เพื่อนๆครับ
สมมุติว่า......ถ้าเรามีไม้สักท่อนซึ่งถือไว้อยู่ในมือ ถ้าหากเพื่อนๆมองท่อนที่สั้นกว่านี้ จะเห็นว่าเรามีไม้ที่ยาวกว่า.... แต่ถ้าเรามองท่อนที่ยาวกว่า จะเห็นว่าไม้ท่อนนี้....ช่างสั้นเหลือเกิน...จริงมั๊ยครับ?
สรุปก็คือ.......ตัณหา เป็นสิ่งที่กำหนดทุกข์-สุขของตัวเราเอง.......
ผมจึงเขียนกวีง่ายๆ บทนี้ ขึ้นมาแบบเล่นๆ ลองอ่านดูนะครับ
"..........ไม้ท่อนหนึ่ง ซึ่งถือไว้ ในมือท่าน
ไม้ท่อนนั้น จะสั้น-ยาว เรารู้เห็น
หากมองสิ่ง ที่ด้อยค่า กว่าที่เป็น
ก็จะเห็น ว่าไม้เรา ยาวกว่าใคร
............แต่หากเปรียบ เทียบเท่า ไม้ยาวกว่า
จะเห็นว่า ไม้เรานั้น สั้นเหลือหลาย
ทุกข์หรือสุข ด้วยตัณหา นำพาใจ
อยู่กับสิ่ง ที่เป็นไป ใช่ใฝ่เป็น........."
หากเพื่อนๆท่านใด จะชี้แนะเพิ่มเติม ก็ขอบคุณนะครับ
"อิสรชน คนหลังเขา"
