....

ดาวระดา
18 พ.ค. 2554

สวัสดีครับ สล่าผิน
ดีใจที่พบกันที่นี่นะครับ
สบายดีนะ

ความเดียวดายก่ายจิตคิดฟุ้งซ่าน
พาดวงมานคิดเหงาเช้ายันค่ำ
มันพาท้อต่อชีวาพาให้ช้ำ
เฝ้าคิดย้ำแต่ว่าค่าไม่มี

จึงเดียวดายคล้ายคนที่หม่นหมอง
เฝ้าร่ำร้องออกไปไร้ศักดิ์ศรี
แล้วบอกตัวบอกใจไร้ความดี
เฝ้าโศกีขาดคู่ว่าอยู่ดาย

สล่าผิน
18พ.ค2554

สวัสดีครับ ดาวระดา
ดีใจมากเลยครับที่ได้มาเจอคุณดาวระดาที่นี่
ขอร่วมชายคาด้วยคนนะครับ
ผมสบายดีครับ

[สล่าผิน]

[เดียวดายดายเดียวเหลียวหา
น้ำตาแห่งจินต์รินไหล
เมื่อยามเรานี้ไม่มีใคร
หัวใจย่อยยับเกินจับดู/color]

[/b]

ใจจิตคิดเหงาพาเศร้าแท้
คิดแต่เหงาใจร้องไห้อยู่
ต่างหม่นหมองใจไม่ชื่นชู
เหงาคู่เปลี่ยวจิตคิดเดียวดาย

ต้องหาคว้าหลักไว้พักจิต
แนบชิดหลักมั่นกันจิตส่าย
หลักธรรมคำสอนร้อนอาจคลาย
แหนงหน่ายกลับดีอยู่ที่เรา

[รพีกาญจน์]

ขอแนะนำ สำนัก พักกายจิต
เพียรลิขิต กานท์กลอน รอนหมองเศร้า
หยุดน้ำตา คราไหล ให้บางเบา
ช่วยกล่อมเกลา ทุกข์ดัด ขัดภายใน

ชีวิตยุ่ง กรุงเก่า เหงาสุดขีด
อยากได้มิตร ข้างเคียง ทางเชียงใหม่
โปรดรีบกรอก บอกมา รักษาใจ
สุกสดใส ไม่ยับ กลับเหมือนเดิม

(เอา..ละเราเป็นใคร อยู่ไหนกันแน่ ชักงง)
 

[ไม่รู้ใจ]

ฟ้าคะนอง มองฝน หล่นกระหน่ำ
มาเตือนย้ำ ค่ำเช้า ให้เหงาหนัก
หนึ่งฤดี ที่เปลี่ยว เดียวดายรัก
ยากจะหัก จักพราก ยามจากลา

ทั้งที่รู้ อยู่ไป ได้แค่เพื่อน
มิอาจเหมือน ใครหนึ่ง ซึ่งโหยหา
โทษตัวเอง เกรงขลาด จึงพลาดมา
เจ็บชีวา พาจบ ฝังกลบดิน

ไม่รู้ใจ

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ความหมองเศร้าเข้าผลาญวิญญาณร่าง
ลบเลือนอย่างปางตายคลายถวิล
สลดใจไห้ครวญมวลมลทิน
กระแทกจินต์สิ้นเลยแล้วเฉยชา

เดียวดายเอยเคยเปลี่ยวดายเดียวนัก
จากความรักหนักเล่ห์สเน่หา
จึงหม่นหมองร้องหวนครวญมายา
อยู่เอกาคราโศกวิโยคตรม

เหมือนดอกไม้ไร้แสงไร้แรงสู้
เหี่ยวหดหู่อยู่ไปให้ขื่นขม
กลีบร่วงโรยโปรยหล่นทนระทม
ฤๅสาสมคมศรตอนหมดรัก!?

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

ถึงเปล่าเดี่ยว เปลี่ยวดาย สลายมน
ดังลมฝน หอบหิ้ว ริ้วความหมาย
แห่งชีวิน ให้สิ้น มลทินคลาย
เหลือร่างกาย ใจจรด ชดเชยวัน

จากคืนเหงา เศร้าหงอย คอยลอยเลื่อน
ในคืนเดือน เคลื่อนดับ ซับแรงฝัน
ให้สูญหาย มลายสิ้น จากชีวัน
สู่ทิวา แห่งฝัน อันอำไพ

ดังดาวเดียว โดดเด่น เห็นสวยสด
จึงงามงด หมดจด สดไสว
กระจ่างส่อง เด่นเดียว แม้เปลี่ยวใจ
แต่ชัดแจ้ง ในหัวใจ หทัยมาน

จะหงอยเหงา เศร้าไป กันไยเล่า
โอ้เพื่อนเรา เปล่าเปลี่่ยว เกี่ยวประสาน
ก้อยน้อยเรียว สู้ฝ่า อย่าให้นาน
ร่วมกันผ่าน วันเปลี่ยว อันเดียวดาย ฯ

=====

~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[~ploy pim~]

                        
          ยามราตรี ไม่มี  แสงจันทร์ส่อง   
              ดูหม่นหมอง ท้องฟ้า พาเงียบเหงา
                   เฝ้าแต่รอ ดวงดาว ปลอบใจเรา 
                            ดูเธอเล่า ไม่ตอบมา พาเดียวดาย
           ส่งข้อความ หาเธอ ก็เงียบหาย   
                ไม่ย่างกาย ตอบมา น่าอับอาย
                         เราก็คน มีใจ ใช่ก้อนดิน   
                                    หรือว่าหิน ดินกรวด เจ็บปวดใจ
            น้ำตาริน หลั่งไหล ตรงสองแก้ม
                    ริมปากแย้ม แก้มฉ่ำ ยามร่ำไห้
                                     อยากให้เธอ ตอบมา ว่าห่วงใย 
                                                 ดูเถิดใจ ช่างเหงา เฝ้าเดียวดาย

          
   

[สะเลเต]

อยากตัดใจไยต้องจำคำว่ารัก
มาทายทักมักทอดทิ้งยิ่งช้ำเศร้า
ตัดใจข่มตรมใจขืนฝืนใจเรา
รักสีเทาเราสวนทางต่างจุดยืน

เพราะไร้สิทธิ์พิษรักเศร้าเหงาเหว่ว้า
เคยห่วงหาคราห่างหายกลายเป็นอื่น
เคยรักกันครั้นลาไกลใจกล่ำกลืน
เคยหวานชื่นคืนวันช้ำย้ำระทม

คงไร้สิทธิ์คิดร่วมสร้างทางเดินรัก
ร้าวรานนักรักแล้วหน่ายพ่ายรักขม
ไร้ความหวังรั้งเขาไว้ใจยิ่งตรม
เรือรักล่มลมรักล่องต้องอับปาง

รักเลยฝากรากรักฝั่งยังกลางใจ
รักสูญไปไร้สิทธิ์ปองครองเคียงข้าง
ทางสายนี้ที่สร้างนั้นฝันเลือนราง
ทางร่วมสร้างทางรักเศร้าเหงา...เดียวดาย

--- สะเลเต ---

[~ploy pim~]

           **ใครกันหนอ ที่เธอ หมายเคียงข้าง   
                          ขอบอกบ้าง เอยปาก ฝากคำขอ
                                   อย่าแอบเอย ในใจ ให้เธอรอ
                                          จงบอกต่อ เธอบ้าง อยากเคียงกาย
                     ขอเป็นพื่อน เตือนตน หากหม่นหมอง
                             ช่วยไตร่ตรอง อาทร ยามห่างหาย
                                     บอกเธอให้ ได้รู้ อยู่เดียวดาย
                                             จะขอตาม ทรามวัย ตลอดกาล

                   ****                           **** 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เพียงเดียวดายชายครวญสำนวนซึ้ง
เฝ้าคิดถึงคนไกลไหนเล่าหนา
เพ้อรำพันฝันใฝ่ให้กลับมา
อนิจจาใครหนอทำท้อใจ

แม้นหากฉันวันนี้มีคนห่วง
คงมิปล่อยทักท้วงตัดพ้อให้
แต่วันนี้ที่เห็นยากเข็ญใคร
และรับได้ไม่เปลี่ยว...แม้เดียวดาย

 

"กานต์ฑิตา"
๒๐ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[ไพร พนาวัลย์]

ทนเดียวดายดั่งสนต้องลมหนาว
ในบางคราวเหว่ว้าท้าแดดฝน
ต้องกล้ำกลืนฝืนก้มสู้ลมบน
จะต้องทนเท่าไหร่จะได้พัก?

ในวันคืนเงียบเหงาใครเล่าหนอ
จะเคลียคลอดวงใจให้ประจักษ์
รอลมลมแล้งแล้งแห้งใจนัก
จะมอบรักมอบใจให้เธอครอง

ชั่งมันเถิดเกิดมาใช้กรรมเก่า
ดุจไฟเผาเชื้อเวรให้เป็นช่อง
อีกไม่นานคงลดหมดทั้งกอง
สมใจปองสักวันอย่างมั่นใจ

ไม่มีแสงอันใดจะให้ชื่น
ทั้งหลับตื่นฝืนทนแม้หม่นไหม้
ปลุกปลอบใจตัวเองอย่าเกรงใด
ขอรับใช้หนี้กรรม..มิคร่ำครวญ

 

"ปรางค์  สามยอด"

ลองๆเศร้าแก้เซ็งดูมั่ง อ่ะนะ

[Music]

           


อย่า..อ้างว้างค้างคาแบบล้าอ่อน
หมายเจอกลอนรอแก้..แม้ไม่ถ้วน
พบคนเหงาเฝ้าปลอบตอบสำนวน
ช่างรัญจวนหัวใจ...ในอารมณ์


คิด..ว่าอยู่เดียวดาย..ที่ไหนเล่า?
มีคนเฝ้าหยอกล้อพอสุขสม
ทุกข์หลอกหลอก..อย่ากลุ้มแบบจุ่มจม
มีปุ่มปม..ก็แก้..ได้แค่นั้น

มาก..เกินไปขจัด..โดยตัดออก
ดังม่านหมอกปกคลุมมารุมฝัน
เมื่อฟ้าสาง..ทางใหม่..ใหญ่กว่ากัน
ค่อยผลักดันทีละนิด... อย่า.คิด.มาก

 

[บ้านริมโขง]

เห็น Music เปลี่ยนลุคปลุกใจตื่น
เป็นทรามชื่นหน้าหวานซาบซ่านหลาย
อดเป็นปลื้มดื่มด่ำฉ่ำใจกาย
เล็งเป้าหมายใดหนอ...หรือรอเรา

หรือยังวอนศรศิลป์จากถิ่นเหนือ
มาคอยเกื้อเผื่อฝันในวันเหงา
ให้ศรลอยปล่อยลงตรงอกเรา
ชื่นนานเนาแนบเนื้อไม่เบื่อเลย...อิ อิ

"บ้านริมโขง"

[Music]

          



อย่าเหลวไหลใจพี่..ไร้ที่ว่าง
ใครจะอ้าง..แอบปลุกไปซุกเฉย
ปลายปากกา-ตาเหยี่ยว-ช่างเกี่ยวเกย
เหมือนคุ้นเคย..ทุกครั้งมิยั้งมือ

ขอฝากเนื้อฝากตัวเพราะกลัวบาป
กลับขนาบสองไหล่..ทำไมหรือ?
เรื่องจีบ-เกี้ยว-เกี่ยว-กล่าว-นั่นข่าวลือ
หัวใจคือ..."นักเลงแค่เพลงกลอน"



...ท่านพี่..ข้าฯน้อยกลัวท่านยิ่งนัก....

[ดอกกระเจียว]

ผมยืนอยู่ในโลกที่เพียบพร้อม
แต่ทว่า..ถูกห้อมล้อมด้วยความเหงา
ในเข้าใจคือล้วนทุกสิ่งไม่ใช่ของๆเรา
ถึงให้เอา..ก็ไม่เอา..เพราะว่าเราไม่ชอบของๆใคร

นี่เราจะต้องก้าวไป..หรือหยุดรอ
ทำอย่างไรดีหนอคิดทั้งหวั่นไหว
มีหลายสิ่งหลายที่่ต้องเข้าใจ
เหมือนอยู่ระหว่างดงพงไพรสุดเดียวดาย

[กฤษณาต้องน้ำ]

ฉันถอยกลับไปยืน......ตรงที่เก่า
ที่ที่ฉันเคยเหงา.......อยู่ตรงนี้
ภาพของเธอไม่เคยเลือนหายไปสักนาที่
พอรู้ตัวอีกที.....ฉันเดียวดาย

ขอมีเธอเคียงข้างกลางความฝัน
แม้ว่ามันอาจดูโง่ ดูไร้ค่า
ทำไงได้ฉันมันดันคิดถึงเธอตลอดเวลา
หวังสักวันฉันคงกล้า......ไปจากเธอ
       กฤษณาต้องน้ำ
   29  พฤษภาคม  2554