ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

เกลียดเธอ ไม่ทัน.!!

หัวใจฉันเข็ดขยาด อำนาจรัก
เคยถูกผลัก,หัก,ถม จนขมไหม้
พอหลงรักหลงซึ้งสักหนึ่งใคร
ก็ถูกไสถูกสับ จนยับเยิน

จากหนึ่งเป็นสอง,สาม สุดห้ามหัก
ขอเพียงรักเยียวยาคราหกเหิน
รักคือยาวิเศษเรืองเดชเกิน
พาเพลิดเพลินทิพย์วิมานสถานพรหม

แต่มินานความรัก ก็ออกฤทธิ์
เริ่มพ่นพิษหยิบยื่นความขื่นขม
จึ่งรังเกียจเดียดฉันท์ กลัววันตรม
มิขอชมขอเชย รักเอย...ลวง.!!

แต่ครานี้พบเธอมันเผลอไผล
ดวงฤทัยโลดแล่นสู่แมนสรวง
แสนเริงรื่นชื่นใจไปทั้งดวง
จึ่งตักตวงความรัก สำลักแล้ว

ลืมไปว่าเคยเกลียดเคยเดียดฉันท์
ลืมคืนวันปวดร้าว คราวนี้แจ๋ว
หลงรักเธอเหลือเกินดั่งเพลินแจว
รักเพริดแพร้ว คลั่งไคล้...กลียด ไม่ทัน.!!

 

"ปรางค์  สามยอด"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

บอกกับใจจะไม่รักใครอีก
จะขอหลีกปลีกหลบไม่พบฝัน
ปล่อยชีวิตดำเนินเผชิญวัน
แค่ตัวฉันและเพื่อนคือเดือนดาว

บทเรียนรักครั้งเก่าเฝ้าหลอกหลอน
หัวใจอ่อนยังเจ็บและเหน็บหนาว
น้ำตายังพรั่งพรูอยู่บางคราว
พอเธอก้าวเข้ามาประหม่าใจ

ความรู้สึกนึกคิดที่ติดค้าง
ดูเลือนลางจางน้อยรอยหวั่นไหว
ที่เคยตั้งหวังจักมิรักใคร
แปรเปลี่ยนไปไม่ทัน...ฉันรักเธอ

"กานต์ฑิตา"

๒๔ เมษายน ๒๕๕๔

[อัศจรรย์จิต]

แค่ยับยั้งชั่งจิตคิดเลยล่วง
เยื่อความห่วงหาเธอก็เผลอถึง
เพียงเศษเสี้ยวเลี้ยวใจให้รำพึง
มันฉุดดึงทั้งใจให้เธอนั้น

เพราะเหตุผลน้อยไปหรือไรหนอ
ฉันจึงห่อรักให้ด้วยใจหวั่น
เพราะเหตุผลปนเพ้อเธอสำคัญ
รักเธอเข้าแล้วนั่นคือสัญญาณ

[สมนึก นพ]

อ่านนิทานเรื่องหนึ่งจึงรู้สึก
ในห้วงลึกเปิดทานผ่านเสมอ
ด้วยชาวป่าตัดไม้หลายอย่างเจอ
กลัวหลงเพ้อจักต้องกองรวมกัน

พบต้นรักโดดเด่นดังเช่นหวัง
ต้องหยุดยั้งชั่งใจเสียดายนั่น
ด้วยคมขวานบิ่นไปในวานวัน
ต้องมีอันคงไว้ได้แค่มอง

เจอไม้งามยามขวานบิ่นสิ้นหมดแล้ว
คงไม่แคล้วระทมตรมเศร้าหมอง
แม้เพียงเงาคงไม่ได้ครอบครอง
จึงหวังปองแค่ฝันแต่นานมา

ในนิทานเรื่องนั้นที่สรรแต่ง
เหมือนจะแกล้งกระทบเราเข้าแล้วหนา
ตัวชาวป่าคนนี้มีชื่อนา
เรียกขานว่านายนพหลบพงไพร.

นพ
24เม.ย.54

[รพีกาญจน์]

หนึ่งสองสามงามเกินเดินเข้าบ้าน
เธอกล้าหาญรานรักหักใจฉัน
นี่นะหรือคือแฟนแสนรักกัน
สิ่งที่ฝันมากมายละลายลง

หน้าอวบอูมฟูมฟา ยแพ้พ่ายรัก
จำต้องหักตัดใจผลักไสส่ง
ปล่อยค้างเหลือเยื่อใยให้พะวง
ฉันก็คงครองช้ำนองน้ำตา

ร้องร่ำไรไห้หวนครางครวญคร่ำ
เพียรตอกย้ำซ้ำซุกทุกข์เจียนบ้า
ไหนว่ารักสักเดชวิเศษยา
รักแล้วพาสุขสันต์ทั้งวันคืน

พอได้ยลคนใหม่เลยใหลหลง
ถลาซบจบลงชงเชยชื่น
สี่ห้าหกผกไปให้กล้ำกลืน
คงถึงหมื่นคนหนอจะพอใจ

ทุกวันนี้ไม่มีแน่แม้ความรัก
ไม่ชอบสักคนเลยเพราะเคยให้
ความทุกข์ทมตรมช้ำระกำใน
ไม่ว่าใคร คิดเบียด ฉันเกลียดคุณ

รพีกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

พบไม้งามยามขวานบิ่น

พบไม้งามขวานบิ่นไม่สิ้นหวัง
รีบมานั่งลับบ่มให้คมใหม่
นั่งลับอย่างใจเย็นค่อยเป็นไป
คงจะได้ไม้งามมาทำเรือน

ได้ต้นรักมาแล้วดวงแก้วเอ๋ย
ช่างสวยงามจังเลยมิเคยเหมือน
จะถนอมจอมขวัญทั้งวันเดือน
ให้เป็นเพื่อนร่วมบ้านสำราญใจ

ขวานบิ่นพบไม้งามสุดห้ามหัก
จึ่งเฝ้ารักเฝ้าฝันจนหวั่นไหว
พยายามตามติดมิคิดไกล
ยากเพียงไรไม่ท้อรอขวานคม

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ไพร พนาวัลย์]

หนึ่งสองสามงามเกินเดินเข้าบ้าน
เธอกล้าหาญรานรักหักใจฉัน
นี่นะหรือคือแฟนแสนรักกัน
สิ่งที่ฝันมากมายละลายลง

หน้าอวบอูมฟูมฟา ยแพ้พ่ายรัก
จำต้องหักตัดใจผลักไสส่ง
ปล่อยค้างเหลือเยื่อใยให้พะวง
ฉันก็คงครองช้ำนองน้ำตา

ร้องร่ำไรไห้หวนครางครวญคร่ำ
เพียรตอกย้ำซ้ำซุกทุกข์เจียนบ้า
ไหนว่ารักสักเดชวิเศษยา
รักแล้วพาสุขสันต์ทั้งวันคืน

พอได้ยลคนใหม่เลยใหลหลง
ถลาซบจบลงชงเชยชื่น
สี่ห้าหกผกไปให้กล้ำกลืน
คงถึงหมื่นคนหนอจะพอใจ

ทุกวันนี้ไม่มีแน่แม้ความรัก
ไม่ชอบสักคนเลยเพราะเคยให้
ความทุกข์ทมตรมช้ำระกำใน
ไม่ว่าใคร คิดเบียด ฉันเกลียดคุณ

รพีกาญจน์

จึงหรือเปล่าเล่าหนอพ่องามขำ
แหม ใจดำนักเชียวทำเฉียวฉุน
ถ้าเจอ ขาว สาว หมวย สวยล่ะคุณ
ซบไออุ่นรุ่นเยาว์ มาเอาใจ

เราคงแพ้ความดีที่เธอสร้าง
แม้รูปร่างไม่หรูแค่ดูได้
ทำบ้านให้เป็นสวรรค์ทุกวันไป
หวานละมุนอุ่นละมัยใครเกลียดลง

ก่อนเคยเกลียดเดียดฉันท์ตั้งพันหน
เจอหน้ามนแนบชิดหมดพิษสง
แสนนถูกอกถูกใจให้งวยงง
ขอซื่อตรงคงรักจริง เพียงหญิงงาม

ไม่เชื่อว่า"เกลียดคุณ"เพราะขุ่นข้อง
หากเจอน้องแสนดีไม่มีห้าม
พบคนสวยคงเพลินเฝ้าเดินตาม
ทุกโมงยามเอาใจ เกลียดไม่ทัน 

 

"ปรางค์  สามยอด"

[รพีกาญจน์]

มีสาวหมวยสวยสะรักละก้อ
ฉันจะถ่อเกลียดทิ้งลงปิงโขง
มีสาวแขกแปลกหน้ามาร่วมโรง
รีบผูกโยงความรักสานถักทอ

ผิวพม่าตากลมผมญี่ปุ่น
คงอบอุ่นซ่านไอซาบใจหนอ
อาหารจีนกลิ่นไทยไม่ขัดคอ
ฉันจะรอนอนแนบแทบบาทงาม

อยากรู้เห็นเช่นนี้มีบ้างไหม
คงฝันไปซินะจะใคร่ถาม
อยู่ฝรั่งอังกฤษมุ่งติดตาม
ยอมทิ้งความโสดใสไปเสียที

รพีกาญจน์

[สะเลเต]

123ตามติดคิดแค่เพื่อน
เธอพูดเหมือนหมดรักผลักไสหนี
456เดือนเศร้าเหงาฤดี
789  10ปีที่ร้าวราน

ร้าน1112น้องเอ่ยนัด
พี่บอกปัดเร็วไวไร้คำหวาน
สั่งพิซซ่าหน้าช้ำระกำทาน
เจ็บดวงมานหมดหวังรักครั้งนี้

--- สะเรเต ---

[อัศจรรย์จิต]

เหมือนกำลังปิดปากไม่อยากเคี้ยว
แต่รสเปรี้ยว..รสหวาน...ไม่ค้านขัด
คือความจริงทรงจำที่แจ่มชัด
ทนอึดอัดไม่ไหวเลยไม่ค้าน

เกลียดไม่ทันกระชั้นชิดความชิดใกล้
ถาโถมใส่ใจสาวถึงคราวหวาน
เปิดช่องทางหัวใจไม่อาจทาน
ทนต่อต้านสายตาไม่ไหวแล้ว
      อัศจรรย์จิต

[ไพร พนาวัลย์]

มีสาวหมวยสวยสะรักละก้อ
ฉันจะถ่อเกลียดทิ้งลงปิงโขง
มีสาวแขกแปลกหน้ามาร่วมโรง
รีบผูกโยงความรักสานถักทอ

ผิวพม่าตากลมผมญี่ปุ่น
คงอบอุ่นซ่านไอซาบใจหนอ
อาหารจีนกลิ่นไทยไม่ขัดคอ
ฉันจะรอนอนแนบแทบบาทงาม

อยากรู้เห็นเช่นนี้มีบ้างไหม
คงฝันไปซินะจะใคร่ถาม
อยู่ฝรั่งอังกฤษมุ่งติดตาม
ยอมทิ้งความโสดใสไปเสียที

รพีกาญจน์

แหม ช่างเลือกจริงหนอพี่หล่อเหลา (แบบว่าหล่อมานานมากๆๆๆ)
โห จะเอาอย่างนั้นเชียวหรือนี่?
จะไปหาที่ไหนล่ะคนดี
กะเป๋าพี่มีตังค์เป็นถังไง?

ที่เกลียดเธอไม่ทัน ใช่เธอสวย
หรือร่ำรวยรูปร่างอย่างหน้าใส
เป็นลูกครึ่งสั่งเข้าจากเมืองไกล
เฝ้าคลั่งไคล้แค่เปลือกจึงเลือเธอ

เพราะความดีต่างหากที่อยากบอก
สวยทั้งนอกทั้งในจนใจเผลอ
ทั้งเอาอกเอาใจหทัยเบลอ
พี่เสนอตอบสนองยามต้องการ 

เพราะตัวเราเหลาเหย่ไม่เท่แล้ว
ได้นางแก้วดูแลดั่งลูกหลาน
ไม้ใกล้ฝั่งอยู่ไปอีกไม่นาน
จึ่งสงสาร นั่งเบียด เกลียดไม่ลง   

 

"ปรางค์  สามยอด"

[รพีกาญจน์]

ผ่านหนุ่มมา อายุ ลุห้าเก้า
ความหล่อเหลา มากมาย ยังหลายหลง
ส่องกระจก ตกใจ ใครวะงง
คนหรือองค์ เทพทิ จุติมา

ดูช่องโพส กดคะแนน แฟนอย่างน้อย
ร้อยสองร้อย เป็นพัน ในวันหน้า
ก็คนดี มีชัย ไร้โรคา
แต่เงินตรา เพียงหยิบ ร้อยสิบซาว(ยี่สิบ)

ที่กล่าวนำ คำกลอน ตอนต้นนั้น
นอนกลางวัน ฝันซึ้ง ถึงสาวสาว
ลุงปรางค์จึง ขึงพืด เสียยืดยาว
คนรุ่นราว คราวปู่ มิรู้เจียม

อายุวัย ใช่จัด วัดรู้สึก
ทำหลังนึก ก่อนดี มีมันเขียม
ซิกซี้ ระรี่รัก จั๊กเดียม
รักล้นเปี่ยม แล้วใคร ไหนจะทน

เมื่อพบกัน รักกัน จากกันลับ
เธอหันกลับ จ๊ะจ๋า เข้ามาสน
รักซาบซ่า รักซาหนุก รักซุกซน
รักท่วมท้น บังเบียด เกลียดไม่ทัน

รพีกาญจน์