เมื่อลมหอบ หมอกขาว พราวยอดหญ้า
คลุมทั่วหล้า แห่งดิน หอมกลิ่นหวาน
หยาดน้ำน้อย เกาะใบเรียว เขียวตละการ
ปิดด้วยม่าน สีขาว อย่างแผ่วจาง
อำพรางไว้ จากสูรย์ ไออุ่นแสง
รอฟ้าแดง แห่งช่วง ห้วงฟ้าสาง
เหล่าเก็จน้อย ร้อยระย้า ตามเส้นทาง
บนระหว่าง ยอดฟ้า และผืนดิน
ค่อยค่อยตื่น ขึ้นมา นะชีวิต
ค่อยค่อยเพียง ชาคริต เพียงถวิล
เมื่อแสงแรก แยงรุ้ง ปรุงชีวิน
จงโบยบิน สู่ฟ้า ที่ทักทาย
ด้วยรอยยิ้ม กลีบผกา แห่งแรกแย้ม
กับปลายยอด เหยียดแกม กร่ำความหมาย
และหยั่งราก ลงลึก ให้สุดปลาย
ปิดระบาย พื้นหล้า ผาขจี
เผชิญทุกข์ ผจญ เรื่องน้อยใหญ่
ค่อยค่อยฝ่า มันไป ตามวิถี
แม้ชั้นต่ำ ถูกใคร เขาย่ำยี
เปลือกนอกนี้ ก็เพียง แค่มายา
อำพรางไว้ คุณค่า ไม่ให้เห็น
แล้วแบกรับ ความลำเค็ญ ซึ่งใฝ่หา
ให้ภายนอก เป็นเพียงวัลย์ ธรรมดา
และภายใน ได้สูงค่า ตลอดกาล
***********
ดอกหญ้า สิ่งเดียวที่สูงค่า ภายใต้ความ ธรรมดา
