ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

นอนไม่หลับกลับพลิกหยุกหยิกวุ่น
เป็นห่วงคุณรู้ไหมอยากไปหา
รับทราบข่าวร้าวรุมกลุ้มอุรา
เกินข่มตาหลับได้ในคืนนี้

เป็นอย่างไรใครหาป้อนยาหนอ
แล้วเจ็บคอมากไหมหรือไอถี่
ตัวรุมร้อนนอนได้ไหมคนดี
เช็ดตัวมีบ้างไหมแล้วใครทำ

คงจะนอนอ่อนเพลียละเหี่ยไข้
ยามเคลื่อนไหวลุกนั่งระวังคว่ำ
ค่อยขยับจับเกาะมือเหมาะกำ
หากหน้ามืดขะมำจะบรรเทา

ข้าวอาหารทานได้มากไหมเอ่ย
อย่าละเลยเน้นย้ำดื่มน้ำเปล่า
หมั่นจิบกลืนฝืนล้นก็ทนเอา
จะสร่างเซาเบาได้ลดไข้ลง

ทำได้เพียงแค่นี้แหละที่รัก
ด้วยไกลนักจักทำตามประสงค์
โปรดรับรู้ถ้อยคำเจตน์จำนง
ความพะวงห่วงใยมอบให้มา

หากเป็นมากอยากขอพบหมอเถิด
เดี๋ยวจะเกิดมากหนักรีบรักษา
ใครบางคนรอพบอยากสบตา
รีบหายไข้ไวหนาไปหาเธอ.

  "กานต์ฑิตา"

๓ มีนาคม ๒๕๕๔

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

อยากเป็นไข้จังเลยนิ

ด.ช.นพ

คนอะไร ไข้อยากเป็น เห็นสนุก
เป็นไข้สุข ตรงไหนเหรอ คุณเธอจ๋า
อยากเป็นไข้ ใครอยากบ้าง ถูกวางยา
แกล้งออดอ้อน วอนเถิดหนา อย่าได้ทำ

เพราะเป็นคน ทนมิได้ หากใครแกล้ง
ขัดเขินแรง เหวี่ยงมือฟาด อาจหน้าคว่ำ
ไม่รู้ว่า เป็นอย่างไร ได้ประจำ
ต้องขะมำ คนออดอ้อน นอนตัวงอ

อยากจะเป็น เช่นใครเขา คนเฝ้าปลอบ
ที่คนไข้ ชื่นชมชอบ ให้ปลอบหนอ
แต่กี่ครั้ง ที่ตั้งใจ ให้ล้าท้อ
ได้แต่รอ ไม่มีใคร เป็นไข้เลย .

  "กานต์ฑิตา"

๓ มีนาคม ๒๕๕๔

[สมนึก นพ]

มีคนห่วง อาลัย ใคร่มาป่วย...
มีคนช่วย ชิดใกล้ หมายรักษา
มีคนจะ ป้อนน้ำ ตามด้วยยา..
มีคนว่า หวังไว้ หายเร็ววัน....

ทานด้วยนะ อาหาร หมั่นทานไว้
ทานด้วยนะ ลดไข้ ใช้ยานั่น....
ทานด้วยนะ เม็ดไหน ให้ก่อนกัน
ทานด้วยนะ อย่าหวั่น มันฝืดคอ.

จะเช็ดตัว กันเผื่อ เหงื่อไหลหยด
จะเช็ดตัว แห้งหมด ลดร้อนหนอ
จะเช็ดตัว ซับให้ ไม่รีรอ.........
จะเช็ดตัว เสริมต่อ ขอแป้งทา..

อยากขอเป็น คนไข้ ได้ไหมนี่.
อยากขอมี คนสวย ช่วยรักษา.
อยากขอผึ่ง แดดให้ ไหม้กายา
อยากบอกว่า หันหน้า มาดูซี..

ด้วยตัวร้อน เร่ารุ่ม เหมือนสุมไฟ
ด้วยตัวร้อน เกินไป ได้ร้อนจี๋....
ด้วยตัวร้อน แปรผัน รู้ทันที......
ด้วยตัวร้อน หนนี้ ป่วยที่ใจ......

ด.ช. นพ

[บ้านริมโขง]

ด้วยใจที่คิดถึง

อาจรุ่มร้อนดวงใจในวันนี้
ยากเหลือที่ลดลงคงเสมอ
บรรยากาศรอบกายคล้ายเบลอเบลอ
คิดถึงเธอตัวรุมดั่งสุมไฟ

ร้อนภายนอกพอคลายสลายสิ้น
เคยชาชินมาก่อนผ่อนไฉน
ร้อนหัวอกตระหนกงกงันไป
ร้อนคลึงใจรัดทรวงดวงกมล

เหมือนยามนี้เป็นไข้ให้ตระหนัก
เป็นไข้รักปักมานซ่านขุมขน
เปิดตำราหายารักษาตน
สุดหมองหม่นหมดท่ายาไม่มี

ต้องนอนซมขมจิตคิดวิตก
ดุจวิหคไร้คอนบินร่อนหนี
เหมือนป่าพงดงไม้หมายไม่มี
รอวันที่ปีก-ล้าหล่นมาตาย

อนิจจา...คนเดียวเหลียวแลหน้า
แหงนมองฟ้าคิดคะนึงถึงเป้าหมาย
ไกลเหลือเกินแหล่งยารักษากาย
ใจจะวายก่อนไหมได้ยากิน

เสียงแว่ววอนข้างกายคล้ายดั่งฝัน
ว่า “ตัวฉัน อยู่ใกล้ ใจถวิล..
มาป้อนน้ำป้อนยาพารักริน...”
พอจบสิ้นคำไข...หายไข้เลย..

"บ้านริมโขง"

๐๓/๐๓/๒๕๕๔

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ด้วยรักและห่วงใย
ห่างหายไปทำไมหรือ
ข่าวเงียบไร้คนลือ
เสียงอาอือมิได้ยิน

ไยเงียบหลบเร้นหาย
ห่วงมากมายใจถวิล
เจ็บป่วยหยูกยากิน
อย่านึกชินเดี๋ยวหายเอง

 

"กานต์ฑิตา"
๘ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[สล่าผิน]

มิหายกายดีอยู่             
ยังขาดผู้ดูแลเก่ง
อยู่ไกลใจวังเวง
ตัวฉันเองเหมือนเดียวดาย

คิดถึงคนปลายฟ้า
มิเห็นหน้าพาใจหาย
ห่วงฉันนั้นมากมาย
ส่งคำคล้ายอยากดูแล

อยู่ไกลใจยังห่วง
จิตพุ่มพวงห่วงฉันแท้
ต่อไปไม่อ่อนแอ
อิ่มใจแปร้เธอห่วงใย

           

สล่าผิน
10พค.2554