.หนาวนี้
.คงไม่มีใครเศร้าเหมือนเราหรอก
๏ ยินสำเนียง เสียงโศก ดังโกรกก้อง
จากแห่งห้อง หัวใจ ที่ไหวหวั่น
นอนยังเพ้อ เธอซบ ภาพครบครัน
ตื่นจากฝัน อันเทา ดั่งเราเลือน
๏ หันมองโพล่ โทรศัพท์ ยังหลับนิ่ง
มิไหวติง ยิ่งย้อน ละครเหมือน
หัวใจปวด รวดร้าว เจ็บยาวเยือน
ยามรักเบือน เคลื่อนลา ชะตาตรม
๏ หยิบภาพถ่าย ลายมือ มาถือถึง
ยิ้มยังซึ้ง ดึงโดน ให้โหนห่ม
แต่คำ รัก สลักไว้ ไฉนลม
รักที่ขม จมอยู่ เพียงผู้เดียว
๏ คาบน้ำตา บ่านอง เต็มสองแก้ม
เค็มปะแล่ม แถมปน ระคนเปลี่ยว
พิษแพ้รัก หนักหนา ไร้ยาเยียว
เกินจะเหนี่ยว โน้มดึง ให้คลึงคืน
๏ ด้วยยังรัก ภักดี มิมีหมด
แต่ต้องลด ละมา หลบหน้าฝืน
เพราะมิอยาก บากหน้า เป็นกากลืน
ด้วยหงส์อื่น ยืนอยู่ เคียงคู่เธอ
๏ ลมหนาวมา พาใจ อ่อนไหววูบ
เหมือนร้าวลูบ ลงเชย ยามเผยเผลอ
เคยกอดแฟน แขนสอด
.เป็นกอดเกลอ
มิได้เจอ เธออีก
.เหมือนฉีกใจ
แบบว่า
.กลอนไม่เพราะต้องขออภัยครับ
.พอดีกำลังเศร้า..
30/03/11 
...มีคนเศร้าอยู่อีกคนนะ...
...ฟังสำเนียง เสียงเศร้า เคล้ากลอนโศก
เฝ้ามาโบก พัดตรง ลงสั่นไหว
หนาวน้ำตา ที่มา ทาฤทัย
รอยสั่นไหว ปรากฎ เป็นบทพา
...เสียงสะอื้น ยื่นเสนอ เธอเป็นเหตุ
ชลเนตร เอ่อล้น ท่วมท้นหน้า
คำตามสาย ก็ห่าง ทางกานดา
สุดเยียวยา ให้คืนกลับ รับใจคืน
...หวังลมหนาว พัดเลย คนเคยห่วง
แต่ตรึงทรวง มิห่าง จางยังฝืน
คราบน้ำตา หลงเหลือ ไว้เจือยืน
ภาพรอยื่น เทียวเสนอ บำเรอรอ
...ฉันก็เศร้า เหงาอยู่ อณูหนาว
ร้อยเรื่องราว ทรงจำ นำวอนขอ
อดีตหวน ครวญรำ พร่ำพะนอ
สุดท้ายกรอ ศรพิษรัก เทียวปักใจ...
ตะวันฉาย
