โอ้อกเอ๋ยนักกลอนต้องนอนกลุ้ม
หัวอกหนุ่มนักกลอนต้องนอนเหงา
หัวอกจำช้ำฟกโอ้อกเรา
หัวอกเศร้าเหงาทรวงถ่วงกมล
เป็นความจริงสิ่งนี้ไม่มีผิด
ไยชีวิตเป็นได้ไม่มีผล
ไยชีวิตริดรอนเหมือนซ่อนกล
ห้วงชีวิตมืดมนใครสนใจ
อยู่คนเดียวเปลี่ยวใจเพราะไร้คู่
อยู่ก็อยู่อย่างนี้ทุกปีได้
ทนเงียบงันวันผ่านเนิ่นนานไป
ยังยากไร้ขาดหญิงเข้าสิงทรวง
อกคนโสดโปรดฟังอย่านั่งหน่าย
ความเป็นชายโสดซิงทุกสิ่งหวง
เฝ้าถนอมออมอดทุกหยดดวง
มิล้ำล่วงบ่วงเล่ห์เสน่ห์รัก
ยังขาดสาวหนาวสั่นทุกวันเจ็บ
ยังขาดสาวหนาวเหน็บเหมือนเล็บหัก
ยังขาดฟ้าพาฝันยิ่งหวั่นนัก
ยังขาดตักอุ่นอุ่นให้หนุนนึก
ยังหาคนเคียงคู่เพื่ออยู่ข้าง
ยังหานางแนบนอนอาวรณ์ตรึก
ยังหาชู้คู่เชยเพียงเอ่ยลึก
ยังรู้สึกหวั่นไหวในวิญญา
โอ้อกเอ๋ยนักกลอนต้องนอนกลุ้ม
หัวอกหนุ่มนักกลอนนอนผวา
เมื่อหลับฝันหวั่นจิตแม้นิทรา
สะดุ้งมาอีกครั้งยังหวั่นใจ.....
บ่นเรื่อยไป ไม่รู้จะแต่งอะไร...
