หยาดน้ำตาพร่าพรายดุจสายฝน
หลั่งรินหล่นหยาดบางเป็นทางไหล
ออกจากตาที่เหงาแววเศร้าใน
น้ำตาใสไหลผ่านแก้มรานร้าว
เมื่อน้ำตาบ่าไหลหัวใจหม่น
คิดถึงคนจากไปไม่ส่งข่าว
คำที่เคยเอ่ยปากไม่จากยาว
แค่ชั่วคราวจำเป็นไม่เห็นมา
ต่อให้ร้อง จนน้ำตา เป็นสายเลือด
ต่อให้เหือด จนแห้งไหล ก็ไร้ค่า
ต่อให้ร้อง ก้องตะโกน ถึงบนฟ้า
ต่อให้ตาย ไปตรงหน้า ก็หามอง
เพราะใจคน ที่จากไป ไม่เคยห่วง
ทุกเวลา นาทีล่วง ทรวงหม่นหมอง
คนจากไป ใจแสนดำ กว่าน้ำคลอง
คนคอยต้อง ร้องไห้สั่น ทุกวันคืน
หากน้ำตาอุ่นสายช่วยคลายผ่อน
หัวใจอ่อนร้อนรุ่มคงชุ่มชื่น
น้ำตาหลั่งดั่งเห็นเป็นจุดยืน
ความขมขื่นเต็มทั่วทั้งหัวใจ
มิประมาณนานสุดจะหยุดร้อง
และประคองตัวรอมิท้อไหว
หากยังยืนยันขออยู่ต่อไป
รักที่ให้คงช้ำ...ด้วยน้ำตา
