ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

...ความห่างไกลใจหวั่นฉันกลัวเปลี่ยน
เวลาเวียนอาจพรากจากเราสอง
คำสัญญาค่าหมดอดไปครอง
ใจถูกดองลืมแล้วแววรักเรา

...กลัวนะกลัว กลัวใจ กลัวใครเปลี่ยน
เทียวเยี่ยมเยียนตามสายให้คลายเหงา
ส่งสัญญาณคำรักทักเป็นเงา
พอบรรเทาคนไกลใจฮำฮอน

...ใช้หัวใจผูกเงื่อนเตือนอย่าจาก
ห่างกันมากหวังใช้สื่อถืออักษร
สลักวางนำถ้อยคอยอาทร
สุดอาวรณ์ยามไกลไปเพราะงาน

...สุดขอบฟ้าภูผาเขียวใช่เปลี่ยวเหงา
มีสองเราเฝ้าเคียงคู่ชูประสาน
บนนภา ขอบรุ้งงาม ยามวันวาน
เต้นบนลานปุยเมฆขาวพราวแสงเดือน

...ฟ้าบ่กั้นเราดอกบอกใจเจ้า
ขออย่าเศร้าอาลัยโศกให้โบกเลื่อน
ใช่จะห่างร้างลาพาใจเลือน
ฟ้าเขยื้อนเคลื่อนขยับปรับทางเจอ...

...หากคิดถึงขอมองฟ้าดารานั่น
จะเห็นฉันสบตาจ้องมองเสมอ
ยิ้มกับเดือนฝากจันทรามานะเออ
รู้เป็นเธอเพราะฟ้านั่นบ่กั้นเรา...




...(ผญา)...ถึงสิอยู่ฝากฟ้าก้ำฝ่ายเขาเขียว กะคือกับอยู่หอแห่งโฮงเดียวก้ำ
สิบปีล้ำซาวปีล้ำ บ่เคยห่างทางจ้อง
นางนี่ทุกข์ยากไฮ้ ปากก่ำกินมันหมก คันบ่กินหมกมันปากบ่ดำมุมเม้า ตั๊ว
ฮักบ่ได้เว้าอกสิเน่าโนมใน ฮักบ่ได้ไขวาจาอกสิเพพังม้าง
คันแมนพังจังส้าง คือสิม้างแต่ดน แท้แหล่ว อ้ายเอย
ถึงสิไกลกันพ้น กะบ่ฮ่างทางฮัก ฟ่าบ่กั้นเฮาดอกอ้าย อย่าได๋ย้านไปหลาย
คั่นว่าใจเฮาใกล้ กะขอเชื่อนำหนา ใจนางกะสิถ่าคอยอ้ายแต่ผูเดียว วาซันแหลว....


ตะวันฉาย

[เมฆา...]

๐ ฤาฟ้าเพียงกั้น ๐

๐รัชนี..คลี่ม่านวิกาลค่ำ
รัตติกาลมืดดำนำหงอยเหงา
ยิ่งพระพายส่ายซัดสบัดเบา
คล้ายพัดเอาอกร่างลอยคว้างไป

๐ หนาวยะเยือกเย็นยิ่งนิ่งกอดอก
น้ำตาตกฟกช้ำแต่ค่ำไหน
ก็ยังเปื้อนเหมือนเดิมเติมเชื้อไฟ
ที่ร้อนใน..นอกหนาวสุดร้าวราน

๐ คงเพราะฤทธิ์คิดถึงจึงเศร้าสร้อย
นับวันคอยร้อยเรียวเชื่อมเกลียวสาน
รอเสมอแม้นกาย..จะวายปราณ
ขอเพียงมานพานพบประสบเจอ

๐ คนที่ใจไขว่คว้าแม้ฟ้ากั้น
จะคงมั่นหฤทัยใฝ่เสมอ
ปองเพียงพักตร์เกล้าขวัญอันเลิศเลอ
จะมิเผลอ..เป็นอื่นชั่วหมื่นปี

๐ หากแม้นจันทร์แจ่มจ้าการุณเอื้อ
โปรดโยงเชื้อเยื่อใยอุ่นไอศรี
กระซิบเขาคนนั้นให้ฉันที
ว่าอีกฟากฟ้านี้...มีคนคอย..

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

๐ แม้นว่าฟ้าบ่กั้น      คั่นกลาง
แต่จิตคิดมิวาง          ร่ำไห้
ราตรียิ่งปิดทาง         อกปั่น ป่วนแฮ
ร้อนรุ่มกลุ้มอกไร้      สื่อถ้อยถึงทรวง

วอนดวงเพ็ญแจ่มจ้า      ปราณี
โปรดช่วยอำนวยที          เผื่อรู้
บอกบ่งตรงฟากนี้         มียิ่ง คนคอย
กอดเข่าเศร้าคุดคู้           สุดช้ำคร่ำครวญ ฯ ๐

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐


***เมฆา...***

[ไพร พนาวัลย์]

ฟ้าบ่กั้น แต่เหมือนกั้น

ฟ้าบ่กั้นก็เหมือนกั้นในวันห่าง
คิดถึงนางเนื้อนวนยิ่งป่วนปั่น
รู้ว่าใจเราสองประคองกัน
ขอบฟ้านั้นโค้งไกลฤทัยครวญ

หรือฟ้าแกล้งแบ่งชั้นดั่งกั้นรัก
ให้จมปลักผลักไสจนใจหวน
ถึงรักกันเท่าฟ้าวิวาห์รวน
จิตรัญจวนเพียงใดไม่ปรานี

เป็นเพราะฟ้าลิขิตให้ผิดหวัง
วิมานพังแพ้พ่ายเขาหน่ายหนี
เถอะสักวันพ้นภัยไล่ราวี
จะขอยอมพร้อมพลีไม่รีรอ

ฟ้าบ่กั้นก็เหมือนกั้นคืนจันทร์ฉาย
ดารารายลิบลับดั่งสับขอ
ให้ดวงใจแหลกรานดั่งป่านปอ
หรือจะทอถักดาวในคราวเดียว

จะคุกเข่าอ้อนวอนขอพรบ้าง
รักอย่าร้างโรยราจนหน้าเขียว
ขอฟ้าช่วยเมตตาอย่าคลายเกลียว
โปรดแลเหลียวรักข้าให้มาเยือน

 

"ปรางค์  สามยอด"ผู้หล่อเหลา 

ปรับตัวอักษรและอื่นๆได้แล้ว ขอบใจ GYVER หนุ่มหล่อ แต่ยังไม่เหลา หลายๆเด้อ
 

[บ้านริมโขง]

ฟ้าบ่กั้นทางไปแต่ใจกลั้น
ให้หวิวหวั่นยามเห็นเป็นไฉน
หายหดแห้งแต่งติดคิดห่วงใย
กลัวเมื่อไปพบเจอแล้วเธอเมิน

ให้หน้านิ่วกลั้นสิ่วและกลั้นแหล่
กลัวแท้แท้กลั้นปนทนขวยเขิน
น้ำสักขันบ่ได้กินหินเหลือเกิน
ส่งเสียงเอิ้นก็จ้อยข้อยเสียใจ

สิบฟ้ากั้นกะบ่เท่าพ่อเจ้ากั้น
ขาดสะบั้นขันต่อรอ-บ่ไหว
แม่มาซ้ำกรรมแท้แก้อย่างไร
หวงเอาให้คนรวย..ซวยเลยเรา

ดินบ่ยั่น ฟ้าบ่ยั่น มันทั้งสิ้น
ยั่นยุพินสิ้นเมตตาพาให้เหงา
ยั่นพ่อ – แม่ ไม่วาง ห่างนงเยาว์
ยั่นตัวเรา..แก่ตาย..ก่อนได้นาง..เฮ้อ..

"บ้านริมของ"

[กาญจนธโร]

คิดถึงอ้อมอาลัยกระไออุ่น
ราตรีกรุ่นกลิ่นอวลหวนละห้อย
พวงปรางอิ่มนิ่มรับประทับรอย
สิชลย้อยหยาดพราวคราวคลาไคล

ธารอุทกโกรกไหลในวันจาก
เรื่อยรินหลากแก้มนวลครวญหวั่นไหว
อึกสะอื้นขื่นร่ำพร่ำพิไร
อุระไร้แรงต้านร้าวรานรอน

ภาพขวัญพี่พลีแอบนอนแนบข้าง
ยังผุดพร่างกลางมานสะท้านหลอน
ระร่ำริกยิกหยอกยอกจินต์คลอน
รนรุ่มร้อนย้อนห่วงยอดดวงแด

เพ็ญจันทร์ย่ำย้ำขื่นฝืนสะท้อน
โศกเฟ้นฟอนต้อนใจในคืนแข
ให้จ่อมงมจมบ่วงห้วงลับแล
จันทร์จ่างแท้แต่ฤดีหรี่ลางเลือน

ฝากอีกฟากฟ้าไกลนำใยฝัน
ขมวดฟั่นมั่นอดีตอย่ากรีดเฉือน
ช้อนสวยสดงดงามไว้ตามเตือน
เก็บรักเกลื่อนกอบวางเป็นทางเทียว

ฟ้าอาจกว้างเกินกว่าสานตาสบ
ไม่อาจลบหทัยเด่นให้เร้นเหลียว
แม้ฟ้าแบ่งวัน-คืนยังผืนเดียว
ใจจักเกี่ยวรักกอบไว้มอบกลอย
 

ปภัสร์
๗ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[สะเลเต]

ยามคิดถึงเธอนั้นฉันมองฟ้า
ยลดาราเรียงรายคลายหมองเศร้า
ความผูกพันวันวานแม้นานเนาว์
ภาพหยอกเย้าเราสองยามมองจันทร์

หมู่เดือนดาวพราวพร่างกระจ่างใส
เธอเอ่ยถามความนัยจากใจฉัน
สมมุติว่าเราสองต้องห่างกัน
ความผูกพันนั้นหนาอย่าคลายคลอน

แม้คืนวันผันผ่านนานแค่ไหน
ฉันยังรักปักใจไม่ถอดถอน
ใจซื่อตรงคงมั่นนิรันดร
ตกตะกอนก้นบึ้งตรึงรัดจินต์

เรื่องสมมุติมีจริงสิ่งที่พบ
ความผูกพันนั้นลบรักจบสิ้น
แค่หนึ่งปีที่ไกลใจโบยบิน
ไม่โทษดินหรือฟ้าคราทุกข์ทน

ความอ้างว้างห่างกันเธอหวั่นไหว
เกิดจากใจไม่ซื่อคือเหตุผล
ฟ้าบ่กรีดกั้นขวางทางสองคน
ช้ำกมลเมื่อฉันถูกปันใจ

--- สะเรเต ---

[ปากะญอ]

เก็บหัวใจที่คิดถึงคะนึงหา
ฝากเมฆาร้อยเรียงเสียงขับขาน
ฝากสายลมห่มรักเราเป็นเงาจาร
อีกไม่นานคงได้พบประสบเจอ

อย่าหวั่นใจไปเลยนะน้องเจ้า
พี่จะเฝ้าและมั่นคงตรงเสมอ
ถึงห่างกันก็ใต้หล้านภาเบลอ
มีแต่เธอในใจไปนิรันดร์

ฟ้าบ่กั้นความรักมั่นนั้นหรอกนะ
อย่าเพิ่งละวางลงตรงที่ฝัน
เส้นขอบฟ้ารุ้งงามยามมีกัน
เงื่อนผูกพันธ์จะคงที่เมื่อมีเรา

[รพีกาญจน์]

๐สายธารไหลหลั่งล้น      เพิงหิน
จากม่อนดอยลอยดิน       ลุ่มหล้า
ตะวันส่องร่องริน            พาพร่าง
แสงรุ่งรับจับฟ้า             แม่นรุ้งพรรณราย

ไหลเลอหลั่ง ถั่งถา ดอยผาสูง
ละอองจู่ง กระจาย สายเจ็ดสี
แสงสะท้อน ชะง่อนหิน สู่อินทรีย์
เงาริกรี่ งามง้ำ กลางลำธาร

เอื้องคำแอ้ม แซมกาบ ยะยาบไหว
เอื้องขาวไซ แออัด หยัดยึดฐาน
ซอนรากลึก พฤกษา ศิลาลาน
ระเรื่อยดาน ดินแดง ลงแอ่งชล

ร่าระเริง เชิงชั้น กำนัลใน
เสียงสดใส ยั่วยวน กวนแกล้งก่น
แสนสะทก อกชาย กระวายวน
ยามย่องยล แหวกว่าย สายนที

๐พิศพักตร์เพ็ญเด่นเท้า   จันทรา
จริตแลจริยา               เที่ยงไท้
ผ่องพิสุทธิ์จุฑา           เกินก่อง
ริร่ำนภาไร้                 บ่กั้นรักเกย

สาวเหยสาว อ้ายฟ่าวฟู่น้อง ฮักเป๋นกู้ถ้อง กู้ป้องก่องตั๋ว
ยามดาวเต๋มฟ้า อ้ายมาจ๋าหนัว เมฆมืดดำมัว หวีหัวซ่วยหน้า
กึ๊ดเติงจ๊าดหลาย ย่องหยายกอยถ้า แก่นต๋าผ่อหา ก่าน้อง
หัวอ้กสั่นไหว หายใจ๋ต๋ำต๊อง บ่าได้หันน้อง คนดี
กลั๋วก้ายหน่ายละ ปัดก้นล่นหนี ปล่อยหื้อรพีฯ เจ๋บใจ๋ไห้ดั้น
ขอกล่าวกำวอน เป๋นกลอนเอิ้นอั้น ยาวเถิงเญิงจั๊น เจื้อเจิญ
ลองเฮาฮักหนำ ไผ๋ล้ำก๊ำเกิ๋น ฟ้าบ่กั้นเมิน เนอนาย
หายหน้าเมือเมิน เอิ้นมาตั๊กเจ้า ฮักแปงเหมือนเก่า ก่อนแลนายเฮย

จากม่อนข้า...รพีกาญจน์

[รัตติกาล]

เปล่าเอากลอนมาต่อค่ะ แต่ขออนุญาตหน่อยนะคะ

.................
...........

จะคุกเข่าอ้อนวอนขอพรบ้าง
รักอย่าร้างโรยราจนหน้าเขียว
ขอฟ้าช่วยเมตตาอย่าคลายเกลียว
โปรดแลเหลียวรักข้าให้มาเยือน

"ปรางค์  สามยอด"

กำลังซึ้งๆ แต่พอถึงตอนจบ หมดกันค่ะ ลุงปรางค์

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

แม้นฟ้ากว้าง ทางไกล มิไหวหวั่น
เพราะรักนั้น ส่งใจ ไปถึงเจ้า
ผ่านลมลิ่ว ผิวแว่ว อย่างแผ่วเบา
ที่หอบเอา รักส่ง ตรงสู่ทรวง

หมายซ่านซึ้ง ตรึงตรา ดังคราก่อน
ด้วยอาทร ห่วงใย และใจหวง
ห่างเพียงกาย ใจชิด ติดดาดวง
ทางอาจล่วง เลยล้ำ ยังย้ำใจ

หอบรักมอบ เปรยผ่าน สะพานฟ้า
ผ่านเมฆา เวหน จนถึงได้
ห้วงนภา ฟ้ากว้าง ที่ห่างไกล
หากีดกั้น กันใจ เราไกลกัน

รำเพยรัก ปักตรง ส่งสู่จิต
ให้แนบนิจ นางนง ตรงทางฝัน
ไกลเพียงกาย ปลายฟ้า ที่มากัน
สะพานรุ้ง ทอดฝัน ปันสองใจ ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~