ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

กรรมเก่าของชาวนาเฒ่า

- ๑ -

สุริยะประไพใกล้ตกหล้า
พระจันทร์เจ้าเข้ามาหาแทนที่
มีเรือน้อยคล้อยล่องท่องพงพี
นานหลายปีดีดักจักกล่าวไป

เป็นเรื่องราวชาวนาเคยล้าลุ่ม
มรสุมคลุมศักดิ์แทบตักษัย
เลยผันตนจนล่วงบ่วงพงไพร
สายธารไหลให้คิดชิวิตคน

- ๒ -

เจ็ดสิบปีที่อยู่อดสูนัก
ไร้พี่พักปักเรือนจิตเบือนหม่น
เป็นกรรมเก่าเผ่าพงศ์วงศ์เวียนวน
ไม่เคยยลหนทางต่างจากเมือง

ใช้เรือเล็กล่องไปในสายสินธุ์
ทำเป็นถิ่นสินตนผลปราดเปรื่อง
เอาเรือนำทำบ้านกาลประเทือง
คิดถึงเบื้องบางทียังมีทาง

- ๓ -

ด้วยไร้ทรัพย์คับแคบกินแกลบเถ้า
โศกรุมเร้าเข้าครองจนหมองหมาง
เลยใช้เรือเหนือไม้ใกล้อับปาง
คลุมด้วยฟางกลางช่องเป็นร่องนอน

มีเตียงฟางวางไว้คืนใสสด
ใช้แขนขดข้างขัดจัดเป็นหมอน
มีฟางแห้งแปลงไล่แมงไชชอน
ให้หนีจรจากไปในกลางดง

- ๔ -

เพราะว่าจนหนทางเป็นรางร้าย
สิ่งใดหมายกายคิดจิตประสงค์
เลยต้องอดหมดไปไม่ยืนยง
ฝันก็คงปลงดับกับเถาวัลย์

เกิดมาสิ้นวิญญาณ์อนาถา
สมควรมาหวนไห้กลางไพรสัณฑ์
ชาวนาเฒ่าเคราขาวหยิกยาวนั้น
น่าสงสารผ่านวันสวรรค์เลือน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บ้านริมโขง]

หนึ่งชีวิตเหมือนกันฉันไม่ใช่
อยู่ข้างในคือเศร้าเข้าเชือดเฉือน
สุขและทุกข์คลุกเคล้าเป็นเจ้าเรือน
ไม่เคยเคลื่อนจากไปให้ไกลตา

ใช่เฉพาะชาวนาเช่นตาเฒ่า
ที่รุกเร้าจากทุกข์สุขไม่หา
หลายชีพดิ้นสิ้นใจให้ระอา
วาสนากำหนดบทชีวี

เถอะ..สู้ไป ไม่สิ้นถวิลหวัง
มากพลังอย่าออมยอมถอยหนี
มุมานะปะสู้หมู่ไพรี
ตราบชีพนี้ลาจากตามซากกรรม

"บ้านริมโขง"

๑๓/๐๔/๒๕๕๔

[อัศจรรย์จิต]

ผ่านจอบเสียมเตรียมไถแต่วัยหนุ่ม
จนหน้าคลุมความหยาบอาบไปทั่ว
จากไถควายถ่ายเปลี่ยนไม่รู้ตัว
จนตามัวผมหงอกสีดอกเลา

ยังก้มหัวให้กรรมคบซ้ำซาก
ยังเลี้ยงปากบากบั่นแม้ฝันเฉา
ยังปลูกข้าวเลี้ยงคนสู้ทนเอา
ยังคาดเดาวันดีไม่มีพบ

หลังเคยตรงโค้งแล้วในวันนี้
ตาเฒ่าที่ใช้ควายมาหลายศพ
คุณความดีที่ไม่มีใครทบ
ซ้ำยังลบชื่อเขาตาเฒ่าครวญ

คุณที่เคียงแผ่นดินหมดสิ้นไร้
คุณข้าวใบใครเห็นเส้นกระสวน
กินข้าวลิ้มอิ่มท้องท่องทบทวน
หนึ่งในร้อยสัดส่วนจะหวนคิด

เฒ่าชาวนาบ่ากร้านด้านเพราะแดด
ทั้งร้อยแปดปวดร้าวเข้าสนิท
ร่างชราพาร่วงโน้มหน่วงพิษ
เข้ามาติดชิดกายวันตายรอ

[สมนึก นพ]

มีเพื่อนรักกลางนาเสื้อผ้าเก่า
ค่ำยันเช้าอยู่นั่นไม่หวั่นไหว
อากาศร้อนหนาวเย็นเป็นเช่นไร
ฝืนทนไปใจสู้รู้นานมา

ก็บ่อยครั้งผู้เฒ่าเข้าเสริมแต่ง
ยังได้แบ่งเปลี่ยนใหม่ใช้เสื้อผ้า
ปากก็พร่ำพึมพำจำนรรจา
ความชราสองเราดูเท่ากัน

คงไม่นานเกินรอฉันขอจาก
จะเอ่ยฝากเพื่อนเก่าของเรานั่น
เฝ้าดูแลไม่เว้นเช่นทุกวัน
นกกามันมากมายช่วยไล่ที

หากวันใดข้าได้ไปจากเจ้า
หมวกใบเก่าของข้ามาใช้นี่
จงนำไปสวมใส่ให้ดูดี
สมศักดิ์ศรีหุ่นไล่กาเพื่อนข้าไง.

นพ
220454