ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สะเลเต]

มองดอกไม้ในแจกันนั้นเศร้าหมอง
เพ่งพินิศนั่งมองเหมือนร้องไห้
พลัดจากถิ่นต้น-รากพรากกันไกล
เพียงเพื่อคนสุขใจยามได้ยล

เคยสดชื่นแจ่มใสให้ช้ำชอก
เขาหวังดอกใจเราเขามิสน
เพียงเพื่อหวังกำไรใครทุกข์ทน
ต้องหมองหม่นบนแจกันอันสวยงาม

ทนโดดเดี่ยวเดียวดายในความเหงา
กลีบโรยราเหี่ยวเฉาเขามองข้าม
เพราะความสวยคงอยู่เพียงครู่ยาม
เกิดรั้งห้ามเวลาคราโบยบิน

หมดประโยชน์ไร้กลิ่นทิ้งลงถัง
ด้วยความหวังภินท์พังคืนยังถิ่น
หยาดน้ำตาดอกไม้ไหลล่วงริน
ใฝ่ถวิลคืนดินถิ่นเคยเนาว์

บอกลาดินเพื่อนสนิทแนบชิดใกล้
เพียงอยากเอ่ยความนัยว่าใจเศร้า
ความสดใสสูญหายตายจากเรา
ถังใบเก่าฝังร่างยามวางวาย

--- สะเรเต ---

[ตะวันฉาย]

...เป็นดอกไม้ให้เขาเชยเปรียบเปรยค่า
ไร้ราคาเมื่อเฉาฉันเศร้าหมอง
กลีบดำซ้ำหล่นลาพาใครมอง
สุดท้ายปองเพียงสายตาก่อนอาลัย

...สวยแรกแย้ม แซมแจกัน ฉันมีค่า
หอมตรึงตรา คอยหลง พะวงใคร่
ถนอมเจ้า เฝ้าแล เทคแคร์ไป
ชื่นฤทัย เพียงครู่ ก็ชูตรม

...ผลสุดท้าย กายจาก ฝากแต่ชื่อ
ให้เขาลือ หอมกลิ่น ก่อนสิ้นห่ม-
กลีบอ่อนแรง ร่วงลา พาใจจม
ฉันสิ้นลม หลงแจกัน วันสิ้นดิน

...ขอหล่นลง พสุธา เคยอาศัย
กลบร่างไร้ วิญญาฯ ข้าฯถวิล
สูดกรุ่นไอ น้ำค้าง ธรนินทร์
หวังยลยิน เชยชื่น คลื่นธรณีฯ...

ปล...สวัสดีคะพีแกงฯ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านกลอนจ้า

[กระรอกขาว]

แม้ดอกไม้อยู่กับต้นนั้นล้นค่า  แต่ที่ว่าเด็ดพรากจากราก-ต้น
ให้ช้ำชอกดอกพวงดวงกมล    ฤดีทนเจ็บกล่ำช้ำอาลัย
ที่ต้องการเพราะเห็นเด่นคุณค่า  ประดับประดาแลชมสมนิสัย
มาร้อยเรียงคุณค่าเป็นมาลัย  ประดับใช้ให้คนได้ยลยิน
แม้ต้องจากพรากลามาจากต้น  แต่ค่าล้นคุณอนันต์พลันถวิล
ต้นกำเนิดเกิดหยั่งรากมาจากดิน  ต้องมาสิ้นน้ำเลี้ยงเพียงพอใจ   
เทศกาลสักการะพระพ่อแม่    อีกครูแก่วิชาการหรืองานไหน
ก็ต้องใช้มาลาทุกคราไป  เพราะสิ่งใดเล่าหรือคือเหตุผล
เพราะดอกไม้นั้นสวยรวยคุณค่า   เพราะสีสันตรึงตาทุกคราหน
เพราะมาลาซึ้งกลิ่นจินต์กมล   เพราะเหตุผลจึงตัดมาจัดแจง
แล้วเมื่อร่วงโรยรามาเหี่ยวเฉา   ก็ว่าเขาทิ้งถังชังแสลง
ถ้าคนตายก็คล้ายเห็นเป็นแมลง  เผาร่างแดงตายพรากจากคนเป็น
ทุกสิ่งนั้นล้วนดีมีคุณค่า  แล้วแต่ว่าคราไหนที่ใครเห็น
ดึงคุณค่ามาไว้ใช้ให้เป็น  ก็จะเด่นเป็นสง่าก่อนลาไป


กระรอกขาว
^_____^
 

[อัศจรรย์จิต]

สีดอกสดงดงามถูกถามถึง
ทั้งนั่งซึ้งพึงใจดอกไม้ช่อ
เสียบแจกันวันเดียวก็เหี่ยวพอ
หน้าที่ต่อรอทิ้งเท่านั้นเอง

เหมือนเธอฉันวันวานเพิ่งผ่านพ้น
แปลกชอบกลคำ"ลา"นั้นมาเร่ง
เธอรู้ไหมใจฉันนั้นวังเวง
คลอเสียงเพลงเพ่งดูอดสูทรวง


แต่ทว่าเหมือนแจกันไม่ทันทิ้ง
พบความจริงสิ่งเดียวที่เทียวหวง
โอ้แจกันนั้นคงลืมหลงรวง
ไม้ทั้งปวงประดับได้ล้วนหลายวัน

คงเหมือนเธอเอ่ยลาแล้วหาใหม่
มิทันไรได้สมอารมณ์ฝัน
เปลี่ยนกี่นางวางใจก็ไหม้พลัน
พ่อแจกันพันดอกไม่ชอกช้ำ

พอแค่นี้ค่ะเริ่มงงๆๆ

[บ้านริมโขง]

มองแจกันไร้ดอกชอกช้ำกว่า
เหมือนไร้ค่าวางไว้ไร้ความหมาย
เหมือนเศษซากกากเดนเข่นทำลาย
วางเดียวดายไร้มาลามาปักชม

มากลวดลายหลายแบบแยบยลนัก
บ้างสลักเส้นสายหมายสร้างสม
ให้คนมองจ้องติดคิดนิยม
รื่นอารมณ์ซื้อหามาครองเคียง

แต่..ถูกวางทิ้งร้างห่างประดับ
แจกันรับแต่เศร้าเฝ้าเฉลียง
ไม่เคยอยู่ในห้องถูกมองเมียง
ไร้แม้เสียงชมชื่นทุกคืนคอย

ล้วนฝุ่นผงดงแมลงแกล้งตอมไต่
กระอักไอใจเศร้าเฝ้าเหงาหงอย
ไร้ดูแลชะแง้หาน้ำตาปรอย
ให้ใจน้อยน้อยใจไยลืมลง

ทิ้งไปเถิดเกิดใจไม่สุขสม
ไม่นิยมไร้ค่าหาประสงค์
มีทำไมไม่สนองปองใจจง
ให้ปาส่งด้วยมือที่ซื้อมา

ด้วยเพราะใจไร้มั่นนั่นลืมหลง
ไม่มั่นคงตรงจิตตอนคิดหา
ใจโลเลเทท้นบนเมตตา
ไร้กรุณามองผิดจริตตน.

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนท

[ดอกกระเจียว]

ตามใจชมสมจิตเถิดมิตรรัก
มันก็ปักอยู่อย่างนั้นไม่สั่นไหว
เมื่อไร้ค่าก็จงทิ้งอย่าใส่ใจ
ไม่ต้องตาก็เปลี่ยนใหม่ได้ทุกครา

ในห้องนั้นคงสดใสเพราะใครสร้าง
เกิดเศร้าสร้อยใครบ้างจะอาสา
แก้ผิดแผกแปลกไปไม่โสภา
(รึ)เท่าผู้อยู่ที่รู้กว่าในสิ่งดี

[สายใย]

ดอกไม้ในแจกันรำพันเศร้า
ว่าตัวเจ้าถูกพรากมาจากต้น
ทั้งไม่ยอมพร้อมให้ผู้ใดยล
อยากอยู่บนกิ่งเก่าจนเฉาไป
(............แต่..............)
.
ดอกไม้ในป่านั้นรำพันเศร้า
ว่าถูกเขามองข้ามความสวยใส
ทั้งไม่มีผู้คนมาสนใจ
คิดเด็ดไปเชิดชูคู่แจกัน