ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พี.พูนสุข]

                       จุดอิทธิฤทธิ์..คึกลิด..ให้คิดลึก..ซึ้ง

                                         ที่มา

                                  ก็แค่...อยากรู้ว่า
                           จุดอิทธิฤทธิ์ คืออะไรกันแน่

                                 1.Joystick
                                 2.Microsoft
                                 3.Windows
                                 4.Power Point
                                 5.Visual Basic
                                 6.Mail-bomb

                                    ที่ใช่...ข้อสี่

                    ว้าว! wow!wow!  จุดอิทธิฤทธิ์  คือ Power Point หรือนี่!             

                        ขำๆ ช่างสร้างสรรค์บัญญัติเหลือเกิน ขอบคุณคนคิด 

                                 Joystick     แท่งหรรษา
                                 Microsoft   จิ๋วระทวย
                                 Windows   พหุบัญชร
                                 Visual Basic  ปฐมพิศ
                                  Mail-bomb   ไปรษณีย์ถล่ม

                               พอหอมปากหอมคอเรื่องไอทีค่ะ


                             ทำไมจึงเอาจุดอิทธิฤทธิ์มาคุยกัน
                              ก็มันโดน.. แปลได้โดนใจมั่กมาก
                                  ขำมาก-มากที่สุด
                            คิดได้ไง สุโค่ย! สุโค่ย! สุดยอด!

                    จะไม่พูดเรื่อง Power Point หรอกค่ะ สาวกะปูไม่แข็งแรงพอ
                    เรามาพูดถึงอารมณ์ความรู้สึก กับคำว่า จุดอิทธิฤทธิ์กันดีกว่า

               เปิดพจนานุกรมมาแล้ว หมายถึง ที่ทำให้เกิดความสำเร็จ เกิดความเจริญ เกิดความงอกงาม พอจะเข้าทางกลอนบ้างแล้วล่ะ
          เอาเป็นว่า  สิ่งใดก็ได้ที่ทำให้ความรู้สึกของเราดีขึ้นอย่างแร็งส์  เป็นผู้เป็นคนมากขื้น เป็นคนดีที่แฟนเพลง เอ๊ย!แฟนกลอน เฮ้ย!สังคมยอมรับ ว่างั้น!
                               
                        มาฟังเรื่องดีๆ ซักเรื่องนึงนะคะ
                สาวกะปูได้รับข้อความร้อยแก้วเรื่อง "กล่องของขวัญสีทอง" จากเพื่อนที่ดีคนหนึ่่งค่ะ


                 เรื่องมีอยู่ว่า..ฉบับดัดแปลง ร้อยกรอง ๑๑ บท รูปแบบ เรื่องสั้น โดยสาวกะปู

                                       เป็นเรื่องของสองพ่อลูกตาน้ำข้าว  ตัวลูกสาวยังอ่อนวัยห้าขวบกว่า เคยลงโทษลูกน้อย
                             ด้วยโกรธา
                                       "อะไรหวา เงินทองก็ไม่มี ยังบังอาจเอาเงินไปซื้อของ กระดาษทองแพงลิ่วได้หรือนี่"
                                       พ่อเฆี่ยนตีลูกสาวไปสามที ขวัญกระเจิงโศกีไปทั้งวัน
                                       วันต่อมา.. พ่อโกรธาเป็นซ้ำสอง
                                       "กระดาษทองเอาไปห่อเป็นของขวัญ แค่ประดับต้นคริสต์มาสได้ไงกัน ไม่เห็นมันคุ้มค่า
                             ราคาแพง"
                                        วันรุ่งขึ้น วันสำคัญแห่งชีวิต วันชาวคริสต์จิตเลิศประเสริฐแจ้ง  ลูกสาวน้อยเริงร่ากล้า
                             แสดง
                              
                                        "สำหรับพ่อค่ะ" เสียงแปร่งปร่ามอบกล่องทอง
                                        พ่อกระอักกระอ่วนหวนนึกถึง ทำเคียดขึ้งลูกสาวเจ้าหม่นหมอง แต่..ความโกรธ กลับพุ่ง
                             ปรี๊ดคิดลำพอง เสียงสยองก่นด่าว่าทันที..(ซ่อน)
                                        "วะ กล่องเปล่า งี่เง่าเสียจริงจริง ไม่มีสิ่งใดใดให้สุขี ให้กล่องไม่มีของได้ไงนี่ แก..ลูกคน
                             ลูกผีหรือลูกใคร"
                                        "โอ..พ่อจ๋า มันไม่ใช่กล่องเปล่าพ่อ"  น้ำตาคลอหยดเผาะเผาะเผาะไหล
                                        "ลูกเป่าจูบจนเต็มกล่อง" สะอื้นไป
                                        พ่อสะอึกเสียใจจนตัวชา   สำนึกได้ปล่อยใจให้หลงเหลิง  จิตกระเจิงวางโตด้วยโทสา
                             ไร้วิญญาณ์ความเป็นพ่อต่อลูกมา   ไร้เมตตาเนืองนิตย์จิตละเลย
                                        ทรุดตัวลงโอบกอดลูกสาวน้อย เอื้อนเอ่ยถ้อย
                                        "พ่อขอโทษนะลูกเอ๋ย ให้อภัยพ่อนะ แม่ทรามเชย โอ้..ขวัญเอย ขวัญเจ้าจงกลับมา..."
                              
                                        ต่อมาไม่นาน..เกิดงานเศร้า ลูกสาวเขาตายลงปลงสังขาร์ อุบัติเหตุเป็นเหตุผลจนมรณา
                              กล่องของขวัญล้ำค่าเป็นตัวแทน   ยามท้อแท้ย่ำแย่แก้ไม่ตก  เขาจะยกกล่องทองของหวงแหน
                              หยิบหนึ่งจูบจุมพิตรัก รักแน่นแฟ้น    ถึงนางฟ้าแดนสวรรค์อันเพริศพราว.....
         
                                                      จุดอิทธิฤทธิ์ แผลงฤทธิ์ อย่างยั่งยืน   
                                                 
                                                                   ถามว่า

                                                            จุดอิทธิฤทธิ์คืออะไรในเรื่องนี้
                                                            คือสิ่งที่หวิวหวามหวามใจตื่น
                                                            คือสิ่งที่รวดร้าวคราวกล้ำกลืน
                                                    หรือ.. คือสิ่งที่เริงรื่นชื่นฉ่ำใจ                             
                                                               
                                                              คำตอบอยู่ในข้อนี้ค่ะ
 
                                                                  ข้อใดถูกใจที่สุด
 
                                                             ก. ควมฮั่ก ควมฮั่ก      (ศิริพร  อำไพพงษ์)
                                                             ข. ฮัก ฮัก               (บี้ เดอะสตาร์)
                                                             ค. ความรัก ความรัก    (มัทนะพาธา)       
                                                             ง. L O V E  Love     (แกรนด์ เดอะสตาร์)
                                                             จ. wow!ถูกใจทุกข้ออ่ะ (ตามใจ)   

                               


                             ในความเป็นจริง ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง
                            พวกเราทุกคนล้วนได้รับกล่องของขวัญสีทองซึ่งบรรจุด้วยความรักที่ปราศจากเงื่อนไข
                                           และรอยจูบจากลูกๆ ครอบครัว และเพื่อนๆ
                                              ไม่มีสมบัติใด ล้ำค่าไปกว่านี้อีกแล้ว
                                           
                                                มองโลกในแง่ดี  และปฏิบัติดี
                                     
                                                    ฉันขอขอบคุณสำหรับ..
                                                      (คัด-จากต้นฉบับ)
                                     
                                สำหรับสามีที่นอนกรนทั้งคืน เพราะนั่นหมายถึง เขากำลังนอนหลับอยู่ที่บ้านกับฉัน ไม่ใช่กับหญิงอื่น
                               
                                สำหรับลูกสาววัยรุ่นที่กำลังบ่นเรื่องล้างจานอยู่ เพราะนั่นหมายถึง เธออยู่บ้านไม่ใช่ที่ถนน

                                สำหรับภาษีที่ต้องเสีย เพราะนั่นหมายถึง ฉันมีงานทำ

                                สำหรับข้าวของต่างๆที่ต้องคอยเก็บหลังปาร์ตี้ เพราะนั่นหมายถึง ฉันถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูง

                                สำหรับเสื้อผ้าที่พอดีจนเกือบจะคับเกินไป เพราะนั่นหมายถึง ฉันยังมีกิน

                                สำหรับเงาที่คอยมองดูฉันเวลาทำงาน เพราะนั่นหมายถึง ฉันกำลังได้รับแสงแดด

                                สำหรับพื้นที่ต้องคอยขัดถูและหน้าต่าง เพราะนั่นหมายถึง ฉันมีบ้านให้ดูแลรักษา

                                สำหรับคำบ่นต่างๆที่มีต่อรัฐบาล เพราะนั่นหมายถึง เรามีอิสระในการแสดงความคิดเห็น

                                สำหรับที่จอดรถที่อยู่ไกลสุดของลานจอดรถ เพราะนั่นหมายถึง ฉันสามารถเดินได้ และฉันมีรถ

                                สำหรับผ้ากองโตที่รอการซักรีด เพราะนั่นหมายถึง ฉันมีเสื้อผ้าสวมใส่

                                สำหรับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกสิ้นวัน เพราะนั่นหมายถึง ฉันสามารถทำงานหนักได้
                   
                                สำหรับเสียงปลุกในทุกๆเช้า เพราะนั่นหมายถึง ฉันยังมีชีวิตอยู่

                                                     และสุดท้าย

                                สำหรับอีเมล์ที่ส่งมาหาฉัน เพราะนั่นหมายถึง ฉันมีเพื่อนๆ

                                   
                                                ขอบคุณ ครูโอ่งอรสาเพื่อนรัก ที่ส่งจีเมล์มาให้
                                                ขอบคุณ คุณชมัยภร แสงกระจ่าง ผู้สร้างแรงบันดาลใจ
                                                ขอบคุณ บ้านกลอนไทยที่เปิดเวทีให้สำแดง
                                                            และสุดท้าย
                                                ขอบคุณ  WWW.Unilux.com
                       

                        มิตรรักแฟนกลอนทั้งหลาย อ่านแล้ว เกิดจุดอิทธิฤทธิ์กระทบใจแบบใด เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
                             ตามซำบาย ไม่หักคะแนนทุกรูปแบบเจ้าค่ะ 555+ เอามั่งดิ
                                                    สาวกะปู กิ๊บๆ กิ๊บๆ 
                                                                           
                                               

[Chatdanai]

ลึกซึ้งมากๆครับ 
มีอีกมั้ยครับ  

[เอ๊พ]

ดำบรรพ์ดีกตัวถึกเจ้าลิงยักษ์
อ่านจบพักผินหน้าไปท่าไหน
เกรงว่าน้องพี่เคารพกระทบใจ
เอ๊ะเป็นไรมาถึงบ้านพาลโศกา

หรือว่าคิดถึงพี่น้องพ้องคุณแม่
อยากตอบต่อพี่แท้ไม่ใช่หนา
เพราะความซึ้งพีพูนสุขหยุดต่อมฮา
แต่ก็กลัวพี่ว่าไม่รักจริง

แค่อืออีมงึมงำอ้ำอ้ำอึก
เป็นเพราะถึกลึกซึ้งกับคำสิง
ที่แม่พี่ส่งกลอนตอบน้องลิง
     อย่ามัวกลิ้งวิ่งอ้าว มะพร้าวรอ       



                 

[ต้นก้ามปู]

จุดอิทธิฤทธิ์เรืองแสงวูบวาบ
สะกดมนุษย์ทั้งห้องให้จ้องมอง
อา...ทรงอิทธิฤทธิ์แท้

ผู้ที่ยืนเคียงข้างมัน ผู้มีจุดตรงดิ่ง
ส่องลำแสงวิบวับ ณ บางขณะ
อา...อิทธิฤทธิ์

มนุษย์จ้องมอง
มนุษย์ปรบมือ
มนุษย์ยิ้ม
มนุษย์ชอบที่จะเห็นมันเสมอ ๆ

จุดอิทธิฤทธิ์

 

[พี.พูนสุข]

                  จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว

                        จีเมล์ดีๆ จากครูโอ่ง อรสาเพื่อนรัก
                        เรื่องที่ ๒ เป็นเรื่องเล่าจากจีน
                        ฉบับดัดแปลง ร้อยกรอง กลอนสุภาพ ๘ บท รูปแบบ เรื่องสั้น โดย สาวกะปู

                                                           มีชื่อเรื่องว่า   ไทเขียน...เทียนไข

                                เรื่องมีอยู่ว่า...

                                              ฤดูกาลผ่านมาคราหน้าหนาว  มีหญิงสาวโสดสนิทคิดย้ายบ้าน  บ้านหลังใหม่   
                                 ไม่ไกลสำนักงาน  ห่างจากร้านโชห่วยห้าสิบวา บ้านของเธออยู่ชิดติดหญิงหม้าย  กับลูกชาย
                                 สองคนจนจริงหนา  เธอไม่คิดสุงสิงหยิ่งเรื่อยมา  ไม่เคยหาไมตรีจากผู้ใด

                                              คืนวันหนึ่ง หิมะแรงไฟฟ้าดับ  เธอจึงจับไทเขียนจุดเทียนไข  นึกวิตกอกสั่นหวั่น
                                 หวั่นใจ.. 
                                               ก๊อก..ก๊อกก๊อก..
                                              "เอ๊ะ เสียงใครเคาะประตู"
                                             เธอยืนนิ่งพิงประตูอยากรู้ใคร คิดในใจ "เคาะทำไมแสนหนวกหู มาทำไมเอาอะไร
                                 จะฟังดู  อีกสักครู่คงจะรู้มาทำไม"

                                               "คุณน้าครับ มีเทียนไหมครับน้า" ยินวาจาเสียงดังดังฟังแจ่มใส
                                               "มีไหมครับคุณน้า"
                                               "ว่าแล้วไง จนเหลือใจแค่เทียนก็ไม่มี"  เธองึมงำซ้ำหยามเหยียดรังเกียจนัก
                                  ค่อยค่อยผลักบานประตูดูหน้าตี๋   "ถ้าขืนให้คงมาอีกไม่เข้าที ใครว่าดี"  จึงตอบไปไร้เมตตา
                                               "ไม่มีหร็อก ถอยออกไป"  ไล่ทันที
                                               "โอ๊ะ พอดี ผมมีจึงมาหา แม่เห็นน้าอยู่ลำพังให้นำมา  นี่ครับน้า ผมเอามาด้วยเต็มใจ"
                                  เขารีบควักเทียนไขจากอกเสื้อ 
                                                "มีเทียนเหลือ ๒ อันแบ่งปันให้"
                                                ตาสบตาสะท้านจิต คิดในใจ "หลงผิดไปมืดบอดตลอดมา"
                                   
                                                เธอตะลึงพรึงเพริดเปิดม่านฟ้า   แสงเจิดจ้างามงดหมดกังขา   ทรุดตัวลงโอบกอด
                                  ทั้งน้ำตา  โลกโสภาด้วยน้ำใจยื่นไมตรี   
                                 

                                                             ..................................
                                                          ถามว่า
                                                                          "จุดอิทธิฤทธิ์คืออะไรในเรื่องนี้
                                                                คือสิ่งที่เจิดจ้าฟ้าหลังฝน
                                                                คือสิ่งที่ต้องการของทุกคน
                                                                คือสิ่งที่หลอมกมลให้งดงาม"
 
                                                 จุดอิทธิฤทธิ์  คืออะไรคะ  ติ๊กต็อก...ติ๊กต็อก   

                                                       
 
                                                                  ขอบคุณ File courtesy by:Boonmee Chong
                                                             Thai version  by:Udom Pang

[Chatdanai]

กลอนรูปแบบนี้เพิ่งเคยเห็นครับ
เรื่องแรกอ่านงงๆ
เรื่องนี้ เจ๋งมากๆ
จุดอิทธิฤทธิ์ เรื่องนี้ น่าจะคือ น้ำใจนะครับ หรือเทียนไข ไม่แน่ใจนะครับ -

[ต้นก้ามปู]

กลอนแบบนี้
กระทบใจแบบนี้
นี่คือจุดอิทธิฤทธิ์
น้ำใจ คือจุดอิทธิฤทธ์
เธออาจเคยพลาดผิด
แต่เด็กน้อยไร้เดียงสาสร้างคิด
กระตุกสำนึกคืนกลับ
น้ำใจหลั่งมาประทับ...
ใจ

 

[ทอฝัน]

...สว่างวาบดุจแสงเทียน
ยินดีนักที่เห็นมัน...!!!
 

[tina]

แงๆๆ แค่ได้อ่าน พาลรินไหล
น้ำตาใส เอ่อนอง คลอสองเบ้า
ห้องนั่งเล่นนี้ มีข้อคิด ติดฝากเรา
เริ่มโดยเจ้า เดามิถูก ผูกอ่านตาม

จนสุดท้าย กลายผัน หันวิถี
ได้เกิดมี ที่เปลี่ยนใจ ไม่รอถาม
ตระหนักซึ้ง ถึงอรรถรส ตัวบทความ
เกิดผลิกตาม เป็นแง่คิด สะกิดใจ

จุดที่ว่า มาเปลี่ยนรับ ปรับความคิด
มิยึดติด จิตรับฟัง สักครั้งใหม่
ลองเปลี่ยนทัศน์ ตัดทิฐิ มิหลงไป
จักเปิดใจ ให้พบทาง สว่างกว่าเดิม


 


 

[พี.พูนสุข]

                                           จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว

                                                                                                            ขอขอบคุณคำตอบที่มอบให้
                                                                        คือน้ำใจรินรดไม่หมดสาย
                                                                        มีรางวัลชิ้นใหญ่ให้ผ่อนคลาย
                                                                        เอ้า!รับได้ ลังเปล่าเปล่า คนละใบ

                                                                        ไปตลาดซื้อผักบุ้งคนละกำ(นะ นะ)
                                                                        ไม่ใช่อำ คนละกำ ทำได้ไหม
                                                                         กลับถึงบ้าน เปิดดูลัง ขังหัวใจ
                                                                    โอ๊ะ..กำ ลัง ไผ เต็มลัง ก็..กำลังใจ..ไง..ใส่เต็มเต็ม.. 

                                          For..น้องใหม่ Chatdanai,ape,ต้นก้ามปู,tina and Azure เป็นน้อง สาวกะปูไม่ี่กี่วันเอง..อิอิอิ
                                                                  เรียนรู้เพราะใจสั่งมา...ติดตามอ่านเรื่องที่สามต่อไปนะคะ
                                                                                      สาวกะปู กระดื้บๆ 

                                                                                        

[พี.พูนสุข]

                                    จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว

                       
                                      Gmail ดีๆ จากคุณ sangsom  sasitorn และครูโอ่ง อรสาเพื่อนรัก
                                      เรื่องที่ ๓  เรื่องจริงจากจีนแผ่นดินใหญ่
                                                  เรื่องจริงที่เปี่ยมด้วยความเป็นมนุษย์  ความรักของคนตาบอด
                                      ผู้เขียน    romravin     
                                      ฉบัับดัดแปลง  ร้อยกรอง กลอนสุภาพ ๓๐ บท  โดย  สาวกะปู
                                     
                                     ชื่อเรื่อง                                            คนขายเต้าหู้
                                                                               
                                                              ...พ่อของฉัน ขายเต้าหู้ ผู้เป็นใบ้...

                                               
                                                                                                                                    -๑-
                                                                                         
                                                                                             อิ่มใจ
                                                         
                                                         ณ มณฑลเหลียวหนิง จีนตอนเหนือ  บังเกิดเรื่องเหลือเชื่อให้กล่าวขาน  เมืองเทือกเหล็ก
                                                 เมืองเก่าแต่โบราณ มีเหตุการณ์มากมายให้จดจำ

                                                                      "เต้าหู้ เต้าหู้ มาแล้วจ้า    อย่ามัวช้า กินเต้าหู้ รสเลิศล้ำ 
                                                           เต้าหู้อ่อน สูตรโบราณ พ่อฉันทำ    กินประจำ มีกำลัง มาไวไว
                                                           นี่เป็นเสียงของฉัน เสียงของฉัน     คนขายนั้น พ่อฉัน พ่อเป็นใบ้"

                                                        เสียงเจื้อยแจ้วจากลำโพงยินแต่ไกล  เปิดเทปไว้ดังวนไปตลอดทาง  พ่อของฉันเบื้อใบ้ขาย
                                                 เต้าหู้  อดทนสู้ร้อยปํญหามาขัดขวาง  จนฉันได้ยี่สิบกว่าไม่ละวาง  เข็นรถพลางกดเทปพลางอย่าง
                                                 รื่นรมย์
                                                       "เต้าหู้ เต้าหู้ มาแล้วจ้า........." ฉันหาญกล้าอัดเสียงอย่างสุขสม  เอากระดิ่งทองเหลืองแขวน
                                                 ชื่นชม  พ่อเงยก้มกดเทปเรื่อยเรื่อยมา..
   

                                                                                                                                 -๒-

                                                                                        ใจอัปยศ

                                                         ชีวิตฉันรันทดแสนหดหู่  ใครใครรู้แม่ตายไม่ประสา  พ่อเป็นใบ้เอ้ออ้าขัดเคืองตา  โอ้พ่อข้า
                                                 รับไม่ได้น่าอายจริง 
                                                         ตอนฉันเด็กตัวเล็กเล็กจำความได้  ช่างโหดร้ายใจหยาบเหมือนผีสิง  พ่อทำอะไรผิดใจไม่เฉย
                                                 นิ่ง  จะรีบดิ่งด่าพ่อให้อับอาย
                                                         ขีดวงกลมลงบนพื้น ถ่มน้ำลาย  ภาพหยาบคายเหลือรับกับความร้าย  พ่อตะลึงอ้ำอึ้งฉันระบาย
                                                 พ่อทุกข์กาย ฉันสะใจ ไม่กลัวเกรง 
                                                        "อีใบ้สาม อีใบ้สาม" เด็กอื่นล้อ  ยังไม่พอด่าทอล่อข่มเหง  ฉันวิ่งโล่ด่าพ่อต่อไม่ยำเยง  พ่อวังเวง
                                                 โหวงหวางหว่างกลางใจ
                                                        ฉันคิดได้ ทำอย่างไร ไกลจากพ่อ  ต้องเรียนต่อ มหา'ลัยที่ฝันใฝ่ เรียนให้ดี เรียนให้เก่ง เรียน
                                                 อย่างไร  เส้นทางชัยเปิดอ้าท้าน่าดู
                                                        ฉันจึงเรียนอย่างบ้าคลั่งยั้งไม่หยุด  วันเวลาเร่งรุดฉุดไม่อยู่  พ่อหมกตัวอยู่โรงโม่ โม่เต้าหู้  พี่ชาย
                                                 สองครองคู่อยู่เรือนตน..


                                                                                                                             -๓-
                                                                                       
                                                                                         ละอายใจ

                                                         ฤดูกาลผ่านไปหลายเหมันต์  เส้นทางฝันบรรเจิดบังเกิดผล  ฉันสอบเข้า มหา'ลัยได้บัดดล  สุข
                                                 กมลอิ่มเอมใจหาใดปาน  พ่อระรื่นชื่นบานนานนานเห็น  พ่อตื่นเต้นเห็นญาติญาติสนุกสนาน  ปากแบะแบะ
                                                 เอ้ออ้าหน้าเบ่งบาน  สวมม่อฮ่อมจัดงานวันยินดี
                                                         ฉันตกใจ พ่อจับมือให้แบออก
                                                         "อะไรพ่อ" ฉันเรียก "พ่อ" ได้ไงนี่  ในอุ้งมือเงินมัดใหญ่กว่าทุกที 
                                                         "อิอีิอี.." พ่อชี้ชี้ ที่อกตัว (พ่อเต็มใจให้)
                                                         ฉันไห้โฮ..พ่อเห็นฉันสำคัญ  พ่อทำขวัญให้รางวัลรู้กันทั่ว  ยังชำแหละหมูขุน จน..ไม่กลัว  เดินแย้ม
                                                 หัวแจกหมูทั่วถึงกัน
                                                         พ่อดวดเหล้าเกาเหลียงเสียงอ้อแอ้  หน้าแดงแจ๋ตาประกายฉายสุขสันต์  ๑๘ ปีผ่านไปอย่างอัศจรรย์
                                                 ปากของฉันเรียก"พ่อ" ด้วยหัวใจ..


                                                                                                                          -๔-

                                                                                       ยอมใจ

                                                         
                                                       ปี ๑๙๙๖ ฉันเรียนจบ ยกมือนบเคารพพ่อผู้เบื้อใบ้  ขายเต้าหู้สู้ลำำบากตรากตรำไป  ส่งเสียให้
                                               จนเีรียนจบครบตำรา
                                                       "พ่อจ๋า..ลูกได้งานมีบ้านอยู่  ไม่เลิศหรูแต่ดูดีนะพ่อจ๋า  จะรับพ่อพาอยู่ด้วยชั่วชีวา ลูกจะพาพ่อ
                                                สุขทุกคืนวัน"
                                                       ฉันนั่งรถแท็กซี่ไปรับพ่อ  วันที่รอมานานมันเหมือนฝัน  ความรู้สึกดับวูบลงฉับพลัน  ตื่นขึ้นมา
                                                อีกวัน พ่อ เปลี่ยนไป 
                                                       ครึ่งเดือนก่อน..ผมพ่อดำกลายเป็นขาว  หน้าซีดราวหมั่นโถวไม่มีไส้  เกิดอะไร ที่ไหน เป็นยังไง 
                                                พี่สะใภ้ บรรยายให้ฉันฟัง
                                                       "น้องหยุนสลบประสบเหตุ  ก่อนเข้าเขตหมู่บ้านเราอีกเก้าหลัง  คนขับซิ่งวิ่งไวไม่ระวัง  หน้ารถพัง
                                                อัดสะพานหยุนกระเด็น" พี่สะใภ้เล่าไปร้องไห้ไป
                                                       "พ่อว่องไวสวมใจสิงห์ให้เห็นเห็น  อุ้มหยุนได้โบกรถอย่างยากเย็น  แล้วขีดเส้นกากบาทซ้ำซ้ำกัน"
                                                พี่สะใภ้แสดงท่าให้ฉันดู  "คนขับรู้ หยุดอยู่ไม่แข็งขัน พ่อยัดเงินปึกใหญ่ให้ทันควัน โอ้..สวรรค์มาโปรด
                                                ไม่โทษใคร  ทุกทุกคนลงความเห็นไม่รอดแน่  พ่อยกมือไม่ยอมแพ้แย่ที่ไหน  หยุนต้องตื่น ต้องฟื้น
                                                ยืนต่อไป" พี่ทำมือไหวไหว เหมือนพ่อทำ
                                                       "วันต่อมาหมอยืนยันว่าไม่รอด  พ่อจับมือหมอกอดอึ้มอึ้มอ้ำอ้ำ  หยิบเอาเงินฟ่อนใหญ่ดูดำดำ
                                                กลิ่นคาวคาว ย้ำท่าว่า่มีเงิน" พี่สะใภ้ตาแวววาวเล่าถึงพ่อ "พ่ออ้อนหมอ จนหมอซื้งจึงสรรเสริญ
                                                ยอดคุณพ่อทุ่มหมดใจกล้าเผชิญ พ่อแกร่งเกินกว่าที่เป็นคนพิการ"
                                                       "พี่จ๋า..พ่อได้เงินมาจากไหน" อดไม่ได้เขย่าแขน "รีบเล่าขาน"
                                                       พี่สะใภ้พยักหน้า เสียงกังวาน
                                                       "ขายเต้าหู้มานานได้้สี่พัน(หยวน) ไปหยิบยืมเพื่อนบ้านอีกหลายหยวน ลงบัญชีครบถ้วนไม่
                                                หุนหัน  จ่ายค่าหมอเพียงพอสิบห้าวัน พ่อขยันทำเต้าหู้แจกหมอฟรี.."

                                                             
                                                                                                                           -๕-

                                                                                     ประจักษ์ใจ

                                                        ทุกวันนี้ฉันใช้หนี้ครบทุกเจ้า  ยามเช้าเช้าพ่อเข็นรถไปทุกที่  กดปุ่มเสียงให้คนฟังอย่างเปรมปรีดิ์ 
                                              รายได้ดี เพราะฝีมือพ่อฉันทำ
                                                        ฉันไม่อายพ่อเป็นใบ้ขายเต้าหู้  พ่อใจสู้โม่เต้าหู้รสเลิศล้ำ รสชาติ นุ่ม..หอม..ใหญ่..กินประจำ 
                                              กินซ้ำซ้ำไม่เป็นพิษไม่เป็นภัย..

                                                                                  เต้าหู้ เต้าหู้ มาแล้วจ้า..............

                                                             


                                                                                 ฉันคิดอยู่เสมอว่า  โลกเราเปี่ยมล้นด้วยสังคีตแห่งความรัก
                                                                 เราสดับฟัง สาธยาย สัมผัส และสะเทือนใจ
                                                              แต่แล้ว..พ่อผู้ใบ้ของฉัน กลับสอนให้ฉันเข้าใจว่า       
                                                               อันที่จริงแล้ว สังคีตอันยิ่งใหญ่ที่สุด คือ
                                                                               ปลอดเสียง
                                                                       อันเป็นพลังที่ไม่พึงส่งเสียง
                                                              ทำให้ฉันตีความ ความรัก ให้สูงขึ้นไปอีก
 

                                                      แล้วจะถาม จุดอิทธิฤทธิ์ในเรื่องนี้คืออะไร ไปทำไม ยกเลิกไปเลยข้าน่อย
                                                                                สาวกะปู


                                                                                                                  

[Chatdanai]

ขออนุญาติขุดกระทู้นะครับ

เรื่องเต้าหู้มันแปลกๆเหมือนไม่ใช่แนวแต่อ่านแล้วก็มีจุดที่กินใจพอควร เรื่องอื่นๆก็สนุกและได้ข้อคิดกำลังใจแรงบันดาลใจมากมาย

ซึ้งมากๆ ขอบคุณครับ 

[พี.พูนสุข]

                      จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว

                                      Gmail เรื่องดีๆจากครูโอ่ง อรสาเพื่อนรัก
                                       
                                       เรื่องที่ ๔    เรื่องจริงจากเกาหลีใต้
 
                                       ผู้เล่า         มิสเกรนเจอร์
                                       ผู้ดัดแปลง   สาวกะปู           
                                       รูปแบบ       ร้อยกรอง กลอนสุภาพ ๔๓ บท

                                       ชื่อเรื่อง                                     สองพี่น้อง...สองผู้นำ

                                      เรื่องมีอยู่ว่า...

                                                      ฉันเกิดในหมู่บ้านกันดารมาก  พ่อแม่ถากถางหญ้ากล้าพืชไร่  บนภูเขา
                                       เงาทะมึนอันแสนไกล  แดนไศลไอหมอกหยอกฟ้างาม
                                                      ฉันมีน้องเป็นชายได้ ๘ ปี  ฉันเป็นพี่ ๑๑ ปีแก่กว่าสาม  มีวันหนึ่งเกิด
                                       เหตุน่าครั่นคร้าม 
                                                      พ่อคำราม "ฮึม..ฮัม.." กำไม้เรียว
                                                      "ใครวะใคร ขโมยเงิน บอกมานะ บอกมาซะดีๆ.." ฉันหวาดเสียว เสียง
                                       พ่อดัง ยังตวาดอนาถเชียว
                                                      "บอกมาเดี๋ยวนี้ ใครเอาไป"
                                                      ฉันนั่งนิ่ง ดื้อด้านไม่หาญกล้า นั่งก้มหน้านึกหวั่นอกสั่นไหว หยิบเงินพ่อ
                                       ไม่ขอเพราะตั้งใจ เอาไปใช้ซื้อของตามต้องการ  ฉันอยากได้ผ้าเช็ดหน้าเหมือนกับ
                                       เพื่อน  พ่อร้องเตือน
                                                      "รับมาซะ ไอ้ลูกผลาญ" พ่อยกไม้ ป๊อก ป๊อก เคาะกระบาล
                                                      "ไม่ร้องขาน ฉันจะตีทั้งสองคน"
                                                      "ผมเองครับ ผมเอง หยิบเงินไป"
                                                      ฉันตกใจ น้องออกรับ ให้สับสน พ่อมือไวหวดขวับขวับไม่ยั้งตน น้องอด
                                       ทน พ่อด่าซ้ำย้ำสันดาน
                                                      ค่ำคืนนั้น ฉันสะอื้นกอดน้องแน่น สุดคับแค้นแสนละอาย น้องสงสาร
                                       ปลอบใจฉัน
                                                     "ผ่านไปแล้ว อย่าร้องนาน"
                                                     อกร้าวรานซ่านสุขคลุกเคล้ากัน
                                                     ยังจดจำวันเจ็บปวดรวดร้าวหนัก  พ่อแม่รักจึงสอนสั่งให้ยึดมั่น ต้อง
                                       ซื่อสัตย์ กตัญญูชั่วชีวัน เป็นคำขวัญพี่กับน้องครองตนดี

                                                     ฉัน ๒๐ ปี น้อง ๑๗  เราสำเร็จการศึกษาพาสุขี  น้อง ม.ต้น ฉัน
                                       ม.ปลายแสนเปรมปรีดิ์ สุขทวีมีสิทธิ์เรียนเป็นรางวัล น้องได้สิทธิ์ ม.ปลาย
                                       ดังมั่นหมาย ฉันสบายได้มหา'ลัยที่ใฝ่ฝัน ใครได้เรียนไม่ได้เรียนมีเหตุพลัน
                                       พ่อแม่ปรึกษากัน หน้าดำหน้าแดง..
                                                     คืนวันนั้น พ่อนั่งสวนหลังบ้าน พ่อหยิบจานบี้บุหรี่ พูดเสียงแข็ง
                                                     "เงินไม่มี ทำไงดี" พ่นควันแรง
                                                     แม่เอ่ยแฝงเมตตา "ต้องได้เรียน"
                                                     ทันใดนั้น น้องชายรีบบอกพ่อ
                                                     "ผมไม่ต่อ ผมขอหยุด หยุดอ่านเขียน"
                                                     พ่อตบหน้าฉาดใหญ่ เดินวนเวียน "คิดเพี้ยนเพี้ยน โง่โง่ ช่าง
                                         น่าอาย ..ต่อให้พ่อไปขอทานข้างถนน ขอสู้จนหมดแรงไม่แหนงหน่าย"
                                         พ่อเอื้อมมือตบไหล่ฉัน "สบาย สบาย..ยังไม่สายหรอกลูกเอ๊ย" พ่อยืนยัน
                                                     คืนวันนั้นพ่อบากหน้าไปหาเพื่อน ยืมเงินเกือบทุกเรือนดัง
                                         หมายมั่น ส่วนฉันเข้าปลอบน้องร้องจาบัลย์
                                                     คิดในใจ "น้องฉัน..เจ็บอีกครา"
                                                     วันต่อมาน้องหนีออกจากบ้าน ไปหางานหาเงินเมินศึกษา ซ่อน
                                         จดหมายใต้หมอนตอนนิทรา
                                                     "โธ่..น้องจ๋า พี่มึนงง คงทำใจ"

                                                     น้อง ๒๐ ปี ฉัน ๒๓  ชีวิตดำเนินตามความฝันใฝ่ ขยันเรียนเพียร
                                         ศึกษามหา'ลัย มีเงินใช้จากพ่อจากน้องชาย
                                                     ตอนปีสามยามบ่ายของวันหนึ่ง ฉันตะลึงน้องไปหาไม่คาดหมาย
                                         แต่งตัวมอมซอมซ่อมิเขินอาย
                                                     กล่าวทักทาย "สวัสดีครับ" จับอุรา
                                                     "ทำไมน้อง ไม่บอกว่าเป็นน้อง" ฉันประคองน้องนั่ง ยังกังขา
                                         "เพื่อนว่าเป็นชาวบ้านมาหานี่นา.."
                                                     "น้องกลัวว่าพี่จะอายจึงบอกไป"
                                                     เราทั้งสองคุยกันฉันน้องพี่ น้องถามทีพี่ตอบทีพาแจ่มใส น้อง
                                          ได้งานไซต์ก่อสร้างท่าเรือไกล ส่งเงินให้ฉันเรียนเวียนประจำ
                                                     ก่อนจากกัน น้องล้วงหยิบกิ๊บงามเก๋ จากกางเกงท่าเก้กังยังดูขำ
                                                     "กิ๊บครับพี่ รูปผีเสื้อสีแดงดำ สาวในเมืองเค้ากำลังนิยมกัน"
                                                     น้องติดกิ๊บ มองหน้าฉัน พลันซึ้งใจ หัวเราะไปร้องไห้ไปให้ขบขัน"
                                         พี่กอดน้องน้องกอดพี่เต็มตื้นตัน ช่างเป็นวันฉันคะนึงถึงมิจาง
 
                                                     น้อง ๒๓ ปี ฉัน ๒๖  มีเรื่องตลกฝืดฝืดให้สะสาง ระหว่างฉันกับน้อง
                                         แม่เป็นกลาง ไม่อำพรางขอเล่าด้วยอิ่มใจ
                                                     ฉันพาแฟนไปบ้านเป็นครั้งแรก บ้านดูแปลก สะอาด กระจกใส แม่
                                         ต้องจ้างหลายสตางค์ ฉันมั่นใจ
                                                     "ใครทำให้ จ้างใครหรือคะแม่" ฉันถามแม่พอแฟนกลับดับสงสัย
                                                     "จ้างทำไม น้องเจ้ามาทำแท้แท้ เค้าเลิกงานก่อนเวลา มาดูแล
                                         ไปดูซิน้องแกเป็นยังไง.." แม่แย้มยิ้ม ผลักฉันไปหาน้อง ไปถึงห้อง เห็นมือ
                                         น้องเป็นแผลใหญ่  รู้สึกเหมือนเข็มนับร้อยทิ่มกลางใจ  ฉันร้องไห้ เสียงสั่น
                                         เครือให้เหลือทน                                             
                                                      "เจ็บมากมั้ย.." ฉันถามเหมือนกระซิบ
                                                      น้องตอบเสียงอุบอิบเหมือนไม่สน
                                                      "ขี้ปะติ๋ว ชิวชิว อย่ากังวล พี่สาวผมคนเดียว ผมยินดี"

                                                      น้อง ๒๖ ปี ฉัน ๒๙   ครองความสาวมาพองามตามวิถี ฉันแต่ง
                                         งานอยู่กินกับสามี ประเพณีดีงามตามครรลอง บ้านหลังใหม่อยู่ในเมืองเนื่อง
                                         ธุรกิจ อยากใกล้ชิดจึงชวนพ่อแม่น้อง
                                                      "ไปอยู่ดัวยกันเถอะนะขอรับรอง ไม่ให้พร่องสองเราเฝ้าดูแล"
                                                      ทั้งสามคนข้องขัด พ่ออ้่างเอ่ย
                                                      "พ่อขอเผยความจริงไม่ย้ายแน่ พ่อเคยย้ายไปครั้งนึงต้องยอมแพ้
                                         รู้สึกแย่ พ่อกับแม่ไม่มีงาน"
                                                      น้องรีบเสริม "น้องขออยู่ดูทางนี้ พี่ดูทางสามีให้สุขศานต์" น้อง
                                         ยืนกราน
                                                      เราสู้งานอยู่นานปี จนสามีเป็นประธานงานใหญ่โต มอบตำแหน่ง
                                         ผู้จัดการงานบริษัท น้องบอกปัด
                                                      "ผู้จัดการงานใหญ่โข การศึกษาน้อยนิดยังเขลาโง่ พี่เขยจะดูโก้
                                         ได้อย่างไร"
                                                      ในที่สุด น้องรับเป็นพนักงาน ฉันชื่นบานน้องรับงานซ่อมแก้ไข
                                         จนวันหนึ่งฉันเครียดด้วยตกใจ น้องตกบันไดไฟดูดครูดลงมา อาการหนัก
                                         ขาหักต้องเข้าเฝือก เพราะไม่เลือกตำแหน่งที่ใหญ่กว่า มาเจ็บตัวไม่กลัวตาย
                                         วายชีวา         
                                                      "สมน้ำหน้า" ฉันเกรี้ยวกราดตวาดไป "ไม่ฟังพี่ ไม่เชื่อพี่ เป็นยังงี้"
                                         ฉันได้ทีทวนคำย้ำสงสัย น้องตอบว่า
                                                      "ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไร" ฉันอิ่มใจพาซึ้งถึงทุกวัน

                                                      ฉัน ๓๓ ปี น้อง ๓๐   ดาวกะพริบระยิบยับวับวาวฝัน ถึงคราวน้อง
                                         ครองคู่ ดูแลกัน แสนสุขสันต์ วันสมรสวันงดงาม
                                                      น้องสะใภ้ใจงาม ความดีเด่น น้องมองเห็นความพอดีจึงไหวหวาม
                                                      ประธานงานแต่งงานถามหลายความ หนึ่งคำถามสะทกสะท้านใจ
                                                     "เจ้าบ่าวครับ รักใครมากที่สุด" ประธานย้ำไม่หยุด น้องขานไข
                                                     "ในชีวิต รักพี่สาวมากกว่าใคร"
                                                     ตกตะลึง โอ้..ไฉนมาเป็นเรา ทุกสายตามองมาที่ตัวฉัน ไม่นึกฝัน
                                        ว่าเป็นฉัน
                                                     "ผมขอเล่า" น้องพูดต่อ "ตอนเป็นเด็ก ครั้งยังเยาว์ พี่สาวเค้ามี
                                        เมตตา ผมตราตรึง สองชั่วโมง เดินไปเรียนอีกหมู่บ้าน ฤดูหนาวยาวนานกว่า
                                        จะถึง ผมทำถุงมือหายไปข้างนึง พี่ถอดให้ผมซึ้งถึงวันนี้..ยังจำได้วันนั้นหิมะ
                                        ตก เดินตัวสั่นงันงกทั้งน้องพี่ พี่ทนหนาวมือบวมแดงเจ็บเหลือดี ไม่โศกี ไม่
                                        โอดโอยให้เห็นเลย" น้องมองฉันตาแวววาวพราวสุกใส
                                                     "ผมซึ้งใจ จึงสาบานไม่อยู่เฉย จะทำดี ดูแลพี่เหมือนอย่างเคย"
                                                     "โอ้..น้องเอ๋ย พี่สะทกสะท้านทรวง" ฉันครวญคร่ำ แล้วตอบว่า
                                                     "ในชีวิต ผู้ลิขิต พลิกชีวิตอย่างใหญ่หลวง ผู้สมควร กล่าว
                                        'ขอบคุณ' กว่าทั้งปวง เธอคือ ดวงใจพี่ ผู้กรุณา.."
                                                                                   
                                                                    จุดอิทธิฤทธิ์แผลงฤทธิ์แล้ว
                                                                    งามเพริศแพร้วแก้วพิสุทธิ์จุดแสงจ้า
                                                                    เสียงปรบมือกึกก้องท้องนภา
                                                                    เป็นสัญญารักมั่นนิรันดร
                               
                                                                       ---จบ---

                                                                       





                                                                  จงรักและห่วงใยคนที่คุณรักทุกๆวัน
                                คุณอาจจะคิดว่า สิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆ
                                    แต่สำหรับคนคนนั้นอาจจะมีความหมายมากอย่างคาดไม่ถึง
                                     ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน           
                                                 หรือแม้แต่คนที่คุณไม่รู้จัก..ก็ตาม

                                                       ~~~~~~~~~~

                                              ปัจจุบัน              ผู้เป็นพี่สาวอายุ ๘๖ ปี
                                                  ดำรงตำแหน่งผู้บริหารบริษัท ฮุนได และในเครือกว่า ๒๐ บริษัท
                                                       น้องชายอายุ ๘๓ ปี
                                                  เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเล็กๆที่มีชื่อภาษาเกาหลีว่า "ซัมซุง"

                                                                                                 ~~~~~~~~~~~           



                                                                                                             

[ทอฝัน]

 

 
+++++++++++++++++++++++++++...//dream

[พี.พูนสุข]

                     จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว

                                            เรื่องของยาย...ตาอ่านเถอะ...ขอร้อง

                    เรื่องดีๆจากคุณ sangsom  sasitorn และคุณโอ่ง อรสาเพื่อนรัก
                     ผู้ดัดแปลง   สาวกะปู
                     รูปแบบ       ร้อยกรอง กลอนสุภาพ ๑๔ บท
                     เรื่องที่ ๕     เรื่องเล่าจากจีน
                       
                     ชื่อเรื่อง                             ยายกิมท้อกับตาหวังลี่

                                
                   
                    เรื่องมีอยู่ว่า... 

                               ธรรมดาของหญิงชายย่อมหมายคู่    เปิดประตูวิวาห์รักพาฝัน   เป็นคู๋คิด
                    คู่ชีวิตนิจนิรันดร์    ชั่วชีวันจนแก่เฒ่าอย่างเข้าใจ
                               
                               เล่าเรื่องจริงเชิญอ่านดูคนคู่นี้    ตาหวังลี่ยายกิมท้อเป็นข้อไข    ชีวิตคู่
                    ถูกหรือผิดลิขิตใคร   ความอ่อนไหวเหมือนแรงสิ้นเกือบภินท์พัง
                             
                               ยายกิมท้อมีกล่องอยู่หนึ่งใบ   จัดวางในตู้เสื้อผ้า บอกตาหวัง..ไม่ให้เปิด
                    ไม่ให้ถาม ย้ำจริงจัง    สามีฟังเข้าใจไม่ลืมตน
                               ............
                               วันเวลาผ่านไปนานหลายปี    ตาหวังลี่น้ำตานองหน้าหมองหม่น  ยาย
                     กิมท้อล้มป่วยด้วยทุกข์ทน  คงไม่พ้นความตายในเร็ววัน
                                "ท่านพี่จ๊ะ หยิบกล่องให้น้องหน่อย.."   เสียงละห้อยชี้ไปมือไม้สั่น  ตาหวังลี่
                     รีบปรี่ที่ตู้พลัน   หยิบกล่องนั้นสงสัยนักชั่งหนักมือ
                                ยายกิมท้อรับกล่องประคองเปิด  สิ่งดีเลิศซ่อนไว้อะไรหรือ  ตุ๊กตา
                     ถักไหมพรมสมเล่าลือ    เงินอีกอื้อ..นับล้านบาทประหลาดใจ
       
                               ยายเอื้อนเอ่ยเผยอรรถมนัสฝืน  น้ำตารื้นเสียงสั่นสู้
                               "พี่รู้ไหม.. ก่อนแต่งงาน คุณย่าพร่ำสอนไว้    ชีวิตใหม่ชีวิตคู่รู้ครองเรือน 
                     ต้องไว้เนื้อเชื่อใจให้ความรัก  ต้องรู้จักให้อภัยไม่เชือดเฉือน  ต้องมานะ
                     บากบั่นท่านย้ำเตือน   ไม่ร้างเลือนถ้าเราเข้าใจกัน.."   นัยน์ตาปรือยื่นมือเหี่ยว
                     ไร้เรี่ยวแรง  ลูบตุ๊กตาสีแดงเสียงแหบสั่น
                               "คุณย่าแนะเคล็ดลับนับสำคัญ  ถ้าโกรธพลันอาการหนักถักไหมพรม
                     โกรธ ๑ ครั้ง ถัก ๑ ตัว อย่ากลัวโกรธ   ถักลงโทษตลอดมาอย่างสาสม"   
                               ตาหวังลี่เหลือบมองยายอย่างชื่นชม  ตุ๊กตาหน้ากลมมี ๒ ตัว   ปลื้มปีติ
                     ผินหน้าหลบไม่สบตา  "โอ้..ภรรยาแสนดีจริงไม่ทิ้งผัว"    คิดในใจ..
                               "๕๐ ปี มี ๒ ตัว   ค่อยยังชั่วแค่ ๒ ตัว กลัวแทบตาย.."

                               ยายกิมท้อพูดต่อล่อจมปลัก
                               "เธอไม่ซัก..เงินในกล่องต้องขยาย    ถักตุ๊กตาหลายร้อย..ทยอยระบาย 
                     เก็บเงินขายจนก้อนใหญ่ไขความจริง.."
                               ตาหวังลี่หน้าถอดสีท่าทีเปลี่ยน    เพราะวนเวียนเกลือกกลั้วมั่วทุกสิ่ง
                     ทำตัวเลวเช่นไรได้พักพิง   แม่ยอดหญิงกิมท้อลออใจ ฯ

                                             ...................................

                                                                   จุดอิทธิฤทธิ์แผลงฤทธิ์แล้ว
                                            ฟ้าพลอยแผ้วสลายทุกข์เริ่มสุกใส
                                               รักเข้าใจในรักจักอภัย
                                           เหนืออื่นใดกราบหญิงงามสักสามที.
                     
                                                   

                                                                          ..สาวกะปู..
                                                                       

                                                         

                                                                  
                                             

[Chatdanai]

ผมขอเอาเนื้อหาไปทำเป็นการ์ตูนสอนใจนะครับ จะเอาไปลงบอร์ดอื่นๆ เดี๋ยวจะอ้างเครดิตเนื้อเรื่องไว้ด้วย และผู้วาดคือผมเอง เพื่อให้คนชอบอ่านการ์ตูนได้อ่านและมีข้อคิดเห็นดีๆตามๆกัน ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ ^ ^