สุริยันผันแสงขึ้นแต่งฟ้า
ดวงจันทราพาดวงลับล่วงหน
ดารารายหายร่างคล้ายพรางตน
ปลุกผู้คนทั่วทิศจากนิทรา
จึ่งทั้งปวงห้วงฝันก็พลันจบ
คืนสู่ภพความจริงทุกสิ่งหา
จินตภาพฉาบล้วนมวลมายา
ก็เลือนลาลอยเลื่อนพร้อมเดือนดาว
ไม่อยากตื่นขึ้นพบประสบสิ่ง
โลกความจริงทั้งเจ็บและเหน็บหนาว
โลกแห่งฝันนั้นพร่างสว่างพราว
ไร้เรื่องราวทดท้อทรมาน
เพราะรักร้างจางเจือจนเฝือสิ้น
ทั้งชีวินหม่นไหม้เหมือนไฟผลาญ
รักเคียงกายหมายห่มกลับล่มลาญ
เมื่อนงคราญปักลิ่มเข้าทิ่มแทง
คงได้แต่รอคอยในรอยช้ำ
สนธยาฟ้าค่ำสิ้นลำแสง
ปล่อยโลกจริงทิ้งไปอย่างไร้แรง
สู่โลกแห่งความฝันนิรันดร์กาล.ฯ
