หากเธอมีหัวใจใกล้เคียงฉัน
จะรู้ทันทีว่าล้าแค่ไหน
โดยมิต้องสอบถามความเป็นไป
ว่าข้างในใจนั้นเป็นอย่างไร
ท่ามกลางหมู่ผู้คนวนพบหน้า
เพียงแค่มาหน้าที่ที่ต้องใกล้
มิพบพานสานต่อก่อแรงใจ
เกิดเยื่อใยไมตรีตามมีมา
ความเหงาจึงจู่โจมเข้าโถมทับ
มิอาจนับกี่ครั้งนั่งผวา
ความเย็นเยือกคลุมครอบรอบอุรา
พร้อมน้ำตาเอ่อไหลใบหน้าริน
มองทางไหนไม่เห็นคนเป็นเพื่อน
มีเพียงเยือนแล้วไกลไม่ถวิล
แต่ละวันผ่านไปในชีวิน
คล้ายจะสิ้นแรงก้าวสองเท้าเดิน
กายยังคงทรงอยู่แค่รู้ว่า
คนหนึ่งหนาในโลกระหกเหิน
ส่วนหัวใจไร้งามความเพลิดเพลิน
ต้องเผชิญเปลี่ยวเปล่าเหงาวังเวง
หากเธอลองตรองดูจะรู้สึก
ว่าเบื้องลึกของใจให้โหวงเหวง
เหมือนเรือน้อยลอยวนชนลำเอง
ลอยคว้างเคว้งโดดเดี่ยว...อย่างเดียวดาย
"กานต์ฑิตา"
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔
