ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายลมสีขาว]

ความยุติธรรม...อยู่ที่ไหน
ฉันมองไป ไขว่หา แต่ไม่เห็น
มีแต่สี มากมาย ทั้งร้อนเย็น
ปรากฏเป็น เขาเรียก ยุติธรรม

หนังสือหรอ ใช่มั้ย ที่ฉันหา
หรือฏีกา เอนเอียง เที่ยงถลำ
นั่นสีขาว สีเทา หรือสีดำ
หรือเพียงคำ ใช้เรียกสิ่ง ซึ่งไม่มี

วิ่งใฝ่หา ตามสืบ ไปทั่วทิศ
แต่ชีวิต ว่างเปล่า เกลาดิถี
ยุติธรรม อยู่ไหน บอกฉันที
ไม่ใช่ทำ ส่งชี้ แล้วหนีไป

เพียงสิ่งเดียว เท่านั้น ฉันอยากรู้
เรื่องมากมาย พรั่งพรู อยู่ไหวไหว
จิตอ่อนล้า ระอา...น้ำตาใคร
เสมือนหนึ่ง แสงไฟ จะดับลง

เคยทำดี มาตลอด เหมือนกอดฝัน
แต่แล้วมัน ไม่ดี...เหมือนใจหลง
นั่นสีขาว เอ๊ะ...ไม่ใช่ ใจพะวง
หรือนี่คือ ความเที่ยงตรง ที่เอนเอียง

[ณัฐชรี]

สาธุการขานขับสดับเสียง
พระปิฎกยกร่ายบรรยายเรียง
ความ(ไม่)เที่ยงเอียงเอนกฎเกณฑ์ธรรม

อันมนุษย์สุดวิสัยน้ำใจคด
บาปทั้งหมดเพราะจิตคิดถลำ
หนึ่งผ้าขาวคราวที่เปื้อนสีดำ
ใครจะนำไปใช้นั้นไม่มี

สังคมโลกโศกเศร้าเคล้ากิเลส
เพราะสาเหตุประพฤติกรรมทำเสื่อมศรี
โบราณว่า"ยุติธรรมค้ำธาตรี"
ขาดสิ่งนี้จักอยู่ได้อย่างไรกัน

จะว่าไปโลกนี้ก็มีอยู่
พินิจดูประเทศทุกเขตขัณฑ์
ต่าง"ยุติ-....ธรรม" ให้  ไร้ค่าครัน
จรรยาบรรณจารีตสิ-ยุติลง

คุณธรรมมนุษย์ถูกยุติ
สมาธิปัญญาจึงพาหลง
แยกคำว่า "ยุติ-ธรรม" ตามจำนง
ตราชั่งคง ไม่ยุติ พิรุธเอียง.....

วรรณศิลป์

จันทร์ ๒๘ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๔

[บ้านริมโขง]

อัศจรรย์จิตคิดมาน่าประหลาด
ไยคนขาดเหตุผลจนลุ่มหลง
มาตรฐานปัญญาพางุนงง
คนสูงส่งกลับด้อยน้อยวิญญู

อะไรหรือคลอบคลุมมุมสมอง
เด็กยังมองร้องบอกว่าหลอกหนู
หัวผู้ใหญ่ให้เห็นเป็นหัวงู
น่าอดสูหมู่ท่านสันดานชน

น่าระอาความเที่ยงมาเบี่ยงบิด
ตาชั่งผิดต้องจับปรับทุกหน
แต่บางอย่างแม้เอียงเที่ยงไม่ทน
ยังมีคนเยินยอรอกราบกราน

จะทำใจให้ว่างบนทางเศร้า
ช่างหัวเขาเรารอดปลอดประสาน
รอเสียงสั่งคนเฝ้าเจ้ายมบาล
จะมาขานชื่อใครในอเวจี.

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนท

[ดอกกระเจียว]

เมื่อโลกไร้สัจจ์จริงถูกทิ้งขว้าง
จะปล่อยวางอย่างไรในวิถี
ตราบชีวิตหลากหลายตะกายมี
เพื่อเด่นดีเหนื่อกว่ามาใส่ตัว

ละสิ่งอย่างพรางถมลงจมเกลื่อน
สิ้นคราบเถื่อนหวังอาบบุญไว้ทูญหัว
พอลูบหน้าปะไปอย่างไม่ทั่ว
ทางเกลือกกลั้วความร้ายจะหายจาง

ด้วยสิ่งยุยั่วใจแสนมายมาก
เหลือลำบากอดอั้นที่กั้นขวาง
ให้หลงเดินเพลินจิตมิเบาบาง
ก่อความร้ายหลายอย่างแล้วร้างลา

จึงเคืองขัดสัจจ์จริงได้ทิ้งทอด
ดับม้วยมอดห่างหายไม่หวนหา
เพียงเพื่ออยู่มิหวั่นไหวในโลกา
ทุกข์ร้อนใครตัวข้า..มิคำนึง

[กาญจนธโร]

 
 
           จันทร์กระจ่าง กลางฟ้า ที่ว่าสวย
         ยังแต้มด้วย รอยดำด่าง อย่างที่เห็น 
       ดาวสดใส พริบพราวพร่าง อย่างที่เป็น
          ยังได้เห็น ดาวร่วงลับ ดับสู่ดิน
           คิดอะไร มากมาย กับชีวิต
        มีถูกผิด ดีเลวอยู่ ไม่รู้สิ้น
       บ้างว่าดี บ้างว่าร้าย ให้ได้ยิน
      ถูกติฉิน นินทาบ้าง เรื่องธรรมดา.....
 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ความเที่ยงตรง..คงเที่ยงธรรม~

กายเที่ยงเท้า เงาเที่ยงใจ ไต่เที่ยงทิศ
สิทธิ์เที่ยงสิทธิ์ จิตเที่ยงตรง คงเที่ยงหนุน
คนเที่ยงคน ผลเที่ยงกัน ฉันเที่ยงคุณ
ทุนเที่ยงทุน บุญเที่ยงแท้ แผ่เที่ยงจินต์

เข็มตรงแท่น แกนตรงกึ่ง ตรึงตรงเส้น
เกณฑ์ตรงเกณฑ์ เถรตรงซื่อ คือตงฉิน
ศักดิ์ตรงศรี  ชี้ตรงฟ้า ค่าตรงดิน
ดอมตรงกลิ่น ลิ้นตรงรส กฎตรงการณ์

ชนเที่ยงชาติ มาตรเที่ยงตรง คงเที่ยงจิต
ผิดเที่ยงผิด ถูกเที่ยงถูก ปลูกเที่ยงฐาน
คงเที่ยงคุณ บุญเที่ยงกรรม ธรรมเที่ยงฌาน
ทัดเที่ยงด้าน ต้านเที่ยงโจทย์ โทษเที่ยงตน

สัตย์ตรงสัตย์ วัดตรงซื่อ ถือตรงกรอบ
ตอบตรงตอบ ถามตรงถาม งามตรงผล
สืบตรงสาร์น ขานตรงแคลง แย้งตรงกล
คนตรงคน ค้นตรงสิทธิ์ คิดตรงเทอญ

O


บอม ซอง ดุ๊ก

[มังตรา]

สิ่งอันใด  ในโลก  ที่โศกเศร้า                ล้วนเกิดจาก  ตัวเรา  ปลงไม่ได้
ยึดของตน  ของกู  อยู่ร่ำไป                   ความทุกข์ใจ  จึงเกิด  เตลิดมา

โอ้อกเอ๊ย  ให้หวน  ชวนคิดก่อน             เกิดแต่อ้อน  มีไร  มาด้วยหนา
มีแต่กาย  จิตเจต  สังเวชนา                  ท่านเลี้ยงมา  เติบใหญ่  จนได้ดี

แม่พร่ำสอน  ให้คิด  จิตใจแจ้ง              อย่าแก่งแย่ง  ใจช้ำ  ย้ำใจนี่
แต่ด้วยหมู่  กิเลส  เศษธุลี                    พาใจนี้  เตลิด   เกิดโลภา

จนสิ่งแท้  ที่แน่ตรง  ไม่ตรงเหตุ            เกิดสิ่งเภท  เป็นภัย  พาใจพร่า
มัวเมาหลง  ไม่ละ  อวิชา                      ทำกายา  จิตเปื้อน  เคลื่อนลงโลง

สิ่งที่เที่ยง  คือธรรม  ให้นำจิต               ขอหมู่มิตร  คิดตรอง  อย่าพร่องโหลง
ใช้สิ่งดี  นำใจ  อย่าให้โกง                    จิตจะโปร่ง  เพราะธรรมจับ  ดูวับวาว

                                                                                                         

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เมื่อสัตยละวางแนวทางทิ้ง
ข้อเท็จจริงสิ่งเห็นจึงเป็นผิด
ใครพวกมากลากเอารวมเข้าคิด
เรียกร้องสิทธิ์ใส่ตัวไม่กลัวเกรง

อำนาจมีชี้สั่งไม่ยั้งหยุด
มิสิ้นสุดโกยถมกดข่มเหง
ชีวิตใครไม่สนใช่ตนเอง
ขอข้าเบ่งกล้ามโตโชว์บารมี

โลกเจริญเดินไปใจคนต่ำ
คุณธรรมนำใจได้หลบหนี
ไร้นิยามความเมตตาและปรานี
เกิดตัวผีซาตานเต็มบ้านเมือง

นับวันทรามลามทั่วหัวระแหง
เข่นฆ่าแกงฟาดฟันกันทุกเรื่อง
น้ำลายเหนียวเลี้ยวลดไม่หมดเปลือง
แถมทรัพย์เนืองนองหลากอีกมากมาย

เมื่อผู้คนสนใจและให้ค่า
อำนาจใช้เงินตราซื้อหาง่าย
ความจงรักภักดีมีต่อนาย
ความเที่ยงธรรมจึงหายถูกลืมเลือน

เพราะสัตยละเลยว่าเชยแหลก
เกิดความแปลกประหลาดคนขาดเพื่อน
ความชอบธรรมแห่งสิทธิ์ถูกบิดเบือน
โลกจึงเหมือนแกนทรุดหล่นหลุดลอย.

"กานต์ฑิตา"
๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[สายใย]

 
หมดยกหนึ่ง ถึงเชื่อ เขาเหนือชั้น
ขืนสู้กัน ก็แพ้ แต่ไม่หนี
ถึงเป็นรอง ก็ต้องสู้ ดูสักที
แม้ชีวี พลีได้ พร้อมให้เธอ

ขึ้นยกสอง ลองตะลุย ตุ๊ยบนล่าง
ใช้ทุกอย่าง  ที่มี แม้ทีเผลอ
ไม่อาจโค่น โดนเขาซัด อัดจนเบลอ
แว่วเสียงเธอ เรียกพี่ แหมมีแรง

พอระฆังยกสามคำรามก้อง
อ้ายมวยรอง บ่อน บ้า กล้ากำแหง
ฝืนคำสั่ง ห้ามชนะ จะเปลี่ยนแปลง
แล้วหมายแข่ง  เสียเอง ไม่เกรงใคร

พอตอนพัก เธอทักว่า พี่จ๋าพี่
น้องคนนี้ ขอนะ จะให้ไหม
เชิญลงโทษ น้องแทน หากแค้นใจ
อย่าทำให้ แฟนน้อง ต้องบอบฃ้ำ

เพราะพ่อน้อง แกพนัน ฝ่ายนั้นมาก
น้องขอฝาก นิดหนึ่ง อย่าพึ่งขำ
เห็นใจน้องเถิดหนาอย่าใจดำ
โปรดอย่าทำพ่อเมียพี่เสียใจ

เพียงยินเสียงเกี่ยงว่าพ่อตาขอ
อุราก็ยอมแน่แม้หวั่นไหว
เรื่องเจ็บตัว ไม่เห็น จะเป็นไร
นักมวยไทย ชินชาคำว่าช้ำ

ขึ้นยกสี่  พี่มอง หาน้องเจ้า
โดนเตะเข้า ก้านคอ ลืมย่อต่ำ
แม้มึนงงทรงร่างอย่างระกำ
เสียงน้องย้ำ ให้ผม แพ้สมจริง

เพียงแค่นี้พี่จ๋าอย่าหมดรูป
จะให้จูบแกมผ่องของน้องหญิง
เรื่องรูปมวยบรรยายคงอายลิง
ถูกหมัดทิ้ง ปลายคาง ยังท้าทาย

จมูกปากเปื้อนเปลอะเลอะสีเลือด
ยังยิ้มเชือดฉือนชนะหมู่สหาย
ถึงแพ้หมดรูปมวยม้วยมลาย
หากยังหาย ใจอยู่ ต้องสู้กัน


 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~เหตุเกิดณ.สนามมวยอ้อมค้อม~


กรรมการขานชกยกกร์าดรุก
บอมซองดุ๊ก ส.ทรัพย์จางวางหมัดสุม
ปกรณ์..ลม ส.มั่งมี หนีจนมุม
จึงโดนรุมซ้ายขวาจนหน้าแดง

หวังเช็คบิลเสยคางให้ร่างผล็อย
ระหว่างลอยหมัดสั่ง..ระฆังแกร๊ง
ต้องหยุดเอี๊ยดเฉียดฉิวลิ่วตามแรง
เหมือนโดนแกล้งแย้งขัดหมัดเดินทาง

เริ่มยกสองส่องหมัดซัดเต็มเหนี่ยว
โอบกายเกี้ยวเอี้ยวเข่าเข้าสีข้าง
รัวเอสซ์ๆ..จนปกรณ์นอนแผ่กาง
แต่ทุกอย่างจบลง..ตรงระฆัง

เริ่มยกสามหามปีกขึ้นมาชก
จึงกระดกหมัดใหญ่ไส่ไม่ยั้ง
จนล้มทรุดคาหมัดซัดประดัง
แต่เสียงสั่ง..หมดยก..ก็ถกมา

เริ่มยกสี่รี่รัวทั้งหัวร่าง
จนร้องครางอ๋อยอ๋อยลอยถลา
พลางเสริ์ฟศอกตอกส่งตรงหางตา
เลือดถมหน้าตาแหก..แยก!..หมดยก

นั่งเซ็งเป็ดเข็ดคอต่อเสียงห้าม
จึงคิดห่ามข้ามขั้นมันแค้นอก
เลยเสยแสกแหกเป้า..เข้าน้องนก
เสียงห้ามชกร้องลั่น..ขึ้นทันที

เสียงประกาศสาดเกรี้ยวบัดเดี๋ยวนั้น
ว่าตัวฉันสิ้นไร้ในศักดิ์ศรี
พร้อมชูมือปกรณ์ก่อนพูดดี
ว่าคนนี้องอาจ..ชาตินักสู้

กรรมการยุกยิกแอบซิกแซ็ก
หรือฉันแหกกฎขึงจึงอดสู
หรือปกรณ์..เก่งกล้าน่าเชิดชู
หรือฉันอยู่ในเกมส์..แห่งการเงิน

O

เห็นอาสายใยแต่งแล้วน่าสนุกดี อิอิ

บอมศักดิ์ ส.ทรัพย์จาง

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เอนเอียงกันออกหน้า  ออกตา
จนขาดธรรมจริยา  น่าเศร้า
อคตินั่นแลหา-       ใช่อื่น 
มัวหม่นมนมองเฝ้า   ผิดจ้องโจทย์ขาน

ใจพาลมันต่ำด้วย      ริษยา
พาลกลบลบดีหา      ห่อนได้
มืดบอดบดบังหนา     เนืองแน่น
เสริมสัตย์สิ่งดีไว้       เสื่อมสิ้นเพราะเขลา

ใจคนหากเที่ยงแท้     สัจจธรรม
ไม่ลุแก่อคตินำ          ยั่วเย้า
ขาวขาวกับดำดำ       เล็งไม่ ผิดนอ
แยกแยะให้ถูกเป้า      เช่นนี้ยากหา

โทษท่านผู้อื่นเพี้ยง     ภูผา
เว้นโทษอาตมหา         ห่อนได้
โทษนี้ดุจมายา          แฝงอยู่
เห็นโทษแห่งตนไซร้    แน่แท้ธีรชน

ดวงตามองอื่นได้       ทุกทาง
มองกลับที่ตนพลาง     ยากแท้
ดุจขวานหมั่นถากถาง   ที่อื่น
เห็นยากนักจักแก้        ถากด้ามตัวเอง

สายน้ำไม่กลับได้       ฉันใด
คนคดจักกลับใจ         ยากแล้ว
บัณฑิตห่อนหลงใหล    เพียรติ  ตนนา
มีค่ามากกว่าแก้ว        ยิ่งด้วยพันทวีฯ

            บ่อเช้งเกี้ยมแขะ
       ๑  มีนาคม   ๒๕๕๔