ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

ล่วงเลยครึ่ง พุทธกาล ประมาณว่า
มวลบรรดา ทั่วไป มากไป่เชื่อ
คุณธรรม ร่ำรวย ช่วยจุนเจือ
แท้สองเบื่อ แยกยล คนละทาง

เส้นยาตรา ยากพบ บรรจบได้
ผู้ฝักใฝ่ เงินทอง เห็นพ้องต่าง
เที่ยวเบียดเบียน มนุษย์ มิหยุดวาง
มุ่งหน้าสร้าง ความสุข บนทุกข์ตรม

สู่จุดหมาย ปลายสรวง ตวงสำเร็จ
จ่อเจว็ด มั่งคั่ง ยอดสั่งสม
ทุ่มสมอง จ้องพัฒน์ หัตถ์แยบคม
ทุนนิยม ชมเชย เปรยเสรี

ยามทุรน ถูกรอน ร่างอ่อนล้า
ดังสัตว์ป่า ติดแร้ ว แกร่วกับที่
ยิ่งดิ้นรน วนดิน สิ้นแรงมี
แสงทิพย์คลี่ ส่องสอด พ้นรอดตาย

คุณธรรม นำเติม เพิ่มพูนผล
ประคองคน คลายร้อน ผ่อนหมดหาย
เพียรยึดเหนี่ยว นาบจิต แนบติดกาย
พาลเลวร้าย พินาศ ปราศปลอดภัย

ทาน ศีล ภาวนา ทุกคราพร่ำ
มิทิ้งธรรม วัจนา พุทธาศัย
น้อมระลึก นึกมั่น คืนวันไป
เพียงพฤติได้ เพียบพร้อม ย่อมเจริญ

 

รพีกาญจน์

พิมพ์คำว่า แร้ ว เป็น แล้ว ทุกทีครับ

[กังวาน]

ทุกวันนี้มีเงินทองคือของสูง
ใครชักจูงทางไหนไม่ขัดเขิน
คุณธรรมมิสนใจใครใครเมิน
เส้นทางเดินของอำนาจประหลาดจริง

ผลประโยชน์โลดแล่นแม่นยิ่งนัก
เพราะความรักซื้อด้วยเงินเพลินทุกสิ่ง
คนทำดีมีน้อยคอยท้วงติง
มีแต่นิ่งกับรอรับทรัพย์มาเติม

แต่มิท้อขอสู้เพื่อผู้ด้อย
คำว่าถอยมิเคยหนาอย่ามาเหิม
ฉันบูชาคนดีอยู่ที่เดิม
ตายเพื่อเพิ่มศักดิ์ศรีดีกว่าโจร

      ---กังวาน---

[รพีกาญจน์]

โชคประเสริฐเกิดเห็นเป็นมนุษย์
แสนพิสุทธิ์มีธรรมกรรมแต่งเสริม
แต้มองคาพยพจากภพเดิม
เติบต่อเติมความดีทุกวี่วัน

มีอายุลุร้อยนั้นน้อยนัก
ส่วนมากมักกึ่งกลางบ้างดับขันธ์
กี่วัสสาคลาไคลไม่สำคัญ
เพียรยึดมั่นสิ่งชอบกอบกายมาน

ถึงพี่น้องท้องเดียวกันเกี่ยวใกล้
รูปนิสัยแตกต่างบ้างหยาบกร้าน
บ้างว่านอนสอนง่ายมิกรายพาล
บ้างเกียจคร้านด้านดื้อถือแต่ตน

กตัญญูรู้คุณเพิ่มพูนจิต
ร่ำเรียนวิทย์ดำเนินเจริญผล
ใช้ชีวิตผิดทางร่างทุรน
พ่อแม่บ่นเสียใจไห้เนืองเนือง

จะรวยมากยากจนมิพ้นทุกข์
ไหว้วอนคุกเข่ากราบทาบบาทเบื้อง
ช่วยอาทรผ่อนคลายหายขุ่นเคือง
ดลรุ่งเรืองโภคทรัพย์นับคณนา

ทราบหรือไม่ใครอยู่ผู้พิฆาต
ใช้อำนาจฟาดฟันสร้างปัญหา
เพียงหมั่นทานกรานศีลจินต์เมตตา
ขอขมา.เจ้ากรรมนายเวร.เป็นสุขเอย

 

รพีกาญจน์

[ไร้นวล^^]

ปฏิเสธศาสนาวิชชาศานต์
ก็เหมือนการนิเสธเหตุผลเผย
เหมือนเมินในไตรลักษณ์มรรคธรรมเลย
เหมือนยิ่งเย้ยกฎกรรมย่ำวิญญาณ์

ไม่เชื่อธรรมบริสุทธิ์พุทธศาสน์
เหมือนรดราดน้ำร้อนกร่อนเกศา
เดินตรงข้ามสวรรค์มรรคา
ย่อมลี้ลาร่มโพธิ์สู่โลกันตร์

 

[รพีกาญจน์]

ใครหนอทำกำหนดบทชีวิต
จุติติดผลิตผลิปฏิสนธ์
เจริญครรภ์มรรดามาเป็นคน
ต้องดิ้นรนจนรอดให้ปลอดภัย

แรกเรียนรู้ดูเล่นเห็นตัวอย่าง
กอบกับร่างสร้างเสริมเริ่มเติบใหญ่
มีสนุกสุขเศร้าเคล้ากันไป
กว่าจะได้งานดีมีเงินทอง

พบสมรสจดแต่งแปลงรากฐาน
เกิดลูกหลานสืบสกุลพูนข้าวของ
ล่วงเลยวัยใจสึกคึกคะนอง
เคยลำพองแรงลดหมดทะนง

มีปวดเจ็บเหน็บเตือนไข้เยือนถึง
จำเป็นหนึ่งแสนปลื้มกลับลืมหลง
ยืนโดดเด่นเป็นสง่างามอ่าองค์
กลับค้อมก่งลงหงายจบวายปราณ

ก็หมุนเวียนเปลี่นเป็นดังเช่นนี้
เหมือนกันที่บริพัตรวัฏสงสาร
จะมีใครได้อยู่คู่กับกาล
เนื่องสังขารย่อมแปรมิแน่นอน

ตั้งสติดำริปรับกำกับมั่น
รู้เท่าทันกิเลสสาเหตุหลอน
หยุดยั่วยุอุบัติคอยตัดรอน
บ่วงโคจรกรรมเก่าเจ้านายเวร

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ก็เมื่อวาน ดูบอล ถึงค่อนรุ่ง
พอวันพรุ่ง นอนหงาย ตายโศกศัลย์
ก็เมื่อวาน ดื่มเหล้า เว้าด้วยกัน
พอดึกพลัน ลมจับ ดับชีวา

ก็เมื่อวาน ควงสาว คราวรุ่นลูก
พอสายถูก รถยนต์ ชนทับขา
ก็เมื่อวาน พบหมอ รอรับยา
พอค่ำมา เป็นลม จมน้ำคลอง

ก็เมื่อวาน หน้าเปล่ง ร้องเพลงคู่
พอเช้าตรู่ ถูกยิง กลิ้งลงร่อง
ก็เมื่อวาน เชียร์พี่ แข่งตีกลอง
พอบ่ายม่อง บ้านญาติ ล้มฟาดจาน

มีอะไร ในหล้า ที่ว่าแน่
จะหนีแก่ เจ็บตาย วายสังขาร
จะตายสุข ทุกข์งอ ทรมาน
เย็นร้อนกาล รวยจน ไม่พ้นเลย

อายุน้อย หรือมาก ยากกำหนด
สวยหมดจด อัปลักษณ์ สูงศักดิ์เผย
หากแม้นครบ สัญญา คราใดเอย
องค์ยมเกย รอรับ หลังดับกาย

โชคดีผ่าน วานวา มาวันนี้
จงทำดี ที่ชอบ ตามกรอบหมาย
อยู่ในศีล รินธรรม จะซำบาย
จนสุดท้าย สู่ทิพย์ สิ้นนิพพาน

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เปรียบน้ำฝน หล่นฟ้า ผ่านอากาศ
ขาวสะอาด ชะล้าง ทุกอย่างได้
สกปรก รกเปื้อน เลือนลางไป
สดชื่นให้ สิ่งที่ ต่อชีวัน

ช่วยบรรเทา เป่าร้อน ผ่อนกระหาย
หิวตาลาย เย็นหยด หมดหนาวสั่น
ดุจกำแพง แข็งคง วงป้องกัน
นาอนันต์ ปราศภัย ไร้เภททา

ผู้น้อมรับ นับศีล จินต์พิสุทธิ์
เกิดผ่องผุด เบิกบาน มานสุขา
ดับกิเลส เศษชั่ว สลัวคา
เหลือจิตตา อร่าม งามวิมล

หากมีใคร ให้เรา พิเทารัก
หรือเกลียดกัก ถักโทษ โกรธฉงน
นำลาภล่อ ก่อหวัง โลภกังวล
ยอมจำนน หลงราง ทางอบาย

เมื่อภาวะ สติ ดำริมั่น
รู้เท่าทัน สำแดง แห่งฉิบหาย
หลับมิเห็น เว้นหยุด ฉุดใจกาย
อันตราย ใดใด เปล่าไม่มี

ได้เชิดชู ผู้หนึ่ง ซาบซึ้งแล้ว
รับช่อแก้ว รัตนะ อริยศรี
ปล่อยปละตน พ้นพราก จากราคี
ปฏิบัติดี พอเพียง เคียงพระํธรรม

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

มันเรื่องจริงยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
ตรงไหนปุพอปะจะขาดวิ่น
บอกเดินหน้าล่าหลังนั่งลงดิน
ป้อนปากกินให้กลืนกลับขืนคาย

คนสัตว์คือสิ่งที่มีชีวิต
กอปรโลหิตยางไหลไยเส้นสาย
รู้ประจักษ์รักตัวเกรงกลัวตาย
แล้วทำลายฟาดฟันกันทำไม

อันเงินทองของกินรวยสินนับ
จุลทรัพย์พอควรสวนนาไร่
ลักคุ้ยค้นปล้นชิงวิ่งราวไป
ซื้อมิได้โลภโกงตรงบีฑา

เห็นลูกเมียเคลียข้างสาวร่างสวย
ผัวสำรวยเข้มคมสมสง่้า
อยากอื้มอ้ำน้ำลายสอมิรอรา
ปรารถนาคว้าไขว่ใช้เล่ห์กล

ปั้นน้ำเล่นเป็นตัวหัวส่ายร่อ
โป้ปดทอก่อคำทำเคร่งขึง
ชอบพูดพล่ามตามตื้อชิดดื้อดึง
เล้นทะลึ่งพึงหน้าเช่นลาลิง

เอิ้นเอะอะมะเทิ่งเบิ่งตาใส่
เป็นฟืนไฟโมโหยะโสหยิ่ง
มักหูเบาเข้าข้างคอยอ้างอิง
ทาสผีสิงเสพยาสุราเบียร์

อยากให้หมดลดบ้างดังสร้างเพิ่ม
บวกต่อเติมน้อยดีมีมากเสีย
โอกาสสิ้นชั่วทรามร้ายลามเลีย
จำปล่อยเฮียตัวทองครองเต็มเมือง

รพีกาญจน์

[สุวรรณ]

<a href="http://www.youtube.com/v/8Q52MGdaB6Y&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/8Q52MGdaB6Y&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เชื่อมั้ย ความทุกข์กลัวรอยยิ้ม     ขออนุญาตนำมาฝากไว้ในกระทู้นี้นะคะ (^_^)

ขอบพระคุณ youtube

[รพีกาญจน์]

เรือนร่างเปรียบเทียบเป็นเช่นเรือรถ
ถูกกำหนดรับงานนานแค่ไหน
เครื่องเย็นร้อนผ่อนแรงจอดแซงไป
ถ้าอยู่ในสัดส่วนควรพอดี

สภาพยนต์กลไกดูใหม่เอี่ยม
ตัวถังเปี่ยมไม่ปอกถลอกสี
ใช้งานหนักหักโหมโจมฤทธี
ไร้ถนอมซ่อมทั้งปีที่ระอา

เชื่อวัตถุผุพังเหมือนสังขาร
ตึงหย่อนยานทรงทรุดมิหยุดท่า
ถูกไข้เหน็บเจ็บป่วยด้วยโรคา
สุดเยี่ยวยาชะลอต่อต้านทาน

ทั้งชีวิตวิญญาณ์จำลาจาก
ละทิ้งซากซมทุกข์หรือสุขศานต์
สู่เรืองรองทองขลิบทิพย์พิมาน
ดับนิพพานหลุดพ้นเกิดวนเวียน

อาจกลับคืนพื้นโลกรับโชคใหญ่
ประสบชัยรับฤกษ์ปราศเศิกเสี้ยน
จำอาศรมร่มไทรใต้แสงเทียน
ท่องพาเหียรเริงรมย์ชื่นชมกาม

แต่ส่วนมากลากแล่นแดนนรก
ชีวิตตกโซ่ตรวนทวนดาบด้าม
ร้องโอดโอยโหยไห้เพลิงไหม้ลาม
ทุกผู้นามมีกรรมนำเป็นไป

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

หย่อนลงหลุมคลุมศพดินกลบฝัง
กายเนื้อหนังแข็งเย็นเหม็นเปื่อยเน่า
เรียงไม้ขอนช้อนร่างวางบนเตา
จุดไฟเผาเถ้าถ่านกองดานดอน

(มีคำถามตามมาว่าไปไหน
จะเกิดอีกหรือไม่ให้สังหร
ลองครุ่นคิดพิศคำลำดับตอน
ออกตัวก่อนแค่เป็นความเห็นตน)

แปรสภาพผสมดินตมพื้น
หญ้าไม้ยืนต้นงอกใบดอกผล
เป็นอาหารสารสกัดของสัตว์คน
สู่สกนธ์ปนกันสรรพางค์

เหลือเรี่ยราดดาษดื่นฟื้นเกิดใหม่
ที่อยู่ในตัวสัตว์เกิดสัตว์สาง
ที่อยู่ในตัวคนเกิดคนคาง
เรียกหญิงชายนายนางยืนย่างยัน

สมดุลย์คุณลออพอดีธาตุ
ครบครันจาตุผุดผลิปฎิสันธ์
เกิดชีวิตจิตใจก่อในครรภ์
สืบเหล่ากอต่อพันธุ์นิรันดร์กาล

กำหนดองค์โครงสร้างร่างมนุษย์
วิญญาณมุดประตูสู่สังขาร
สิ่งแวดล้อมห้อมตัวชั่วบันดาล
ดีประทานครรไลไปตามกรรม

 

รพีกาญจน์

[ปู่ริน]

บ้างเข่นฆ่าล่ายิงชิงเป็นใหญ่
มิมีใครคับดินฟ้าช่างน่าขำ
ลุแก่อำนาจแห่งตนคนระยำ
อวดเบ่งทำตนเป็นใหญ่ในจักรวาล

ถึงจะมีเงินทองกองเท่าภูเขา
กอปรโกยเอาคอรัปชั่นปันลูกหลาน
ทั้งขายค้ายาเสพติดเป็นภัยพาล
เที่ยวระรานจนวุ่นวายในสังคม

บ้างก่อกรรมทำเข็ญอยู่เป็นนิจ
ก่อคดีคิดสร้างปัญหาน่าชื่นขม
ทำอำนาจบาดใหญ่ปลุกระดม
แถมทับถมถากถางขัดขวางกัน

เมื่อตายไปเอาอะไรไปไม่ได้
มีเพียงไม้โลงสีเหลี่ยมเตรียมนอนฝัน
หอบเงินทองใส่กองไว้ในโลงนั้น
แม้แต่ฟัน..ก็เอาไป...ไม่ได้เลย.

                      ริน ดอนบูรพา
                          ๒๘ ก.ค.๕๖

[รพีกาญจน์]

อำนาจ  ช่างท้าทายความกระหายของมวลมนุษย์

ผลประโยชน์  ช่างหอมหวานเย้ายวนความปรารถนาของผู้คนทั่วไป

อำนาจและผลประโยชน์  มักทำลายชีวิต สิ่งแวดล้อม สิ่งที่ดีงาม

อำนาจและผลประโยชน์  ไม่เคยสร้างความสุขได้นานและยาวนานตลอดไป

แต่บางครั้ง บางความรู้สึก ในใจลึกๆ บางคนยังพยายามไขว่คว้าต้องการมัน

สภาวะมืดบอด ธัมมะอันใดเล่าจะขัดเกลาดวงตาให้ใสสว่างได้

อนาถจริง

[พยัญเสมอ]

เมื่อเปลวไฟแห่งชีวิตของเขากำลังจะมอดดับลง
เขารู้ตัวว่าไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตครอบครองทุกสิ่งที่กอบโกยมาได้อีกแล้ว
เพราะพญามัจจุราชไม่เคยปรานีใคร   ไม่สนใจสินจ้างรางวัล  ไม่เคยใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนขอร้อง  ไม่หวั่นเกรงต่อคำข่มขู่
เมื่อนั้นแหละ หูตาของเขาจะเริ่มสว่างทั้งที่มันกำลังพร่ามัว สุดที่จะใช้มองหรือฟังสิ่งใดได้
คนเรากอบโกยเพราะลุ่มหลงในความสุข  แต่เมื่อรู้สึกตัวว่าไม่มีหวังที่จะได้ครอบครองอีกต่อไป
สุดท้ายแล้ว แม้ชีวิตของตนเองก็ยื้อยุดฉุดเอาไว้ไม่ได้ 
....คน...ต้องอยู่ในสภาวะที่สิ้นหวังแล้วจริงๆ...เมื่อนั้น...บางทีเขาอาจจะตื่นจากความฝัน....

[รพีกาญจน์]

มันมิใช่อาหารทานแก้หิว
ยาไส้กิ่วท้องอิ่มมือทิ่มสั่ง
กระทืบเท้าถมึงด่าปึงปัง
ขุดโคตรงั่งดังวัวชั่วเช่นควาย

มันมิใช่สูบท่อจากบ่อสาว
เปิดก๊อกวาล์วน้ำดื่มลืมกระหาย
อิจฉาโกรธโอดโอยวุ่นโวยวาย
หยิบลับร้ายจุดโจมโหมประจาน

มันมิใช่อากาศลมพาดพุ่ง
สูดสู่ถุงตุงปอดตลอดผ่าน
คอยบีฑาอาฆาตฟาดกบาล
สบสังหารถึงทรุดหยุดชะลอ

ใช่อาหารทานเคี้ยวเดี๋ยวกลืนเข้า
คายกากเก่าเน่าเหม็นเข็นลงบ่อ
ใช่แดงดำน้ำดีสีลออ
เหลวลื่นคอจ่อนิ่งทิ้งช่องเบา

ใช่ดังพาอากาศขาดเพียงครู่
อัดแน่นอยู่ภายในไม่ออกเข้า
แค่นาทีมีสิทธิ์ชีวิตเรา
เดินทางเฝ้าสุวรรณพบทั่นยม

เมื่อชะตาปรากฎลาภยศศักดิ์
ถึงที่พักควรวางอย่างเหมาะสม
หากยึดติดคิดต่อก่ออารมณ์
คงตรอมตรมมีใครครองได้ยาว

รพีกาญจน์

[@free]

คือแกงเลียงเพียงชิมมิอิ่มได้
โมโหไปโกรธกริ้วเพราะหิวห้าว
ดื่มน้ำมั่วกลัวคอติดบ่อวาล์ว
กลัวแล้วสาวทั้งเหนียมเจียมประจาน

คือยาลมดมโล่งสูดโปร่งปอด
อยู่หรือรอดเมตตาอย่าสังหาร
ปล่อยทางไปไว้เผื่อเหลือกบาล
หัวไม่ล้านสักนิดอิจฉาใคร

แค่ส้มตำจ้ำสู้พออยู่กิน
ใบกระถินแกล้มกับจึงจับใส่
ตีนติดดินกินทำพอจำใจ
เป็นอยู่ให้หามหักพอหนักเบา

สุขสบายหายใจในแผ่นดิน
มากทรัพย์สินลาภยศปรากฎเหล่า
ถึงเวลาสูญไปไม่เหลือเงา
จะยื้อเอาเข้าตัวได้ชั่วคราว