ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เงาไม้]

เก้าอี้โดนฝน
คนเปียก   ลุกหนี
กลับมาที่เก้าอี้อีกที
มีแต่ฉันคนเดียว

ฝนตกปอยปอย   คนเปียก
ร้องเรียกหาร่ม  แต่โดดเดี่ยว
ลุกเดินไปสู่ถนนลดเลี้ยว
วางหัวใจไว้ที่เก้าอี้เปล่าเปลี่ยว...รอคอย

   

[บ้านริมโขง]

วันฝนพรำกรำฝนด้วยหม่นไหม้
เหมือนคอยให้ฝนล้างทางห่วงหา
ลบอาวรณ์ร้อนรนบนกายา
เฝ้าซุกหน้าฝ่าฝน..คนใจลอย

น้ำตาเปื้อนปนไปกับสายน้ำ
ฝอยฝนนำทำให้ใจแตกฝอย
คอยฝนหายหน่ายคำทำไม่คอย
เธอใจน้อยพลอยจากพรากรักเธอ

"บ้านริมโขง"

[Music]

ยามเมื่อฝนหล่นล่วงคือช่วงเศร้า
ดั่งดินเร่าร้อนระอุ..ก็ผรุเผย

ความรู้สึกทุกช่วงที่ล่วงเลย
ก็โปรยเปรยตามฝนที่หล่นลง

จึงนั่งอ่อยปล่อยใจ..กระไดบ้าน
เลิกงุ่นง่าน..เลิกทุ่ม..เลิกลุ่มหลง

แหงนหน้ามองดูจันทร์..ดั่งมั่นคง
ยากยืนยง..ซ่อนน้ำใส..สองนัยนา



 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ไม่ต่างจากคนเศร้าที่เหงาหงอย
กับการคอยใครหนึ่งซึ่งไกลห่าง
สายฝนพรำน้ำตาไหลพร่าทาง
ใจลอยคว้างลางเลือนเหมือนถูกทิ้ง

 

"กานต์ฑิตา"
๕ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[เมฆา...]

๐รักนี้..ที่โดนฝน๐

๐ ยังรักเธอ เสมอจิตไม่คิดเปลี่ยน
หัวใจเขียนชื่อไว้ใส่ทรวงมั่น
สลักซึ้งตรึงมานแม้นานวัน
คนที่ฉันรักแท้มีแค่...เธอ

๐ ฝนพรำพรำน้ำเย็นกระเซ็นสาด
มวลอากาศพาดผ่านม่านตาเหม่อ
ถึงความหลังครั้งเราเย้าหยอกเจอ
ที่อำเภอภูธรตอนหว่านดำ
๐ ฝนชะอุ่มชุ่มชะช่อมะม่วง
เหลือเพียงรวงเม็ดน้อยลอยถลำ
ฉันและเธอต่างเห็นเป็นประจำ
ก่อนหัวค่ำยังเคยได้เอ่ยชม
๐ ท่ามฝนรินกลิ่นแป้งแห่งแก้มสาว
พริ้วยวนพราวราวคลุกด้วยสุขสม
ปรารถนาวอนไหว้ในสายลม
โปรดจงพรมพัดหอมย้อมนานนาน
๐ จะมีสุขใดเล่าเท่ารักนี้
ที่ฉันมีให้เธอเสมอหวาน
คำสัญญาปีกลายท้ายสงกรานต์
ยังกังวานก้องหูอยู่ร่ำไป
๐ จะหาเงินทองแท่งมาแต่งแน่
จงอย่าแปรเปลี่ยนกมลจนหวั่นไหว
รอฉันหน่อยนะเจ้าจงเข้าใจ
จะรีบไปแต่งตาม...คำสัญญา
๐ ครั้นบัดนี้หน้าฝนหล่นรินร่วง
ใจทั้งดวงหวนพรียกร่ำเรียกหา
ช่อมะม่วงยังเด่นเช่นแล้วมา
แต่เธอหนา..อยู่ไหนที่ใดกัน
๐ ปล่อยให้ฉันตากฝนใต้ต้นเก่า
เปียกความเศร้าเร้าริ่งจริงหรือฝัน
อุตส่าห์เก็บเงินทองของสำคัญ
แต่แล้วมันพลันสลายกลายเป็นเงา

๐ ไม่มีเธอ แล้วทางก้าวข้างหน้า
ซ้ายหรือขวาเคว้งคว้างปางอับเฉา
เหลือเพียงฝนหล่นพร่ำร่ำแผ่วเบา
กับน้ำเน่านัยน์ตา...ที่อาดูร..ฯ

..กับชื่อเธอที่ทรวงเก่า...เคล้าอาดูร..





***เมฆา...***

[รพีกาญจน์]

เปรียบตัวเรา เก้าอี้ ที่ทนฝน
รอคอยคน มานั่ง อีกครั้งหนึ่ง
รอการกลับ รับใช้ ด้วยใจพึง
เพราะคิดถึง เพียงเธอ เสมอมา

เปรียบตัวเรา เก้าอี้ ที่โดนฝน
จะทานทน ต่อไป เท่าไรหนา
ตั้งที่เดิม เริ่มดำ ลำลำลา
ไร้ราคา ผุพัง ลงฝังดิน

รพีกาญจน์ 59

[tina]

  เก้าอี้ใคร ทำไม ถึงโดนฝน...? !@#$
หรือบางคน ตั้งทิ้งไว้ ให้เหงาเสีย
หน้าต่างเปิด เกิดโดนฝน จนแดดเลีย
สีซีดเสีย เก่าไป ให้ผุพัง
 

    หากมีใคร ลากออกไป ให้ไกลห่าง
คงดีบ้าง อย่างน้อยน้อย ค่อยสมหวัง
หน้าที่ตน ทนรองรับ กับการนั่ง
ปล่อยลำพัง ทิ้งไว้ ไร้ผลดี

    เปรียบลูกน้อง คล่องงานใด ได้เป็นหลัก
หัวหน้าจัก สลักลง ให้ตรงที่
หากไร้รู้ ดูไม่เป็น พลาดเห็นดี
คงเสียที มีเพชรแก้ว ไร้แวววาว