ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

พ่อไม่มี ที่ดิน และสินทรัพย์
ความจนจับ แต่เดิม เริ่มชันษา
มีลูกน้อย คอยเลี้ยง กล่อมเกลี้ยงมา
ปรารถนา ได้ดี มีงานทำ

ไม่ลำบาก ถากดิน ขุดกินเผือก
มีให้เลือก ดื่มชิม กินอิ่มหนำ
งานหนักเบา เหมาสร้าง จ้างประจำ
งานบนบิน ดินย่ำ ดำทะเล

ขอให้ลูก ผูกใจ ใส่เรียนรู้
เชื่อฟังครู สู้ไป ไม่หันเห
ไม่สู่หญิง สิงชาย กิ๊กกายเกย์
ยอมทุ่มเท ตั้งจินต์ ที่ปริญญา

สิบพ่อค้า ไม่เท่า พระยาเลี้ยง
งานสุ่มเสี่ยง เลี่ยงหลบ เลิกคบหา
ราชการ งานแบ๊งค์ แย่งก่อนนา
เป็นดารา อย่าทำ ค้ำประกัน

จรดล พ้นผ่าน เนิ่นนานนัก
โอ..ลูกรัก หวังเป็น ได้เช่นนั้น
เรียนจบปั๊บ ลับกาย แยกย้ายพลัน
ปล่อยให้ฉัน เอกา ว้าเหว่ใจ

นั่งกอดเข่า เฝ้ามอง จ้องถนน
ลูกสามคน ตอนนี้ อยู่ที่ไหน
ยินแต่ความ ตามสาย สบายหรือไร
ลูกรู้ไหม พ่อเหงา เศร้าทุกคืน

[~ploy pim~]

    
                 ดวงใจพ่อ เฝ้ารอ ลูกเป็นนิจ            ลูกจะคิด อย่างไร ให้ห่วงหา
             มาเถิดนะ ลูกน้อย คอยเวลา                 จะขอกอด ลูกยา สักนาที
                 ยินแต่เสียง ตามสาย ก็ไม่เท่า          เหมือนดังเจ้า กลับมา ให้สุขขี
             ใจของพ่อ ก็มี เพียงเท่านี้                   สุขฤดี  มีลูกรัก เคียงข้างกาย

              ** รักพ่อเสมอนะคะ ..พ่อจ๋า              อย่าได้ว่า น้อยใจ  ว่าลูกหาย
               ตอนนี้ลูก มาแล้ว นะพ่อนาย              ลูกนี้หมาย กอดพ่อ  ทุกวันเลย  **
                                ...รัก "พ่อ" มากนะคะ  อย่าน้อยใจ.....

             

[สะเลเต]

ลูกคิดผิดใช่ไม่ที่ไกลพ่อ
ทนเฝ้ารอต้องหม่นจนใจฝืน
ความรู้สึกนึกในใจกล่ำกลืน
ยามลูกหลับและตื่นสะอื้นครวญ

ทุกวันนี้นึกถึงซึ่งคำพ่อ
ไม่เคยท้อทำงานเพื่อบ้านสวน
เกิดมาจนจากไกลให้ทบทวน
สิ่งไหนควรผิดถูกให้ลูกคิด

ปริญญายิ่งใหญ่ปลายทางฝัน
คือรางวัลวิไลฝังในจิต
ต้องจากพ่อรอวันนั้นเคียงชิด
คอยอีกนิดนะพ่อรออีกครั้ง

ทั้งทำงานและเรียนเพียรเพื่อพ่อ
ไม่เคยท้อทำไปใจมุ่งหวัง
คิดถึงพ่อเพราะรู้อยู่ลำพัง
   จะไม่รั้งรอท่าถ้าถึงวัน         

[อัศจรรย์จิต]

ลูกถูกหยามข้ามเกียรติคนเสียดสี
ลูกพ่อมีปัญหามาหมามันเขี่ย
ลูกต้องอยู่ในแอ่งตำแหน่งเมีย
ลูกต้องทนทนเสียเป็นเมียน้อย

พ่ออย่านับกับวันที่สั้นนี้
เพราะหลายปีพ่อจ๋าลูกยาถ่อย
ทิ้งพ่อแก่แม่เฒ่าให้เฝ้าคอย
บาปมันค่อยลอยหาลูกยาแล้ว

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะเล่าเรียนมาน้อยจึงรู้น้อย
จึงต่ำต้อยด้อยค่าพาขัดข้อง
ทำงานเช้าจรดค่ำอย่างลำพอง
ได้เงินทองส่งเรียนพากเพียรทำ

เมื่อเติบใหญ่ใจกล้าและขาแข็ง
พ่อทุ่มแรงแข่งเจ้าทุกเช้าค่ำ
จงเร่งเรียนเถิดหนาวิชานำ
พ่อตรากตรำเจ้าถึงฝั่งได้ดั่งใจ

ลูกเรียนจบทำงานได้ผ่านพ้น
เฝ้ายินยลยิ้มย่องอย่างผ่องใส
พ่อก็แสนชื่นบานอยู่บ้านไพร
ขออวยชัยให้พรยามย้อนมา

จะหงอยเหงาไปบ้างช่างมันเถิด
ก็อยากเกิดมาจนคนบ้านป่า
ให้ลูกเต้าเขาสบายยามชายตา
อีกไม่ช้าก็ตายไม่อายใคร

เพราะหน้าที่ของพ่อต้องต่อสู้
ลูกจงดูตัวอย่างที่วางให้
สร้างชื่อเสียงวงค์ตระกูลให้เกรียงไกร
ลูกเติบใหญ่พ่อยิ้มรับการกลับมา  
 

"ปรางค์  สามยอด"

คิดไม่ผิดหรอกครับ รพีกาญจน์ เดี๋ยวเขาก็เอาหลานมาให้เลี้ยงหรอก  

[รพีกาญจน์]

พรหมเจ้าขา มาช่วย ลูกด้วยเถิด
อะไรเกิด กับใจ ก็ไม่รู้
มันวาบวูบ ตุบตับ จับใจดู
ขนลุกซู่ สยิว ทั่วผิวกาย

หัวใจเปื่อย เรื่อยมา หลายคราครั้ง
เป็นความหลัง ฝังเตือน ยากเลือนหาย
พอยินย้ำ คำซึ้ง ถึงตัวชาย
เจ็บเจียนตาย หายมิด ดังปลิดวาง

ครั้งแรกตาม งามขำ เธอทำพิษ
ครั้งสองติด แพงพวย สวยมิสร่าง
ครั้งสามต้อง รองริน ดิ้นครวญคราง
ทุกคนต่าง กลอกกลิ้ง ทิ้งได้ลง

รักพันผูก ลูกคิด ผิดไหมนะ
รักคงจะ อภิรมย์ สมประสงค์
รักเพียงหนึ่ง ซึ้งกัน และมั่นคง
รักยืนยง สืบไป ในนิรันดร์

รพีกาญจน์ 59

[~ploy pim~]

           

                      ลูกเหนื่อยยาก เพียงไร พ่อไม่รู้       
                             เพราะพ่ออยู่ บนฟ้า ให้สุขสม
                                    ลูกต้องสู้ เหนื่อยกาย อยากเป็นลม   
                                            ต้องขื่นขม กับงาน จนปางตาย
                                       เก็บตำลึง ริมรั้ว มาต้มจืด               
                                  ด้วยว่าฝืด เคืองทรัพย์ จับใช้จ่าย
                            ต้องเก็บเงิน ปลูกบ้าน ให้อุ่นกาย     
                   ลูกเดียวดาย ก็สุข แบบพอเพียง

     

[รพีกาญจน์]

ชีพแทบสิ้น ดิ้นรน บนพื้นหล้า
โชคชะตา อย่าหวัง ฝังกับฝัน
มือเกาะกำ ย่ำดาน งานตะบัน
ไม่เว้นวัน สารทตรุษ หยุดทำการ

มีเงินเหลือ เชื่อใช้ พอได้เก็บ
ใส่ถุงเย็บ ถักร้อย ห้อยเสาบ้าน
เหรียญเป็นกอบ หอบฝาก ธนาคาร
ส่งลูกหลาน เรียนจบ ครบทุกคน

คนโตรับ ราชการ ทหารกล้า
สองขายค้า ขับเรือ ส่งเกลือป่น
สมณะ พระปลัด วัดตำบล
ช่างเครื่องยนต์ รถตู้ อู่ในเวียง

ซื้อที่นา ริมหนอง ถือครองสิทธิ์
ด้านหน้าติด ถนน หนทางเบี่ยง
หลังน้ำผ่าน ธารใส ต้นไม้เรียง
สองข้างเคียง สะพรั่งออก ดอกนานา

เป็นรางวัล บั้นปลาย ท้ายชีวิต
ก่อนปลดปลิด ล่วงลับ ดับขันธ์ห้า
สัมผัสดิน กลิ่นฟาง กลางท้องนา
อาหารป่า ผักไม้ ไร้เนื้อคาว

โทรทุกคืน ตื่นนอน ตอนเที่ยงบ่าย
สามลูกชาย ห่วงเหลือ เพื่อสอบข่าว
ขายไปเถิด ที่ดิน สิ้นเรื่องราว
มาเป็นชาว ศิวิไลซ์ ในเมืองกรุง

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

อยากไปอยู่ เมืองใหญ่ ไฟแสงสี
อยากจะหนี บ้านนา คนป่าทุ่ง
อยากแต่งตัว สวยสาว พราวหอมฟุ้ง
อยากเรืองรุ่ง มุ่งดาว ฝันยาวมา

วอนคุณพ่อ เห็นใจ ขายไปเถอะ
ได้เงินเยอะ แบ่งปัน กันดีกว่า
อยู่แต่เล็ก จนโต โถ!ชาวนา
มิเห็นค่า เราเลย คนเย้ยเอา

คนเขาเห่อ คนรวย สาวสวยหล่อ
โธ่!เราหนอ ดักดาน พานโง่เขลา
ฝันอยากเป็น คนรวย สวยพริ้งเพรา
วอนกราบเท้า พ่อนี้ ขายที่ดิน

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


อยู่กับดินถิ่นฐานมานานเนิ่น
จวบจำเริญเกินจิตคิดผันผิน
ความซาบซึ้งตรึงตราเป็นอาจิณ
ขอแดดิ้นสิ้นลมถมถิ่นเดิม

แผ่นดินนี้มีความจำที่ซ้ำซับ
แนบประทับนับนานประสานเสริม
สมัยอยู่ปู่ตามาแต่งเติม
เหมือนแต้มเจิมเพิ่มค่ากว่าแดนใด

อันทรัพย์อื่นหมื่นสรรพ์ก็พลันสิ้น
ยามหมดจินต์สิ้นวิญญาณ์อายุขัย
แต่ทรัพย์ทรวงห่วงถวิลไม่สิ้นไป
อยู่แนบในใจเราเฝ้าตามตน...


 

"  บูรพ์ "

[ปู่ริน]

อยู่เมืองหลวงมันวายวุ่นคนจุ้นจ้าน
มีห้างร้านตึกใหญ่ใจสับสน
ทั้งอุกชิงวิ่งราวหนีความจน
ทั้งหลายหลากมากล้นคนตกงาน

ทั้งจี้ปล้นคนเข่นฆ่าดูน่าเบื่อ
มิช่วยเหลือเจือจุนหนุนลูกหลาน
อยู่เหมือนคนโดดเดี่ยวเที่ยวสำราญ
คนข้างบ้านไม่รู้จักไม่ทักทาย

สังคมคนในเมืองเห็นเป็นเช่นนี้
ขอหลีกลี้หนีห่างจากจางหาย
คิดผิดไหมขอห่างไกลความวุ่นวาย
ถึงจะตายอยู่ป่าเขาสำเนาไพร

ขึ้นเขาย้อยตั้งสำนักบำเพ็ญตบะ
ยอมสละทรัพย์สินดินหลายไร่
ขออยู่อย่างแบบพอเพียงเลี่ยงเมืองไกล
ฟังเสียงไก่ เสียงนกร้อง  ..ก้องพนา

                           ริน ดอนบูรพา
                               ๒๔ ก.ค. ๕๕

[panthong.kh]

จะหนีไป อยู่ป่า ไม่ว่าหรอก
ที่ดินออก หลายไร่ ให้พันหนา
อยากจะได้ ขายฝาก มากเงินตรา
ซักร้อยห้า สิบล้าน หวานนักเชียว

แล้วจะแบ่ง ให้ปู่ หนูครวญใคร่
สองแสนไหว ไหมนั่น หวั่นหน้าเขียว
ไปอยู่ป่า จะใช้  เท่าไหร่เจียว
ผลไม้เหลียว แลหา มากินเอง

ส่วนเสื้อผ้า ไม่จำเป็น จะต้องใส่
นุ่งใบไม้ ห่มฟ้า นะคนเก่ง
นอนกระท่อม ไม้ไผ่ ให้วังเวง
คงครื้นเครง สุขสันต์ สนั่นไพร
พันทอง

[รพีกาญจน์]

อยากไปอยู่ เมืองใหญ่ ไฟแสงสี
อยากจะหนี บ้านนา คนป่าทุ่ง
อยากแต่งตัว สวยสาว พราวหอมฟุ้ง
อยากเรืองรุ่ง มุ่งดาว ฝันยาวมา

วอนคุณพ่อ เห็นใจ ขายไปเถอะ
ได้เงินเยอะ แบ่งปัน กันดีกว่า
อยู่แต่เล็ก จนโต โถ!ชาวนา
มิเห็นค่า เราเลย คนเย้ยเอา

คนเขาเห่อ คนรวย สาวสวยหล่อ
โธ่!เราหนอ ดักดาน พานโง่เขลา
ฝันอยากเป็น คนรวย สวยพริ้งเพรา
วอนกราบเท้า พ่อนี้ ขายที่ดิน

"ดิน"

ไม่สนอง ต้องการ คำหวานลูก
ก็พ่อปลูก พืชไม้ เต็มไร่สิ้น
มิว่าจ้าง ร่างเกร็ง เร่งทำกิน
เหงื่อไหลริน เดินนั่ง ยังสุขครัน

โอกาสทอง ของฟลุ้ค ลูกมากอยู่
เจ้าย่อมรู้ นาที พ่อมีสั้น
ถ้ารักพ่อ ขอนาง เคียงข้างกัน
สร้างสวรรค์ บั้นปลาย ท้ายทุ่งนา

 

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

 


อยู่กับดินถิ่นฐานมานานเนิ่น
จวบจำเริญเกินจิตคิดผันผิน
ความซาบซึ้งตรึงตราเป็นอาจิณ
ขอแดดิ้นสิ้นลมถมถิ่นเดิม

แผ่นดินนี้มีความจำที่ซ้ำซับ
แนบประทับนับนานประสานเสริม
สมัยอยู่ปู่ตามาแต่งเติม
เหมือนแต้มเจิมเพิ่มค่ากว่าแดนใด

อันทรัพย์อื่นหมื่นสรรพ์ก็พลันสิ้น
ยามหมดจินต์สิ้นวิญญาณ์อายุขัย
แต่ทรัพย์ทรวงห่วงถวิลไม่สิ้นไป
อยู่แนบในใจเราเฝ้าตามตน...


 

"  บูรพ์ "

เป็นหยาดเหงื่อ แรงงาน สร้างบ้านไม้
พออาศัย สุขสันต์ กันแดดฝน
มีผืนนา กล้าชำ จ้ำดินโคลน
ปลูกเนินบน มะม่วง พวงลำไย

เป็นวิถี ชีวิต จิตลูกทุ่ง
เพื่อพยุง พอเพียง เลี้ยงตัวได้
ก่อนย่ำแย่ แค่นี้ ดีถมไป
พ่อเสียใจ ไม่สู่ อยู่เมืองกรุง

 

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

อยู่เมืองหลวงมันวายวุ่นคนจุ้นจ้าน
มีห้างร้านตึกใหญ่ใจสับสน
ทั้งอุกชิงวิ่งราวหนีความจน
ทั้งหลายหลากมากล้นคนตกงาน

ทั้งจี้ปล้นคนเข่นฆ่าดูน่าเบื่อ
มิช่วยเหลือเจือจุนหนุนลูกหลาน
อยู่เหมือนคนโดดเดี่ยวเที่ยวสำราญ
คนข้างบ้านไม่รู้จักไม่ทักทาย

สังคมคนในเมืองเห็นเป็นเช่นนี้
ขอหลีกลี้หนีห่างจากจางหาย
คิดผิดไหมขอห่างไกลความวุ่นวาย
ถึงจะตายอยู่ป่าเขาสำเนาไพร

ขึ้นเขาย้อยตั้งสำนักบำเพ็ญตบะ
ยอมสละทรัพย์สินดินหลายไร่
ขออยู่อย่างแบบพอเพียงเลี่ยงเมืองไกล
ฟังเสียงไก่ เสียงนกร้อง  ..ก้องพนา

                           ริน ดอนบูรพา
                               ๒๔ ก.ค. ๕๕

สมัครใจ ไปช่วย อยู่ด้วยปู่
ปลูกสาคู มันแกว ตามแนวป่า
ผักกาดขาว ราวรั้ว ฝักถั่วงา
เผือกกลอย กล้วยน้ำว้า สารพัด

หาบน้ำ.ตัก หักกิ่ง ก่อไฟหุง
ปัดมดยุง ริ้นไร ไต่ตอมกัด
ยามหลวงปู่ สู่สงบ นบไตรรัตน์
เพ่งวิปัสสน์ รอบวง เดินจงกรม

ตัดตวงน้ำ-ผึ้งป่า คาคบไม้
สมุนไพร ใบราก ถากเปลือกต้ม
รักษาท้อง ปวดถาน ขับดานลม
แสนสุขสม กลางป่า ชราวัย

 

รพีกาญจน์ 59

[saknun]

              เ

กิดมาจน ลูกทน เพราะพ่อสอน
                 ไม่ตัดรอน  ใดใด ที่พ่อสั่ง
                  พยายาม   ทำงาน ไม่นอนนั่ง
                  เจ้านายสั่ง รีบวิ่ง ให้ทันใจ
                   ทำเพื่อเงิน เลี้ยงชีพ ให้อยู่รอด
                   จะได้กลับ ไปกอด พ่อยิ่งใหญ่
                   บอกพ่อว่า  ลูกรักพ่อ สุดหัวใจ
                   ไม่มีใคร  แทนพ่อ มีหนึ่งเดียว

[/font][/color]                   

[รพีกาญจน์]

             

                   เกิดมาจน ลูกทน เพราะพ่อสอน
                   ไม่ตัดรอน  ใดใด ที่พ่อสั่ง
                   พยายาม   ทำงาน ไม่นอนนั่ง
                   เจ้านายสั่ง รีบวิ่ง ให้ทันใจ
                   ทำเพื่อเงิน เลี้ยงชีพ ให้อยู่รอด
                   จะได้กลับ ไปกอด พ่อยิ่งใหญ่
                   บอกพ่อว่า  ลูกรักพ่อ สุดหัวใจ
                   ไม่มีใคร  แทนพ่อ มีหนึ่งเดียว

[/font][/color]                   

คำเอื้อนเอ่ย เผยจาก ปากลูกรัก
ชื่นยิ่งนัก ยามเหงา ใจเปล่าเปลี่ยว
เจ้ารู้บุญ คุณพ่อ ก่อกลมเกลียว
หมายแลเหลียว วัยค่อน ก่อนวายปราณ

ลูกคือแก้ว แววตา อุราพ่อ
วอนพระขอ เจ้างาม สามสถาน
เป็นคนดี มีความรู้ สู้ทุกงาน
พ่อคอยการ มาเยือน เหมือนเช่นเคย

รพีกาญจน์ 59

[D]

อยู่เมืองหลวงมันวายวุ่นคนจุ้นจ้าน
มีห้างร้านตึกใหญ่ใจสับสน
ทั้งอุกชิงวิ่งราวหนีความจน
ทั้งหลายหลากมากล้นคนตกงาน

ทั้งจี้ปล้นคนเข่นฆ่าดูน่าเบื่อ
มิช่วยเหลือเจือจุนหนุนลูกหลาน
อยู่เหมือนคนโดดเดี่ยวเที่ยวสำราญ
คนข้างบ้านไม่รู้จักไม่ทักทาย

สังคมคนในเมืองเห็นเป็นเช่นนี้
ขอหลีกลี้หนีห่างจากจางหาย
คิดผิดไหมขอห่างไกลความวุ่นวาย
ถึงจะตายอยู่ป่าเขาสำเนาไพร

ขึ้นเขาย้อยตั้งสำนักบำเพ็ญตบะ
ยอมสละทรัพย์สินดินหลายไร่
ขออยู่อย่างแบบพอเพียงเลี่ยงเมืองไกล
ฟังเสียงไก่ เสียงนกร้อง  ..ก้องพนา

                           ริน ดอนบูรพา
                               ๒๔ ก.ค. ๕๕

สมัครใจ ไปช่วย อยู่ด้วยปู่
ปลูกสาคู มันแกว ตามแนวป่า
ผักกาดขาว ราวรั้ว ฝักถั่วงา
เผือกกลอย กล้วยน้ำว้า สารพัด

หาบน้ำ.ตัก หักกิ่ง ก่อไฟหุง
ปัดมดยุง ริ้นไร ไต่ตอมกัด
ยามหลวงปู่ สู่สงบ นบไตรรัตน์
เพ่งวิปัสสน์ รอบวง เดินจงกรม

ตัดตวงน้ำ-ผึ้งป่า คาคบไม้
สมุนไพร ใบราก ถากเปลือกต้ม
รักษาท้อง ปวดถาน ขับดานลม
แสนสุขสม กลางป่า ชราวัย

 

รพีกาญจน์ 59

นักศึกษา พลัดหลง เข้าดงป่า
ผืนพนา กว้างนัก พักที่ไหน
บ้านหลังหนึ่ง กลางดง อยู่พงไพร
ขออาศัย สักนิด คิดว่าดี

แล้วเอ่ยออก บอกถาม ตามประสา
ฉันหลงมา อาศัย ได้ไหมนี่
ยินเสียงแว่ว แผ่วมา ตอบพาที
กับฤาษี อีกตน สองคนครอง

ผู้ชรา ทั้งคู่ ดูน่ารัก
ยิ้มทายทัก รับเยือน ขึ้นเรือนสอง
สุขอุรา ยิ่งนัก จักสมปอง
อยู่เที่ยวท่อง ล่องไพร ไม่กลับกรุง

บ้านสวย"ดิน"ขออยู่ด้วยคน(คิดผิดป่าววว ไม่รู้สิ) 

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

นักศึกษา พลัดหลง เข้าดงป่า
ผืนพนา กว้างนัก พักที่ไหน
บ้านหลังหนึ่ง กลางดง อยู่พงไพร
ขออาศัย สักนิด คิดว่าดี

แล้วเอ่ยออก บอกถาม ตามประสา
ฉันหลงมา อาศัย ได้ไหมนี่
ยินเสียงแว่ว แผ่วมา ตอบพาที
กับฤาษี อีกตน สองคนครอง

ผู้ชรา ทั้งคู่ ดูน่ารัก
ยิ้มทายทัก รับเยือน ขึ้นเรือนสอง
สุขอุรา ยิ่งนัก จักสมปอง
อยู่เที่ยวท่อง ล่องไพร ไม่กลับกรุง

บ้านสวย"ดิน"ขออยู่ด้วยคน(คิดผิดป่าววว ไม่รู้สิ) 

"ดิน"

พี่แค่ผู้ อยู่ด้วย ช่วยการกิจ
ไม่มีสิทธิ์ ตอบรับ กับหญิงหยุง
ปู่เข้าป่า หาว่าน ทานบำรุง
สะพายถุง เดินสาย คงหลายวัน

ขอน้องขด ถดถอย ห่างหน่อยนะ
ใจพี่จะ ละลาย มือม้ายสั่น
พูดลำบาก ปากผิด ลิ้นติดพัน
จวนตะวัน ลับฟาก จากนภา

เอาอย่างนี้ ดีไหม ให้นวลน้อง
อยู่ในห้อง พักผ่อน นอนรอท่า
พี่ซุกตัว หัวกระได ไสยนิทรา
เมื่อกลับมา ปู่ริน ตัดสินเอง

 

รพีกาญจน์ 59

[saknun]

         

สองผู้เฒ่า ยิ่งใหญ อยู่กลางป่า
          ที่อาสา      ดูแล    ภูผาหิน
        อนุรักษ์    ต้นน้ำ    ที่ทำกิน
      ผมได้ยิน   ชื่นใจ   อยากตอบแทน
     แต่ไม่รู้    จะให้  อะไรก่อน
    เลยเขียนกลอน ตอบมา แทนเงินแสน
    เพราะผู้เฒ่า ล้วนแล้ว  น่าหวงแหน
    ขอสมัคร เป็นแฟน  อีกสักคน