ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

เธอกลัวด้วยเดียวดายหมายชายช่วย
เธอกลัวด้วยถูกชายหมายมาหลอน
เธอกลัวด้วยจินตนาพาเว้าวอน
เธอกลัวด้วยคนสอนยังนอนใจ

ต้องปราบก่อนคนเก่ง "นักเลงกลอน"
ปราบคำวอนอ้อนหวานที่หว่านไถ
ปราบคำอื่นให้หมดปลดออกไป
ให้เหลือไว้..เพียง “รักฉัน” เท่านั้นพอ.

[tina]

เดียวดาย...!@#$?


นั่งเดียวดาย ดายเดียว เปลี่ยวฤทัย
เพราะหัวใจ ให้ช้ำ โทษกรรมเก่า
คงเคยรัก กลับหักทิ้ง ชิ่งหนีเขา
จึงย้อนเข้า เราเอง เซ็งทุกที

แต่จริงไซร้ ใช่ไร้ ใครรอบข้าง
ลองมองบ้าง อย่างเพื่อนผอง และน้องพี่
ไม่เดียวดาย กายอาจช้ำ โดนย้ำยี
แต่ใจนี้ อย่าได้ตรอม รีบซ่อมแซม

คำ"เดียวดาย" มองสบาย ให้ง่ายกว่า
เติม"จัตวา" คำหน้าพริ้ม แล้วยิ้มแย้ม
ตัวที่สอง พ้องเสียง"โท" โก๋อยากแจม
ท่องให้แหล่ม แช่มชื่น ระรื่นกัน

เดี๋ยวก็ด้าย เสียงพ้องเกี่ยว "เดี๋ยวก็ได้"
คิดสบาย ใจลั้ลลา พาชวนฝัน
เดี๋ยวก็ได้ คือแรงใจ ไม่นานวัน
ไม่เดียวดาย ได้มีกัน ฉันฟันธง..! 555+

 
 

[สล่าผิน]

เธอกลัวด้วยเดียวดายหมายชายช่วย
เธอกลัวด้วยถูกชายหมายมาหลอน
เธอกลัวด้วยจินตนาพาเว้าวอน
เธอกลัวด้วยคนสอนยังนอนใจ

ต้องปราบก่อนคนเก่ง "นักเลงกลอน"
ปราบคำวอนอ้อนหวานที่หว่านไถ
ปราบคำอื่นให้หมดปลดออกไป
ให้เหลือไว้..เพียง “รักฉัน” เท่านั้นพอ.

๏ เพราะความเหงาเข้าเยือนเป็นเพื่อนเศร้า
เพราะความเหงาเข้าครองเต็มห้องหอ
เพราะความเหงาเย้าเพลินจนเกินพอ
เพราะความเหงาเคล้าคลอหยอกล้อมาน

๏ จึงหมายใครไว้อิงและพิงพัก
จึงหมายใครไว้รักร่วมถักสาน
 * จึงหมายใครไว้ห่มก่อนล่มราญ
ถูกวันวารผลาญพร่าให้อาดูร๚ะ๛

..................................................

** จึงหมายใครไว้โลมโฉมสคราญ
ก่อนจะพาลยานย้อยเหี่ยวห้อยไป๚ะ๛

ด้วยความเหงาเข้าสุมรุมเร้าจิต
ยากจะปิดอาการมานหวั่นไหว
เพราะเดียวดายคล้ายหม่นรนราญใจ
จึงอยากได้ใครอยู่มาคู่เคียง

ยามเอกาว้าเหว่ยากเหหัน
ผ่านคืนวันว่างเว้นซ่อนเร้นเสียง
ให้เปลี่ยวเหงาเศร้าสร้อยคอยใครเมียง
อยากจะเสี่ยงมาลัยให้สักคน

ใครผ่านมาผ่านไปไร้เกี่ยวข้อง
ไร้คนมองมัดใจไว้สักหน
ต้องจำยอมจ่อมจมข่มกมล
จะดิ้นรนเหลือหลายก็อายเกิน

จำทนอยู่ผู้เดียวใจเปลี่ยวเหงา
จำทนเศร้าบอกใครใจขัดเขิน
จำทนอดงดคู่อยู่เคียงเดิน
ไยคนเมินมองผ่านวานบอกที

[ไผ่เดียวดาย]

...มองท้องฟ้า มีดารา คณานับ
ส่องประทับ ล้อมเรียงราย ดูคล้ายเขา
ห้อมล้อมคน อยู่ข้างข้าง ต่างจากเรา
ต้องทนเหงา เพียงลำพัง นั่งท้อใจ

มองฝูงนก บินเป็นหมู่ ดูแช่มชื่น
แสนระรื่น มีเพื่อนคุย ลุยไปไหน
ไม่อ้างว้าง  ซ้ายหรือขวา พากันไป
ขอบฟ้าไกล ไม่เงียบเหงา เท่าคนมอง
 
เดียวดายนัก ตามหารัก สักเท่าไหร่
ยิ่งเอื้อมไขว่ คว้ายิ่งไกล ให้เศร้าหมอง
แสนท้อใจ น้ำตาไหล ในตานอง
เป็นครรลอง คนไร้คู่ อยู่คนเดียว...

[สล่าผิน]

...มองท้องฟ้า มีดารา คณานับ
ส่องประทับ ล้อมเรียงราย ดูคล้ายเขา
ห้อมล้อมคน อยู่ข้างข้าง ต่างจากเรา
ต้องทนเหงา เพียงลำพัง นั่งท้อใจ

มองฝูงนก บินเป็นหมู่ ดูแช่มชื่น
แสนระรื่น มีเพื่อนคุย ลุยไปไหน
ไม่อ้างว้าง  ซ้ายหรือขวา พากันไป
ขอบฟ้าไกล ไม่เงียบเหงา เท่าคนมอง
 
เดียวดายนัก ตามหารัก สักเท่าไหร่
ยิ่งเอื้อมไขว่ คว้ายิ่งไกล ให้เศร้าหมอง
แสนท้อใจ น้ำตาไหล ในตานอง
เป็นครรลอง คนไร้คู่ อยู่คนเดียว...

ช่างเงียบเหงาหัวใจให้ยิ่งนัก
ขาดคนรักหัวใจให้เปล่าเปลี่ยว
ยามไรคู่อยู่ควั่นพันเป็นเกลียว
อยู่โดดเดี่ยวท้อใจไปวันวัน

จะหาใครใกล้ชิดสนิทสนม
ต้องทนข่มหัวใจไร้ความฝัน
อยู่อย่าท้อทรมานร้าวรานครัน
คู่ของฉันอยู่ไหนไยไม่มา

ปล่อยอยู่เดียวเปลี่ยวดายคล้ายอาภัพ
เขาไม่รับร่วมฝันให้หรรษา
ใจซึมซาบวาบหวามความเอกา
ทนเหว่ว้าเงียบเหงาเข้ารุมทรวง

จะมีใครสักคนที่บนล้า
ที่จะมาเอาใจได้ห่วงหวง
ใครกันนะจะอยู่เป็นคู่ควง
อยากพ้นบ่วงเดียวดายหายเศร้าซึม


สล่าผิน

[เทโพ]

:เดียวดาย..เพียงเจ็บ
:เทโพ
 เราเจ็บชวด ปวดช้ำระกำนัก
คำว่ารัก ที่เคยได้ยิน ต้องสิ้นสลาย
ก็เจ้าปล่อยให้เราเหงาเดียวดาย
เจ้าจากไป ใจเราล้า น้ำตานอง
จำได้ไหมใครเคยจูบเคยลูบแก้ม
เจ้ายิ้มแย้มข้างเคียงเพียงเราสอง
มาบัดนี้เจ้าจากไปไม่เกี่ยวดอง
ปล่อยข้าร้อง เดียวดายไม่เลิกรา

[สล่าผิน]

:เดียวดาย..เพียงเจ็บ
:เทโพ
 เราเจ็บชวด ปวดช้ำระกำนัก
คำว่ารัก ที่เคยได้ยิน ต้องสิ้นสลาย
ก็เจ้าปล่อยให้เราเหงาเดียวดาย
เจ้าจากไป ใจเราล้า น้ำตานอง
จำได้ไหมใครเคยจูบเคยลูบแก้ม
เจ้ายิ้มแย้มข้างเคียงเพียงเราสอง
มาบัดนี้เจ้าจากไปไม่เกี่ยวดอง
ปล่อยข้าร้อง เดียวดายไม่เลิกรา

ใจเดียวดายคล้ายเหงาซึมเซานัก
ขาดคนรักหมองหม่นคนสิ้นท่า
อยู่ไร้คู่อยู่ไปไร้ราคา
รู้ดีว่าเปลี่ยวเหงาเศร้าเดียวดาย

มิมีใครไหนเห็นเป็นที่หวัง
อยู่รำพังทีไรน่าใจหาย
ทนอยู่อย่างอ้างว้างเหมือนพรางกาย
ไรความหมายชาตินี้ไม่มีใคร

สล่าผิน

[เทโพ]

จะต้องรอ อีกกี่คืน สะอื้นเศร้า
อีกกี่วัน ต้องเหงา เราหวั่นไหว
สักกี่เดือน จึงลบเจ้า จากหัวใจ
สักกี่ปี ต้องร้องไห้ ละอายคน
........................
หมื่นดวงแดด แผดผลาญ เป็นล้านสี
เมฆมากมี ยังกลั่นกรอง ละอองฝน
บดบังแสง แรงรอน อันร้อนรน
หลั่งระคน ฝนร่วง ในดวงตา
เปรียบกับเรา ร้าวราน เนิ่นนานนัก
ต้องระกำ กระหน่ำหนัก ยากรักษา
เพียงรอจน ฝนริน จนชินชา
ให้น้ำตา หลั่งมา จนชาชิน

....เทโพ....

[panthong.kh]

อย่าได้ลบ ฉันไป จากใจนั้น
ฤดีหวั่น สั่นคลอน จนหมอนหมิ่น
ได้โปรดเถิด ที่รัก หักดวงจินต์
ยังถวิล โหยหา สุดอาลัย

ร้อยดวงดาว พราวพรับ ระยับพริ้ว
ละล่องลิ่ว ปลิวมา ผวาไหว
เหลืองเรืองรอง ครองคู่ ดูแกว่งไกว
เมฆาไหล ทาบทับ จับนภา

ฝนกระหน่ำ ฟ้าฟาด อนาถเหลือ
ต้นมะเดื่อ ขาดกลาง ขวางข้างหน้า
ลมกระโชก โบกสบัด ขัดอุรา
อีกไม่นาน เมฆหนา คราจางลง

เปรียบชีวิต บางคน ทนปวดร้าว
มีทั้งหนาว ผ่าวร้อน ตายผ่อนส่ง
มีมีดมิด สนิทแนบ ใจแทบปลง
ขอมั่นคง หนักแน่น ถึงแก่นทรวง
พันทอง

[จันท์ จันทบูร]

เมื่อความรักมลายและหายสูญ
แสนอาดูรร่ำไห้ปวดใจยิ่ง
เธอจากไกลไปลับไม่กลับจริง
มาทอดทิ้งให้ช้ำใจจำทน

คิดถึงเธอเพ้อพร่ำทั้งร่ำไห้
ยอดดวงใจไยต้องทำหมองหม่น
แสนวิโยคโศกเศร้าเหงากมล
ท้อจิตจนกล้ำกลืนสุดฝืนใจ

ยามราตรีมีจันทร์นั้นเป็นคู่
ฉันฝืนดูแสงจันทร์พาหวั่นไหว
จิตเรียกร้องปองหาทุกคราไป
เธอหนีไกลห่างเหินทำเมินชา

สุดอาลัยในรักที่หักหาย
แสนเดียวดายเหตุใดไม่มาหา
ฉันเฝ้าคอยคอยรับเธอกลับมา
เฝ้าตั้งตาคอยเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

สล่าผิน
16พค.2554

ถึงความรักมลายหรือหายสูญ
อย่าอาดูรเสียใจไห้สะอื้น
แม้คิดถึงเพ้อพร่ำทุกค่ำคืน
คงไม่ช่วยให้หายขื่นเป็นชื่นใจ

ถึงวิโยกโศกหนอพ่อเศร้าโศก
ร้องจนโลกธรณีนี้หวั่นไหว
หมายมองจันทร์นั้นอยู่เป็นคู่ใจ
แม่จันทร์ไซร้คงไม่รับนางกลับมา

แม้อาลัยในรักที่จากหนี
จงลุกยืนอีกทีนะพี่หนา
เธอหนีไกลห่างเหินฤาเมินชา
ขอเพียงว่าพี่อย่าท้อก็พอเพียง[/font

]