ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วันสุดท้ายปลายทางคือร้างเลิก
จะขอเบิกรักมากเคยฝากฝัง
เมื่อเจ้ามาสิ้นรักเหมือนผลักชัง
สุดจะยั้งยืนท้ออีกต่อไป

แม้มิเอ่ยปากออกเพื่อบอกขับ
แต่สายตาวาววับนั้นขับไล่
ความสัมพันธ์หันข้างเข้าห่างไกล
เมื่อไม่เหลือเยื่อใยสิ้นไมตรี

ก็จำเป็นต้องลาไปหาใหม่
อยู่ไม่ไหวอีกแล้วขอแจวหนี
มิตรภาพสาปสิ้นไม่ยินดี
ต่อแต่นี้จำไกลตัดใจลา

วันสุดท้ายปลายทางย่างเข้าถึง
เคยซาบซึ้งตรึงใจเลิกใฝ่หา
ทั้งสัมพันธ์วันวานที่ผ่านมา
ก็จงนึกเสียว่าแค่ฝันไป......
                                 

[ไม่รู้ใจ]

ทุกชั่วโมง นาที ที่ท้ายสุด
คงต้องหยุด หมุนอยู่ คู่ห่างหาย
ฟ้าสีเทา เหงากอด ทอดผืนทราย
ถูกพระพาย พัดปลิว ลิ่วเลือนลาง

บนทางแยก แตกร้าว ก้าวไม่ถึง
เพ้อรำพึง ตรึงโศก โลกหม่นหมาง
เฝ้าแต่ผิน บินไป ในเส้นทาง
อย่างอ้างว้าง บางเบา ไร้เงาเธอ

ไม่รู้ใจ

[พรายม่าน]

วันสุดท้ายหน่ายร้างสิ้นทางล้า
ไยเมฆยังขาวจ้า เหมือนฟ้าเผลอ
นกยังขับสรรพซร้องก้องละเมอ
จะร้องร่ำบำเรอ กระไรราน

ไยกุหลาบอาบกลิ่นบนกลีบอ่อน
ยังภมรว่อนรำเก็บน้ำหวาน
น้ำยังรี่ปรี่เพิ่มเติมลำธาร
ทั้งที่หวังเว้นวาร มานานแล้ว

ดาวยังแต่งแต้มเดือนอยู่เกลื่อนฟ้า
ไผ่ยังคว้ากิ่งครามระบำแถว
ทั้งทิวเทาเขาทาบระนาบแนว
ไม่รู้สมคมแคล้ว ที่ครอบครอง

หรือสุดท้ายหมายให้เพียงใครหนึ่ง
ผู้ภักดิ์ซึ่งซึ้งดีของที่สอง
จึงสุดท้ายคล้ายลับจากจับจอง
เหลือแต่มองร่องลายสุดท้ายนั้น

พรายม่าน
สันทราย
๐๒.๐๔.๕๔

[คนแบกไมค์]

วันสุดท้ายที่ซึ่งจะต้องจาก
มาพลัดพรากขุดกลบหลบลี้หาย
รายล้อมรุมรวมมิตรสนิทกาย
ส่งสัญญาณเพื่อนรักให้ไปดี
  วันเวลาล่วงเลยมาลาลับ
เหลือเพียงกรับตลับแห่งแสงสี
เป็นจังหวะเคาะไปให้ดูดี
ต่อแต่นี้เหลือเราที่เฝ้ารอ
 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

วันสุดท้ายปลายหวังยังไม่เห็น
ทุกอย่างเป็นเงาลางเบาบางหนอ
ทำได้เพียงเดินไปโดยไม่ท้อ
หรือหวังขอร้องใครให้ยื่นมือ

วันสุดท้ายปลายทางอาจว่างเปล่า
เหลือเพียงเราคนเดียวโดดเดี่ยวหรือ?
หากความหวังยังแกร่งแรงฉุดยื้อ
ก็จะถือไม่หยุดวันสุดท้าย

"กานต์ฑิตา"

๒ เมษายน ๒๕๕๔

[สายใย]

แม้ความหวัง ยังแกร่ง ไร้แรงฉุด
คงถึงจุด สัมพันธ์ ถึงวันหน่าย
เหมือนปรบมือ ข้างเดียว จึงเปลี่ยวดาย
หรือฝันร้าย หลับเห็น กลับเป็นจริง

รู้เราสอง ต้องช้ำ ระกำแสน
ไม่อาจแทน ที่ได้ ในทุกสิ่ง
จึงเตรียมใจ ไว้เสมอ หากเธอทิ้ง
จะทำหยิ่ง แกล้งหยุด แม้สุดทน

 

[กัลมลี*]

วันสุดท้ายพูดไว้อะไรบ้าง
ก่อนวันห่างฝากย้ำคือคำไหน
พูดส่ง-ส่งก่อนจากเพราะอยากไป
ทำเหมือนไยดีแท้แค่หลอกลวง

ไม่ต้องพูดดีกว่าถ้ามันฝืน
หนึ่งคนที่กล้ำกลืนเพราะเป็นห่วง
มันสุดเหงา...เข้าใจไหม...ใจหนึ่งดวง
ถึงอยากทวงคำไหน-ไหน...ก็ไม่มี

[สุดสาย]

วันสุดท้าย..ที่ใจ..จะได้รัก
ขอเป็นเธอ..ที่รู้จัก..เกินหักหนี
ให้ฉันได้..เอ่ยคำลา..สักนาที
แล้วจะจบ..ลงตรงที่..ไม่มีเธอ

ขอแค่ใจ..ได้โหยหา..คราผิดหวัง
ให้ฉันฝัง..ตรงรอยใจ..ยามไกลเผลอ
เผื่อวันที่..บาดเจ็บหนัก..รักละเมอ
จะได้เจอ..เธออีกครั้ง..ก่อน ( ร่าง ) ฝังดิน



..nara..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~วอนนาง~


ก่อนสิ้นรักหักบั่นสะบั้นเยื่อ
โปรดโฉมเนื้อเอื้อรักชายสักหน
เช่นคราหลังครั้งเก่าเราสองคน
ก่อนเมฆหม่นกลืนภาพสาปสิ้นไป

แม้นเชยเคียงเอียงจูบเพียงวูบผ่าน
แม้นเจ็บผ่าวร้าวรานเหลือทานไหว
เพียงหนเดียวเสี้ยวหนึ่งความซึ้งใจ
เพื่อทรงจำย้ำไว้ให้ตราตรึง

หยดน้ำตาหยดนี้ที่รินหลั่ง
ใช่ชายหวังให้เจ้าเกิดเศร้าซึ้ง
แต่นั่นหรือคือห้วงห่วงคำนึง
หวั่นนางไปไม่ถึงซึ่งหมายปอง

กลัวเขาหลอกกลอกกลิ้งชิงร้างเร่
กลัวรักเพเทหมางทิ้งนางหมอง
กลัวเขาเข่นเข็ญช้ำน้ำตานอง
กลัวนางต้องโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา

ก่อนมือนางหลุดไปใต้คืนโศก
ก่อนทั้งโลกมืดลงตรงใจข้า
ก่อนพรุ่งนี้มีเพียงเสียงโศกา
จำไว้หนา..รักนี้ยังมีพอ

หากวันใดใจเจ้าเศร้าสะทก
หากจิตพรั่นหวั่นวิตกล้นอกหนอ
จงกลับมาตรงนี้ที่เฝ้ารอ
ชายจะขอซับทรวงจนล่วงเบา

ไปเถิดเจ้า..ไปดี..จงมีสุข
จงร่วมทุกข์ครองคู่อยู่ข้างเขา
ปล่อยพี่ไว้ใต้ฝันวันสีเทา
ได้รักเจ้า..วันสุดท้าย..ชายเพียงพอ


 


บอม ซอง ดุ๊ก

[กาญจนธโร]

   
            วันสุดท้าย ปลายหวัง พังเพขาด
                ฝันเคยวาด แววหวาน พานมาขม
                    ร่องรอยรัก ทิ้งวาง หว่างอกตรม
                         โศกซบซม ขมขื่น สะอื้นใน
   
                          กายใจนาง ห่างเหิน เกินจักฝืน
                     ต้องกินกลืน น้ำตา ที่บ่าไหล
                 สะทกท้อ ต่อรัก จำหักใกล
              เจ้าตัดใย ไม่เหลือ เยื่อไมตรี
                   
              ทุกข์ระทม จมเหงา เศร้าหนักหนา
                  โลกวันลา ดั่งร้าง ลางเจื่อนสี
                       เมื่อเจ้าพราก จากไป ไม่ใยดี
                           ใจดวงนี้ ที่ทน เพราะจนใจ
                         
                           พอเวลา ผันผ่าน กาลเลยล่วง
                       เคยจมห้วง บ่วงเหงา เศร้าหวั่นไหว
                    คงเลือนลบ กลบเงา เขาจางไป
                โลกสดใส ได้ดั่ง คราวครั้งเดิม.....
               
                     

[เอ๊พ]

นานมากแล้วไม่มีวันสุดท้าย
ด้วยว่ากายห่างร้างจากทางฝัน
เก็บหัวใจห่างรักห่างผูกพัน
เหมือนมีอันต้องสาป ให้จากนาน

ไม่อยากหวนกลับคืนไปยืนเหม่อ
ไม่อยากเก้อเผลอรอใครมาสาน
ไม่อยากฟังใครพูดแล้วคิดนาน
แจงเหตุผลวันวาน เพื่ออภัย

แม้ผ่านมาวันนี้ยังขาดหาย
คนข้างกายแนบชิดสนิทไหน
แม้แสนเหงาอ้างว้างอยู่ภายใน
ไม่กล้าเสี่ยงเปิดใจ รับใครครอง