...เสียงที่เบาที่สุด...
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
03 พฤศจิกายน 2024, 05:47:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: ...เสียงที่เบาที่สุด...  (อ่าน 3231 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
15 พฤษภาคม 2011, 11:29:PM
ivisaman
LV1 เด็กน้อยอ่านกลอน
*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 1
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 2



« เมื่อ: 15 พฤษภาคม 2011, 11:29:PM »
ชุมชนชุมชน

[color=darkolivegreen]...การแตกแยก  แหลกสลาย  ของหัวใจ...
         ...มันมิได้  ก้องดัง  อย่างอึ้งหมี่...
         ...แต่เงียบราว  ขนนกร่วง  ลงธุลี...
         ...กลบด้วยเสียง  ดนตรี  ของน้ำตา...
         ...และเป็นเรื่อง  ที่เจ็บปวด  เกินบรรยาย...
         ...เมื่อสุดท้าย  ไม่มีใคร  คอยห่วงหา...
         ...ไม่ได้ยิง  เสียงใจแยก  แหลกวิญญา...
         ...หรือเพียงเรา  เท่านั้นหนา  ที่แว่วฟัง...
[/color]
[/color]



...........ไอน์สไตน์...วัยกระเตาะ!!!................
[/color][/b][/size] น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : อ้อนจันทร์, บ้านริมโขง, รพีกาญจน์, สมนึก นพ, ยามพระอาทิตย์อัสดง, darkness_hero, พี.พูนสุข, my smile, ♥ กานต์ฑิตา ♥

ข้อความนี้ มี 9 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
15 พฤษภาคม 2011, 11:46:PM
กระรอกขาว
Special Class LV1
นักกลอนผู้เร่ร่อน

*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 36
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 108



« ตอบ #1 เมื่อ: 15 พฤษภาคม 2011, 11:46:PM »
ชุมชนชุมชน

[color=darkolivegreen]...การแตกแยก  แหลกสลาย  ของหัวใจ...
         ...มันมิได้  ก้องดัง  อย่างอึ้งหมี่...
         ...แต่เงียบราว  ขนนกร่วง  ลงธุลี...
         ...กลบด้วยเสียง  ดนตรี  ของน้ำตา...
         ...และเป็นเรื่อง  ที่เจ็บปวด  เกินบรรยาย...
         ...เมื่อสุดท้าย  ไม่มีใคร  คอยห่วงหา...
         ...ไม่ได้ยิง  เสียงใจแยก  แหลกวิญญา...
         ...หรือเพียงเรา  เท่านั้นหนา  ที่แว่วฟัง...
[/color]
[/color]



center]...........ไอน์สไตน์...วัยกระเตาะ!!!................
[/color][/b][/size] น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น น้อยใจแถมบ่น

เสียงของเจ้าแสนเงียบเชียบสนิท   แต่ก้องจิตกังวาลใจแต่ไร้เสียง
เสียงเจ็บปวดรวดร้าวพราวสำเนียง   ส่งเป็นเสียงเพียงช้ำระกำจินต์

กระรอกขาว

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : อ้อนจันทร์, บ้านริมโขง, รพีกาญจน์, สมนึก นพ, ยามพระอาทิตย์อัสดง, darkness_hero, พี.พูนสุข, my smile, ♥ กานต์ฑิตา ♥

ข้อความนี้ มี 9 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
16 พฤษภาคม 2011, 09:34:AM
สมนึก นพ
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 728
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 1,994



taojeo@hotmail.com
« ตอบ #2 เมื่อ: 16 พฤษภาคม 2011, 09:34:AM »
ชุมชนชุมชน

เห็นจันทร์เพ็ญเด่นฟ้ามาทอแสง
ดั่งมนต์แฝงคอยซ้ำย้ำตัวข้า
หลายคืนก่อนค่อนราตรีที่ผ่านมา
สองชีวาสัญญามีที่รักกัน

หากมีเรื่องเคืองขุ่นวุ่นใจนัก
ให้หยุดพักสักคราปรึกษานั่น
ความบาดหมางพลั้งไปใจเดิมพัน
ขาดสะบั้นนั้นหนาอย่าพึงมี

ต่างเข้าใจในรักสมัครสมาน
เวลาผ่านนานเนิ่นเพลิดเพลินนี่
จนแสงทองส่องฟ้าขับราตรี
ความเปรมปรีดิ์มีท้นเอ่อล้นทรวง

สามเดือนผ่านจันทร์เพ็ญเด่นอีกครั้ง
ที่เคยนั่งฟังวจีมีห่วงหวง
ไม่เจอหน้ามาหายคล้ายโดนลวง
ตกในห้วงบ่วงรักหล่อนดักวาง

เมฆบังจันทร์หวั่นใจให้ผวา
ภาพลวงตามาย้อนทับซ้อนร่าง
ความมุ่งหวังตั้งไว้ได้เลือนลาง
พอเงาจางบางตอนหล่อนหายไป

แอบสะอื้นฝืนเลี่ยงเสียงเบาสุด
ข้อเข่าทรุดหยุดนั่งยังหวั่นไหว
ความขื่นขมตรมเศร้าร้าวทรวงใน
กลัวหัวใจได้ยินพลันสิ้นลม.

นพ

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : แป้งน้ำ, ยามพระอาทิตย์อัสดง, รพีกาญจน์, บ้านริมโขง, พี.พูนสุข, my smile, ♥ กานต์ฑิตา ♥

ข้อความนี้ มี 7 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s