...ลมเพียงวูบ ลูบพลัน สั่นสะท้าน
แทรกสู่ทรวง ดวงมาน สุดทานไหว
เย็นยะเยือก ดั่งเทือกผา หิมาลัย
เกาะกินใจ เกินกล้ำ ต้องจำทน...
...แสนเหน็บหนาว ร้าวใจ อยู่ไม่ขาด
กลั่นเป็นหยาด หยดระกำ สำแดงผล
จากดวงตา ลาสู่ ภูวดล
ความหมองหม่น หมกฝัง เริ่มหลั่งริน...
...แม้เนิ่นนาน ผ่านปี ฤดีเก็บ
ทุกความเจ็บ จำไว้ ให้ถวิล
ถึงความหลัง หลั่งน้ำตา เป็นอาจิณ
มิสูญสิ้น โศกศัลย์ ของวันวาร...
...นั่งกอดเข่า เหงาจับ ประทับจิต
วนเวียนคิด ถึงรัก ที่หักหาญ
ภาพเธอเขา เฝ้าพะนอ แสนทรมาน
มิอาจผ่าน พ้นจินต์ ถวิลครวญ...
...ลมแผ่วแผ่ว พัดพา มาอีกหน
หอบสายฝน กระหน่ำ เพิ่มกำสรวล
ดุจฤดู ฉุดฤดี นี้แปรปรวน
มิอาจทวน ทุกข์ทน จนแดยัน...
