ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ณัฐชรี]

เธอเห็นไหม?...พระอาทิตย์...ที่ขอบฟ้า
กำลังลา...ยามเย็น...เธอเห็นไหม?
ดูนั่นสิ?...ท้องฟ้า...อ่าอำไพ
แสงเหลืองส้ม...ผ่องวิไล...คล้ายสีทอง

คงไม่อีก...กี่นาที...จากนี้แล้ว
ดาราแวว...มากมาย...จะฉายส่อง
พระจันทร์แจ่ม...แอร่มงาม...อร่ามมอง
จะลอยล่อง...เป็นเพื่อน...โอ้เดือนดาว

เมื่อเธอยืน...เดินออก...มานอกบ้าน
คงสะท้าน...ยืนชม...กลางลมหนาว
ดึกดึกยิ่ง...เย็นพลาง...น้ำค้างพราว
สำเนียงคืน...ฟังราว...จะเหงาใจ

ที่ฉันรู้...ใช่อ่าน-ฟัง...จากหนังสือ
ความจริงคือ...ตัวฉัน...ก็หวั่นไหว
คิดถึงเธอ...แม้เพียงนิด...คิดครั้งใด
ฟ้ากว้างใหญ่...ฉันมักดู...เพียงผู้เดียว

เป็น"ค่ำครวญ...คร่ำครวญ"...ในส่วนลึก
ให้รู้สึก...เงียบเหงา...และเปล่าเปลี่ยว
ความผูกพัน...จันทร์และดาว...เจ้ากลมเกลียว
ไม่โดดเดี่ยว...อ้างว้าง...เหินห่างกัน

"ดาวเคียงเดือน"...หลายผู้...ต่างรู้จัก
มีตามหลัก...วิทยาศาสตร์...ไม่พลาดผลัน
เหตุที่ต้อง...มองดู...หมู่ดาว,จันทร์
เพราะใจมัน...คิดถึง...คนหนึ่งคน

หากเธอนับ...ดาวนั้น...ล้านพันแสน
เป็นตัวแทน...ความคิดถึง...แห่งเวหน
ที่ฉันส่ง...ผ่านดาว...พราวเบื้องบน
หนึ่งคืนทน...นับไม่พอ...เพราะเยอะเกิน!

*ภาพประกอบจากอินเทอร์เนท

[อัศจรรย์จิต]

ตกค่ำครวญหวนถึงอยากดึงคว้า
เอาเวลาเราสองมาครองชิด
อย่าให้ห่างไกลกันวันละนิด
รู้สึกผิดในใจเมื่อไกลเธอ

กลัวเธอหนาวคราวค่ำย่ำตกดึก
ห่วงส่วนลึกสึกหรอไม่พอเสนอ
ห่วงความห่างทางไกลไม่พบเจอ
ห่วงเสมอห่วงเธอทุกนาที

ยังคร่ำครวญส่วนหนึ่งถึงความฝัน
โดนหมอกควันความห่างทางวิถี
คิดถึงอ้อมโอบแขนที่แสนดี
เหมือนความถี่ทิ้งช่วงไม่ห่วงกัน

[~ploy pim~]

                       

                                   อยากจะรวม บทเพลง ส่งมาให้       ฝากเอาไว้ กล่อมนอน ตอนคิดถึง
                            แสนห่วงใย ในใจ เฝ้าคำนึง                  เธอคือหนึ่ง ในดวงใจ ให้เฝ้ารอ
                            เฝ้ารอเธอ แบบนี้ ทุกคืนค่ำ                  แม้เจ็บซ้ำ อย่างไร ไม่ร้องขอ
                            จะคร่ำครวญ เพียงใด ถึงจะพอ              จะต้องง้อ สักเพียงไหน ให้เธอมา                                                         ๙ เมษายน ๒๕๕๔

                      
                   

[เมฆา...]

๐ ครวญคร่ำ ค่ำควร ๐

 

๐ ฤทัยพี่ แช่มชื่นในคืนหนึ่ง
ลมหนาวซึ้งตรึงตนดั่งมนต์สิง
ชมจันทราฟ้าคุ้นอุ่นแอบอิง
คล้ายน้องหญิงโฉมงาม..ยามดำเนิน

๐ ฤทัยเจ้า แจ่มแจ้งดุจแสงแข
พี่เพ่งแลแต่กาลนับนานเนิ่น
เปล่งประกายฉายวับสลับเพลิน
งามเหลือเกินนวลน้อง..พี่ต้องตา

๐ โสตกำซาบ ภาพพักตร์สลักเสลา
หลงลำเนาเงาสรวงแสนห่วงหา
ดั่งอิเหนาเฝ้านุชบุษบา
ตัวพี่ยาก็เช่น..อย่างเป็นไป

๐ ครวญเหมือนเศร้า เคล้ากลุ้มมารุมอก
ดั่งว่าตกหลุมตึกลึกไฉน
แต่ด้วยดวงโสภาพิลาไลย
พี่เพียรไขว่คว้าเพียง..เสียงละเมอ

๐ค่อนค่ำคืน คึกคักประจักษ์แจ้ง
เดือนสำแดงแสงพราวสุขกราวเกร่อ
พระพายพัดซัดพรมบ่มบำเรอ
เคล้าเสียงเพ้อพี่ผวน...รัญจวนจินต์

๐มิได้เหงา เศร้าเสียงถึงเพียงนั้น
แค่รำพันพากย์หวงในทรวงศิลป์
รู้ตัวดีต่ำต้อยด้อยเพียงดิน
เพราะไร้สิ้นซึ่งศักดิ์..จักพอยล..

 

***เมฆา...***

[คนแบกไมค์]

ยามอาทิตย์  อัสดง  ลับขอบฟ้า
นภากล้า  ขยับรับ  จนดับแสง
ภุมริน  ถลาร่อน  หลบลมแรง
พระจันทร์แดง  เพียงเสี้ยว  กลางอัมพร

เหมือนใจฉัน  ในยาม  ค่ำคืนนี้
หม่นฤดี  รัญจวนจิต  คิดห่วงหา
คนที่รัก  เคยเคียง  ร่วมสัญญา
จวบเวลา  มาพราก  ต้องจากกัน

ที่ทำได้  เพียงใจ  ส่งไปถึง
วอนหวังพึ่ง  อิงแอบ  พระจันทร์จ๋า
แม้เพียงเสี้ยว  เศษส่วน  กาลเวลา
คร่ำครวญหา  คนรัก  ที่จากไกล

หากเธอ  ได้ยินคำ  คร่ำครวญนี้
วอนรักที่  เลือนลับ  ให้กลับใส
ฝากรักมา  กับลม  มาห่มใจ
รักใสใส  สองดวง  เคียงคู่จันทร์

[อัศจรรย์จิต]

เดือนมืดมิดปิดฟ้ามวลอากาศ
ไร้ดวงดาวพราวพาดดั่งคาดหมาย
จึงคร่ำครวญหวนไห้ไม่คลอนคลาย
เดือนงดฉายแสงนวลยวนหยอกฟ้า

เหมือนคนรักหักหาญน้ำใจฉัน
ขาดสะบั้นหั่นใจไม่มาหา
แค่ส่งคำคร่ำครวญรบกวนมา
ก็ไม่กล้าว่าวอนอ้อนรำพึง

[เทโพ]

เทโพ:
 จึงเจ็บช้ำ ระกำเกิน จะเพ้อพร่ำ
เขาว่าเจ็บ แล้วจึงจำ ทุกคำไข
บางจิตเจ็บ แต่คน ยังทนไป
แต่บางใจ ยอมร้องไห้ ไม่อายคน
 จึงครวญคร่ำ กำสลด เป็นบทโศก
วิปโยค อกเรา จึงหมองหม่น
บังเกิดก่อ ต่อเช่น เป็นตัวตน
จะต้องทน หม่นเศร้า เป็นเนานาน

[ปรางทิพย์]

โสตกำสรวลหวนไห้อาลัยรัก
ดุจศรปักตักษัยพิไรร่ำ
ยิ่งมองฟ้าคราหม่นสายฝนพรำ
ความทรงจำย้ำเตือนเชือดเฉือนใจ

ทนเหน็บหนาวก้าวเดินเผชิญโชค
แสนวิโยคโศกศัลย์สุดกลั้นไหว
ถอนสะอื้นฝืนมองร่ำร้องไป
ชังหรือไรไยทิ้งทุกสิ่งวาง

ภาพความฝันวันวานก็ผลาญสิ้น
รอยถวิลจินตนากลับมาหมาง
เหลือเย็นชาสาไถยนัยเจือจาง
ปล่อยอ้างว้างอย่างนี้ทุกวี่วัน

[GreenMonkey]

เป็นเช่นนี้ ที่ฟ้า เมื่อคราค่ำ
มันตอกย้ำ นิยาม ความขื่นขม
แม้หน้าชื่น ใจเฉา เศร้าระทม
เพียงเพราะจม ห้วงใจ เมื่อได้รัก

จะกี่ครา กี่ค่ำ ก็ช้ำชอก
ใจมันบอก คิดถึง คำนึงหนัก
สะพานดาว ราวรวง ในห้วงภักดิ์
ส่งไปทัก ทายกัน เมื่อวันไกล

ค่ำยังครวญ ครวญคร่ำ น้ำตาตก
ยามเหินหก ห่างกัน ก็หวั่นไหว
แต่สักวัน คำครวญ ที่หวนใจ
จะทำให้ ค่ำนั้นครอง เพียงสองเรา

.. GreenMonkey ..

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ด้วยอาถรรพ์วันคืนกล้ำกลืนหนาว
ดวงจันทร์พราวคราวฟ้าดาราหม่น
จะส่องแสงแผลงสาดอาจทุพพล
ห้วงกมลจนใจอาลัยลวง

ทรามสวาทวาดฝันคืนหรรษา
รจนาพาไปเหมือนไม่ห่วง
อันตัวพี่นี้รักประจักษ์ทวง
เลยคล้องบ่วงห้วงดาวเคยพราวตา

ค่ำคืนนี้พี่ครวญยวนสวาท
บางครั้งอาจขาดจินต์ถวิลหา
อาจพลั้งจิตคิดไปในวาจา
เผยออกมาท้าลมสมชายชน

คนึงคิดจิตลั่นใจหวั่นไหว
หญิงอื่นใดใคร่ปันฉันไม่สน
ฤๅไฟสุมรุมมานจิตลานลน
ก็ไม่บ่นหม่นเพียงเคียงนางเดียว

บัณฑิตเมืองสิงห์

[อัศจรรย์จิต]

เหงารบกวนสวนแทรกมาแสกอก
ความเงียบงันผันผกดูดกดื่น
สิ้นเงาชายหมายถึงมาครึ่งคืน
เสียงสะอื้นขื่นใจไขความตรม

ไก่แจ้ขันกระชั้นถี่ระรัวเร้า
ฟ้ามืดเทาเงาไม้คล้ายทับถม
สาวอกสั่นขวัญหายขาดชายชม
ดึงผ้าห่มคลุมกายพักสายตา

หลับฟังเสียงเพียงให้ไม่เห็นภาพ
ไม่อยากอาบทาบจันทร์ชั้นเวหา
เพราะจันทร์ฉายหงายเคียงเพียงเม็ดงา
จึงหลบหน้าหนีจันทร์.....นอนสั่นทรวง

[ณัฐชรี]

ค่ำครวญ ค่ำควร คร่ำครวญ...
เหมือนเรรวนด้วยจิตที่คิดถึง
ห้ามใจแล้ว..หยุด-ยื้อ...กลับดื้อดึง
ไม่อาจหยุดความคะนึง ~คิดถึงเธอ

จึงคร่ำครวญเหว่ว้าเวลาค่ำ
ด้วยถ้อยคำห่วงหาอยู่เสมอ
หากเมื่อนอนวอนจันทร์ฝันละเมอ
ขอแค่เจอในฝันทุกวันคืน..

[ไม่รู้ใจ]

๐ จวบรุ่งสาง พร่างพราย แดดฉายสาด
ยังหมายมาด วาดหวัง ถึงฝั่งสรวง
จึงบนบาน สานคำ มาบำบวง
ปลุกปลอบห้วง ดวงมาน อันรานร้าว

๐ อย่าทิ้งใจ ให้คว้าง บนทางฝัน
อย่าผลักไส ในวัน อันเหน็บหนาว
ให้รักบาน สานก่อ เป็นช่อพราว
นำรักสร้าง ทางยาว ให้ก้าวเดิน....(หทัยฯ)

..............................................

อยากประคอง กองกอด ออดอ้อนน้อง
อยากจะจอง คล้องไว้ ก็ให้เขิน
อยากจะพบ สบพักตร์ กลัวจักเมิน
อยากจะเชิญ มาเดิน เคียงคู่กัน

ไม่รู้ใจ

[ทอฝัน]

ค่ำครวญ ค่ำควร คร่ำครวญ...
เหมือนเรรวนด้วยจิตที่คิดถึง
ห้ามใจแล้ว..หยุด-ยื้อ...กลับดื้อดึง
ไม่อาจหยุดความคะนึง ~คิดถึงเธอ

จึงคร่ำครวญเหว่ว้าเวลาค่ำ
ด้วยถ้อยคำห่วงหาอยู่เสมอ
หากเมื่อนอนวอนจันทร์ฝันละเมอ
ขอแค่เจอในฝันทุกวันคืน..
"อจินไตย"

...คืนสงัดคล้ายสงบจบรอยฝัน
เพียงเสี้ยวจันทร์แทรกใจก็ไหวตื่น
ระทึกท้นล้นหลามเสียงครามครืน
ทำนบน้อยมิอาจขืนคลื่นน้ำตา

...ไหลระเรื่อยเอื่อยอ่อนถอนสะอื้น
มิอาจคืนคนไกลให้กลับหา
จึงครวญคร่ำค่ำครวญหวลวิญญาณ์
จวบรุ่งสางอุษาเริ่มมาเยือน...

.....................//ทอฝัน

[เมฆา...]

๐ จวบรุ่งสาง พร่างพราย แดดฉายสาด
ยังหมายมาด วาดหวัง ถึงฝั่งสรวง
จึงบนบาน สานคำ มาบำบวง
ปลุกปลอบห้วง ดวงมาน อันรานร้าว

๐ อย่าทิ้งใจ ให้คว้าง บนทางฝัน
อย่าผลักไส ในวัน อันเหน็บหนาว
ให้รักบาน สานก่อ เป็นช่อพราว
นำรักสร้าง ทางยาว ให้ก้าวเดิน....(หทัยฯ)

..............................................

อยากประคอง กองกอด ออดอ้อนน้อง
อยากจะจอง คล้องไว้ ก็ให้เขิน
อยากจะพบ สบพักตร์ กลัวจักเมิน
อยากจะเชิญ มาเดิน เคียงคู่กัน  (ไม่รู้ใจ)

 

๐ เหตุไฉน ไยเศร้าเพียงเราหนอ
ไร้คนรอประคองห้องใจฉัน
ยิ่งตกค่ำน้ำตาแห่งจาบัลย์
ยิ่งไหลหลั่นบั่นทอน..เจ้าก้อนทรวง

๐ เหตุไฉน ไอรักมิยักพบ
ได้เพียงนบทบท้นบนบานสรวง
โปรดส่งนางบนฟ้ามาสักดวง
จะได้ควงรวงรัก..พักคร่ำครวญ    (เมฆา...)

 

[ทอฝัน]

๐ จวบรุ่งสาง พร่างพราย แดดฉายสาด
ยังหมายมาด วาดหวัง ถึงฝั่งสรวง
จึงบนบาน สานคำ มาบำบวง
ปลุกปลอบห้วง ดวงมาน อันรานร้าว

๐ อย่าทิ้งใจ ให้คว้าง บนทางฝัน
อย่าผลักไส ในวัน อันเหน็บหนาว
ให้รักบาน สานก่อ เป็นช่อพราว
นำรักสร้าง ทางยาว ให้ก้าวเดิน....(หทัยฯ)

..............................................

อยากประคอง กองกอด ออดอ้อนน้อง
อยากจะจอง คล้องไว้ ก็ให้เขิน
อยากจะพบ สบพักตร์ กลัวจักเมิน
อยากจะเชิญ มาเดิน เคียงคู่กัน

ไม่รู้ใจ

...แม้คร่ำครวญอย่างไรคงไม่ถึง
แลไม่ซึ้งถึงใครคนในฝัน
ทั้งพี่"ใจ" "หทัย"น้องหมายพ้องกัน
แล้วทอฝันคนนี้อยู่ที่ใด

...ในค่ำคืนตื่นตกตระหนกหวั่น
ยามเธออยู่เคียงกันมิหวั่นไหว
ด้วยทั้งสองคือยอดมิตรสถิตใน
มิอาจร้างจางใจในเวลา...

....................//ทอฝัน

[ไม่รู้ใจ]

๐ จวบรุ่งสาง พร่างพราย แดดฉายสาด
ยังหมายมาด วาดหวัง ถึงฝั่งสรวง
จึงบนบาน สานคำ มาบำบวง
ปลุกปลอบห้วง ดวงมาน อันรานร้าว

๐ อย่าทิ้งใจ ให้คว้าง บนทางฝัน
อย่าผลักไส ในวัน อันเหน็บหนาว
ให้รักบาน สานก่อ เป็นช่อพราว
นำรักสร้าง ทางยาว ให้ก้าวเดิน....(หทัยฯ)

..............................................

อยากประคอง กองกอด ออดอ้อนน้อง
อยากจะจอง คล้องไว้ ก็ให้เขิน
อยากจะพบ สบพักตร์ กลัวจักเมิน
อยากจะเชิญ มาเดิน เคียงคู่กัน  (ไม่รู้ใจ)

 

๐ เหตุไฉน ไยเศร้าเพียงเราหนอ
ไร้คนรอประคองห้องใจฉัน
ยิ่งตกค่ำน้ำตาแห่งจาบัลย์
ยิ่งไหลหลั่นบั่นทอน..เจ้าก้อนทรวง

๐ เหตุไฉน ไอรักมิยักพบ
ได้เพียงนบทบท้นบนบานสรวง
โปรดส่งนางบนฟ้ามาสักดวง
จะได้ควงรวงรัก..พักคร่ำครวญ    (เมฆา...)

 

น้องเมฆา มาพ้อ ขอนางฟ้า
ใครช่วยหา จักกลาย หายไห้หวล
อยากถามถึง ซึ่งสาว หน้าขาวนวล
จะมาป่วน เปิดเปิง กระเจิงกัน....(ไม่รู้ใจ)

[ไพร พนาวัลย์]

[/url

จะคร่ำครวญไปไยให้ใจท้อ
แม้มีบ่อขวางกั้นไม่หวั่นไหว
แม้ขวากหนามลามรุกจะบุกไป
ด้วยหัวใจเคร่งครัดแห่งศรัทธา

แม้จะรู้สู้ศึกในครั้งนี้
เอาชีวีเดิมพันประจันหน้า
ประสบการณ์ผ่านโผนโชกโชนมา
จะแกร่งกล้าเพียงใดได้รู้กัน

จึงได้รู้สู้ไหวไม่กลัวแล้ว
ดวงใจแน่วแน่นอนมิผ่อนผัน
บุกประชิดติดต่อไม่ท้อมัน
ต้องมีวันกำชัยในมือเรา

แต่ทุกอย่างพลิกผันสวรรค์เบี่ยง
มันเป็นเพียงภาพลวงที่กลวงเน่า
ถูกเล่ห์กลแอบแฝงเป็นแผงเงา
ต้องอับเฉาขมขื่นสะอื้นทรวง

พลาดครานี้มีให้ได้วิเคราะห์
เราไร้เกราะกำบังจึ่งพังร่วง
ซื่อจนเซ่อเจอหอกโดนหลอกลวง
คนใจกลวงช่วงชิงดั่งลิงลม

แต่จะไม่คร่ำครวญหวนเทวศ
มิปล่อยเนตรนองรื่นให้ขื่นขม
คิดว่าใช้กรรมเก่ามิเศร้าตรม
ขอชื่นชมความช้ำเอ่ยคำลา

 

"ปรางค์  สามยอด"

[~ploy pim~]

                                     

     
                    ครบสองปี วันนี้ ที่เธอนัด                 บอกให้ฉัน  เฝ้ารอ พร่ำเพ้อหา
                  เธอหายไป ไม่ยอม ส่งข่าวมา              ในอุรา  ฉันเหงา เศร้าเหลือเกิน
             เธอคงมี คนใหม่ ให้เคียงคู่                 ฉันก็รู้ คร่ำคราญ เธอไม่ยิน
          ฉันต้องเดิน เดียวดาย ให้เคยชิน          ไม่ถวิล หาเธอ อีกต่อไป
                                           ๑๓ เมษายน ๒๕๕๔

                        

    ครบสองปีวันนี้ที่เธอนัด             เงียบสงัดหายไปใจเพ้อหา
      เธอหายไปไม่ยอมส่งข่าวมา       ในอุราฉันเหงาเศร้าเหลือเกิน
    เธอคงมีคนใหม่ให้เคียงคู่           ฉันก็รู้คร่ำครวญชวนเก้อเขิน
   ต้องอยู่อย่างเดียวดายถูกชายเมิน   ฉันยับเยินกายใจเมื่อไร้เธอ
(ขอขอบคุณ .คุณลุง...ที่แนะนำค่ะ)

[ณัฐชรี]

ตกดึกแล้วจันทร์น้อยมาลอยล่อง
สาดแสงทองเคียงดาวพริบพราวฉาย
สรรพเสียงไพรสัณฑ์ส่งบรรยาย
เป็นบทเพลงบรรเลงร่ายผ่านสายลม

คิดถึงใครบางคนต่างหนแห่ง
การเปลี่ยนแปลงของเวลาพาขื่นขม
ยิ่งนานวันยิ่งจะร้าวระทม
ความคิดถึงสะสมบ่มในใจ

อาการเจ็บนิดนิดเมื่อคิดถึง
อยากดื้อดึงแต่ฉันกลับหวั่นไหว
ไม่อยากเจ็บเพราะคำนึงคิดถึงใคร
แต่ก็อด...คิดไม่ได้...ในค่ำคืน...