เมื่อความรักปักลงตรงกลางจิต
เหมือนชีวิตสว่างกระจ่างใส
ก็รับมันเก็บวางไว้กลางใจ
โดยที่ไม่หวาดหวั่นวันอำลา
ตกอยู่ในห้วงเหวแห่งเปลวรัก
ยอมจมปลักเป็นทาสปรารถนา
เฝ้าเทิดทูลรักเขาเท่าชีวา
ยอมปิดตาเหมือนไม่เห็นเล่นกับไฟ
โลกกลายเป็นสีชมพูดูงามงด
ช่างสวยสดดั่งดาวพราวไสว
วิมานรักที่สร้างช่างอำไพ
อบอุ่นในสถานวิมานทอง
และแล้ววันอำลาก็มาถึง
เพียงคำหนึ่งคำนั้นฉันสุดหมอง
ฉันไม่ใช่คนของใจที่หมายปอง
ยังคงก้องอยู่ในใจทั้งดวง
กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้หยด
จำเก็บกดเอาไว้ไม่ให้ร่วง
แค่ยอมให้ไหลซาบลงอาบทรวง
ฝันทั้งปวงเก็บพับไว้กับใจ
สุขเพราะรักเศร้านักเพราะรักอีก
ยากจะปลีกตัวพ้นทนหวั่นไหว
สุขเพราะเขาเราหลงคงเยื่อใย
เศร้าเพราะใครใช่เขาหรือเราทำ
รักไม่นิ่งหญิงชายอย่าหมายสุข
รักปลอบปลุกคลุกหน่ายคล้ายถลำ
ล้วนเพราะปากมากเรื่องเปลืองน้ำคำ
พูดทิ่มตำทำขุ่น...ฝุ่นรักลอย..
"บ้านริมโขง"
