ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เบื่อหน้ากลอน   อ่อนใจ  ไม่อยากอ่าน
มันหงุดหงิด  รำคาญ  ลานอักษร
ฟังถ้อยคำ  ซ้ำซาก  ที่ฝากวอน
อยากจะพับ  กับหมอน  นอนนิทรา

ขี้เกียจแต่ง   แรงอ่อน  กับกลอนด้น
สำนึกตน    รู้น้อย   ด้อยภาษา
ไม่เชี่ยวชาญ  งานศิลป์  ด้วยชินชา
จินตนา    ไม่หนุน   หยุดหมุนพลัน

ตัดใจลา   อาลัย  ขอไกลนิด
เลิกครุ่นคิด  อักษร  กับกลอนฝัน
หมดเรี่ยวแรง  แฝงอิง   ทุกสิ่งอัน
ด้วยสุดสรร   พรรณนา  อ่อนล้าใจ

จึงขอเพียง   แค่อ่าน   เมื่อผ่านเห็น
หมดประเด็น  เรื่องฝัน   ที่หวั่นไหว
จะแต่งต่อ  ก็ฝืน   กล้ำกลืนไป
ด้วยหมดไฟ  ไม่ซึ้ง   จึงขอลา....

[...สียะตรา..]

......เอนองค์อรอาบร่างกลางบุหลัน

...ศศิฉันเฉิดกระแสห้วงแขไข

...รัศมีแสงจันทราศุมาวลัย

...เอิบประไพรูปสุภางค์กลางดวงเดือน




......หายเบื่อรึยังเอ่ยยย..

[กระรอกขาว]

จะเหนื่อยกายหน่ายใจไปใยเล่า
จะซบเซาเศร้าซืมละลืมเหรอ
บทประพันธ์สรรค์ใจหาให้เจอ
แล้วตัวเธอจะสุขสนุกจินต์

จะแต่งกลอนอ้อนล้อต่อคำขาน
ประสิทธิ์สานจารย์เรียงเพียงศาสตร์ศิลป์
สื่อคำพร้อยย้อยหยดรดรวยริน
สื่อสารจินต์สื่อใจไว้ในกลอน

กระรอกขาว

[บ้านริมโขง]

เบื่ออ่านกลอนเว้าวอนแล้วอ้อนบอก
แล้วยังออกปากอ้างห่างเนื้อหา
คิดไม่ลงปลงใจอยากไคลคลา
อนิจจา..ไยกวีหนี..สังเวียน

อาจเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งพึ่งสัมผัส
เกิดข้องขัดในปมอารมณ์เขียน
บรรยากาศขาดแหว่งแหล่งร่ำเรียน
อาจมากเซียนลงวาง..ไม่อย่างใจ

เมื่อเป็นการมาเพิ่มเติมความสุข
มีสนุกคลุกสนานบานสดใส
เหมือนงานเลี้ยงย่อมมีที่เลิกไป
จากกันไกลวันหน้ากลับมาทวน

หลายคนเห็นเช่นท่านนั้นก็มาก
ที่ปิดปากจากไกลไม่คืนหวน
ด้วยกวีสมัครเล่นใครเห็นชวน
ร่วมขบวนแห่หาพาเฮโล

หากไม่คิดอื่นใดให้มากเรื่อง
คอยขุ่นเคืองเรื่องใดใหญ่อักโข
เลือกแต่ดีที่ทำนำมาโชว์
มีมโนนึกน้อมพร้อมติชม

อันความสุขคือใจใช้กำกับ
เพียงน้อมรับด้วยชื่นไม่ขื่นขม
ความพอดีปูวางห่างระทม
ล้วนสุขสมได้ปลื้มดูดดื่มทรวง.

"บ้านริมโขง"

๒ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[เพื่อเธอ]

ระอิดระอาลากลอนหมายจรจาก

แยกตัวตนพ้นพรากจากความฝัน

ไร้ฝันเฝ้าจะก้าวย่างอย่างไรกัน

เหมือนร่างอันไร้ชีวิตจิตวิญญาณ

อันบทกลอนสอนใจให้ครุ่นคิด

นำชีวิตจิตวิญญาณสมานฝัน

เพียงกวีเวียนว่ายร่ายรำพัน

ร่ำประพันธ์บทกลอนเข้าสอนใจ

[darkness_hero]

ขุ่นเคืองคับข้องหมองใจใยเพื่อนเอ๋ย
ไฉนเลยละทิ้งเส้นทางศิลป์อักษร
เบื่อก็เปิดมิติใหม่แห่งคำกลอน
อย่าพึ่งพับหนุนหมอนนอนนิทรา

ไม่มีใครเก่งเกินใครในกลอนกาพย์
เหมือนรูปภาพเพียงแต่เขียนด้วยภาษา
ภาพบางภาพอาจดูดีบางเวลา
อีกหลายภาพนั้นหนาใช่ไม่ดี

อย่าพึ่งทิ้งจิตนาการที่ผ่านพริ้ว
จงให้ฝันถูกพัดปลิวชโลมสี
ลองแต่งแต้มความแปลกใหม่ในวงกวี
ฝันจักมียังคงอยู่ไม่สิ้นไป

[รพีกาญจน์]

เบื่อกลอนสั้น กลั้นใจ อ่านได้หมด
เพียงสี่วรรค หนึ่งบท ก็หดหาย
เหมือนถูกซัด หม้ดตรง โป้งเดียวตาย
ไม่ทันปลาย ลิ้นลอง ต้องจบลง

เบื่อกลอนยาว หาวนอน มิห่อนจบ
อ่านจนครบ คอแข็ง แห้งเป็นผง
อ่านถึงท้าย ลืมหัว งัวเงียงง
สามบทคง ระหว่าง กลางพอดี

เบื่ออ่านกลอน อ่อนใจ ไม่อยากเขียน
มาแวะเวียน กันบ้าง อย่าห่างหนี
พอคลายทุกข์ สุขสม อารมณ์มี
เราน้องพี่ ร่วมกัน ด้นดั้นกลอน

รพีกาญจน์ 59

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เบื่อแต่งกลอน   อ่อนใจ  ไร้คนอ่าน
รานใครอื่น  ดื่นด่าน  ไม่ผ่านศิลป์
หมิ่นผู้โศก  โลกหล้า  เป็นอาจิน
ปิ่นแอบเจียด  เหยียดยิน  ต่ำดินใด

ไต่ดาวดู  อยู่สูง  ดังฝูงปราชญ์
ดาดฝ่ายเป็น  เห็นชาติ  ขนาดไหน
ไขนหนาด emo_85ขาดคำ  ที่อำไพ
ไทยเอียนเพื่อ  เยื่อใย  สิ้นไมตรี

สี่มนตรา  อาถรรพณ์  นับวันล่วง
หน่วงเวลา  พาท้วง  อยากจ้วงหนี
ยีจั๋งหนับ  พับผ้า  ประดามี
ปรีดาไม่  ใยดี   อยากลี้ไกล

อยู่ล้วนกล้ำ   จ้ำกลืน  ต้องฝืนคิด
ติดฝันค้าง  ต่างชนิด  ผิดไฉน
ไผ่เฉาน้ำ  ช้ำราก  เหมือนตากใบ
ไหมตัวบวม  อ่วมใจ   ใครต้องการ

คร้านต่อกร  ตอนแต่ง  ไร้แรงรจน์
รดรอร่าย  ก่ายกฏ   ระทดผ่าน
รานโทษผู้   รู้เห็น  ไม่เด่นจาร
ม่านได้จบ  ลบกระดาน  พาลลงเอย


ชาตินี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ยะ   ดูเหมือนกฏเกณฑ์มันช่างรัดตัวเสียจริงๆ  จนไม่มีปัญญาจะขยับไปตามต้องการเลย

ปล. สงสัยต้องหันไปแต่งกลบทชนิดอื่น  แบบนี้ ยอมแพ้  สื่อความหมายยาก