ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"แค่..สมมุติ?"

๐

สมมุติว่านิ้วก้อยเราร้อยเกี่ยว
เป็นหนึ่งเดียวสอดคล้องเราสองจิต
กุมมือกันปันรักหลักรอบทิศ
ฝากจุมพิตซึ่งกัน..ฉันเอ็นดู

ชี้ชมฟ้าโค้งรุ้งทุ่งแห่งรัก
หมั่นทายทักคำหวานผ่านเข้าหู
โลกที่เห็นพร่างพรมสีชมพู
เส้นทางปูด้วยสีที่นวลตา

คำ"ที่รัก?"ดำเนินไม่เขินขัด
ดั่งพระพรหมบัญญัติวาสนา
ข้างกายเรามีกันสรรวาจา
เสี้ยวทุกกาลเวลาโหยหากัน

ลมละไมไหวรับกับกายสอง
เสียงนกร้องเข้าห้อมกล่อมดวงขวัญ
มวลไม้ผลิกลีบสีที่ผ่องพรรณ
หลากผีเสื้อประชันกันงดงาม

แต่จุดตรึงนัยน์ตา!..หน้าเธอนั้น
สะกดฉันทั้งทรวงล่วงอร่าม
ปากที่แย้มรอยยิ้มนิ่มทุกยาม
ส่งผลชายเกินห้ามปรามฤทัย

รั้งกายเธอโอบชิดจิตซึมซับ
โลกสดับภาพหวานด้านรักใส
แค่สมมุติเพียงเสี้ยวยังเหนี่ยวใจ
คนอ่อนไหวจึงเผชิญ..ฝันเกินจริง..

ระนาดเอก
เบอร์ลิน เยอรมัน
๑๔ / ๓ / ๒๕๕๔
๑๙.๔๑ น.
*-*+++

 

[พิกุลแก้ว]

เป็นเรื่องราวสาวใดในสมมุติ ( อิอิ )
จึงปล่อยเพลินเกินหยุดแม่ยอดหญิง
เสปคนางในฝันที่ท่านอิง
คงสวยวิ้งพริ้งเพริด...เตลิดทรวง

แค่พอนางแย้มยิ้มกระหยิ่มยั่ว
ใจก็สั่นพรั่นรัวอย่างใหญ่หลวง
เสียงนางเอ่ยเผยไว้ในกลลวง
โถ!!!ตกบ่วง...กะเทย...เลยพี่ชาย...

 

อิอิ  แซวเล่น ขำๆ นะคะ 
ทักทายค่ะพี่ระนาด

 

[สมนึก นพ]

สมมุติไว้ ไม่ต่าง ห่างความฝัน
จิตผกผัน มั่นหมาย ได้หลายสิ่ง
ภาพปรากฏ เห็นได้ คล้ายความจริง
วนเวียนวิ่ง ในภวังค์ ความหลังมี

หวนอดีต คิดไป ยิ่งไหวหวั่น
ความผูกพันธ์ สองเรา ก่อนเก่านี่
หลงปูทาง วางไว้ ไปด้วยดี
เพิ่มทวี ห่วงใย ยามไกลกัน

แล้ววันหนึ่ง ขื่นขม ตรมใจเศร้า
หล่อนบอกเรา ครุ่นคิด ผิดไหมนั่น
กาลเวลา ผ่านนี้ มียืนยัน
ว่าคำมั่น สัญญา มาเปลี่ยนไป

เราเป็นเพื่อน กันนะ คือประโยค
เหมือนทั้งโลก หยุดนิ่ง สิ่งเคลื่อนไหว
ครับ...รับปาก ด้วยงง หลงอยู่ใย
จึงรู้ได้ ผ่านมา หาใช่เรา

จบละคร เรื่องเด่น เน้นบทโศก
อุปโหลก กำกับ รับตามเขา
ทราบท้ายเรื่อง สิ้นสุด สมมุติเอา
เพราะความเขลา นำฝัน ให้มันจริง.

ด.ช. นพ
1513410354
 

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

เรื่องสมมุติ ไม่ต่างกับความฝัน

ที่มันเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แล้วถ้ามันจบด้วย แค่ความหลัง

รักพัง พัง ไร้หนทางจะเยี่ยวยา

เป็นเพียงเรื่องสมมุติ ก็เท่านั้น

สมมุติว่าฉันยังเป็นคนที่เธอรักมาก

แต่ทั้งหมดทุกเรื่องที่สมมุติมา

มันแตกต่างกับความจริงอย่าง สิ้นเชิง

[มะเขียบ]

ส ม มุ ติ


...ตื่นลืมตาว่ารู้เห็น เป็นชีวิตอยู่
แล้วมองดูกายผู้แรก แตกปัญหา
เจ้านั้นมาจากไหน อย่างไรมา
จากธาราวายุน้ำตามด้วยไฟ

..ชำระล้างร่างชีวิต เปลี่ยนปิดผ้า
ล้วนสร้างมาว่าประดิษย์คิดค้นไว้
จากพื้นย่างทางรอบตัวทุกทั่วไป
สมมุติไว้ แรกให้ชื่อ จุดถือจำ

..ถึงเวลา ว่าคิว ก็หิวอยาก
อาหารปากหลากชีวิตติดตามซ้ำ
ปัจจัยยงคงต้องขาน ทานประจำ
ด้วยช่วยนำค้ำชีวิตไม่ปลิดลง

..ครั้นเติบใหญ่ปัจจัยสี่ต้องมีติด
สิ่งสำคัญสรรค์ชีวิตบ้างคิดหลง
น้ำอาหารบ้านอยู่ คู่จำนงค์
รักษาองค์ลงเจ็บไข้ต้องใช้ยา

..พอเติบใหญ่วัยเสริม..เติมสิ่งมีชีวิต
ธรรมชาติประสิทธิ ติดหนักหนา
ขยายพันธุ์ เผ่าพงษ์ คงโลกา
กิน ขี้ สอน ก่อนนอนมา ว่าปี้กัน

..จุดสุดท้ายตายลงทด หมดไม่เหลือ
ชีวิตเพื่ออนิจจัง ยังอย่าฝัน
อะไรหนอพอบอกเห็นเป็น เรา-มัน
ตรงไหนฉัน นั่นคุณ (หยุด)...สมมุติดู



โลกของใคร?   อะไรของเรา?

[ปรางทิพย์]

เพียงสบตาพาฝันจนสั่นไหว
ยิ้มละไมใสสดพร้อมพจน์หวาน
ชวนชี้ชมรมย์รื่นจิตชื่นบาน
เมื่อดวงมานสานสื่อมิดื้อดึง
 
แว่ววิหคผกผินจากถิ่นเหงา
ที่เคยเฝ้าเย้าหยอกบอกคิดถึง
ยามห่างเหินเพลินไพรให้คำนึง
เสียงรำพึงตรึงอยู่ไม่รู้จาง

หมู่ภมรชอนไชดอกไม้หอม
เฝ้าดมดอมล้อมกรอบอยู่รอบข้าง
ตะวันแสงแห่งรักแนบตักนาง
หวังร่วมสร้างทางฝันในบั้นปลาย

แค่..สมมุติจุดนี้ว่ามีขวัญ
ความโศกศัลย์รันทดปลดสลาย
มีเพียงเราเฝ้าปลอบอยู่รอบกาย
ความหวังพรายหมายอยู่เป็นคู่เคียง

[บ้านริมโขง]

แค่..สมมุติ สะดุดซ้ำลำนำฝัน
แม้นพบกันด้วยคล้ายหมายปองหญิง
แม้นอยากฝันด้วยรักหวังพักอิง
กลับมีสิ่งกั้นกลางทางคำนึง

ความต่างชั้นฉันเธอเพียงเผลอไผล
หาอื่นใดไหนย้ำนำคิดถึง
เพียงแค่เริ่มก็รั้งขืนดังดึง
ต้องขาดผลึ่งแม้เงาเขาก็จาง

นี่แหละหนาเพียงสมมุติก็สุดช้ำ
คนระกำคือเราความเศร้าขวาง
อยากฝันสุขรุกเริ่มเติมรักวาง
ก็มาค้างกลางหาว....ร้าวระบม.

"บ้านริมโขง"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

สมมุติว่า...สองมือเราคือเงื่อน
ขยับเลื่อนเคลื่อนเหนี่ยวสอดเกี่ยวข้อง
เป็นหนึ่งปมกลมเกลียวรวมเดียวดอง
ระหว่างสองเราให้อยู่ใกล้กัน

ขอบฟ้าโค้งจุดหมายมีสายรุ้ง
สองเรามุ่งเดินไปด้วยใจฝัน
โลกทั้งโลกงามหรูชมพูพรรณ
ดุจสวรรค์ชั้นฟ้าดาวดึงส์

คำ “ที่รัก” เรียกแทนแสนสนิท
ดั่งลิขิตพรหมนามยามคิดถึง
วาจาหวานซ่านทรวงห้วงคำนึง
สุดซาบซึ้งตรึงใจยามไกลตา

ยามชิดใกล้ไออุ่นละมุนมอบ
เฝ้าปลุกปลอบตอบรับขยับหา
วงแขนสอดกอดโน้มประโลมพา
จุมพิตหน้าแก้มอิ่มพริ้มเบาบาง

จุดที่ตรึงใบหน้าคือตานั้น
สะกดฉันงันใจไม่ขัดขวาง
ประกายเปล่งเร่งร้อนอ้อนทุกทาง
ประชิดข้างเคลียคลอพะนอเชย

สองแขนสอดกอดรัดกระหวัดเกี่ยว
แรงโน้มเหนี่ยวโลกดุจหยุดนิ่งเฉย
แค่สมมุติเพียงครั้งอายจังเลย
คนไม่เคยจึงประหม่า...ไม่กล้าพอ

"กานต์ฑิตา"

๑๙ มีนาคม ๒๕๕๔

[robozo]

ขอต่อหน่อยนะคับ จากไปนาน

เพราะเป็นเพียงเคียงสมมุติไม่รุดหน้า
ไม่นำพาหาใจไกลถวิล
แม้หากบอกออกไปให้ยุพิน
กลัวนางพิ่นหนีหน้าลาห่างไกล

เพราะเป็นเพียงเสียงกระซิบบีบใจแน่น
เข้าถึงแก่นแค่นปวดร้าวรวดใจ
แม้ได้ยินถิ่นคำพรำพูดไป
เพราะใครใครไม่รู้อยู่คู่กัน

เพราะเป็นเพียงเอียงอายกายที่พบ
ไม่อาจหลบสบตาพาหวั่นไหว
มันเต้นรัวมั่วมุ่งยุ่งที่ใจ
อยากกล่าวไปให้หายคลายกังวล

เพราะเป็นเพียงเมียงมองสองตาจ้อง
ไม่อาจต้องของเขาเพียงปลายขน
ได้แค่พบขับขานปานแค่ยล
ไร้ซึ่งผลหนไหนใครเขาแล

เพราะเป็นเพียงเรียงแล้วก็แคล้วคลาด
นึกอนาทนานไปใจยำแย่
ด้วยเราเขาเผาใจใช่คู่แท้
คงเคียงแค่ผู้คนที่ชนกัน

[ระนาดเอก]

เป็นเรื่องราวสาวใดในสมมุติ ( อิอิ )
จึงปล่อยเพลินเกินหยุดแม่ยอดหญิง
เสปคนางในฝันที่ท่านอิง
คงสวยวิ้งพริ้งเพริด...เตลิดทรวง

แค่พอนางแย้มยิ้มกระหยิ่มยั่ว
ใจก็สั่นพรั่นรัวอย่างใหญ่หลวง
เสียงนางเอ่ยเผยไว้ในกลลวง
โถ!!!ตกบ่วง...กะเทย...เลยพี่ชาย...

น้องพิกุลแก้ว



อิอิ  แซวเล่น ขำๆ นะคะ 
ทักทายค่ะพี่ระนาด

๐ มิใช่นางในฝันกระนั้นดอก
ดวงจิตบอกว่าใครในความหมาย
มีตัวตนกลเย้าเร้ารอบกาย
ส่งประกายทายทักน่ารักจัง

๐ บ่อยทำคนหัวร่อพอหายเหงา
เปลี่ยนคนเศร้าอกผึ่งขึ้นขึงขัง
เป็นสายลมคลายร้อนป้อนประดัง
คล้ายฝนหลั่งก็ได้ในบางที

๐ แล้วแต่คิดจะเปรียบเทียบรอบด้าน
ล้วนตระการสบช่องผ่องราศี
เคยสัมผัสความหวานซ่านฤดี
รัศมียังกรุ่น..อุ่นทรวง,ใจ..

พี่ระนาดเอกจ้ะ

[กระต่าย]

เพราะแววตา  พาสมมุติ  ฉุดจินตนา
ร่ายอักษรา พาเรรวน ชวนหวั่นไหว
โฉมนารี คงเย้ายวน ป่วนฤทัย
ทำพี่ชาย ถึงกับเพ้อ ละเมอพลัน

เผลอสบเนตร หญิงใด  ใคร่อยากรู้
โฉมพธู  คงร่ายมนตรา  พาให้ฝัน
ลีลากลอน จึงร้อนแรง  แจ้งจำนรรจ์ 
พร่ำรำพัน ผ่านอุษา จนราตรี

เสน่หา พาใจชาย ให้รุมร้อน
เพียงสมมุติ  ก็เว้าวอน  อ้อนฉวี
หากเป็นจริง คงยิ่งกว่า  ครากระนี้
แวววลี จะหวานปานใด ใคร่รอชม




หุหุ  ต่ายมาแซวคะ      

[market01]

\m/(-0-)\m/