เพราะคิดก้าวเกินไกลไปฟากฟ้า
จึงอ่อนล้าสูงเกินมิเดินไหว
แม้เป็นสะพานทองผ่องอำไพ
หลอนล่อใจแค่มองยังหมองตรม
ดาวคู่ดาวดาวคู่ฟ้าอย่าคิดหวัง
กลุ่มเมฆบังก็ยังอยู่เป็นคู่สม
แต่ดาวหรือจะกล้าท้าแดดลม
หลอกให้ชมแค่ราตรีหนีอรุณ
เท้าติดดินถิ่นเก่าที่เราอยู่
หากคิดสู้คิดหวังยังพอลุ้น
ไม้ไผ่ลำเดียวหนาหาค้ำจุน
มาเป็นทุนทอดผ่านสะพานเรา
พยุงตัวให้ติดจิตแน่วแน่
หาทางแก้โยกเอียงเลี่ยงความเขลา
ตกลำธารบางครั้งชั่งใจเอา
หากจับเจ่าแค่นั้นมันจบลง
เหตุที่ตกสิ่งใดได้กลั่นแกล้ง
มีแอบแฝงอันใดให้จิตหลง
จงปล่อยวางตั้งหมายให้มั่นคง
ทรนงทรงกายข้ามได้นา.
ด.ช. นพ
6 เม.ย. 54
