ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พรายม่าน]

ชื่อบทกลอน..ในความทรงจำ
ผู้แต่ง......พรายม่าน


แม้เพรงกาลผ่านเนิ่นเวลานับ
บนวันขื่นขืนขับบังคับข่ม
แต่ไอโอบโฉบชุ่มชอุ่มชม
ยังพร่างพริ้วลิ่วลม อยู่รอนรอน

ที่ทอดเทาเงาทับกับฟ้านั่น
ยังเป็นเขาโขดคั่นเหมือนวันก่อน
สายน้ำเอื่อยอ้อยอิ่งประวิงวอน
ยังเอ่อซับซอกซอน ซบหาดทราย

ตะแบกร้างข้างปีบโรยกลีบเกลื่อน
เหมือนแต้มเตือนเดือนไห้หล่นใจหาย
บทพร่ากรรมพร่ำพลีจากผีพราย
วางสุดท้ายก่ายทับลงดับดาว

ซ่อนกลิ่นโชยโรยชื่นเหมือนคืนนี้
หวังกระพริบริบหรี่เป็นสีขาว
ทิ้งรอยยิ้มพริ้มพร่าน้ำตาพราว
กับเรื่องราวร้าวหล่นบนความจำ  ฯะ๛

พรายม่าน
สันทราย
๒๒.๐๕.๕๔

[กาญจนธโร]

ชื่อบทกลอน...ทรงจำ..คร่ำครวญ
ผู้แต่ง...ปภัสร์

รุ่มรักร้าย รอนราน ตามผลาญพล่า
ละล่องลา เลือนลาง ยากห่างหาย
ลังลองแลก แหลกลาญ พล่านเดียวดาย
ล่อนละลาย ไล้เลียบ เสียบห้วงจินต์

แดเดียวดาย ดวงเดิม เริ่มกลัดหนอง
จิตจำจอง จ่อมจ้วง ลวงถวิล
แอบโอดโอย เอ่ยเอื้อน เตือนตัวดิน
กกกอดกลิ่น กลืนกล้ำ เพราะต่ำวงศ์

ทานทนทุกข์ ท้าทาย หมายดอกฟ้า
เกียรติกายกา เกินก่าน ว่านเครือหงส์
ซวดเซซัง ซมซาน มานทรุดทรง
ตรอมตรมตรง ตรวนตรึง จึงคร่ำคราง

แค่ครุ่นคิด เคียงครอง ก็หมองแล้ว
วามวับแวว วายวาว คราวเมินหมาง
แย่ย่อยยับ ย้ำเยือน เชือดเฉือนวาง
เดนดำด่าง ด่าวดิ้น เจียนสิ้นใจ

ไห้โหยหา แห่งหน ใดพ้นโศก
ขมขื่นโขก เข่นขั้ว ระรัวไหว
เชยชอกช้ำ ชิดชม ระบมใน
ลำเลียงไหล เลาะเลียด เสียดฤดี

น้ำเนตรนอง นิ่มนุช พี่สุดกลั้น
งกเงิ่นงัน หง่อมงม ฉมฉวี
เจ็บเจ้าแจก แจงจ่าย หน่ายทวี
ปนเปปรี่ ปวดป่วน ครวญคำคลาย

ปภัสร์

[มหาซัง]

Title : จะจำเธอไว้ตลอดไป
Author : มหาซัง

แรกกำเนิด เกิดมา ดั่งผ้าขาว     
ผ่านเรื่องราว หนาวร้อน เมื่อตอนใหญ่
ผ้าเริ่มหม่น ปนเปื้อน เลือนรางไป   
เปรียบเหมือนใจ ใสผ่อง หมองราคิน

เพราะความยาก ลากตัว มั่วตัณหา   
อวิชชา พาใจ ใฝ่ถวิล
เกิดกิเลส เหตุแห่ง แหล่งมลทิน     
ครอบดวงจินต์ บินหลง สู่ดงมาร   

เป็นบัวเถา เหล่าสี่ มีโคลนถม     
อยู่ใต้ตม จมเหง้า เข้าสุสาน     
กงจักรคม ชมเล่น เป็นบัวบาน   
หลงรสหวาน ว่านพิษ ปลิดชีวี   

ถลำจิต ผิดพลั้ง จึงนั่งเหงา     
ผ้าผืนเก่า เทาด่าง กระด้างสี
ก่อนจะขาด พลาดหวัง บุญยังมี   
เหมือนโชคดี ที่พบ ประสบเธอ

แล้วความเหงา เศร้าทรวง อันหน่วงหนัก 
กลายเป็นรัก ภักดี มีเสนอ
รู้เหตุผล ทนเศร้า ที่เราเจอ   
ก็เพราะเธอ คือ"ธรรม" จำจนตาย

มหาซัง...."ธรรมค้ำจุนโลก"

[กระรอกขาว]

จดดินจำแดน
emo_12กระรอกขาว

จะจดจำ จำจด รสสัมผัส      อีกประวัติ-ศาสตร์เก่า คราวสมัย
ทั้งเขตแคว้น แดนดิน ถิ่นฐานไทย       ตระหนักไว้ ในห้วงใจ มิให้คลาย
แผ่นดินเก่า เนานาน เกินกาลกล่าว      แสนเพริศพราว แพรวพร่าง ไม่สร่างสลาย     
ผนึกทรวง ดวงจินต์ ไม่สิ้นคลาย       แม้วางวาย ขอตายแนบ แทบแผ่นดิน..

 

[Lnwpason]

หนทางสู่การเริ่มต้น

Lnwpason

...วิถีทางที่เรา...ต่างเดิน
คือ...การจากลามานานเนิ่นจน....หวั่นไหว
คิดถึงเธอนะ...คิดถึงจนจับใจ
วันข้างหน้ายังไม่รู้จะอยู่ได้อย่างไร...เมื่อไม่มีเธอ

...แต่ก็ต้องอยู่ต่อไป...
เพราะยังมีใคร...อีกหลายคนที่มองอยู่ข้างหลัง
คอยห่วง คอยปลอบ คอยให้กำลังใจ คอยให้พลัง
เอาความเจ็บฝัง...ไว้..ให้ ค่อย ค่อย เลือนลางไปตามกาลเวลา

...เก็บตัวตนที่เคยเป็นเธอ...
และ...คอยระลึกเสมอ...ว่าวันนึงเคยเจอคนที่ใช่
จะขอรักและคิดถึง...ไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
จะจดบันทึกไว้...ในหัวใจ..สลักลงไปในสัญญา[/color][/size]

[ตะวันฉาย]

Title : ฉันจะจำเธอไว้ตลอดไป...
Author : ตะวันฉาย


...ความรู้สึก เดินทางมาหยุดที่ความเหงา
สัมผัสรูปเธอเบา-เบา แล้วร้องไห้
ภาพความหลังประทับตราคราอาลัย
รอยยิ้มใสก็ลางเลือนเลื่อนอำลา

...ถอนหายใจปนสะอื้นในคืนเหม่อ
บางครั้งเพ้อหลับหรือตื่นก็เหว่ว้า
ทวงถามความห่วงใยในแววตา
รอความคิดถึงเดินทาง...มาทักทาย

...ขอพรุ่งนี้เป็นเช้าที่แตกต่าง
ไม่ต้องถูกความอ้างว้างวางเสนอ
ร้อยบทเศร้าเข้าข้างทุกทางเจอ
แม้แต่ใจก็ไร้เธอบนทางรอ

...แค่ภาพถ่ายของเธออยู่ตรงหน้า
ก็พัดพาความทรงจำย้ำใจหนอ
แถมแนบลงตรงใจใฝ่พะนอ
ฉายภาพทอรอประดับจับชีวี

...ปล่อยเวลาให้เดินทางผ่านเราไป
ขอทิ้งความทรงจำไว้ที่นี่
ขอโทษและขอบคุณมากนะคนดี
ต้องจากกันแล้ววันนี้...แต่เธอจะเป็นเจ้าของความรู้สึกดี-ดี ตลอดไป

ปล...(กลอนเปล่า)....ขอบคุณเหลือเกิน...
ที่ร่วมทางเดินมาไกลถึงเพียงนี้
ไม่ว่าวันข้างหน้านานเท่าไหร่....ชีวิตฉันจะมีใครหรือไม่มี
เธอจะเป็นความทรงจำที่หลับหรือตื่นทุกที...ก็ชัดเจน....

ตะวันฉาย

[liveklon]

ชื่อบทกลอน :..จะจำเธอใว้ตลอดไป
ผู้แต่ง :.. LIVEKLON
................................................................
แม้วันนี้ไม่ได้พบกันเหมือนวันนั้น
แม้ไม่มีเทอมีฉันอยู่ตรงนี้
แม้ต้องจากอาจเปนเพราะเหตุที่มี
แต่ฉันคนนี้จะจำคนดีไม่มีวันลืม
....
เทอคือความผูกพันของหัวใจ
ห่างไกลแค่ไหนก้อแค่ระยะทาง
แม้จะมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากั้นขวาง
แต่จะจำเรื่องราว ของเราตลอดไป

.....RUKMAKJINGJING.....              .....RUKMAKJINGJING.....            .....RUKMAKJINGJING.....         

^^...RUKMAKJINGJING...^^

[jt]

ชื่อบทกลอน : ฉันจะจำเธอไว้ตลอดไป(ได้มั้ย)
ผู้แต่ง : jt

ในวันนั้น ที่ฉัน นั้นแก่เฒ่า
มีความเหงา กับเงา เฝ้าเคียงข้าง
ใช้ชีวิต ใกล้สุด หยุดหนทาง
ในระหว่าง สร้างกรรม หรือทำดี

หมู่ผู้คน หลากหน้า มาให้เห็น
ทั้งยังเป็น ใกล้ตาย หรือหายหนี
ทั้งร่วมสุข ทุกข์ยาก ก็มากมี
ทั้งไมตรี ที่ฝาก  ก็มากครัน

แล้ววันนั้น ฉันจะจำ ใครได้หนอ
ที่ค่าพอ ให้หลงเหลือ เมื่อหลับฝัน
โอ้ชีวี ที่พูดจา มาร้อยพัน
แล้วที่สัญ- ญาว่าจำ จะทำไง

[liveklon]

ชื่อบทกลอน..จะจำเธอใว้ตลอดไป
ผู้แต่ง..Liveklon
..................................................
ไม่ว่าเทอ คนดี อยู่ที่ไหน
อยากบอกว่าหัวใจ ยังคิดถึง
ฉันยังอยาก จะบอก รักซึ้งๆ
ยังคิดถึง ยังรักเทอ หมดหัวใจ
......
หากตอนนี้ หัวใจเทอ ได้รับรู้
ฉันยังอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
ถึงแม้ว่า วันเวลา ทำเราไกล
แต่ยังไง จงรู้ไว้ ไม่ลืมเทอ
......
ยังคงจำ เรื่องราว ในวันเก่า
ภาพของเรา ยังติดอยู่ ในใจเสมอ
เสียงหัวเราะ เสียงหัวใจ รอยยิ้มเทอ
ฉันยังจำได้เสมอ ทุกเรื่องเรา

.....RUKMAKJINGJING.....

[บ้านริมโขง]

ชื่อบทกลอน  จะจดจำนำซึ้ง.....ถึงคำสั่ง

ผู้แต่ง  "บ้านริมโขง"

เมื่อได้ฟังเสียงหวาน.....ประสานถ้อย
ใจเริ่มคล้อยขับขาน.....ประสานถึง
ในสำเนียงเสียงร่ำ....คำรำพึง
ติดตราตรึงจึงจำ....คำรำเพย

คิดถึงรักนักหนา.....แก้วตาอ้อน
ไกลงามงอนตามหา....แก้วตาเอ๋ย
ขอพบหน้าคนดี.....มีชื่นเชย
เคียงเขนยเผยฤดี......มีชื่นชม

ยามสบพักตร์สลักยิ้ม....พิมพ์ผสาน
งามนงคราญนุ่มนิ่ม....พิมพ์ผสม
กิริยาพาหวาม....ตามนิยม
ไร้รอยปมชมนาม....ตามนิยาย

มีเมตตาสง่าส่ง....ตรงมุ่งมิตร
มีดวงจิตเรืองรุ่ง......ตรงมุ่งหมาย
รักมอบเธอจากใจ......รักไม่คลาย
ไม่แหนงหน่ายสายสมัคร....รักไม่คลอน

จะจดจำนำซึ้ง.....ถึงคำสั่ง
ที่เคยฟังครั้งหนึ่ง.....ถึงคำสอน
พร้อมสัญญาด้วยมั่น.....วันจากจร
พาสะท้อนอ้อนฝัน.....วันจากจริง

รักเหลือล้นคนดี......มีสุขสม
ไร้ตรอมตรมขมฤดี......มีสุขสิง
เธอเป็นหนึ่งพึงเชย.......เกยกอดอิง
เป็นทุกสิ่ง...หญิงยอด.....เกยกอดเอา.

"บ้านริมโขง"

[นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง]

ชื่อบทกลอน....จะจดจำ
ผู้แต่ง......ผู้ชายๆ รักในหลวง

จะต่อเติม เติมต่อ ขอส่งรัก
จะทายทัก ทักทาย ร่ายอักษร
จะถามไถ่ ไถ่ถาม ตามอาทร
จะเว้าวอน วอนเว้า เฝ้ารำพึง

จะวนเวียน เวียนวน ค้นใจเจ้า
จะหยอกเย้า เย้าหยอก บอกคำซึ้ง
จะร้อยเรียง เรียงร้อย คอยคะนึง
จะตราตรึง ตรึงตรา มาบอกเธอ

จะฝากหมอก บอกคำ นำมาร้อย
จะฝากเมฆ เสกถ้อย คอยเสนอ
จะฝากรุ้ง ปรุงกานท์ หวานนะเออ
จะฝากฟ้า มาเจอ เสนอคำ

จะฝากใจ ใส่ฝัน ฉันมาส่ง
จะฝากรัก ปักลง คงเลิศล้ำ
จะฝากกลอน ป้อนใจ ให้จดจำ
จะฝากถ้อย คอยย้ำ คำห่วงใย

จะจดจำ  คำนี้ ที่เธออ้อน
จะจดจำ  คำกลอน ที่อ่อนไหว
จะจดจำ  คำรัก ที่ปักใจ
จะจดจำ  คำใส ไม่ลืมเลือน

[พรายม่าน]

ชื่อบทกลอน....ในความทรงจำ..ที่เลือก
ผู้แต่ง............พรายม่าน

ภาพมือเรียวรองซับดอกไม้สด
เมื่อหมาดรดหมดชุบอุปถัมภ์
แหละฟ้าเมินเมฆหล่นเป็นฝนพรำ
ผ่านประชิดบิดร่ำ เป็นน้ำตา

ราตรีเดี่ยวเกี่ยวกิ่งเริ่มทิ้งดอก
เหมือนช้ำชอกดอกโรยด้วยโหยหา
กาสะลองหมองไหม้กรากไกวคา
ราวจะคว้าหาไขว่สิ่งไกลลิบ

แม้แลกสิ้นวสุมธุรส
และสุขหมดบดขยี้ไม่มีหยิบ
หรือเลือดหลั่งร่างราดจนสาดซิบ
แลกดาราพร่าระยิบ ก็ยินดี

อยากจะตามเธอไปไกลฟ้านั่น
เพียงแต่หวั่นฝันใหม่จะไร้สี
เป็นมืดดำด่ำจรดอเวจี
ไม่รู้ที่ถี่หนบนเวิ้งวาร

ขอเทียบทุกข์เถ้าข้างอยู่อย่างนี้
กับความจำคล้ำคลี่ขจีขาน
แม้จะเติมเพิ่มใส่หทัยราน
ยังพอยิ้มอิ่มผ่าน ปีซานซม ฯ

พรายม่าน
สันทราย
๓๐.๐๕.๕๔

[ieclove]

ชื่อบทกลอน  จะจำเธอไว้ตลอดไป
      ชื่อผู้แต่ง   ieclove

สายลมโชยพัดผ่านบ้านตอนเช้า  แดดบางเบาสาดส่องร่องเมฆใส
บรรยากาศสดชื่นร่มรื่นใจ          นาฬิกาก้อหมุนไปไม่ย้อนคืน
สามปีที่ผ่านไปไวหนักหนา       วันเวลาเลื่อนลอยไปไม่แปรผัน
เคยร่วมสุขร่วมทุกเคยผูกพัน      เวลานั้นกลับผ่านไปไร้ปราณี
   
พอเที่่ยงวันเรานั้นทำกับข้าว      รอตัวเขาแและเพื่อนๆทานอาหาร
สุขใดเล่าเท่าทำให้คนรักทาน   เช้าก้อผ่านเย็นก้อพ้นสุขล้นใจ
ทุกๆเช้าเขาต้องมาหาที่ห้อง      แค่ได้มองได้อยู่ใกล้อุ่นใจหนา
แอบเช็ดรองเท้าที่เปื้อนติดดินมา   แอบส่งงานให้เวลาเธอไม่ทัน

ตอนนี้เขาจบแล้วเรียนที่ใหม่   เที่ยงทีไรกับข้าวเหลือเผื่ออีกหน
ทุกๆเช้าจ้องมองหาไร้ตัวตน     สายก้อพ้นเที่ยงก้อผ่านมันเปลี่ยนไป

[ไม่รู้ใจ]

ชื่อบทกลอน..........จะเก็บเธอไว้ในความทรงจำ
ผู้แต่ง.................ไม่รู้ใจ

ในวันแรก แปลกจิต ไม่คิดหลบ
ประสานสบ พบตา พาถวิล
ตะลึงจ้อง มองซึ้ง ตรึงห้วงจินต์
ไยคุ้นชิน รักแรก แทรกหว่างทรวง

สายสัมพันธ์ ควั่นเกลียว เกี่ยวกระหวัด
เร้ารึงรัด อัดแน่น แสนห่วงหวง
ถักทอฝัน ปันเสริม เติมแดดวง
เดือนปีล่วง บ่วงใจ ไม่วางวาย

ยามทุกข์ท้อ ทรมาน เพื่อผ่านล้า
เธอเยียวยา อาทร ผ่อนสลาย
คอยปลุกปลอบ มอบขวัญ วันเดียวดาย
ให้ห่างหาย คลายเศร้า เหงาระทม

จากวารวัน ผันผ่าน เนิ่นนานนัก
ใจประจักษ์ ภักดี พลีสุขสม
เธอมอบส่ง คงมั่น ฝันภิรมย์
ชื่นชิดชม โลมเล้า เคล้าประคอง

เธอคนดี ที่สุด ณ จุดนี้
ณ ตรงที่ มีเงา รักเราสอง
เกาะกุมเกี่ยว เรียวก้อย ร้อยรังรอง
โอบตระกอง ปองหนุน อ้อมอุ่นใจ

ถึงตอนนี้ เธอจาก พรากเกินคว้า
เพียงน้ำตา บ่าล้น เกินทนไหว
ส่งเธอพ้น ปล่องควัน วันลาไกล
เก็บเธอไว้ ในคราบ ภาพทรงจำ

ไม่รู้ใจ

[ดอกกระเจียว]

ชื่บทกลอน....ยังจำเธอไว้
ชื่อผู้แต่ง......ดอกกระเจียว

ใต้ร่มไทรใบพลิ้วสนามกว้าง
มีเครื่องเล่นทอดขวางในแห่งหน
คือกระดานโยกเยกให้ซุกซน
ฉันเป็นคนชวนเธอเล่นเป็นประจำ

เธอเป็นเพื่อนที่ดีและอดทน
ฟังเวลาฉันบ่นยามฉันพร่ำ
โยกกระดานกันเล่นหัวคะมำ
มีขนมคนละคำแบ่งกันกิน

จบประถมฉันบวชสองพรรษา
สึกออกมาร่อนเร่ไปทั่วถิ่น
เธอโชคดีเพราะมีอันจะกิน
ได้เรียนศาสตร์รู้ศิลป์ในโรงเรียน

ฉันได้เป็นกรรมกรกลางแดดจ้า
ทนก้มหน้าฝ่าฝืนกลิ่นคลื่นเหียน
เธอได้ต่อมหาลัยใจพากเพียร
เป็นแสงเทียนเป็นแสงใจชาวบ้านนา

พอเธอจบมหาลัยฉันได้ข่าว
ถึงเรื่องราวของท่านผู้พิพากษา
พึ่งบรรจุลุเสร็จสำเร็จมา
ฉันยิ้มทั้งน้ำตาเพราะดีใจ

ฉันยังเป็นกรรมกรวันยังค่ำ
จะหาความเลอล้ำได้ที่ไหน
แต่ไม่ขอดั้นด้นหมายมุ่งไป
พบเธอในห้องใหญ่ใตับัลลังก์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ชื่อบทกลอน : เวลาสั้นๆ..ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน
ผู้แต่ง : บัณฑิตเมืองสิงห์


นึกย้อนฝันวันวานเมื่อกาลก่อน
เป็นภาพตอนนอนคลอพะนอศรี
เปรียบน้องนวลชวนเคล้าเย้ามาลี
อันตัวพี่นี้รักสมัครมาน

เคยร่วมเรียงเคียงหมอนนอนอบอุ่น
จิตละมุนกรุ่นทรวงห้วงสมาน
อยู่ด้วยใจในฝันเมื่อวันวาน
ครั้งพบพานผ่านรักยังภักดิ์ใจ

ถึงแม้ว่าครานี้เธอหนีหาย
อกสลายวายจิตจึงคิดไข
ห่างอุราสาสมอารมณ์ใน
ดวงหทัยไอรักตระหนักดี

แต่ยังจำกรรมเก่าเราเคยสร้าง
บนหนทางข้างอกตกวิถี
เคยอยู่กันฉันเธอเสมอมี
เป็นกรรมดีที่เราเฝ้าทำมา

ทั้งโศกเศร้าเหงารุมทุกข์กุมหัว
ตาสลัวกลัวติดพิษโทษา
ทั้งสุขใจได้อยู่เป็นคู่ยา
มีเมตตาต่อกันฉันและเธอ

เวลาสั้นวันนั้นฉันคิดว่า
มันมีค่าปรากฎจรดเสนอ
เป็นวันดีที่ฉันนั้นบำเรอ
คอยเป็นคนปรนเปรอเสมอไป

จึงมาครวญหวนจิตด้วยคิดถึง
ด้วยคะนึงถึงกันแม้วันไหน
เธออาจร้างห่างกายสลายไกล
แต่ดวงใจในทรวงหวงชั่วกัลป์

บัณฑิตเมืองสิงห์