ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาวระดา]

แลหญ้ายอดถอดใบทั่วไพรพื้น
เพราะความชื้นยื่นซบหลังพบฝน
ฝั่งฟากฟ้าแปรปรวนรบกวนกล
รินหลั่งหล่นฝนสายถ่ายเทร้อน

เหล่านกป่าล่าน้ำเลี้ยงส่งเสียงศัพท์
บ้างขยับยืนเคียงเรียงสลอน
บ้างสลัดน้ำฝนจนหัวคลอน
บ้างจิกหนอนชอนไชบนใบนั้น

ปลุกชีวิตจิตวิญญาณเหนือธารแห้ง
ให้มีแอ่งน้ำหนอพอสิบขัน
พยุงเวศม์เขตร้อนลดหย่อนพลัน
วงศ์ไพรสัณฑ์ผันผ่านทั่วก้านใบ

เสียงจักจั่นลั่นร้องเกริกก้องป่า
เป็นคีตเพลินพาอุราไหว
ฟังเพลงพิณยินยลหยอกสณฑ์ไพร
เสนาะซึ้งทรวงในให้เพลิดเพลิน

ฝนหยาดหยดรดหลั่งในครั้งนี้
โอบอุ้มดงพงพี.....น่าสรรเสริญ
เหมือนชุบช่อชีวิตจิตดำเนิน
ไม่แห้งเขินเกินขีดจะรีดคืน

[อัศจรรย์จิต]

ดินดงใหญ่ได้ฝนหล่นวันก่อน
เหลือชุ่มซ่อนแทรกดินพร้อมกลิ่นใหม่
สร้างความแปลกตาแสนในแดนไพร
หญ้าโตไวใบซ้อนแล้วตอนนี้

แทนคำขอบคุณของดินแห้ง
โดยเปลี่ยนแปลงผืนดินมีสินศรี
ให้ใบเขียวเรียวอ่อนอ้อนธานี
คือวิธีดินป่าอ้าปากชม

นานๆมาเขียนทีได้แค่นี้จริงๆ
พี่เอ๋ย

[สายใย]

 

แต่ร้อนนี้ มีฝน นองล้นป่า
น้ำไหลบ่า  ภาคใต้ ไทยทุกข์ถม
ท่วมบ้าน,สวน นาไร่ ให้ระทม
โคลนถล่ม ทลายกระหน่ำ เหมือนซ้ำเติม

 ยังมีคน ใจดำ อำมหิต
ที่คอยคิด รานรุก ให้ทุกข์เพิ่ม
ก่อการร้าย รายวัน มันเหิมเกริม
แถมมีเสริม โจรชั่ว หัวขโมย

เมื่อฝนพัด ผืนป่า ในหน้าร้อน
ช่วยผันผ่อน ได้ไหม คนไห้โหย
เกินพอดี มีโทษ จึงโอดโอย
วอนท่านโปรย เมตตา ช่วยฝ่าฟัน....

[คนแบกไมค์]

ยามวสันต์พร่างพรมห่มผืนหญ้า
ไพรพนาแว่วเสียงสำเนียงขาน
รำเพยเอื่อยพริ้วพัดสบัดความ
ตำนานเพรียกเรียกขานกาลเวลา

เมื่อฝนพัดพาผืนป่าในหน้าร้อน
หมู่ภมรแตกตื่นระทึกหา
บินหลบเกี่ยวเลี้ยวลดยอดหญ้าคา
แล้วไต่ฟ้าเกาะเกี่ยวกิ่งพฤกษ์ไพร

ยามวสันต์เอ่ยเรียกลมสมทบข้า
ได้เวลาหาแห่งแหล่งอาศัย
กระหน่ำซัดปลิวลิบลิ่วไป
นภาจ้าเจิดจรัสใสใสตามฤดู.

[/color]

 













emo_62ตกภาษาไทยซะแล้ว
ตำนานคร๊าาาไม่ใช่ตานาน

[กาญจนธโร]

                        


                          หากโผบิน ผินไกล ได้ดั่งนก
                          จะโผผก โบกบิน ชมถิ่นผืน
                          ธรรมชาติ งดงาม ยามฟื้นคืน
                          หลังฉ่ำชื่น จากผืนฟ้า พร่าพรมพราย

                          ฟ้าแจ่มใส ไพรพนา ป่าระบัด
                          ลมแผ่วพัด พลิ้วออด ยอดหญ้าไหว
                          สาสัตว์ขรม ระงมก้อง คะนองไพร
                          สายธารใส ไหลเรื่อย เอื่อยอ่อยริน
                   
                          สะบัดปีก ร่อนถลา นภากว้าง
                          เมฆาพราง พยับฟ่อง ดั่งฟองศิลป์
                          หิิมพานต์ นั้นช่าง ห่างจากดิน
                          ดั้นด้นบิน ถวิลหา ล้าเหลือเกิน

                          คืนสู่แห่ง แหล่งย่าน เคยพานผ่าน
                          สร้างตำนาน วิหคแฝง ระแหงเหิน
                          เป็นนกน้อย ในแดนหล้า เพริศกว่าเพลิน
                          หากผกเผิน หาป่าฟ้า ล้าเปล่า..พอ.....