ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

ก่อนชีวิตผิดพลาดมามากหลาย
เหมือนผืนทรายขาดหยาดฝนชโลมนั่น
ดั่งกระต่ายน้อยนั่งมองหมายปองจันทร์
ผลักชีวันผลันสู่ลมล่อลวง

ผันชีวิตผิดพลาดไม่อาจฝืน
ให้กล้ำกลืนจนจิตไม่คิดหวง
มองทุกสิ่งใช่จริงคือสิ่งกลวง
ไม่เคยห่วงโหยหาคราร้างไกล

มองชีวิตเกิดก่อก่อนแตกดับ
ไม่เคยนับวันเวลามาแก้ไข
สิ่งที่ล่วงเลยแล้วก็แคล้วไป
ฝังหัวใจจมทับดับชีวิน

ในชีวิตไม่คิดเจอแสงสีใส
ละมุนไมในจิตคิดถวิล
ถูกน้ำทิพย์ราดอาบลดคราบจินต์
ให้หายสิ้นพร้อมเจอเธอคนงาม

อยากจะหวังแต่ใจมันไม่กล้า
มองย้อนมาในจิตแล้วคิดถาม
หวังอะไรในตัวพี่นี้นงราม
มิได้ห้ามราตรีไม่มีจันทร์

มีแต่ความจริงใจพี่หมายให้
พร้อมกับใจดวงเก่าที่เฝ้าฝัน
เป็นทุกสิ่งทุกอย่างไม่ต่างกัน
กับชีวันผันพามาเจอ..เธอ

ฉันเอง..

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

แค่ชีวิตผิดพลาดคลาดกับสิ่ง
โลกเป็นจริงติงไว้ไม่อาจฝืน
แค่เสียใจบางอย่างอาจกล้ำกลืน
แค่ข้ามคืนตื่นนอนอ้อนวันใหม่

มีผลิกผันชีวิตมีผลิกผัน
ขอมีฝันวันนั้นวันสดใส
คอยเติมต่อชีวิตให้ยาวไกล
อย่ามัวมองอะไร...ที่ผ่านมา

สิ่งเก่าเก่าเอาเก็บมิแตะต้อง
ขอแค่มองจ้องไปในข้างหน้า
แค่เดินผ่านข้ามวันข้ามเวลา
จะเจอหนาคนที่ใช่ในใจตน

ใช่หรือไม่คงตอบมอบไม่ได้
ต้องดูไปใจตัวอย่าสับสน
แล้วย้อนถามความคิดใจระคน
หากหน้ามนสนใจใคร่รักจริง

ค่ำคืนนี้ราตรีที่ผ่านมา
จันทร์ถามหาดาวตอบมอบทุกสิ่ง
จะล้อมจันทร์พันดาวเฝ้าแอบอิง
ดาวขอพิงอิงจันทร์ฝันทุกคืน

ยามพระอาทิตย์อัสดง

[เมฆา...]

แค่ชีวิตผิดพลาดคลาดกับสิ่ง
โลกเป็นจริงติงไว้ไม่อาจฝืน
แค่เสียใจบางอย่างอาจกล่ำกลืน
แค่ข้ามคืนตื่นนอนอ้อนวันใหม่

มีผลิกผันชีวิตมีผลิกผัน
ขอมีฝันวันนั้นวันสดใส
คอยเติมต่อชีวิตให้ยาวไกล
อย่ามัวมองอะไร...ที่ผ่านมา

สิ่งเก่าเก่าเอาเก็บมิแตะต้อง
ขอแค่มองจ้องไปในข้างหน้า
แค่เดินผ่านข้ามวันข้ามเวลา
จะเจอหนาคนที่ใช่ในใจตน

ใช่หรือไม่คงตอบมอบไม่ได้
ต้องดูไปใจตัวอย่าสับสน
แล้วย้อนถามความคิดใจระคน
หากหน้ามนสนใจใคร่รักจริง

ค่ำคืนนี้ราตรีที่ผ่านมา
จันทร์ถามหาดาวตอบมอบทุกสิ่ง
จะล้อมจันทร์พันดาวเฝ้าแอบอิง
ดาวขอพิงอิงจันทร์ฝันทุกคืน

ยามพระอาทิตย์อัสดง





...ภาพสะท้อน ก้อนใจ ในกระจก
เหมือนหยิบยก อกอ้าง ต่างผ้าผืน
อันเคยซับ ขับเศร้า คราวกล้ำกลืน
วันที่ยืน เดี่ยวดาย บนสายทาง

...ทบทวนทั่ว ทุกทิศ ชีวิตรัก
แจ่มประจักษ์ จวบพรุ่ง ถึงรุ่งสาง
คิดถึงคำ พร่ำมั่น สัญญานาง
ก่อนจำห่าง ร้างลา ด้วยอาลัย

...เหมือนทุกสิ่ง สับสน เจือปนเศร้า
เหมือนทุกสิ่ง หงอยเหงา ดั่งเฉาไหม้
เหมือนทุกสิ่ง นิ่งเฉย ละเลยไป
เหมือนทุกสิ่ง โถมใส่  แค่ใจเรา

...มิอยากจาก พรากจิต แต่ติดต้อง
สะสมทอง ของหมั้น เพื่อจันทร์เจ้า
อยากฝากคำ ร่ำเผย เอ่ยแผ่วเบา
ขอจงเอา รักตั้ง สั่งชีวัน

...โปรดคิดถึง พี่ก่อน นอนหลับใหล
กราบองค์ไตร ไหว้ยิ่ง เป็นมิ่งขวัญ
ทวนสัญญา ก่อนนอน ย้อนถึงกัน
และในฝัน โปรดมี พี่ทุกยาม

...เพียงเท่านี้ พี่พร้อม ยอมทุกสิ่ง
เพราะรักจริง ยิ่งหนอ ช่อมะขาม
จากนี้ไป ไขว่คว้า พยายาม
ให้ได้ตาม ทุกอย่าง เพียงนาง...รอ....

***เมฆา...***


...ขอแจมหน่อยนะจ้ะ น้องอัสดงคนสวยอิอิ...
ปล.. เคลียร์กันกะดรีมลงตัวหรือยังเอ่ย?..ฮ่าๆๆ

[ทอฝัน]

...เหมือนทุกสิ่ง...นิ่งจบ...สงบแล้ว
ไร้วี่แวว...รอยจำ...ในคำขอ
ไม่เหลือซึ้ง...รสซาบ...ภาพคนรอ
จึงทดท้อ...แทนที่...จนปรี่ใจ

...เหมือนฉันมัน...ไม่ดี...ที่แอบรัก
ต้องเก็บกัก...หักดิบ...ต้องทนได้
สะกดกลั้น...กล้ำกลืน...ยืนต่อไป
แม้ยังหวั่น...ยังไหว...ข้างในนี้...

.................//ดรีม

[มัสยาหลงเหยื่อ]

เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างเพียงแค่ฝัน
เหมือนว่าฟ้าลงทัณฑ์ให้ปวดร้าว
เหมือนโดนแช่งรักนี้ห้ามยืนยาว
เหมือนเดือนดาวเทียบพื้นดินต่างชั้นกัน
เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างพลันหายไป
เหมือนแสงไฟที่ริบหรี่สลัวนั่น
เหมือนโดนเผาร้อนแรงจากตะวัน
เหมือนพระจันทร์ช่างเยือกเย็นยามราตรี
เหมือนดวงใจเจ็บทุกครั้งที่ก้าวย่าง
เหมือนตัวเองหลงทางแล้วระแวงหลีกหนี
เหมือนตัดบัวแต่เหลือใยไม่จบซักที
โทษใจนี้ที่มันไม่รักดี..ลืมเธอไม่ลง

[ดอกกระเจียว]

เหมือนทุกสิ่งสิ้นเสร็จสำเร็จแล้ว
เราจึงแคล้วคลาดกันพาขวัญหาย
เมื่อชนเผ่าติวตอหนิกได้กร้ำกราย
พากองทัพอันดุร้ายเข้ายึดเมือง

เหตุและผลมันแต่งเข้าแสร้งชัก
กำหนดหลักด้วยตัวตูผู้ปราดเปรื่อง
เราเหมือนชาวโรมันเคยรุ่งเรือง
มาขุ่นเคืองคับข้องหม่นหมองใจ

การสงครามเพิ่งเริ่มต้นมิได้จบ
ซึ่งการรบจากนี้มีภาคใหม่
คนอยู่เมืองต้องเข้าป่าแสนอาลัย
คนอยู่ไพรเข้าครองเมืองด้วยอำนาจ


ปล:มันเกี่ยวกับหัวข้อไหมเนี่ย

[bpmoon]

...เหมือนทุกสิ่ง...นิ่งจบ...สงบแล้ว
ไร้วี่แวว...รอยจำ...ในคำขอ
ไม่เหลือซึ้ง...รสซาบ...ภาพคนรอ
จึงทดท้อ...แทนที่...จนปรี่ใจ

...เหมือนฉันมัน...ไม่ดี...ที่แอบรัก
ต้องเก็บกัก...หักดิบ...ต้องทนได้
สะกดกลั้น...กล้ำกลืน...ยืนต่อไป
แม้ยังหวั่น...ยังไหว...ข้างในนี้...

.................//ดรีม

จะทนกลั้นเก็บก้อนความอ่อนไหว
ภายในใจเหมือนทุกสิ่งคอยวิ่งหนี
เมื่อผู้เป็นซึ่งเริ่มแต่เดิมที
กลับไม่มี เยื่อใย...ที่ให้กัน..

[ทอฝัน]

...เหมือนทุกสิ่ง...นิ่งจบ...สงบแล้ว
ไร้วี่แวว...รอยจำ...ในคำขอ
ไม่เหลือซึ้ง...รสซาบ...ภาพคนรอ
จึงทดท้อ...แทนที่...จนปรี่ใจ

...เหมือนฉันมัน...ไม่ดี...ที่แอบรัก
ต้องเก็บกัก...หักดิบ...ต้องทนได้
สะกดกลั้น...กล้ำกลืน...ยืนต่อไป
แม้ยังหวั่น...ยังไหว...ข้างในนี้...

.................//ดรีม

จะทนกลั้นเก็บก้อนความอ่อนไหว
ภายในใจเหมือนทุกสิ่งคอยวิ่งหนี
เมื่อผู้เป็นซึ่งเริ่มแต่เดิมที
กลับไม่มี เยื่อใย...ที่ให้กัน.."bpmoon"

...เก่งค่ะ...!!!"bpพระจันทร์"

...เหมือนทุกสิ่ง...ทิ้งถม...ให้จมปลัก
พอกันที...ความรัก...ที่กักกั้น
ทั้งเจ็บแปลบ...ปวดปร่า...สารพัน
ต่อแต่นี้...ไม่มีวัน...นั้นอีกแล้ว...

....................//ดรีม

[ดิษฐา]

ทุกสิ่งสรรพดับสิ้น ทุกถิ่นฐาน
รอยวันวานผ่านพ้น ระคนแผ่ว
สิ้นกำลังวังชา ล้าสิ้นแวว
เคยเจื้อยแจ้วสดชื่น กลับตื่นกลัว

 

[กัลมลี*]

ก่อนชีวิตผิดพลาดมามากหลาย
เหมือนผืนทรายขาดหยาดฝนชโลมนั่น
ดั่งกระต่ายน้อยนั่งมองหมายปองจันทร์
ผลักชีวันผลันสู่ลมล่อลวง

ผันชีวิตผิดพลาดไม่อาจฝืน
ให้กล้ำกลืนจนจิตไม่คิดหวง
มองทุกสิ่งใช่จริงคือสิ่งกลวง
ไม่เคยห่วงโหยหาคราร้างไกล

มองชีวิตเกิดก่อก่อนแตกดับ
ไม่เคยนับวันเวลามาแก้ไข
สิ่งที่ล่วงเลยแล้วก็แคล้วไป
ฝังหัวใจจมทับดับชีวิน

ในชีวิตไม่คิดเจอแสงสีใส
ละมุนไมในจิตคิดถวิล
ถูกน้ำทิพย์ราดอาบลดคราบจินต์
ให้หายสิ้นพร้อมเจอเธอคนงาม

อยากจะหวังแต่ใจมันไม่กล้า
มองย้อนมาในจิตแล้วคิดถาม
หวังอะไรในตัวพี่นี้นงราม
มิได้ห้ามราตรีไม่มีจันทร์

มีแต่ความจริงใจพี่หมายให้
พร้อมกับใจดวงเก่าที่เฝ้าฝัน
เป็นทุกสิ่งทุกอย่างไม่ต่างกัน
กับชีวันผันพามาเจอ..เธอ

ฉันเอง..
 



 
พบตัวเอง...เดินเดียวดาย...ในถนน
เหนื่อยก็บ่น...กับเงา...เหงาเสมอ
ถามกับเงา...เพราะอะไร...ดวงใจเพ้อ
นั่งมองเหม่อ...ดูจันทร์...วันอ่อนแรง

ปล่อยเวลาผ่านเลย...เหมือนไร้ค่า
ภาระหนักบนบ่า...ไร้คนแบ่ง
เหมือนทุกสิ่งเป็นมายาภาพแสดง
บททดสอบความแกร่ง...ใต้ตะวัน

โลกนี้เหมือนนิยาย...ไร้ตัวเอก
เธอ-ฉันเฉก...ตัวละคร...ตอนโศกศัลย์
รอลมรัก...พัดรัก...มาผูกพัน
แต่จะวันใดเล่า...นานเท่าใด?

pink*





ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ

[มะเขียบ]

แค่ชีวิตผิดพลาดคลาดกับสิ่ง
โลกเป็นจริงติงไว้ไม่อาจฝืน
แค่ เสียใจบางอย่างอาจกล่ำกลืน
แค่ข้ามคืนตื่นนอนอ้อนวันใหม่

มีผลิก ผันชีวิตมีผลิกผัน
ขอมีฝันวันนั้นวันสดใส
คอยเติมต่อชีวิตให้ยาวไกล
อย่า มัวมองอะไร...ที่ผ่านมา

สิ่งเก่าเก่าเอาเก็บมิแตะต้อง
ขอแค่มอง จ้องไปในข้างหน้า
แค่เดินผ่านข้ามวันข้ามเวลา
จะเจอหนาคนที่ใช่ในใจตน

ใช่ หรือไม่คงตอบมอบไม่ได้
ต้องดูไปใจตัวอย่าสับสน
แล้วย้อนถามความคิดใจ ระคน
หากหน้ามนสนใจใคร่รักจริง

ค่ำคืนนี้ราตรีที่ผ่านมา
จันทร์ ถามหาดาวตอบมอบทุกสิ่ง
จะล้อมจันทร์พันดาวเฝ้าแอบอิง
ดาวขอพิงอิง จันทร์ฝันทุกคืน

ยามพระอาทิตย์อัสดง

...ก็เช่นกันครั้นชีวิตเคยผิดพลาด
โลกธาตุคาดหวังเป็นดั่งเพ้อ
ความเสียใจให้เห็นเช่นละเมอ
แค่ข้ามคืนชื่นเสมอช้ำเจอมา

มีผลิก ผันชีวิตเวียนพลิกผัน
ใช้ความฝันขั้นขึ้นคล้ายประกายฟ้า
สดใสกว้างสร้างหมายสุดสายตา
ธรรมดาคราหม่นอดทนยืน

สิ่งเก่าเก่าเอาเก็บตะเข็บข้าง
คิดถึงบ้างบางทีให้มีชื่น
ทางข้างหน้ากล้าหวังด้วยหลังคืน
เช่นหวนยื่นประสบการณ์มาสานไป

ใช่หรือไม่ มั่นใจเข้า เจ้าตอบรู้
เดินทางคู่สู้สร้างทางสุดสาย
เป็นเข็มทิศเป็นเสบียง เป็นเสียงชัย
อยู่ที่ใจใช่ถามอื่น หมื่นชั่วดี

ค่ำคืนนี้ราตรีที่ผ่านเข้า
ดั่งใจเจ้าเฝ้าหวังประดังศรี
สุขสดชื่น รื่นสำเร็จ เคล็ดที่ดี
ใจเจ้านี้ ชี้สำคัญ ต้องมั่นเอง

[ฉันเอง]

แค่ชีวิตผิดพลาดคลาดกับสิ่ง
โลกเป็นจริงติงไว้ไม่อาจฝืน
แค่เสียใจบางอย่างอาจกล้ำกลืน
แค่ข้ามคืนตื่นนอนอ้อนวันใหม่

มีผลิกผันชีวิตมีผลิกผัน
ขอมีฝันวันนั้นวันสดใส
คอยเติมต่อชีวิตให้ยาวไกล
อย่ามัวมองอะไร...ที่ผ่านมา

สิ่งเก่าเก่าเอาเก็บมิแตะต้อง
ขอแค่มองจ้องไปในข้างหน้า
แค่เดินผ่านข้ามวันข้ามเวลา
จะเจอหนาคนที่ใช่ในใจตน

ใช่หรือไม่คงตอบมอบไม่ได้
ต้องดูไปใจตัวอย่าสับสน
แล้วย้อนถามความคิดใจระคน
หากหน้ามนสนใจใคร่รักจริง

ค่ำคืนนี้ราตรีที่ผ่านมา
จันทร์ถามหาดาวตอบมอบทุกสิ่ง
จะล้อมจันทร์พันดาวเฝ้าแอบอิง
ดาวขอพิงอิงจันทร์ฝันทุกคืน

ยามพระอาทิตย์อัสดง

เหมือนทุกสิ่งอิงฝันเมื่อวันเหงา
เมื่อสองเรามาเจอกันแล้วฝันขืน
ความเป็นจริงกับสิ่งฝันมันไม่กลืน
ไม่อาจยืนคู่เธอแล้วเพ้อไกล

อนาคตสดใสรอเธออยู่
แม้จะรู้ความเป็นจริงว่าสิ่งไหน
เธอควรเลือกสิ่งดีดูเป็นคู่ใจ
พร้อมก้าวไปในโลกฝันที่พลันจริง

อย่าละทิ้งสิ่งฝันมาปันปัก
จะชะงักอนาคตหมดทุกสิ่ง
แค่มองดาวหมายปองประคองอิง
แล้วนั่งนิ่งคอยเตือนว่าเหมือนจริง

ฉันเอง..

[ฉันเอง]

พบตัวเอง...เดินเดียวดาย...ในถนน
เหนื่อยก็บ่น...กับเงา...เหงาเสมอ
ถามกับเงา...เพราะอะไร...ดวงใจเพ้อ
นั่งมองเหม่อ...ดูจันทร์...วันอ่อนแรง

ปล่อยเวลาผ่านเลย...เหมือนไร้ค่า
ภาระหนักบนบ่า...ไร้คนแบ่ง
เหมือนทุกสิ่งเป็นมายาภาพแสดง
บททดสอบความแกร่ง...ใต้ตะวัน

โลกนี้เหมือนนิยาย...ไร้ตัวเอก
เธอ-ฉันเฉก...ตัวละคร...ตอนโศกศัลย์
รอลมรัก...พัดรัก...มาผูกพัน
แต่จะวันใดเล่า...นานเท่าใด?

pink*




แม้จะนานเท่าไรใจยังฝัง
คิดถึงครั้งยามแรกเจอเธอสดใส
เหมือนต้นไม้ยามต้องแสงด้วยแรงใจ
ผลิดอกใบไม้กิ่งสิ่งสวยงาม

ช่วยแต่งแต้มแย้มโลกไม่โศกเศร้า
ช่วยบรรเทาความเหงาที่เฝ้าถาม
ช่วยให้หายคลายคิดถึงคนึงตาม
ทุกชั่วยามถ้าถามพี่นี้ยัง..คอย

ฉันเอง..

[ฉันเอง]

อยากจะเป็นเช่นทุกสิ่ง ที่เธอขอ
ไม่รั้งรอขอเสริม  เพื่อเติมฝัน
นับแต่นีจะมีเพียง  กันและกัน
ตราบชีวันสั่งให้สู้  รู้กันไป

จะขอเป็นเสื้อหนา  ยามเหน็บหนาว
เมื่อร้อนผ่าวขอเป็นลม  ให้สมใส
เมื่อมีทุกข์ขอปลุกจิต พิชิตใจ
หรือเป็นไข้ไม่สบาย  หมายเป็นยา

ยามเธอเหงาเรามีกัน  ไม่หวั่นไหว
ถึงถ้อใจก็คงหาย  คลายหรอกหนา
เพราะทุกสิ่งให้นิ่งหาย  เมื่อปรายตา
เป็นเหมือนดั่ง  คำสัญญา  ไม่ทิ้งกัน

ฉันขอสัญญา^___^

ฉันเอง.. [/size]

[ฉันเอง]

อยากจะป้อนย้อนเวลาเข้าหาฝัน
วันที่เราเจอะเจอกันนั่นได้ไหม
แค่มองตาก็นึกรักเธอปักใจ
อดมิได้ให้เข้าทัก..เธอคนดี

ในไมตรีเธอมีให้ฉันจำได้
หาได้คลายหายไปหรือหน่ายหนี
ยังระลึกนึกถึงทุกนาที
ชั่วชีวีคงยากหา..ใครเทียมเธอ

เธอคงรู้เหมือนฉันรู้อยู่ว่ารัก
แต่ก็มักไม่รักษามาเสมอ
กว่าจะรู้คุณค่าหาไม่เจอ
ทำถึงเพ้อยามเมื่อเธอ..ร้างลาไกล

เหมือนอาทิตย์โผล่มาทุกยามเช้า
วันนี้เล่าความมืดมิดมิไปไหน
ยามขาดเธอเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งไป
ยากทำใจให้ทุกอย่าง..กระจ่างจริง

อยากจะย้อนป้อนเวลาพาแก้ไข
ทุกอย่างที่ทำไปในทุกสิ่ง
ให้เธออยู่คู่กับฉันปันหลักพิง
จะได้อิงอ้อนแอบ..แนบนิรันดร์



ฉันเอง..