เพิ่งลองแต่ครั้งแรกค่ะ
บทกลอนอำลาโรงเรียน
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
เวลาเนินนาน วันวานผันแปร
ไม่มีแม้แต่ เงาจากตัวเรา
ถึงคราวต้องไป จิตใจก็เหงา
ฉันเธอและเขา คงต้องจากกัน
ชื่อเสียงเรียงนาม ไปตามความฝัน
เฝ้ารอวานวัน ให้กลับมาเจอ
เราต่างเพื่อนกัน ตัวฉันและเธอ
เหมือนฝันละเมอ ไม่มีอีกแล้ว
ลมพัดระเบียง ยินเสียงเจื้อยแจว
ไม่รอคลาดแคล้ว จนต้องจำใจ
ดวงดาวกลาดเกลื่อน พันเลื่อนหายไป
มีเลศนัย เพราะเหตุใดกัน
ครูบาอาจารย์ แตกฉานวิชา
หมั่นเพียรศึกษา ท่องจำเอาไว้
หมดคาบแล้วหนอ คุยจอกันใหญ่
เพื่อนพาติวไป ต้องจากกันหนา
จากวันนี้ไป มาไปขอลา
คิดถึงเพื่อนยา ให้มาโรงเรียน
อาจเจออีกครั้ง จนนั่งผันเปลี่ยน
ความคิดเจือเจียน เลือนพลันหายไป
